• Over

Dick Koopman

~ Durf te denken

Dick Koopman

Categorie Archief: Communicatie

Geldermalsen

17 donderdag dec 2015

Posted by Dick Koopman in Communicatie

≈ Een reactie plaatsen

Tags

burger en politiek, communicatie, Geldermalsen

Ik rij iedere dag over de A2 langs de afslag Geldermalsen. Afgelopen week nog vroeg ik me af waar ik dat van moet kennen. Ik heb er ooit op het station gestaan vanwege een treinstoring. Verder had ik er geen enkele associatie bij.

Dat is veranderd.

In alle media heb ik gevolgd, als ieder ander, wat er gebeurd is tijdens een avond over de vestiging van een AZC in Geldermalsen. En natuurlijk heb ik alle argumenten gelezen van voor- en tegenstanders. Dat 1.500 teveel is voor een dorp met 11.500 inwoners. Dat men niet tegen vluchtelingen is maar wel tegen zoveel. Het zal. Ik geloof iedereen op zijn blauwe of bruine ogen. Echt, het zal.

Mijn opwinding zit ergens anders.

De mensen die zoveel stennis maken, een openbare meeting verstoren, zoveel vernielingen aanrichten hebben ten diepste niets met welke democratie dan ook. Zij zijn overtuigd van het eigen gelijk en willen dat met geweld doordrijven. Die houding is anti-democratisch, anti-westers en anti-burgers. Zij zijn anti. Mensen die zich zo gedragen zijn ten diepste reactionair en verlangen naar een sterke man die zijn wil oplegt aan anderen. Die sterke man moet dan wel doen wat zij willen want anders is het een onbetrouwbare vent. En die sterke man moet zijn wil aan anderen opleggen en zeker niet aan hen. Het zijn mensen die als dreinende driejarigen hun gelijk willen halen.

Wat moet je nou eigenlijk met dit soort mensen die -Gode zij dank- in de minderheid zijn?

In ieder geval niet voeden met leuzen en hashtags als #kominverzet. Wie dat doet is te kwader trouw. Wel het gedrag afstraffen omdat het niet acceptabel is dat een democratische bijeenkomst zo wordt verstoord. Politici moeten hier heel duidelijk over zijn.

En bij dat afstraffen toch ook gewoon het gesprek aangaan. Waar komt die woede vandaan? Waarom wil met horde zijn en niet een weldenkend mens? Wat denkt men te bereiken?

Ik zal niet beweren dat dat leidt tot enorm diepe inzichten. Het zal er wel toe leiden dat je laat zien dat je niet tot dezelfde horde behoort. Dat de enige manier om ergens uit te komen het gesprek is. Het is niet anders. Dat je niet altijd je zin kunt krijgen. En dat als politici luisteren dat niet betekent dat ze gaan doen wat jij wilt. Dat dat echt iets anders is.

De afslag Geldermalsen zal voor mij nooit meer dezelfde zijn. Ik heb er beelden en emoties en opvattingen bij gekregen. En ook daar zal men uiteindelijk met elkaar in gesprek moeten. Dat moet nou eenmaal in Nederland.

Maar hoe krijg je iedereen zo ver dat een gesprek mogelijk is?

Ik heb dit niet geschreven: neuromarketing voor sceptici

26 donderdag mrt 2015

Posted by Dick Koopman in Communicatie, Marketing

≈ Een reactie plaatsen

Tags

communicatie, marketing, neuromarketing, Paul Postma

Een jaar of 12 geleden las ik een boek van een Deens wetenschapsjournalist, Tor Nørretranders: ‘Het bewustzijn als bedrieger’. Nørretranders gebruikt experimenten uit de neurologie om plausibel te maken dat niet ‘ik’ maar ‘iets’ in mij al een besluit had genomen tot handelen voordat ‘ik’ dat doorhad. Uit onderzoek bleek namelijk dat als ik mijn arm optilde er in mijn brein al een zogenaamd actiepotentiaal te meten was dat een halve seconde voorliep op mijn bewustzijn. Dat is raar. Mijn brein besluit dus zaken buiten ‘mij’ om. Dat het ging over onschuldige zaken zoals het optillen van mijn hand of een kopje. Het besluit tot het afsluiten van een aflossingsvrije dan wel lineaire hypotheek, bleef buiten beschouwing. Laat staan het besluit of ik met mijn hele gezin in New York ga wonen vanwege een nieuwe baan.

