Tag Archief: burger

De politie hoort uniform te zijn

22 maandag mei 2017

Posted by in Burger serieus nemen

≈ Een reactie plaatsen

Tags

, , , ,

Hoofddoekjes. De krant staat vol met artikelen en brieven over hoofddoekjes bij de politie. Twitter stroomde vol nadat de Amsterdamse politie het voornemen kenbaar had gemaakt hoofddoekjes toe te staan voor agenten in dienst.

Is er iets mis met hoofddoekjes? Helemaal niets. Bij mijn lokale Jumbo werken veel vrouwen met een hoofddoekje. Ik merkte het in het begin nog op omdat het nieuw was. Inmiddels hoort het erbij. Ik maak me er niet druk over en voor mij is het net zoiets als een broek. Ook ben ik niet geïnteresseerd in de redenen waarom deze vrouwen er een dragen. Ik ben niet tolerant, ik ben totaal onverschillig.

Is er iets mis met hoofddoekjes bij de politie? Ja, alles. Zoals het is met alle individuele uitingen die duiden op een eigen overtuiging bij agenten. Of bij rechters, officieren van justitie, het leger, ambtenaren in het algemeen.

Anders dan bij een supermarkt kan ik niet kiezen voor een andere overheid. Ik kan niet shoppen in de buurt om bijvoorbeeld een gemeente te vinden waar ik beter word geholpen. Ik zit vast aan de overheid die er is.

Verder is het zo dat de overheid macht heeft over mij. Het hele justitiële apparaat kan sancties opleggen aan mij en ik heb me daar naar te schikken. Als ik het niet eens ben met beslissingen kan ik naar een rechter om mijn gelijk te bepleiten. Die rechter moet onafhankelijk zijn, waarbij ik niet bedoel dat de rechter geen enkele eigen opvatting mag hebben. Dat kan niet eens. Wat ik bedoel is dat ik op geen enkele manier moet kunnen zien of voelen dat er iemand zit met een vooroordeel over mij.

Dit geldt ook voor de politie. Zonder aanzien des persoons moet een agent mij bejegenen en mij beoordelen op mijn handelen. Alles vanuit de wet en niet vanuit iets anders. Om dat te waarborgen draagt de politie bijvoorbeeld een uniform. Zodat zij er gelijkvormig, uniform, uit zien. Zodat het niet uitmaakt wie mij aanspreekt omdat op dat moment de overheid mij aanspreekt.

Iedere uiting van religie (of een andere overtuiging) is daarmee in strijd. Ik kan dan niet meer onderscheiden of ik word aangesproken vanuit een overtuiging of vanuit de wet of vanuit een persoonlijke interpretatie van die wet. Dat mag en moet ik verlangen van de overheid. Ik ben de minst machtige en macht moet herkenbaar, uniform en fair zijn.

Daarom draagt Vrouwe Justitia een blinddoek, om zonder onderscheid recht te spreken.

Als mensen willen werken bij de politie dan kies je dus voor uniformiteit. Je kiest er voor je eigen individualiteit op te schorten tot na je dienst. Het is niet anders, zo is het. Als je daar niet voor wilt kiezen dan moet je een ander beroep kiezen. Ook dat is niet anders.

Opmerkelijk is dus dat het niet om het hoofddoekje gaat maar om de overheid en onze fundamentele afhankelijkheid daarvan. Om die veilig te stellen is het nodig niet af te wijken van het uniform.

Buiten de overheid is het prima. Daarbinnen niet.

Whatsapp paranoia

05 maandag sep 2016

Posted by in leven

≈ Een reactie plaatsen

Tags

, , , , ,

In een van de wijken van de plaats waar ik woon hebben de bewoners onderling een Whatsappgroep gemaakt. Voor de oplettende burger die zijn buurtgenoot op de hoogte wil houden van allerlei ontwikkelingen.

In  diezelfde groep is een aantal hilarische zaken gebeurd in de loop der tijd. Zo werd er een onbekende gesignaleerd in de buurt van een huis en dat werd gedeeld. Het signalement – “een gezette man van rond de 35 met een onguur uiterlijk die rondhing bij onze tuin” – is ter voorkoming van erger in die groep geplaatst. Met direct daar achteraan  het bericht “hallo, dit is de buurman. Ik was inderdaad bij jullie tuin om naar het dak te kijken. Leuk kennis te maken.” De wat ongure gezette man was de buurman die de dame in kwestie niet eens bleek te kennen.

Afgelopen week plaatste iemand een berichtje dat de politie was ingelicht omdat er een man met een bijl ’s avonds was gesignaleerd, met direct daar achteraan het berichtje van een ander die de bijl inderdaad ’s avonds had uitgeleend aan een buurman.

Dit is te hilarisch voor woorden en het is tegelijkertijd heel treurig.

