• Over

Dick Koopman

~ Durf te denken

Dick Koopman

Maandelijks Archief: april 2020

Zaterdag in Carcès, laatste deel.

21 dinsdag apr 2020

Posted by Dick Koopman in leven

≈ 2 reacties

Tags

Carcès, Var, zaterdagmarkt

(Droomblogs in een coronacrisis)

Die ene man dus, daar moest ik nog even langs.

De straat verder omhoog en daar zit hij, de truffelman. Jaren geleden had hij een winkel in visuitrusting en wapens. Toen kwam de crisis en hadden mensen al een hengel of een gun. Hij verkocht niets meer. Van zijn spaargeld heeft hij toen land en een hond gekocht en zoals gehoopt had hij beet: truffels! En nu verkoopt hij door de hele Var op markten truffels. Goede geurige truffels voor een mooie prijs.

Ik schud zijn linkerhand, zijn rechter is niet helemaal ok, en koop drie truffels voor €15. Geen geld. Hup, in de tas met het brood en op naar het terras van Bar “Le Central”.

Ik wandel de straat weer af naar beneden. In een half uur is het al drukker geworden. Het geroezemoes is toegenomen, mensen staan met elkaar te praten. De pastoor is er ook weer. Ik groet hem. Onder zijn arm een fles wijn, gekregen van een lokale wijnboer. Zo scharrelt hij zijn maaltijd bij elkaar. Wat brood, een stuk kaas, een lekker worst…oh wacht, worst! Ik zou bijna worst vergeten. Drie worsten voor €10, het is weer geen geld. Ik koop er drie: een sanglier, een au romarin en een noix. Hop in mijn tas.

Het terras is nog redelijk leeg om deze tijd, het is vroeg. Mijn vriend de artiest zit er al achter een glas witte wijn. Ik ken zijn naam niet, we praten al jaren wat met elkaar. Hij ziet eruit als de Franse broer van Steven Seagal. Ruwe bolster, blanke pit. Hij zegt dat hij artiest is maar hij is erg vaag waarin dan. Maakt niet uit. Aardige vent die hier altijd zit. We wisselen wat woorden uit.

Comme d’habitude wordt mij koffie met een glas water gebracht. Ik zit en kijk mensen, zoals iedereen in Frankrijk op een terras doet. En als ik uitgekeken ben leg ik geld op tafel, sta op en loop naar de kerk. Iedere dag steek ik hier een of meerdere kaarsjes aan. Voor de levenden en voor de doden. Het schijnt ook te werken als je er niet in gelooft.

Het schijnt ook te werken als je er niet in gelooft.

Zoals altijd komt er een grote rust over me als ik de treden afga de kerk in. De kerk is niet groot maar voor een dorp als dit zeker voldoende. Er klinkt altijd muziek uit de luidsprekers, zacht en bijna onhoorbaar. Boven de ingang is een soort caveau op hoogte gebouwd met daarin het orgel. Sinds de nieuwe pastoor er is, zijn er lichteffecten aangebracht. Langzaam gaat het van rood naar blauw, paars, geel, groen en weer terug. Een beetje kermis maar wel leuk. Ik kijk naar boven en het is paars.

Ik koop een kaars en loop met knerpende zolen door de kerk naar de Mariakapel. Ik steek de kaars aan en zet die neer bij Maria. De eerste in deze week. Morgen brandt de kaars nog net als ik er een nieuwe naast zet. Ik blijf even stil staan, draai me om en loop weer de zon in.

De straat verder uit, langs de kippenboer en weer rechts op weg naar huis. De tas met brood en worst en truffels gevuld. Ik weet dat als ik eenmaal thuis ben ik nog naar de Hypermarché ga om de rest te komen voor de komende week. Drank, chips, koffie, thee, van alles en nog wat en een fles whisky. Dan is het leven klaar om mee te beginnen.