Neuromarketing: hot en hip
Een inzicht was geboren. Op dat inzicht is de laatste jaren vrolijk voortgeborduurd. In ‘Ben ik dat’ onderzoekt Mark Mieras wat nieuwe inzichten kunnen zijn als je met een fMRI in je brein kijkt. Dick Swaab (‘Wij zijn ons brein’) en vooral Victor Lamme (‘De vrije wil bestaat niet’) zijn niet meer onderzoekend maar stellend. Er is geen twijfel meer mogelijk: vrije wil is een illusie. Echte besluiten vinden plaats in ons brein. Door inzicht in de werking van ons brein, via een fMRI (plaatjesmachine), kunnen we afleiden wat we gaan doen.
Ook in ons marketingvak is dit doorgedrongen. Neuromarketing is hot en hip. Niet dat wij zijn gepromoveerd op de werking van de hersenen maar het is wel spannend. Een kijkje nemen in de kathedraal van je ‘ik’ is zoiets als de eerste beelden uit de ruimte zien.

Ontbreken van vrije wil
Enige tijd geleden woonde ik een symposium bij over neuromarketing. Het was druk. Victor Lamme sprak en liet zien welke gebieden in het brein geactiveerd dan wel geïnhibeerd worden door bepaalde prikkels. De zaal was opgewonden want dit was eindelijk het antwoord op dé vraag van iedere marketeer: hoe zorg ik ervoor dat mensen mijn product kopen?
Het was een nogal eenzijdige sessie. Ik zag wel dat er iets gebeurde in het brein, maar wat betekende dat voor mij in mijn werk als CMO. Hoe ga ik dat toepassen zonder een fMRI-scan in mijn kamer? Natuurlijk was er meer. Lamme bleef stellig over het ontbreken van de vrije wil. Op mijn vraag wie zijn boek dan had geschreven en wie daartoe besloten had bleef het stil.
Dat is natuurlijk de kern van de zaak. Als aankopen tot stand komen in een onbewust proces, van een simpele aankoop tot een complexe, hoe weet ik dan wat de redenen en motieven tot aankoop zijn en vooral, hoe kan ik die beïnvloeden? Vanuit mijn vrije wil als marketeer, zal ik maar zeggen.

De kunst van het simpel maken
Gelukkig sprak Paul Postma ook op dat symposium. Paul verstaat de kunst van dingen simpel maken op een ironische manier zonder op de stoel te willen zitten van bijvoorbeeld de neuroloog. In zijn boek ‘Anatomie van de verleiding’ geeft hij een geslaagd overzicht van alle neuromarketinginzichten – naast fMRI-scans – over het gedrag van de consument.
Allereerst erkent hij het belang van neuromarketing. Het brein speelt een grote rol bij het tot stand komen van beslissingen. Hij beschrijft zeer overzichtelijk de stand van zaken en de betekenis daarvan voor ons marketeers. De kern van zijn betoog is dat het maken van keuzes met behulp van neuromarketing nauwkeuriger zijn dan zonder. Ga niet uit van logica, luister niet naar wat de klant zegt en schakel je eigen voorkeuren uit: drie pijlers van betere besluiten. Vervolgens gaat Postma in op de structuur van ons brein. Wat hij knap doet, is inzichten uit de neurologie steeds vertalen naar betekenis daarvan voor de marketeer. Wat kun je ermee en wat kun je er niet mee? Dat levert een goed leesbaar en met voorbeelden gelardeerd betoog op.

