Maandelijks Archief: augustus 2015

Zwarte Piet, wie kent hem niet

31 maandag aug 2015

Posted by in Zwarte Piet

≈ Een reactie plaatsen

Tags

, , , , ,

Mooi, eind Augustus en de discussie over Zwarte Piet barst weer los. Niet alleen in Nederland maar ook en zelfs de VN buigen zich over dit fenomeen. Wat moeten we ermee?

Allereerst maar even ons Nederlandse cultuurgoed en hoe we dat moeten bewaken tegen alle boze invloeden van buiten (want de hele wereld wil ons onze identiteit afpakken! Echt.). Zeker, Zwarte Piet (vanaf nu ZP) behoort tot mijn eigen vastgeroeste cultuurgoed. Als jongen keek ik altijd uit naar Sinterklaas. Altijd weer de spanning wat hij zou geven en de weken voorafgaand aan DE avond mijn schoen zetten. Ach wat was dat altijd mooi. En natuurlijk kwam ZP door de schoorsteen om mijn schoen te vullen. Dat daarvoor een gaskachel stond met gloeiend hete kooltjes was voor mij geen enkel beletsel het allemaal te geloven.

Ik ben zo erfelijk belast dat ik Sinterklaas nog altijd het mooiste feest vind. Een feest ook waar je moeite doet voor elkaar, waar je tijd neemt om een gedicht te schrijven en dus nadenkt over de persoon die het cadeau krijgt. Gedachteloos Sinterklaas vieren kan niet eens. De suggestie vanuit de VN dat wij dan maar de Kerstman moeten adopteren getuigt dan ook van een oeverloze domheid, gebrek aan empathie en culturele hovaardigheid van heb ik jou daar. Vier dat maar zelf en laat mij met rust, denk ik dan. Hup, weg.

Zoals je ziet komt in dit verhaal over prachtige herinneringen ZP nauwelijks voor. Ik heb daar ook geen herinneringen aan. Wel aan Sinterklaas.

Dan mijn plek in deze wereld. Ik deel mijn wereld met heel veel anderen en een van mijn uitgangspunten is dat ik die wereld leefbaar moet maken en houden. Nu zijn er mensen die aanstoot nemen aan ZP vanwege het racistisch gehalte van de beste man. Zijn kleur verwijst naar een koloniaal verleden en het feit dat ZP er nog steeds is duidt op racisme in onze samenleving. Zo ongeveer. En daarom moet ZP weg.

Ik kan deze punten een voor een langsgaan en er commentaar op geven. Dat ik denk dat mensen wel discrimineren (iedereen) maar niet echt racistisch zijn. Dat we blijkbaar het zo goed hebben dat ZP een groot onderwerp is (goed nieuws, er is geen oorlog of een grote ramp dus kan dit terugkeren op de agenda). Dat Nederlanders opeens blijk geven van een enorm historisch besef m.b.t. een kínderfeest. Wat best wel hilarisch is omdat enig verder historisch besef nul is. Dat we de boel niet zo moeten opblazen. Dat we de boel niet zo moeten bagatelliseren. Ik zou dat allemaal kunnen maar ik doe dat niet. Want belangrijker dan al die antwoorden is namelijk dat er echt mensen zich beledigd voelen en een slechte tijd hebben. Zou niet hoeven. Dát is voor mij de belangrijkste reden er goed over na te denken.

Ik heb het maar eens aan mijn kinderen (10 en 12) gevraagd. Die waren duidelijk en ik ben het helemaal met hen eens. Als er mensen zijn die last hebben van ZP dan geven we hem toch ook andere kleuren. Je moet rekening houden met elkaar. Zolang er maar Pieten zijn. En we moeten zorgen dat niemand beledigd kan zijn door een kinderfeest. Aldus mijn zonen. Ervaringsdeskundigen.

Ik stel voor dat Zwarte Piet gewoon Piet wordt en allerlei kleuren kan hebben. Dat ie het slimme hulpje van Sinterklaas blijft en ervoor zorgt dat het nog een beetje goedkomt met al die cadeaus. Ik stel voor dat we de discussie sluiten en er gewoon uit proberen te komen omdat we dat willen. Samenleven betekent er met elkaar uitkomen. Rabiaat geklets leidt tot niets.

Dit is mijn oproep aan iedereen. Zodat we aandacht kunnen besteden aan gedichten, aan een mooie avond en vooral zodat we het feest weer aan de kinderen kunnen geven.

Ieder die gewoon doorgaat met de ruzie heeft een andere agenda, heeft andere motieven die hij niet uitspreekt en gijzelt het feest. Diegeen houdt zeker geen rekening met anderen. Dat moet stoppen. Gewoon doen.