Het biedt inzicht in levens van bange mensen die achter alles wat anders is dan gemiddeld een dreiging zien. En dat gemiddeld is dan wat hun leven is en wat in hun leven normaal is. Alles wat afwijkt is mogelijk gevaarlijk.

Zo’n appgroep nodigt uit om alles te plaatsen wat in je opkomt. Het is in het klein wat je op Twitter ook ziet gebeuren. Direct uiten van wat je denkt en vindt zonder te checken of het klopt. Maar het maakt ook zichtbaar waar mensen in het dagelijkse leven over in zitten. Over hun veiligheid, hun huis, hun kinderen, de boze grote buitenwereld die onvoorspelbaar is, andere mensen die er al snel onguur uitzien. Alles wat niet lijkt op mij en de mijnen levert stress op. Ook al blijkt dat dus een nieuwe buurman te zijn.

De paradox is dat het werkt zoals veel politie op straat ook werkt. Het is ter voorkoming van erger maar het voelt op zich al bedreigend aan. Als er zoveel politie nodig is, dan zal er ook wel reden toe zijn en dat is dat het onveilig is. Die appgroep is blijkbaar nodig omdat er allerlei slechts gebeurt en dus gaat het werken als een rode boei in de zee. Pas op! Gevaar. Een soort permanente code toverbal. En mensen die daar gevoelig voor zijn, en wellicht toch al wat meer van de meldende type zijn, reageren dan direct online zonder te checken of hun waarneming klopt. Allemaal in het kader van “je weet maar nooit” en “beter tien keer voor niks gewaarschuwd dan één keer te weinig toen het nodig was”.

Ik denk dat in het algemeen de snelheid van social media ertoe leidt dat er minder wordt nagedacht, minder beschouwd, minder bedacht of het allemaal de moeite van het melden wel waard is. Zonder zo’n appgroep bespreek je het ’s avonds nog even met elkaar en kom je er achter dat je een nieuwe buurman hebt. Dat je gewoon eens kennis moet maken met elkaar. Nu pletter je het op internet zonder erover na te denken.

Mensen vóelen zich onveilig. Dat merk ik ook binnen mijn vriendenkring. De een gaat er laconiek mee om, de ander vol stress. Weer anderen zetten het direct in de appgroep. Niet mijn vrienden overigens.

Ik denk niet dat Whatsapp leidt tot een veiliger gevoel. Integendeel.

Weg met de elite?

15 maandag aug 2016

Posted by in politiek

≈ Een reactie plaatsen

Tags

, , , ,

 

De elite. Je struikelt er virtueel over op social. Als ik de berichten lees op Twitter die zich keren tegen de elite dan kan ik het aantal niet bijhouden. Vooral gecombineerd met de term “politiek correct”. Het leidt tot een waas voor de ogen, een felheid die ongekend is en soms tot onverholen haat. Als iets tot zulke sterke emoties leidt dan moet er iets aan de hand zijn denk ik dan.

Dus, wat is er aan de hand?

Laat ik eerst duidelijk zijn dat ik niets tegen elites heb. Mensen die op basis van verdiensten een hoge positie (wat dat ook moge zijn) innemen. Ik hoop dat als ik ooit een ernstige ziekte heb, dat ik dan aan tafel kan komen met de elite der geneeskunde. Dat geeft mij een hogere kans op genezing dan wanneer ik met de minderen aan tafel zit. En je weet dat als je naar de Olympische Spelen kijkt, je kijkt naar de elite van de sport. Anders zou de aandacht snel weg zijn. 100 Meter sprint in 23,8 seconden is niet echt interessant. Zo bezien is een elite een topgroep binnen een bepaalde wereld die die positie heeft verkregen en daar bepaalde privileges voor terugkrijgt. Topsporters krijgen beter betaald dan amateurs.

Ik heb ook niets tegen een politieke elite. Mensen die verstand hebben van zaken waar ik geen of minder verstand van heb en die daar hun beroep van hebben gemaakt. (Aardig is natuurlijk dat onderdeel van die elite bijvoorbeeld Geert Wilders en Martin Bosma zijn, twee beroepspolitici die zich enorm afzetten tegen de elite. Een mooie interessante vorm van zelfhaat.) Ik heb er zelfs vertrouwen in dat politici hun werk goed doen zodat ik altijd netjes  ga stemmen. Daarbij laat ik me leiden door standpunten en uitspraken van diezelfde politici. Als ze er een zootje van maken stem ik er niet meer op.

Waar  komt die haat tegen elites dan toch vandaan?

