Stel je voor, je houdt op alle plekken waar je bent rekening met corona. Met kerst ontvang je heel beperkt mensen en die doen allen een test vooraf. Negatief. Met oud en nieuw zie je vooral vrienden buiten bij een vuurtje en ook zij zijn getest: negatief. En dan word je wakker op 1 januari en voel je je brak. Zoveel heb je niet gedronken en heel erg laat was het ook niet. De volgende dag word je wakker met een enorme keelpijn en doe je voor een derde keer een zelftest: bam, twee vette roodroze strepen. Positief.

Het overkwam mij.

Ik hoefde niet na te denken en ging direct in isolatie op de slaapkamer. Het gezin ging in quarantaine en bleek negatief te testen. Dat was winst. Ik maakt een afspraak bij de GGD en op 4 januari reed ik naar Doorn en werd flink in neus en keel gepord. `s Nachts om een uur of vier kreeg ik de uitslag die ik al kende. Positief. Ik had corona.

Ik zat toen al voor de derde dag in isolatie en besloot dat nog even vol te houden. Hoe heb ik dat ervaren?

Op het moment dat ik positief bleek schrok ik wel wat. Ik heb astma en ik had geen idee wat de gevolgen zouden zijn voor me. Zou het op mijn longen slaan, zou ik het benauwd krijgen of zou het gewoon voorbij gaan? Je kunt niet anders dan gewoon afwachten en lezen over corona. Bij benauwdheid de huisarts bellen, las ik.

Ik besloot me er maar gewoon aan over te geven. Ik heb altijd de mond vol van allerlei filosofen en nu dacht ik aan Heidegger. Die heeft veel geschreven over Gelassenheit: de dingen, de wereld nemen zoals die zich aan je voordoen, zonder dat allemaal te willen interpreteren of te begrijpen. Ik zou me er niet tegen te verzetten. Verzet je niet.

Je gezin krijgt opeens een heel gekke plek, namelijk aan de rand van je bestaan. Ze mogen niet binnenkomen maar willen wel voor je zorgen. De jongste zoon die de deur op een kiertje doet en vraagt ‘heb je zin in een stroopwafel?’ en die dan op het kastje legt en heel snel weer verdwijnt. Je wordt je heel erg bewust van het kleine geluk in het leven. Je gezin is er zonder er te zijn. Dat gevoel is heel waardevol. Vier ieder mooi moment.

Ik heb met alles veel meer tijd genomen dan ik ooit doe. Lang douchen en lekker warm worden. Heel bewust scheren. Niet éen Netflix-aflevering over de Tweede Wereldoorlog kijken maar gewoon drie achter elkaar. Ongegeneerd lang in een kookboek lezen en bedenken wat ik allemaal zou koken als het leven weer normaal werd. Urenlang luisteren naar Radio 1. Soms met heel veel aandacht, soms als ruis op de achtergrond. Leven alsof je over een bochtig bospad loopt langs een riviertje. Soms ben je dichtbij en zie je het riviertje en hoor je de stroming, soms is het een geruis in de verte. Soms met heel veel aandacht en soms achteloos. Ik vertraagde de tijd waarmee de dagen korter werden. Heel lekker. Sluit je dus op in het nu en laat dat heel lang duren en langzaam voorbijgaan.

En zo kom ik op drie tips bij isolatie:

1. Verzet je er niet tegen
2. Vier ieder mooi moment, hoe klein ook
3. Verdicht de tijd tot een punt

De belangrijkste manier om er doorheen te komen is natuurlijk weten dat er een einde komt aan je isolatie. Bij mij betekende dat overigens dat het gezin na mij ook corona had. En dan na enige dagen gaat het leven weer aan en ga je dat ene gerecht koken, luister je alleen nog naar Met het oog op morgen en neem je niet meer de tijd om veel tv te kijken.

Het was een raar soort mini-vakantie.