En de Kerstman komt ook bij ons langs, maar is toch de minder interessante neef van Sinterklaas. Sorry VN.

Het einde van de Gutmensch

24 maandag aug 2015

Posted by in Gutmensch

≈ 1 reactie

Tags

, , ,

Ik ben veel te vinden bij de moderne dorpspomp. De plek waar men samenkomt om meningen te verkondigen. Niet zozeer om meningen uit te wisselen, maar vooral om luidkeels de eigen mening te geven en dan te zien wat er gebeurt.

Bij de dorpspomp ken je sommigen al en sommigen wat minder. Gelijkgestemden zijn er (beetje saai), toehoorders (ook saai) en de recalcitranten en querulanten (nooit saai, wel voorspelbaar). Herrie maken vanwege de herrie. Maar ook meningen verkondigend die haaks staan op mijn mening. En dan gaan we los. Avonden lang.

Twitter dus.

Een van de onderwerpen waarop we los gaan met zijn allen is het vluchtelingenprobleem. Of frame ik het nu al teveel en moet ik zeggen het vraagstuk van de vluchtelingenstroom en hoe daar mee om te gaan? In ieder geval heeft iedereen een mening.

Grosso modo zijn er twee basismeningen. Een is dat iedere vluchteling geholpen moet worden, toegelaten moet worden tot het westen. Gewoon omdat het een vluchteling is. De andere is dat de grenzen gesloten moeten worden en dat niemand moet worden toegelaten tenzij aangetoond is dat het een echte oorlogsvluchteling betreft.

Ik zal het niet hebben over de praktische haalbaarheid van beide meningen want daar valt nog wel wat op af te dingen. Ik wil het over iets anders hebben.

Was het in de jaren 70 van de vorige eeuw modieus om links te zijn, het is nu modieus om rechts te zijn, liefs rabiaat. Het kan niet hard genoeg. Die rechtse kerk (ja ja als er een linkse kerk is dan moet er ook een rechtse zijn) heeft iets bedacht om links in een woord te framen en weg te zetten: Gutmensch. Of goedmens.

Wat wordt daar nu eigenlijk mee bedoeld? Gutmenschen zijn naïeve linkse mensen die geloven dat de mens van nature goed is. Daarnaast geloven zij dat iedereen die het minder heeft dan wij zielig is en moet worden geholpen. Zij geloven ook dat we iedereen moeten toelaten tot Nederland omdat wij een soort schuld hebben aan wat er allemaal gebeurt in de wereld.

Tenminste, dit is wat ik denk te begrijpen uit alle tweets die ik lees. Het is geen positieve aanduiding, terwijl dat wel zo klinkt. De goede mens. Wie zou dat nou niet willen zijn?

Twee dingen daarover.

Allereerst raad ik iedereen aan Victor Klemperer te lezen over taalgebruik in het Derde Rijk. Hoe daar woorden uiteindelijk stigmatiseerden, segregeerden en door iedereen normaal gevonden werden. Zijn LTI fileert dat taalgebruik. Woorden die doodnormaal lijken maar een harde werkelijkheid versluieren. Het gaat me niet om de vergelijking met WO2, het gaat me om het scherpen van de geest dat woorden nooit zomaar woorden zijn. Woorden zijn daden. Dat ze een wereldbeeld verwoorden. Dat we moeite moeten doen om het wereldbeeld van de spreker moeten begrijpen.

Dat brengt me bij mijn tweede punt. De gebruikers van het woord Gutmensch weigeren iedere dialoog. Door degeen waar zij het niet mee eens zijn weg te zetten als domme naïeve gansjes komen zij weg met een totaal gebrek aan argumenten. Sterker nog, de boodschap is: omdat de ander dom is heb ik gelijk! Niet echt een krachtig argument. Het werkt wel want menigeen heeft het woord schamperend, triomferend overgenomen.

Het einde van de Gutmensch is heel simpel. Stop met gemakzuchtig framen van tegenstanders en probeer eens uit te vinden wat me met de vluchtelingen aanmoeten. Want er moet wel iets gebeuren. Om het voor hen en voor ons hanteerbaar en duidelijk te maken. Dat dan ook de Gutmensch het gesprek aangaat. Dat de wereld misschien wat minder duidelijk is, wat grijzer dan goed of fout. Dat niet alle mensen een goede intentie hebben.

Ik vrees echter dat de Wutmensch en de Gutmensch dit niet gaan doen.

Tsipras, de musical. Het script.