Volgens mij is het simpel. Het begrip wordt gebruikt om een heel specifieke groep aan te duiden. Vooral linkse regenteske politici die in grote huizen wonen, in buurten waar alles koek en ei is en die geen idee hebben wat er onder het volk speelt. Niet alleen dat: zij hebben niet door dat het volk het beter weet. Beter weet wat goed is voor Nederland. Zij, de elite, luisteren nooit naar het volk en hebben lak eraan. Zij beloven van alles maar doen iets anders. Ze kleven aan het pluche, geven elkaar de beste banen, sturen hun kinderen naar de beste scholen en regelen dat de shit bij het volk terechtkomt en niet bij henzelf.

Dat is ongeveer het verhaal dat ik terugvind op social.

Waar gaat het volgens mij mis?

Allereerst heeft iedere samenleving elites: mensen die iets beter kunnen dan de rest. Godzijdank. Je kunt mij met een masker voor en een scalpel in mijn hand een OK binnensturen, de kans dat de patiënt overleeft is klein. Ik behoor niet tot de elite der geneeskunst. Je kunt mij voetbalscheidsrechter maken maar dat wordt niks. Gelukkig zijn er mensen die daar veel meer van weten dan ik. Je hebt elites nodig. Ze kunnen iets wat jij niet kunt. Deal with it.

Verder wordt vergeten dat die elites iets hebben moeten doen en laten om op hun plek te komen. Je moet wel heel erg van politiek en macht houden wil je ooit in de Tweede Kamer komen en blijven. Anders haak je af. Het is hard werken, zeven dagen per week, 24 uur per dag. Je komt er niet met gelanterfant.

Daarnaast is het handig om elites te hebben. Zij zullen sneller tot een gewogen oordeel komen dan de niet elites. Je kunt wel voor de simpele oplossing willen zijn maar die werkt vaak niet eens. “Geen AZC in mijn wijk!” Ok, maar waar dan wel? En wanneer? En hoe? En voor hoelang? Elites overzien vaak beter wat de gevolgen zijn van handelingen.

Het is kortom handig dat er elites zijn en onvermijdbaar. Als “het volk aan de macht” is duurt het maximaal een jaar voordat nieuwe elites opstaan.

Wat kan de politieke elite, want daar gaat het om, in de tussentijd doen?

Stoppen met zich verdedigen en gewoon vertellen wat zij doen en waarom. De anti-elitisten niet vragen om losse uitspraken maar om plannen die uitvoerbaar zijn. Ze betrekken bij plannen, voornemens en vooral ook bij besluiten. Luisteren en vervolgens uitleggen wat de complexe werkelijkheid nog meer inhoudt. Dat dat hun werk is om daar rekening mee te houden. Dat van politici mag worden verwacht alles af te wegen en dan toch een besluit te nemen. Dat ieder besluit een compromis is. Dat luisteren naar iedereen niet hetzelfde is als iedereen zijn zin geven. En dat ieder besluit iemand of een groep boos zal maken omdat ie zijn zin niet krijgt. Tot vervelens toe uitleggen. Steeds weer.

Het is niet anders. De elite zal de rest serieus moeten nemen. De rest zal de elite serieus moeten nemen. Of anders gewoon wegstemmen. Dat kan in Nederland.

Dat is de luxe van Nederland.

Failliete steden in Frankrijk

26 dinsdag jul 2016

Posted by in economie

≈ 1 reactie

Tags

, , , , , , ,

FullSizeRender-2Cotignac is een klein dorp in de Var. Er wonen momenteel een kleine 2.500 mensen. Zo’n 10 jaar geleden was het een van de armste dorpen die ik kende in de Var. Een paar armetierige terrassen, een paar restaurants en op dinsdag een markt. Veel zwervers en aan lager wal geraakte hippies mét hond. Meer was er niet. Als je maar lang genoeg doorliep door de kleine straatjes kwam je terecht bij een winkeltje met brocanterie dat werd gerund door een Nederlandse vrouw. Ze was hier ooit blijven hangen en ze kon maar net het hoofd boven water houden.

Dat is in de afgelopen jaren veranderd. Cotignac is nu een levendig dorp vol restaurants op de Cours Gambetta, zo’n twee meter boven de hoofdstraat. Het is er altijd levendig en ’s avonds kun je er heerlijk eten. Nog afgelopen week was er een Soupe au Pistou festival waar je aan kon schuiven aan lange tafels met feestvierende Fransen.

Wat is er gebeurd? Er is geld gestoken in het opknappen van een aantal panden. Daarmee is er een opknapbeurt begonnen van een groot aantal restaurants. En door de jaren heen kwam van het een het ander. Alsof er een soort tipping point bereikt werd waardoor er steeds meer werd aangetrokken. Mirabeau Wine kwam in het dorp en knapte een pand prachtig op. Het daarboven gelegen pand is verbouwd tot een expositieruimte. Het opknappen gebeurde op een mooie kunstzinnige manier. Daarmee werd de weg geopende voor een groot aantal galerietjes om zich te vestigen in Cotignac. Een totaal verlaten straatje met failliete bakker en idem slager is nu een levendige straat met galerietjes. De slager is weg maar voor de bakker staan nu rijen buiten om Pain Artisanal te kopen. De hippies zijn er nog maar verkopen nu biologisch eten op de markt. Cotignac heeft een nieuw hart gekregen. Kunstzinnig, bio-dynamisch, alternatief en puur La France Profonde. Uit de dood herrezen.