In het najaar 2021 was ik weer eens een dag in Nice en in 2020 had ik de mazzel voor alle lock downs en beperkingen vier nachten er te kunnen verblijven. En zo ben ik in de loop der vele jaren geregeld in Nice geweest en kijk ik ernaar uit terug te keren.

Wat maakt het nou zo’n aantrekkelijke stad, want dat is het voor mij?

Mijn liefde voor Frankrijk en de Var is inmiddels wel bekend. De afwisseling van natuur, van ruig tot lieflijk, en ook de afwisseling van steden vind ik erg verleidelijk. Marseille is ruig en volks en luid en heel basaal. Cannes is een echte kleine leefstad. Ondanks alle toerisme wordt er hier volop geleefd. Je ziet en ruikt dat aan alles. En dan Nice. Ruig noch volks, leefstad met de allure van de Côte d’Azur.

Als je met de auto naar Nice gaat en je rijdt langs het vliegveld de boulevards af richting de stad voel je de weelderigheid van de kust over je heen komen. De zee is knalblauw, de zon aanlokkelijk, en links de gebouwen die groter en ouder worden. De Promenade des Anglais op langs het Negresco en linksaf parkeergarage Ruhl in. Snel parkeren en dan naar boven.

En daar sta je dan, op de Promenade met zicht op de zee.

Ik zou zeggen: omdraaien en de stad in inwandelen. Lunchen met de voeten in het zand komt later wel. Je vindt er echt alles. Grote brede boulevards met alle grote merken, en in de zijstraten (bijvoorbeeld Rue du Maréchal Joffre en omgeving) kleine boetieks met mooie kleding, schoenen, keukenspullen et cetera. Je kunt er heerlijk winkelen.

Je kunt ook naar de Place Masséna lopen en daar van Lafayette genieten of op het plein wat drinken en mensen kijken. Je kunt er ook naar die fantastische mannetjes in de lucht kijken die ’s avonds verlicht worden.

Steek ook eens over en loop naar de oude stad. Zeker, het is een tourist trap, maar wel een om in rond te lopen. Hier word je verleid om rond vier uur ’s middags te dineren bij een lokaal toeristenrestaurant. Niet doen dus. Kwaliteit is toeristenkwaliteit. De oude stad is wel heel mooi om te wandelen. Langs het standbeeld van Garibaldi rechtsaf naar de markt en van daaruit naar het strand. Een prachtroute.

Als je puf overhebt kun je de Colline du Château beklimmen. Een hele wandeling maar wat een beloning als je eenmaal boven bent. Het mooiste uitzicht dat een mens zich kan wensen.

Tot zover het toeristische praatje.

Want waarom is Nice zo aantrekkelijk voor mij? Dat komt door de sfeer en het verrassende karakter van de stad. Als ik er rondloop voel je dat Nice de rand van Frankrijk is en een brug met Noord Afrika. Je proeft het in het eten en je ruikt het als je aan de Méditerranée staat. Daar, aan de overkant ligt Afrika. Waar je dat voelt in de havenstad Marseille in de ruigheid en de no nonsens mentaliteit, voel je het hier in de kleinere dingen. De loomheid, het pittige eten. De verrassing zit voor mij ook in de verschillende sferen die er zijn waarbij de stad altijd zichzelf blijft. Of je nou Canadees gaat eten bij Le Québec (toeristisch, veel en vet) of in een zijstraatje bij Sushiya van ramen geniet (beide niet echt Frans), de stad neemt je op in een soort weldadige luxe van niks hoeven.

Ik heb die sfeer nog het meest ervaren bij de wandeling naar het Musée Marc Chagall. Die wandeling gaat vanuit het centrum naar buitenwijken, langs drukke verkeersaders tot in een weelderige wijk waarin de rust direct op je neerdaalt. Het museum zelf is prachtig en de moeite waard, maar de wandeling heen en terug is dat ook.