21 vrijdag aug 2015

Posted by in Europa, griekenland

≈ Een reactie plaatsen

Tags

, , ,

Er was eens een land, Griekenland, waar een partij democratisch aan de macht kwam. Die partij dacht dat je alles anders kon doen dan ooit eerder. Dus gingen ze dat doen. Vol goede moed en nieuwe energie gingen ze aan het werk. De bevolking werd heel blij want eindelijk waren er mensen, jonge mensen, die een wenkend perspectief boden.

Nu had Griekenland heel erg veel geld geleend van de rest van de Europeanen en de nieuwe machthebbers dachten dat dat een cadeautje was. Een cadeautje dat ze niet terug hoefden te geven maar waar zij ook geen dankbaarheid voor hoefden te tonen. Het volk smulde van zoveel lef. Prachtig. Een dramatisch hoogtepunt. Het grote Nee (όχι) als samenbindend woord. We zijn tegen.

Dat vind de rest van Europa niet leuk en er ontstaat veel wrijving en ruzie. Tsipras, de aanvoerder van de nieuwe regering en hoofdpersoon van deze musical, bedenkt dat er een referendum moet komen. Immers, als je als gekozen leider in de shit komt dan vraag je gewoon hulp van je burgers. Die burgers stemmen tegen alle plannen vanuit Europa. Heel Griekenland is tegen.

Tsipras heeft even de wind in de rug maar vergeet dat degenen van wie al dat geld was er anders over denken. Referendum of niet.

In de musical verschuift nu de focus van het volk naar de regenten. Zuur kijkende mannen en wat vrouwen die bij elkaar staan en een blok vormen. Ze kennen elkaar door en door en hebben afgesproken die nieuwelingen een lesje te leren.

En dat doen ze. Tot in de vroege ochtend vergaderen. Dreigen. Pleasen. Lachen. Boos zijn. Alles wordt uit de kast gehaald en met verve. Hier staan mensen die van plan zijn nog heel lang aan de macht te blijven. Ze weten al lang dat ze hun geld nooit meer terugkrijgen. Hun eer echter wel.

Het eind van het liedje is dat Tsipras alsnog akkoord gaat en terugkeert naar Athene. Daar wordt onze held met ongeloof ontvangen. En zeker, hij zegt zelfs dat hij iets moet uitleggen waar hij zelf niet in gelooft. Dat hij iets moet uitvoeren waarvan hij zelf denkt dat het niet gaat werken.

Hij blijft overeind. Uit dank wordt er weer heel erg veel geld overgemaakt naar de rekening van de Griekse regering zodat hij andere schulden kan aflossen.

En nu komt de dramatische tournure: 25 kameraden uit eigen gelederen vallen Tsipras af! We hebben ze al kunnen zien overleggen helemaal links op het podium. Een heel dominant, drieëntwintig doen mee en knikken instemmend. Leggen hun hand even op de schouder van de leider, knikken veel en hummen. Eén staat er aarzelend bij. Hij weet niet wat hij moet doen.

Tsipras doet een meesterlijke zet: hij treedt af en schrijft verkiezingen uit. Wéer vraagt hij de mening aan het volk. Weer moet het volk hem te hulp schieten. En dat gaat het doen. Op deze manier wil Tsipras zijn partij groot laten zijn en de 25 eruit gooien. Hij denkt hardop dat dit moet lukken want er zijn nog geen vervelende maatregelen genomen waar het volk last van heeft. En dat betekent dat het nog positief kan zijn.

Europa, rechts op het podium, wacht zwijgend af. Nors kijkend.

En terwijl Tsipras zijn slotlied zingt zien we op het podium die ene twijfelaar zich omdraaien en zijn hand leggen op de schouder van de leider van de afvalligen.

Vergaderingen overleven (deel 1)

17 maandag aug 2015

Posted by in organisaties

≈ Een reactie plaatsen

Tags

, ,

Het is maandagochtend en ik weet dat er op dit moment in heel veel organisaties wordt vergaderd. Dat weet ik trouwens op willekeurig welk moment van welke dag dan ook. Er wordt namelijk volop vergaderd.

Iedereen die vergadert, en wie doet dat niet, kent de routine. Ongeveer 10 minuten na het begintijdstip begint de vergadering. Er ligt in het beste geval een agenda en in het nog betere geval is per punt aangegeven wat de status per punt is. Informeren, sonderen of besluitvormend. En, hors catégorie, per punt een tijd. De voorzitter opent en de vergadering is begonnen. En daar gaan we.