Twintig kilometer verderop ligt Brignoles, de hoofdstad van de Var met zo’n 16.000 inwoners. Tien jaar geleden een levendige stad waar je voor van alles en nog wat terechtkon. Soms een grote Vide Grenier langs de rivier, een grote markt en altijd wat te doen. Ooit ’s nachts met mijn jongste zoon in het ziekenhuis gezeten na een rit door de nacht achter een ambulance met zwaailicht aan. Lieve mensen. Even buiten de stad een grote Leclerc, een GammVert, een Intersport en nog heel veel. Brignoles is leeggelopen. Zelfs de kleine middenstand bestaat niet meer. Geen slagerij in het centrum, één bakker en -jawel- één boekhandel. Op het plein wat café’s. Een van de zijstraten die lang overeind is gebleven heeft nu lege etalages met grote foto’s van winkelende mensen. Er is een aantal shisha-bars met verveelde jongeren. Een stad om weg te blijven, failliet. Zielloos.

Iedere stad heeft een tipping point waarbij het twee kanten op kan gaan. Voor Brignoles is mijn hoop vervlogen. De mensen gaan het daar niet meer doen. De ontevredenheid is gigantisch. De armoede is groot en men voelt zich in de steek gelaten door Parijs. Maar ondanks dat lukt het een dorp als Cotignac wel om er weer bovenop te komen en een stad als Brignoles niet. Als het tipping point eenmaal is bereikt lijkt er geen weg meer terug. Mensen maken echt het verschil.

Een ook ikzelf verheug me niet op een bezoek aan Brignoles.

Het drama PvdA

14 zondag feb 2016

Posted by in politiek

≈ Een reactie plaatsen

Tags

, , , , , ,

Het zijn moeilijke tijden voor de bevlogen medemens. Bij wie kun je nog terecht voor een sociaal genuanceerd geluid. Bij  wie met je overtuiging dat er altijd mensen zullen zijn die het zelf niet redden. En voor wie dus moet worden gezorgd. Kortom: waar kun je terecht voor een ouderwets sociaal democratisch geluid?

Het was ooit, hoe lang geleden lijkt dat al weer, heel duidelijk: de PvdA. Daar moest je zijn. Een grote partij met het hart op de juiste plek. Een partij met een rijke traditie opgericht om arbeiders aan een betere toekomst te helpen.

Maar ja. Arbeiders werden schaars. Er kwam in de laatste decennia van de vorige eeuw een steeds grotere middenklasse. De kinderen van de arbeiders hadden gestudeerd en kregen betere banen dan hun ouders. Kregen dus ook meer te verliezen en minder te winnen dan hun ouders. De wereld werd ook groter. De Nederlandse economie was totaal afhankelijk van wat er in de rest van de wereld gebeurde. Die rest van de wereld kwam naar Nederland. Niet alleen studenten en kenniswerkers maar ook vluchtelingen. Mensen zonder kansen op de arbeidsmarkt.

De PvdA raakte zijn dubbeltjes, die nooit een kwartje zouden worden, kwijt en had geen oog voor de nieuwe kwartjes. De middenklasse werd overgelaten aan andere partijen en de PvdA ging zich richten op nieuwe dubbeltjes. Zielige mensen. Vluchtelingen, allochtonen, mensen met een uitkering. Niet dat die zielig zijn, maar zo werd er wel naar gekeken. Helpen zullen we ze. Of ze willen of niet. Er werd verzuimd een verbinding te maken met die hele grote middenklasse die best wat overheeft voor een ander. Maar die ook tegelijkertijd vindt dat je het zelf moet regelen. Dat je zelf verantwoordelijk bent voor je leven.Wat de PvdA moeilijk vindt is dingen te eisen van zwakkere groepen. Want dat is niet aardig.

Het is de PvdA nooit gelukt een goed antwoord te formuleren op de vraag hoe je solidair kunt zijn in een individualiserende wereld.

Wat is wel gebeurd?

Kok noemde het het afschudden van de ideologische veren. Het leek een meesterzet. Men sprak van het einde van de geschiedenis, het einde van de grote verhalen. De wereld zou gerund worden als een bedrijf en Nederland werd opeens de BV Nederland.