Intussen wandel ik weer langs Les Chineurs, groet Seb voor de tweede keer en moet ik nog anderhalve kilometer. Onder de platanen door, de brug over en de Chemin Caramy op naar boven. Het eerste stuk, langs de zusters, is heel relaxed. Vlak bij ons huis gaat de weg omhoog met een procent of 25 schat ik. Ik voel mijn benen na een nacht in de auto. Heerlijk. De bocht door en het hek bij het zwembad door. Het zweet op de rug.

De familie slaapt nog. Het is diepe stilte in huis. Ik doe alle luiken heel zachtjes open, het licht stroomt het huis in, pak koffie en een kontje van de baguette. Ik loop naar buiten het overdekte terras op. Het is koeler dan ik dacht. Ik ruik de Var in de ochtend. Ik hoor de vogels en verder helemaal niets.

Zo nog naar de supermarkt, het kippetje halen op de markt en we zijn klaar voor een week hier in de Var.

Ik zit alleen op het terras en ben intens gelukkig.

Thuiswerken in een klooster

06 maandag apr 2020

Posted by Dick Koopman in leven

≈ Een reactie plaatsen

Tags

Benedictus, corona, klooster, thuiswerken

Pietro Perugino cat48l.jpg

Huh, thuiswerken in een klooster? Wie van ons woont er nou in een klooster? Ik niet in ieder geval. En toch werk ik thuis alsof ik in een klooster werk. Alsof ik een Benedictijner monnik ben, maar dan met een gezin en een eigen huis. Daar kun je dus wel het een en ander op afdingen. Maar wat bedoel ik nu eigenlijk? En hoezo werk ik thuis als in een klooster?

Laat ik beginnen met wat achtergrond hierbij.

Sinds Benedictus zijn Regel schreef zijn kloosters daarop gebaseerd. Het is de perfecte handleiding voor time management, leidinggeven en ritmiek in het bestaan. Als je de regel volgt, en ik tracht dat al geruime tijd zo goed mogelijk te doen, dan merk je dat je minder stress hebt, dat je meer grip krijgt op je dagelijkse leven en dat je meer tijd hebt om over dingen na te denken. Als manager is het voor mij ook een richtlijn. Het hoofdstuk over het zijn van een goede Abt helpt enorm.

Wat betekent dat voor alle mensen die thuis werken? Zoals ikzelf. Nu, voor de vierde week, zit ik aan tafel. Ik begin iedere werkdag met een gezamenlijke call en als ik niet oppas dan ga ik van call naar call tot een uur of 17.30, 18.00 uur. Videocalls en gewone per telefoon. Soms als ik zit te videoconferencen word ik weer gebeld. En zo maar door.

Wat zou Benedictus hiervan zeggen? Welke tips zou hij geven.

Allereerst een ijzeren ritme in de dag inbouwen. Begin de dag op hetzelfde tijdstip, sta op hetzelfde tijdstip op en doe daarna de dingen die je altijd doet om de dag aan te vangen. Voor mij is dat douchen, scheren, aankleden en ontbijten. Drie espresso’s in één beker, twee sneden brood. De krant erbij en lezen wat er gebeurd is.

Voor een ander is dat wakker worden en sporten, of youtube kijken of wat dan ook. Het maakt niet uit. De kern is steeds: doe alles met aandacht! Opstaan en douchen en scheren: met aandacht. Wees in het moment. Ik ben er inmiddels in getraind en het werkt heel goed. Je bewust zijn van weer een mooie dag! Wakker worden! Je bent er nog steeds en je kunt van het leven genieten! De vogels zingen, de zon schijnt, het huis is nog stil.

Daarna zorg ik dat de tafel waaraan ik werk een echt werkdeel heeft. Er mag van alles op liggen maar waar mijn laptops staan is opgeruimd, leeg. Voor negen uur heb ik in principe geen afspraken. Daarna verloopt alles zo veel mogelijk in vaste blokken met steeds een kwartier ertussen. Alleen op die manier kun je iets goed afsluiten en je voorbereiden op de nieuwe afspraak. Bij een nieuwe afspraak denk ik na over het onderwerp, wat ik ervan vind, welke vragen ik heb en welk besluit er moet worden genomen.