Verplichte kost
De echte toegevoegde waarde zit in de kern van het boek. Postma beschrijft echte mensen waar je als marketeer wat van wilt snappen. Hij maakt duidelijk dat neuromarketing veel rijker is dan de plaatjesproducerende fMRI. Hij stelt daarbij de vraag “..hoe leer ik de werking van het brein kennen door (1) de persoon waar te nemen, door (2) de reactie te meten, en door (3) in het brein zelf te kijken?” Hij geeft in heldere taal een overzicht van alle methoden die er zijn. Verplichte kost voor marketeers.
Postma gaat in op de toepassing van al die inzichten. Hij legt commerciële processen langs de mogelijkheden van neuromarketing om ze op die manier te verbeteren en verrijken. Het leest lekker en is zeer informatief. Wat mij betreft een goede toevoeging op zijn eerdere boek over ‘Personal sales management’.
Tenslotte vindt de lezer onder ‘Cases, praktijk en ervaringen’ een veelheid van voorbeelden uitgewerkt met conclusies waar iedere marketeer iets mee kan. Over de opzet van teksten, een website, kidsmarketing et cetera. Postma brengt de beschreven inzichten samen met zijn rijke kennis van ons vak. Treffend en goed geschreven neemt hij de lezer mee in verrassende inzichten.

Evenwichtig overzicht
Het boek van Paul Postma is wat mij betreft een must read. Tegenover modieus geleuter – nu weten we echt hoe het zit – is er eindelijk een evenwichtig overzicht van de stand van zaken met voldoende cases en toepassingen. Eenmaal uitgelezen heb je het gevoel dat je op de hoogte bent en dat je er iets mee kunt in je dagelijkse werk. Zoals Postma zelf schrijft: “De kracht van neuromarketing (..) laat dingen zien die je niet wilt weten. Maar soms is scepsis terecht, want er wordt intussen ook veel onzin geventileerd onder het mom van neuromarketing.”
Ik blijf overigens wel zitten met de vraag wie of wat besloten heeft uit mijn naam dit boek te recenseren?

Lekker beledigen

19 donderdag mrt 2015

Posted by Dick Koopman in Communicatie

≈ Een reactie plaatsen

Tags

beledigen, communicatie, frame, vrijheid van meningsuiting

Kun je iemand beledigen? Dat vroeg ik me laatst af.

De aanleiding was natuurlijk de enorme hoeveelheid mensen die zich beledigd voelen. De ene keer door opmerkingen, de volgende keer door te weinig aandacht voor het verleden, een andere keer door het gebruik van een cartoon. De wereld zit vol met beledigde mensen. Als je niet beledigd bent hoor je er gewoon niet bij zo lijkt het.

Dus: kun je iemand beledigen?

Stel je voor. Je bent erg trots op je nieuwe auto. Die is heel mooi en heel duur. Je hebt er moeite voor gedaan. Gespaard, hard gewerkt. Noem maar wat. De buurman komt op zaterdag een kijkje nemen en vindt die auto helemaal niks. “Dat je die hebt gekocht!” Ben je dan beledigd?

Je gaat naar een feestje met een cadeau. Een boek zou dat in mijn geval zijn. Je geeft het aan de jarige en die blijkt het al te hebben. Beledigd? Of: de jarige bekijkt het en vindt het helemaal niks en zegt dat ook. Beledigd? Of nog erger: de jarige pakt het niet uit en gooit het op een stapel oude kranten in een krantenbak. Dit komt al wat meer in de buurt van een beledigende handeling.

Stel je voor dat je altijd vrijwilligerswerk doet maar een beetje onder het maaiveld. Mensen weten dat niet echt van je. Nu zegt iemand dat het tijd wordt dat je eens iets voor je medemens gaat doen, omdat je altijd alleen maar aan jezelf denkt. Beledigd?

In de straat wordt Sinterklaas gevierd. Je kind wil bij Sint op schoot klimmen. Sint, in wie jij je buurman herkent, zegt dat hij dat niet wil omdat je kind een ettertje is.

Hmmm. Dit zijn nog maar futiele voorbeelden. Ik heb het niet eens over Zwarte Piet of over Charlie Hebdo. Eigenlijk gaat het nergens over maar we herkennen het wel als situaties waarin men zich beledigd kan voelen.