Hoe men er naast kan zitten is wel gebleken. Mensen blijven behoefte hebben aan verhalen, aan ideologie. Aan ethiek. Aan een verbindende verklaring voor alles wat gebeurt. En het is niet meer de PvdA die die verklaring kan leveren. Op links doet de SP zijn best, maar Roemer is uiteindelijk niet de man om grote groepen te binden. Op rechts is er de PVV die doorheeft dat het benoemen van een gemeenschappelijke vijand ook een verhaal is. Niet een prettig verhaal maar wel een verhaal. Een verhaal ook zonder oplossingen maar blijkbaar goed genoeg voor bijna 30% van alle stemmen.

Wat doet de PvdA intussen?

Samsom heeft zijn lot verbonden aan dit kabinet zonder er zelf in te zitten. Best bijzonder. Maar goed, hij verdedigt het met verve en dwars tegen alle peilingen in. En nu in het jaar dat de PvdA 70 wordt worden de messen geslepen. Partijgenoten liggen op de loer om hem een pootje te lichten. Te zorgen dat men in ieder geval niet als een man achter hem staat. Zoals de traditie wil roeptoetert men alles over de ander om zelf meer op te vallen.

Alsof de kiezer gek is. Alsof de potentiële PvdA-stemmer immuun is voor dit geschutter. Men wil niet anders dan een partij die staat voor wat zij zegt en niet meewaait met de bomen in het bos.

Ik denk dat de PvdA weer een ideologisch verenpak moet aantrekken dat zich richt op succesvolle mensen uit alle lagen van de samenleving. Dat zij moet stimuleren dat mensen zelf weer aan het roer staan en dat dat beloond wordt. Dat het niet beloond wordt als je niet mee wilt doen terwijl je wel kunt. Of je nu autochtoon of allochtoon bent, ingezetene of vluchteling, man of vrouw. Een nieuw soort optimisme dat iedereen iets van het bestaan kan maken en dat dat ondersteund moet worden. Een groot verhaal.

Een verhaal in plaats van bijvoorbeeld nieuwe regels of nieuwe wetgeving. Die kramp met de PvdA ook uit: alles willen vatten in wetgeving voor iedereen en alles. Het antwoord op maatschappelijke problemen is niet aangeven dat er een nieuw wetsvoorstel ligt of zo, maar het antwoord is een opvatting, een stellingname. Onvermoeibaar realistisch optimisme. Dat alles kan en mogelijk is, maar dat de mens niet van nature tot het goede geneigd is.

Het drama kan voorkomen worden.

Alles kan, alles mag

03 woensdag feb 2016

Posted by in Fatsoen

≈ Een reactie plaatsen

Tags

, , , ,

Werkelijk, ik leef in duistere tijden. Schreef Brecht in de jaren 30 van de vorige eeuw. Laatst heb ik dit gedicht nog herlezen omdat ik er opeens aan moest denken. Ik moest er aan denken toen ik weer beelden op tv zag van mensen die zich schaamteloos als klootzakken gedragen. Het ging natuurlijk over de komst van een AZC en men was tegen.

De manier waarop mensen dan onze cultuur verdedigen doet een mens zich te pletter schamen. Althans mij. Als ik als vluchteling zou denken dat dit een voorbeeld is van de cultuur dan zou ik wegblijven. Misschien, denk je, is dat de bedoeling van dit gedrag. Ik denk dat we dan teveel intelligentie veronderstellen.

Waarom leven we in duistere tijden?

Wat voorbeelden.

De heer Azmani (VVD) zegt op de radio dat hij het zich kan voorstellen dat het draagvlak voor AZC’s is verdwenen. De burgemeester van Geldermalsen trekt voorstellen voor een AZC in nadat het gepeupel een vergadering onmogelijk heeft gemaakt. Rutte houdt zich oorverdovend stil. Wilders zegt doodleuk dat hij niet wil dat het volk in opstand komt als de PVV na verkiezingen niet in de regering komt. Ik  kan doorgaan maar doe het niet.

Wat is het punt wat ik hiermee wil maken?

De politiek in de volle breedte weigert zich uit te spreken tegen de volkse onderbuik. Weigert met argumenten te komen waarom we vluchtelingen moeten opnemen. Of het nu het gevolg is van ondertekende verdragen of dat dat een gevolg is van een humanistische opvatting, van ethiek. Dat maakt uit want het een is een procedureel argument en het ander een ethisch inhoudelijk. Geen van beide argumenten hoor ik. Niets.

De politiek zegt ook niet dat als mensen een democratische besluitvorming onmogelijk maken dat zij dan worden aangehouden, dat die besluitvorming gewoon doorgaat en dat hun gebrul geen enkel effect zal hebben.

De politiek zwijgt omdat zij let op peilingen en weet dat je alleen dat moet beweren dat goed in het gehoor ligt. Op straat.