Benedictus spreekt over werken in de tuin. Als dan de bel gaat voor het gebed, zo zegt hij, maak je het gereedschap schoon en je legt het netjes weg. Daarna ga je in stilte naar de kapel en tijdens de wandeling laat je de tuin achter je en bereid je je voor op het gebed. Alleen dan kun je vol aandacht bidden, bij God zijn.

Je hoeft niet gelovig te zijn om dit na te volgen. Het werkt perfect.

Je dag kun je dus goed indelen, net als je week. Zorg voor gaten in je agenda omdat er altijd iets tussendoor komt. Maar ook opdat je tijd voor jezelf hebt. Ik heb bijvoorbeeld een legpuzzel onder handbereik. Heerlijk hersenloos stukjes zoeken en passen. Plan je lunch, een wandelingetje. Een half uur ‘wheeler dealers’ op tv. Muziek. Maakt niet uit. Plan!

Alles mag.

En als het dan einde van de middag is dan kijk ik nog een keer naar mijn mail, check ik of ik alles heb gedaan en kijk naar mijn agenda voor de volgende dag. Daarmee weet ik wat gaat komen en ik kan inschatten hoe belangrijk alle items zijn. Ik check ook nog een keer of alle actiepunten bij de juiste mensen terecht zijn gekomen. Ik sta even stil bij wat die dag is bereikt, besproken of gewoon weggewerkt. Geen losse eindjes. Geen dingen die me vannacht komen bezoeken in de vorm van vervelende stemmetjes.

Ik weet dan al wat ik ga koken, dat bedenk ik ’s morgens, en ook dat doe ik met dezelfde aandacht. De mise en place klaarmaken, een glaasje wijn inschenken, relaxen en beginnen. Daarna lekker eten met het gezin en in de herrie die wij met elkaar maken de dag bespreken. Iedereen door elkaar heen, snel, gevat, reagerend en met heel veel lol.

Op vrijdagmiddag rond 17.00 uur pak ik mijn laptops in, haal alle stekkers eruit en doe alles in mijn tas die ik vervolgens in de kast zet. Ritueel stoppen met werken. Vooral nu in quarantaine, merk ik hoe belangrijk het is dat je heel bewust weekeinde kunt vieren. Dat de dagen niet gedachteloos in elkaar overlopen.

Op zater- en zondag hou ik op vaste tijden mijn mail en berichten in de gaten. Niet de hele dag maar om de paar uur.

De kern is dat je alles met aandacht doet. Dat je je niet alleen van alles voorneemt te doen maar ook werkelijk begint me de dingen. Dat je de dingen niet rommelig doet. Dat je dingen begint én afmaakt. Het zijn stappen die je zet: wat je in feite doet is goed luisteren. Je luistert letterlijk goed naar je collega’s, maar ook naar de urgentie van zaken, de inhoud. Het eerste woord van de regel is niet voor niets ‘luister’!

’s Avonds doe ik al jaren iets wat ik ook van Benedictus heb geleerd: heilig lezen. Een uur in stilte lezen. In het begin lees ik op hoge snelheid, zoals ik altijd doe. Maar ergens na zo’n drie kwartier lees ik steeds langzamer en laat ieder woord tot me doordringen. Ik vertraag in mijn lezen en kijk wat de woorden die ik lees betekenen voor mij en mijn leven. Ik probeer naar binnen te keren.

Op dat punt gekomen leg ik mijn boek weg en ga ik slapen. Heel zachtjes op de achtergrond ‘Met het oog op morgen’, en langzaam wegdommelen.

Ik woon dus niet in een klooster, maar gebruik een oude regel van 1500 jaar geleden als leidraad voor mijn alledaagse wereldlijke leven. Het helpt me, het geeft rust, het geeft aandacht en focus en het houdt me evenwichtig. Maar niets hoeft. Denk maar aan de woorden van Benedictus in hoofdstuk 18 waarin hij heel streng de weekvolgorde van de psalmen voorschrijft.