Er zijn bij opmerkingen, handelingen grosso modo twee mogelijkheden: ze zijn waar of ze zijn niet waar.

Stel je kind ís ook een ettertje, waarom voel je je dan beledigd als iemand dat zegt? Het is immers waar. Of iemand zegt het terwijl het niet waar is. Waarom zou je dan beledigd voelen. De ander kletst immers uit de nek.

Je kunt inhoudelijk een discussie hebben over het waarheidsgehalte maar dan houdt het ook op. Je kunt ook zeggen dat je het niet leuk vindt.

Iemand die zich beledigd voelt weigert dat gesprek en kiest voor de makkelijke gemakzuchtige weg, die van emotionele beïnvloeding. Beledigd voelen is geen reactie op iets dat gebeurt, maar een actie om dat gebeurde naar je hand te zetten. De beledigde wil de situatie zo manipuleren dat de ander in het diskrediet komt en hij als overwinnaar uit de bus komt. En hij doet dat vanuit een ethisch standpunt: het is slecht mij te beledigen. Beledigen is sowieso slecht, daar is iedereen het mee eens.

Tot je het omdraait. Het is onmogelijk iemand te beledigen die niet beledigd kan worden. Die er voor kiest zich niet te laten beledigen. Daarmee blijkt het absoluut mogelijk je beledigd te voelen door wat dan ook. Maakt niet uit wat er gebeurt, mensen voelen zich beledigd.

Lekker beledigen bestaat niet eens. Het recht op beledigen is een leeg recht. Wel bestaat het recht op alles zeggen wat je wilt, vrijheid van meningsuiting. En dat recht is absoluut en altijd. Daarnaast bestaat het recht van iedereen om zich beledigd te voelen. Dat ook is absoluut. Doe alleen niet alsof het de schuld van de ander is.

Beledigen doe jezelf.

Kan de gemeente de burger nog zien als individu?

05 maandag jan 2015

Posted by Dick Koopman in Burger serieus nemen, Communicatie

≈ Een reactie plaatsen

Tags

burger, communicatie, gemeenten, participatiesamenleving, wmo

Het is vijf januari. Vijf dagen in dit nieuwe jaar waarin er voor heel veel mensen wat gaat veranderen. Altijd verandert er wel iets, en het betreft ook altijd veel mensen maar ik heb het over een mega-operatie: de decentralisatie van de WMO.

Al jaren aangekondigd en in 2014 werd het een steeds belangrijker onderwerp. Kon dit kabinet nog verrukt spreken over de participatiesamenleving, in het najaar stapelden de doemscenario’s zich op. Mensen zouden in de kou komen staan, het was een platte bezuiniging, hulpbehoevenden wisten niet waar zij aan toe waren et cetera. Kwam bij dat uit onderzoek blijkt dat gemeenten er helemaal niet klaar voor zijn.

Je kunt je er van alles bij voorstellen. Zorg is iets anders dan beleid maken. Uitvoering en handhaving van bouw- en woningwetten is van een andere orde en vergt andere competenties van ambtenaren dan het hebben van een gesprek over zorgbehoevendheid. Ik snap alle commotie. Sterker nog: ik denk dat er een kern van waarheid in zit. Dát er mensen tussen wal en schip komen, dát gemeenten er niet klaar voor zijn en dát budgetten ontoereikend zijn.

Maar stel nu dat het perspectief wordt gekanteld. Dat gemeenten niet zozeer de WMO overnemen maar er nu eens echt voor zorgen dat alles wordt georganiseerd rond de burger.

De centrale overheid heeft de natuurlijke neiging alles te categoriseren en van daaruit, vanuit dat systeem, burgers – onderdanen – te benaderen. Gemeenten daarentegen hebben nu de mogelijkheid hun burgers centraal te stellen, dienstbaar te zijn aan hen. Een schok voor vele gemeenten, een mogelijkheid voor die gemeenten die willen.