Vrijheid van meningsuiting brengt de plicht tot meningsvorming met zich mee. Alleen brullen moet worden beantwoord met acties en argumenten.

Dat gebeurt niet. Op geen enkele manier.

De tijden worden duister als de politiek luistert naar het rumoer op straat en het beleid daarop gaat afstemmen. Het leidt ertoe dat het lijkt dat je met schreeuwen en vernielingen je zin krijgt. Momenteel lijkt dat niet alleen zo maar het is ook de alledaagse werkelijkheid.

Alles kan. Alles mag. Ik leef in duistere tijden.

Bonnetjes, they suck

26 dinsdag jan 2016

Posted by in politiek

≈ Een reactie plaatsen

Tags

, , , , ,

Je moet je voorstellen dat je als ambtenaar bijna een bonnetje hebt gevonden, en dan van hogerhand te horen krijgt dat je moet stoppen met zoeken! Dat is het nieuws van de dag. Het bonnetje uit de Teeven-deal, daar gaat het om.

(Nou vraag ik me wel af hoe je als ambtenaar weet dat je het bijna hebt gevonden. Hoe ziet dat eruit? Ik heb het bijna gevonden? Hoe weet je dat? Maar goed: bijna is niet en de opdracht was dat gestopt moest worden met zoeken. Want als je het bijna gevonden hebt blijkt dat je het kunt vinden en dat was voldoende!)

Dat bonnetje betekent veel meer dan een bonnetje. Natuurlijk, Opstelten en Teeven zijn gevallen over dat bonnetje. De media hadden het bonnetje eerder dan de bewindslieden zelf. De kamer was verontwaardigd en de beide heren moesten opstappen. Dat is allemaal in het nieuws geweest.

Mijn inschatting is dat de huidige minister voor de vierde keer zijn excuses gaat aanbieden aan de kamer voor het bevel te stoppen met zoeken. Dat hij belooft dat het nu gaat veranderen en dat hij er persoonlijk voor zorgt dat dit nooit, maar dan ook nooit meer zal gebeuren. Denk ik.

Allemaal theater.

Waar het om gaat is echter veel fundamenteler en raakt aan de manier waarop politici acteren. Er is hier sprake  van een overheid die de meest fundamentele zaken aan de gepoetste laars lapt maar wel verwacht dat de onderdanen zich keurig gedragen. Een overheid die keer op keer wegkomt met onduidelijk gedoe geeft het signaal dat gedoe ok is. Zolang je er maar een leuk verhaal bij hebt en pardon zegt.

Dit is het gevolg van de totale visie- en ethiekloosheid van in ieder geval Rutte. Als je geen enkel teken geeft van een moreel kompas voor je handelen, krijg je dit. Als de waarde van je handelen pragmatiek is, de boel weer op orde en in rust krijgen, krijg je dit. Manage dit even en we kunnen weer door.

Een politica van D66 die van de ene op de andere dag de Kamer verlaat om iets onduidelijks te doen geeft eenzelfde voorbeeld. Je laat zien dat het (quote Rutte) ‘een baan is’ en verder niks.

Voorbeelden van politici die weigeren in te zien dat zij een voorbeeld kunnen zijn in de goede zin van het woord. Een voorbeeld van commitment (niet tussentijds opstappen voor eigen gewin), een voorbeeld van ethisch handelen (alles openbaar en oprecht bespreken) en een voorbeeld van ethiek überhaupt (relschoppers krijgen NOOIT hun zin).

Dat dat allemaal niet gebeurt betekent dat je het land krijgt dat je verdient. Dat er geen uitgangspunten zijn die bindend zijn. Dat je kunt doen wat je wilt zolang je maar sorry zegt. Dat de grootste bek wint. Dat het helemaal ok is als je alleen aan je eigen hachje denkt. Dat is de werking van ook het bonnetje uit de Teeven-deal. Als de overheid sjoemelt dat sjoemelt het land. Dan is iedere legitimiteit van de overheid verdwijnend. Dan moet de overheid in deemoed toezien hoe zij geen enkel gezag meer heeft.

Bonnetjes, they suck. De manier waarop ermee wordt omgegaan nog veel meer.

Balen van feiten

20 woensdag jan 2016

Posted by in politiek

≈ Een reactie plaatsen

Tags

, , , , ,

Toch mooi wat er nu gebeurt in het hele vluchtelingendebat. Dorp na dorp komt in opstand, mensen zien gegeneraliseerde spoken, vijandbeelden komen op, varkens worden in bomen gehesen en wat doet dit kabinet?

Een prognose dat er 90.000 vluchtelingen Nederland zullen instromen dit jaar is niet wenselijk en dus gaat het kabinet werken met een eigen prognose van 58.000. Let wel: men zegt niet ‘prognose is prognose maar wij willen maximaal dit aantal’. Men zegt ‘we hanteren onze eigen prognose’.