Toen wij in het Hôtel le Roosevelt logeerden liep ik wel eens de buurt achter het hotel is. Niet richting de drukte maar tussen alle woonblokken door. Daar vooral zie je de luxe maar ook de aandacht voor details. Prachtige gebouwen waar ieder detail doordacht is en perfect is uitgevoerd. Grote witte gebouwen badend in het zonlicht. Erboven een hemelsblauwe scherpe lucht.

De laatste keer in Nice gingen we op aandringen van mijn zoon een cocktail drinken in het Negresco. Hij wilde per sé daar naar toe en ook voor mij was het de eerste keer. Een nieuwe laag werd daar aan Nice voor mij toegevoegd: die van een luxe, rijk verleden waar de rijken uit de hele wereld kwamen genieten van de kust en het mooie leven. Nu is het een beetje vergane glorie.

We genoten van een cocktail in de bar. De bar heeft uitzicht op de lift. Uit de lift stapten twee zeer oude mensen. Keurig verzorgd, pasteltinten in de kleding en twee kleine vinnige hondjes aan de lijn. Weggelopen uit een boek van Somerset Maugham. Even betrad het verleden het heden en voelde ik dat het ooit een va et vient moet zijn geweest van welgestelden. Een prachtige bar met erachter een prachtige koepelzaal en een zeer opmerkelijk toilet.

Ieder stukje van Nice klopt voor mij. Ultiem zomer vieren. Je laven aan weer en sfeer. Zorgeloos en zacht.

Zuid Frankrijk is zeer divers en ik kan over ieder plekje en iedere stad een idolaat verhaal schrijven. Steeds weer. En toch is Nice voor mij anders. Waar de andere steden veelal klein opgezet zijn heeft Nice veel ruimte. Zowel horizontaal met pleinen, straten, de Porménade, het strand als verticaal: de colline, de heuvel waar het museum ligt. En waar je ook uitkomt, het oogt steeds ruim, wijds, licht, zomers en heel erg relaxed. Nice is een klasse apart. Waar je van andere steden moe wordt, rust je in Nice uit.

Het is mooi gedaan.

Reizen is voor mij begonnen toen ik op mijn achttiende de trein uitstapte op het Gare du Nord in Parijs. De drukte, de geuren, de mensen en vooral Parijs! Geld had ik niet heel veel en dus was het plan te kamperen in het Bois de Boulogne. Een zware rugzak achterop bij mij en mijn vriendinnetje.

We stapten het station uit en direct werd mijn aandacht getrokken naar een zaak aan de overkant van de Rue de Dunkerque: Terminus Nord. En hoewel we niet veel te besteden hadden zijn we er toch naar binnen gelopen en hebben wat besteld.

Ik heb daar de heerlijkste maaltijd ooit gegeten. Ik weet niet meer hoe laat het was, ik weet niet meer wat we gegeten hebben. Het enige dat ik weet dat ik voor het eerst van mijn leven op eigen houtje terechtgekomen was in een totaal Franse tent. Zo een met spiegels en veel koper. Met obers die zo treffend door Sartre zijn beschreven in l’Ètre en le Néant (een boek dat ik pas later zou lezen). Met geroep naar de bar, “un café, un”. Met Parijzenaars die aan hun tafeltje wat aten, wat kletsten en daarna (wat toen nog kon) een Gitanes maïs opstaken.

Naar mijn gevoel hebben we daar uren gezeten, maar dat zal wel niet kloppen.

Bon, we hebben daarna nog twee weken op de camping gestaan. Niet heel best, crowded en best ver buiten de stad. Maar Parijs is nooit meer uit mijn leven verdwenen. En nog steeds wil ik naar Terminus Nord om wat te eten. Zal nog steeds op en top Frans, of beter Parijs’ zijn met Franse klassiekers op het menu.

Later heb ik in de tientallen keren dat ik in Parijs was en woonde allerlei restaurants bezocht. Van achenebbisj couscous-tentjes in Quartier Latin tot La Coupole of Café de la Paix. Alles. De eerste klap bleek toch een daalder waard: Terminus Nord staat voor mij nog steeds voor oer-Parijs.

Als ik eerlijk ben mis ik Parijs altijd.