Dan is er wel een aantal zaken nodig dat geregeld moet worden:

  1. communiceer snel en accuraat in normale taal over alle wijzigingen in het algemeen, stop alle jargon
  2. stel een communicatiedeskundige in staat alle jargon uit alle communicatie te slopen
  3. zorg voor individueel inzicht in iedere zorgvraag, ken je burger
  4. regel continuïteit in de bestaande zorg, geen grote onzekerheid
  5. koop zorg in bij kleinschalige initiatieven en niet bij grote conglomeraten (dan komt een en ander weer op afstand)
  6. maak een groep mensen (ook bestaande ambtenaren maar niet alleen hen) vrij om in het eerste kwartaal met iedereen te spreken
  7. noem dit niet gezellig keukentafelgesprekken maar gesprekken
  8. voer die gesprekken in alle openheid en eerlijkheid, benoem wat je waarneemt en bespreek dat. Ook mogelijkheden en twijfels
  9. ga snel over tot inzicht in het besluit dat genomen is, bespreek dat met ieder individu opnieuw en implementeer hard op de feiten maar vooral zacht op de mens.

Ik zie de decentralisatie als een grote kans voor gemeenten om samen met burgers te participeren in een grote reis, die naar individuele mogelijkheden en kansen. Gemeenten moeten dat wel de lef hebben zich anders op te stellen, uitzonderingen te zien als kans en te stoppen met alles in te delen in categorieën en kaders.

Ik ben oprecht benieuwd welke gemeenten hiermee bezig zijn en welke stress dat oplevert bij ambtenaren en beleidsmakers. Nieuw kan zomaar beter zijn.

Verbeter je communicatie op twitter (en überhaupt)

08 maandag dec 2014

Posted by Dick Koopman in Communicatie, twitter

≈ Een reactie plaatsen

Tags

communicatie, habermas, jij-bak, normen, twitter, verbeteren, waarden, zwarte piet

We kennen allemaal deze situatie: je krijgt kritiek op iets en het eerste dat je denkt is ‘ja en jij dan?’. Voorbeelden te over: kijk een avond tv en ze komen voorbij, de eeuwigdurende jij-bakken waar overigens niemand van beter wordt.

Nou zijn dat nog programma’s waar een mens wat tijd heeft. Maar neem nu social in zijn algemeen en Twitter in het bijzonder. In mijn timeline barst het van de jij-bakken. Soms grappig maar meestal niet. Veel verwijten zonder in te gaan op wat de ander zegt. Altijd hetzelfde stramien: iemand beweert iets, anderen vallen over hem heen en proberen ‘m onderuit te halen.

Dat kan anders. De gevoeligheid en oppervlakkigheid voorbij, zeg maar.

Daarvoor haal ik een oude bekende van stal: Jürgen Habermas. Hij heeft geschreven, al decennia geleden, dat er drie criteria zijn voor goede communicatie. En goed is dan doeltreffend.

De allereerste vraag die je je moet stellen is die naar de waarheid van de uitspraak. Gewoon: klopt het? Is het waar of klopt het niet? Daar moet je wel wat voor doen. Je kunt niet gewoon roepen ‘dat is niet waar’. Je zult dat met tegenargumenten moeten komen. Vergt inspanning en kennis.

De tweede vraag die je je moet stellen is, ‘is het moreel juist?’ wat wordt beweerd. Dat betekent dat je iets van een idee moet hebben over je eigen normen en waarden. Dat je je moet kunnen verplaatsen in die van een ander. Dat je kunt nadenken over tegenstrijdigheden daarin.

De allerlaatste vraag is ‘mag jij dat eigenlijk wel vinden?’. Met andere woorden, ben je geloofwaardig.

Stel dat een zeer slordige partner tegen je zegt dat je je kleren eens op moet ruimen. Hoe reageer je dan? Juist: ‘dat moet jij zeggen, jij ruimt nooit iets op’.

De vraag kan natuurlijk ook zijn: is het waar dat ik er een klerezooi van maak? Check. Dan: klopt het dat wij geen klerezooi in huis willen? Check. Opruimen dus! En daarna het gesprek over het gedrag van je partner.