‘Als deze volgorde je niet bevalt, doe dan maar een andere. Prima! Zo lang je er maar voor zorgt dat ze allemaal aan de orde komen.’

Het heet een regel, maar je bent er zelf bij. Je eigen regel dus.

Abonneren

  • Berichten (RSS)
  • Reacties (RSS)

Archief

  • januari 2023
  • december 2022
  • november 2022
  • oktober 2022
  • september 2022
  • augustus 2022
  • juli 2022
  • juni 2022
  • mei 2022
  • april 2022
  • maart 2022
  • februari 2022
  • januari 2022
  • december 2021
  • november 2021
  • oktober 2021
  • september 2021
  • augustus 2021
  • juli 2021
  • juni 2021
  • mei 2021
  • april 2021
  • maart 2021
  • februari 2021
  • januari 2021
  • december 2020
  • november 2020
  • oktober 2020
  • september 2020
  • augustus 2020
  • juli 2020
  • juni 2020
  • mei 2020
  • april 2020
  • maart 2020
  • februari 2020
  • december 2019
  • november 2019
  • oktober 2019
  • september 2019
  • augustus 2019
  • juli 2019
  • juni 2019
  • mei 2019
  • april 2019
  • maart 2019
  • februari 2019
  • januari 2019
  • december 2018
  • november 2018
  • oktober 2018
  • september 2018
  • augustus 2018
  • juli 2018
  • juni 2018
  • mei 2018
  • april 2018
  • maart 2018
  • februari 2018
  • januari 2018
  • december 2017
  • november 2017
  • oktober 2017
  • september 2017
  • augustus 2017
  • juli 2017
  • juni 2017
  • mei 2017
  • april 2017
  • maart 2017
  • februari 2017
  • januari 2017
  • december 2016
  • november 2016
  • oktober 2016
  • september 2016
  • augustus 2016
  • juli 2016
  • juni 2016
  • mei 2016
  • april 2016
  • maart 2016
  • februari 2016
  • januari 2016
  • december 2015
  • november 2015
  • oktober 2015
  • september 2015
  • augustus 2015
  • juli 2015
  • juni 2015
  • mei 2015
  • april 2015
  • maart 2015
  • februari 2015
  • januari 2015
  • december 2014
  • november 2014

Categorieën

  • Autonomie
  • Brexit
  • Burger serieus nemem
  • Burger serieus nemen
  • Commissie Stiekem
  • Communicatie
  • crisis
  • culinair
  • de open samenleving
  • deeleconomie
  • Durf te denken
  • economie
  • Europa
  • Fatsoen
  • filosofie
  • Geen categorie
  • GeenPeil
  • Grexit
  • griekenland
  • Gutmensch
  • Klant centraal
  • leven
  • Lezen
  • Literatuur
  • Maatschappij
  • Management
  • Marketing
  • mensbeeld
  • nationalisme
  • New Business
  • Ondernemen
  • Onderwijs
  • organisaties
  • Parijs
  • PEGIDA
  • politiek
  • Politiek correct
  • Populisme en de Grondwet
  • referendum
  • religie
  • Retail
  • seculaire religie
  • terreur
  • Toeristen
  • Turkije
  • twitter
  • Verlichting
  • vluchtelingen
  • Zwarte Piet

Meta

  • Registreren
  • Inloggen

Blog op WordPress.com.

  • Volg Volgend
    • Dick Koopman
    • Doe mee met 44 andere volgers
    • Heb je al een WordPress.com-account? Nu inloggen.
    • Dick Koopman
    • Aanpassen
    • Volg Volgend
    • Aanmelden
    • Inloggen
    • Deze inhoud rapporteren
    • Site in de Reader weergeven
    • Beheer abonnementen
    • Deze balk inklappen
 

Reacties laden....