Dat betekent dat iedere instelling en iedere ambtenaar beter kan stoppen met denken en analyseren. Beter kan men vooraf vragen: joh hoe had je gehad willen hebben, dan zoeken wij er wel een onderbouwing bij.

Dit kabinet kiest ervoor om mee te gaan in de waan van deze tijd, dat feiten er zijn om volkomen te negeren. Als je dat doet moet je niet opkijken dat je een bevolking krijgt die hetzelfde doet. Een dorp dat zegt ‘volgens Dijkhof komen er 1.200 asielzoekers maar wij gaan uit van 3’. Een burgemeester die zegt ‘het COA geeft aan opvang te moeten hebben voor 500 mensen, maar wij gaan uit van een andere stad waar dat plaatsvindt’.

Door dit te doen en vooral ook zo te communiceren geef je aan lak te hebben aan alles en te doen wat je zelf goeddunkt. Hegel zei al: als de feiten niet overeenkomen met de theorie, des te erger voor de feiten. Hij heeft goede leerlingen in dit kabinet.

Op deze manier maakt dit kabinet van iedere mening een nieuw feit waardoor iedere mening van willekeurig iedere burger even veel waarde krijgt. ‘Vannacht gaat het 10 graden vriezen maar ik ga uit van 17 graden plus’. Ook waar. De wereld is wat je ervan maakt.

En nu nooit meer zeuren als de opiniepeilingen voorspellen dat er vrijwel niets meer overblijft van VVD en PVDA. Dat heb je geheel aan jezelf te danken.

Dit kabinet baalt van feiten.

Economisme is goed (maar moeilijk)

15 maandag jun 2015

Posted by in economie

≈ 2 reacties

Tags

, , , ,

Er bestaan heel erg veel fuzzy woorden. Woorden waarvan je in eerste instantie denkt dat zij heel helder zijn maar als je goed kijkt is dat helemaal niet zo. Veel woorden zijn grijs: vaderlandsliefde, liefde, haat, kwaliteit et cetera.

Grijze woorden definieer ik als woorden die oppervlakkig gezien een helder beeld oproepen bij mensen maar die moeilijk, vloeibaar, onduidelijk worden als je er een definitie van probeert te geven. Laat staan als je er een operationalisatie van wilt geven. Dan blijkt ieder woord een deur te openen naar leefwerelden, geschiedenissen, emoties, normen en waarden.

Neem het woord economisme.

Jesse Klaver gebruikt het te pas en te onpas als iets negatiefs. Economisme is volgens hem “dat elk aspect van ons leven (wordt) teruggebracht tot een simpele rekensom”. (klik hier)

Een bewering waar menigeen instemmend op zal reageren. Inderdaad wordt tegenwoordig alles uitgedrukt in Euro’s. Files kosten zoveel Euro, ziekteverzuim idem, blijven zitten is ook al heel duur. Economisme wordt zo identitiek aan het terugbrengen van de volheid van het leven tot een rekensom met een positief of negatief saldo. Iedere kwaliteit verdwijnt daarmee achter de economische horizon.

Maar is dat wel zo? Is het niet een opsomming van (alweer) grijze woorden?

Stel dat economisme wordt gedefinieerd als het objectief vaststellen van voor- en nadelen van gebeurtenissen en plannen en dat op basis daarvan een rekensom wordt gemaakt. Valt het positief uit dan gaan we door, negatief dan stoppen we. Een rationeel beslissingstraject waar een voorwaarde uitrolt om tot een besluit te komen.

Stel bijvoorbeeld dat de politiek als uitgangspunt heeft dat de resultaten van beleid het grootste geluk voor de meeste mensen moet genereren. Dan is een aantal stappen nodig, een aantal vragen moet worden beantwoord.

Wat is het grootste geluk? Drukken we dat uit in geld (belastingen), in extra jaren leven (gezondheidszorg), toegang tot de arbeidsmarkt (uitkeringen) et cetera? Er moet besloten worden, vooraf, wat de eenheden zijn van de rekensom.

Daarna moet besloten worden welke variabelen meewegen in het bepalen van die eenheden. Is het simpel, extra jaren leven, of ingewikkeld, extra jaren leven zonder ernstige aandoeningen?

Er moet bekeken worden wat de negatieve effecten zijn van het beleid. Stel dat roken compleet wordt verboden met een positief effect op de lengte van ons leven. Welke groepen leveren dan geluk in omdat zij niet meer mogen en kunnen roken. Hoeveel mensen zijn dat, hoe meet je het ingeleverde geluk en hoe weeg je dat in je berekening. Lastig, maar wel te doen.