Stel nu eens dat wij allemaal op social en twitter dit patroon zouden volgen. Is het waar wat er wordt beweerd? Is het juist dat dit punt nu wordt gemaakt? En pas als laatste de ander erop attenderen, dat als hij dat ook echt vindt, het geloofwaardig zou zijn daarnaar te handelen.

Stel dat de hele Zwarte Pietendiscussie zo zou verlopen, zou het dan beter zijn gegaan?

Abonneren

  • Berichten (RSS)
  • Reacties (RSS)

Archief

  • januari 2023
  • december 2022
  • november 2022
  • oktober 2022
  • september 2022
  • augustus 2022
  • juli 2022
  • juni 2022
  • mei 2022
  • april 2022
  • maart 2022
  • februari 2022
  • januari 2022
  • december 2021
  • november 2021
  • oktober 2021
  • september 2021
  • augustus 2021
  • juli 2021
  • juni 2021
  • mei 2021
  • april 2021
  • maart 2021
  • februari 2021
  • januari 2021
  • december 2020
  • november 2020
  • oktober 2020
  • september 2020
  • augustus 2020
  • juli 2020
  • juni 2020
  • mei 2020
  • april 2020
  • maart 2020
  • februari 2020
  • december 2019
  • november 2019
  • oktober 2019
  • september 2019
  • augustus 2019
  • juli 2019
  • juni 2019
  • mei 2019
  • april 2019
  • maart 2019
  • februari 2019
  • januari 2019
  • december 2018
  • november 2018
  • oktober 2018
  • september 2018
  • augustus 2018
  • juli 2018
  • juni 2018
  • mei 2018
  • april 2018
  • maart 2018
  • februari 2018
  • januari 2018
  • december 2017
  • november 2017
  • oktober 2017
  • september 2017
  • augustus 2017
  • juli 2017
  • juni 2017
  • mei 2017
  • april 2017
  • maart 2017
  • februari 2017
  • januari 2017
  • december 2016
  • november 2016
  • oktober 2016
  • september 2016
  • augustus 2016
  • juli 2016
  • juni 2016
  • mei 2016
  • april 2016
  • maart 2016
  • februari 2016
  • januari 2016
  • december 2015
  • november 2015
  • oktober 2015
  • september 2015
  • augustus 2015
  • juli 2015
  • juni 2015
  • mei 2015
  • april 2015
  • maart 2015
  • februari 2015
  • januari 2015
  • december 2014
  • november 2014

Categorieën

  • Autonomie
  • Brexit
  • Burger serieus nemem
  • Burger serieus nemen
  • Commissie Stiekem
  • Communicatie
  • crisis
  • culinair
  • de open samenleving
  • deeleconomie
  • Durf te denken
  • economie
  • Europa
  • Fatsoen
  • filosofie
  • Geen categorie
  • GeenPeil
  • Grexit
  • griekenland
  • Gutmensch
  • Klant centraal
  • leven
  • Lezen
  • Literatuur
  • Maatschappij
  • Management
  • Marketing
  • mensbeeld
  • nationalisme
  • New Business
  • Ondernemen
  • Onderwijs
  • organisaties
  • Parijs
  • PEGIDA
  • politiek
  • Politiek correct
  • Populisme en de Grondwet
  • referendum
  • religie
  • Retail
  • seculaire religie
  • terreur
  • Toeristen
  • Turkije
  • twitter
  • Verlichting
  • vluchtelingen
  • Zwarte Piet

Meta

  • Registreren
  • Inloggen

Blog op WordPress.com.

  • Volg Volgend
    • Dick Koopman
    • Doe mee met 44 andere volgers
    • Heb je al een WordPress.com-account? Nu inloggen.
    • Dick Koopman
    • Aanpassen
    • Volg Volgend
    • Aanmelden
    • Inloggen
    • Deze inhoud rapporteren
    • Site in de Reader weergeven
    • Beheer abonnementen
    • Deze balk inklappen