Het terugbrengen van effecten in meetbare eenheden is niet simpel, wil je het goed doen, maar wel aan te raden. De uitkomst van iedere rekensom is dan input voor een besluit.

Het mooie hiervan is dat alle vooronderstellingen openbaar moeten zijn. Alle normen en waarden, alle uitgangspunten, alle cijfers. Ieder punt is op zich onderwerp van discussie. Je wordt met elkaar gedwongen helder te zijn in jouw kosten en baten, je zult met elkaar moeten discussiëren over gemeenschappelijkheden en verschillen. Je zult moeten komen tot een economistische businesscase. Zelfs over ethische onderwerpen.

Economisme dwingt zo tot helderheid, duidelijkheid en scherpte. Vooral ook over je eigen vooronderstellingen en impliciete waarden en normen. Het zou een verbetering zijn van ieder debat, vooral in de politiek.

Ik pleit dan ook voor veel meer economisme!

Het recht op verkeerde keuzes

05 vrijdag jun 2015

Posted by in Autonomie

≈ Een reactie plaatsen

Tags

, , , , ,

Vandaag is in het nieuws de campagne van het KWF om kinderen meermaals per dag met zonnebrandmiddel in te smeren op een zonnige dag. Ouders moeten dat ’s morgens doen en gedurende de dag, zo om de twee uur, moeten leerkrachten dat doen.

Een zinnige campagne nietwaar: iedereen wil zijn kind optimaal beschermen.

Deze week kreeg ik van mijn huisarts een brief met een code. Ik moest allereerst mijn buikomvang meten, mijn gewicht vaststellen en vervolgens een test doen. Uit die test kan komen dat je in een risicogroep zit. Als dat zo is moet ik onverwijld contact opnemen met mijn huisarts voor allerlei tests.

Een zinnige brief nietwaar, preventie is goed.

Gisteren nog hoorde ik de weerman op de radio zeggen dat het vandaag, na veel warmte, wel eens heel slecht weer kan worden. Dat we rekening moeten houden met windstoten, hagel, ernstige regen en wat dies meer zij.

Verstandige man, je zal maar door slecht weer worden overvallen.

Twee maanden geleden kreeg ik een brief van de gemeente waarin het energielabel voor mijn huis werd vastgesteld. Op basis van gegevens van voor de verbouwing. Een waarschuwing zat erbij. Ik moest mijn huis opnieuw laten keuren want anders…

Best slim want je zal je huis maar willen verkopen met zo’n waardeloos label.

Ik kan doorgaan tot ik een ons weeg. Dagelijks vliegen mij de waarschuwingen om de oren. Vroeger betrof dat meestal reclames om mij duidelijk te maken dat ik zonder product X een waardeloos leven zou hebben.

Tegenwoordig, sinds het begin van deze eeuw, gaat het zo ongeveer om alles. Van heel klein (verkeersbord op een plek waar ik nooit ben geweest met de tekst: ‘pas op, verkeerssituatie gewijzigd!’ Wat dan? Hoe dan?) tot heel groot (mijn kind kan later kanker krijgen als ik hem nu niet goed insmeer).

Ik ga hier niet argumenteren dat je je kinderen voor de wolven moet gooien. Het gaat dan om een ander mens dat je moet beschermen. Dus doe ik mee. Maar als het over mezelf gaat? Heb ik niet het volste recht verkeerde keuzes te maken?

Ik hoor al tegengeluid: ja maar dat is slecht voor je. Of, ja maar dat kost de samenleving geld. Wat slecht is voor de mens is tamelijk fluïde: in het ene decennium staat cholesterol hoog op de agenda, in het andere vrije radicalen. Over kosten kan ik kort zijn: in leven zijn kost geld, altijd, en de dood levert nog eenmaal een kostenpost op. De eerste en de laatste jaren van een mens zijn het duurst. Ook als die laatste jaren rond mijn negentigste liggen.

Waar het mij meer om gaat is de autonomie van de mens. Het recht om keuzes te maken die momenteel als minder slim worden gezien. Wél in de zon zitten en bruin worden zonder factor 50. Níet vier keer per week sporten. Ik pleit ervoor dan ieder individu voor zichzelf iedere keuze mag en kan maken en dat als hij of zij dat doet de wijzende vinger achterwege moet blijven. Niet van degenen die van hem of haar houden maar wel van ieder ander. Autonomie is een groot goed ook al leidt dat tot een korter leven.

Het vraagt wel iets anders om autonoom te zijn: kennis. Gewoon ‘nee’ zeggen is simpel en kinderachtig. Dat is geen autonomie maar dwarsliggen. Werkelijke autonomie vereist informatieplicht. Weten waar je het over hebt, de keuzes op een rij hebben en vervolgens kiezen en doen.

Het recht op verkeerde keuzes is kortom hard werken.