Karakters komen naar voren. De alfamensen, de beschouwers, de afwachters, de tragen. Belangen komen naar voren. Onderlinge spanningen. Goede chemie. Slechte chemie. De voorzitter stuurt, laveert, laat versloffen, wordt boos, pauzeert et cetera.

En na een paar uur is de vergadering afgelopen. Ik heb ooit een baas gehad die opende met de woorden ‘ik heb alle tijd en ik heb er zin in’. Soms eindigde de vergadering om 20.00 uur, 10 uur na start. Dat waren memorabele tijden.

Na afloop praat je na, bel je elkaar in de auto met vragen als: ‘wat is er nou precies besloten’, ‘wie gaat nou wat doen’ en ook ‘dat projectplan was natuurlijk bagger hè?’.

Na twee weken ga je opnieuw de cyclus in. Vergaderingen overleven doe je door zitvlees te creëren, je een beetje voor te bereiden, vooraf draagvlak voor je punt regelen en vooral door met niet te veel actiepunten naar buiten te lopen.

Dit lijkt wat aangedikt maar dat is het niet. Ik praat veel met mensen over vergaderen en het valt me op hoeveel weerzin ertegen bestaat. Vanwege het tijdsbeslag, de onduidelijkheid et cetera. Het is mijn overtuiging dat het allemaal beter kan.

De rol van de voorzitter of leidinggevende is cruciaal. Je kunt de verantwoordelijkheid overal neerleggen maar het slagen van een organisatie of een vergadering hangt af van de leidinggevende.

Ik wil ook graag uitleggen hoe dat beter kan zonder zelf maar de minste pretentie te hebben dat ik het allemaal goed doe. Dat is namelijk niet zo. Ik heb wel bijgeleerd. En precies dát wat ik heb bijgeleerd zal ik hier delen. Ik zal daarbij teruggrijpen op een boekje uit ongeveer 530 NC, de Regel van Benedictus. De nadruk zal liggen op de leidinggevende.

In een eerdere blog over Benedictijns timemanagement heb ik beloofd te zullen schrijven over mijn leven als leidinggevende en hoe dat is beïnvloed door de Regel. Dat gaat niet in een keer dus zal ik er meerdere blogs aan wijden.

De komende blogs zal ik schrijven over: goed leidinggeven, goed vergaderen, goed besluiten nemen en time-management.

Voor nu wil ik eindigen met de woorden van een heel goede vriend van me. ‘Iedere organisatie met meer dan vijftig mensen, heeft geen buitenwereld meer nodig.’ Hij zei dat zonder ironie en ik ben ervan overtuigd dat hij gelijk had. Dat het ook anders kan is duidelijk.

En het mooie is: ik kan dit allemaal schrijven zonder er eerst over te vergaderen. Tenslotte is een kameel een paard waarover vergaderd is.

Franse klantenservice: de loopgraven aan de Somme.

12 woensdag aug 2015

Posted by in Klant centraal

≈ Een reactie plaatsen

Tags

, , ,

Soms zijn dingen aan vervanging toe. Zeker als ze al dertien jaar meegaan en intensief gebruikt worden. Wij zijn ooit begonnen met acht terrasstoelen en er zijn er nog drie van over. Tijd dus voor nieuwe.

Hoe zorg je voor nieuwe terrasstoelen in Frankrijk? Het eerste dat opvalt is dat men daar niet aan doet hier. Ja, volop plastic witte stoeltjes, maar iets met een beetje smaak is niet te vinden. Zelfs niet bij GammVert in Brignoles. En toch moest er na al die jaren iets gebeuren.

In Aubagne is een grote zaak, Alinéa, een soort Franse IKEA, met een tuinmeubelen afdeling. In de auto naar Aubagne en de zaak gezocht. Rondrijden in een welbekend Centre Commercial net buiten de stad en dan toch vinden.

Niet alleen dat, maar er stonden ook de stoelen die we zochten. Mooie metalen stoelen die ergens tegen kunnen en stapelbaar. Handig voor de winterstop. Tien besteld en afgerekend. Ze worden bezorgd maar wanneer was nog niet bekend. Gewoon even bellen naar dit nummer, man wees op bon, vanaf tien augustus en dan zouden we weten wanneer ze kwamen.

Elf augustus gebeld. Een dag later want we weten inmiddels dat tijd een rekbaar begrip is in dit mooie land.

Nu moet ik eerst iets zeggen over bellen met instanties in Frankrijk. Dat doen we met regelmaat. Bijvoorbeeld omdat we uren zonder stroom of water zitten. Of omdat de telefoon het opeens niet meer doet. Of de router. Als je belt gebeurt altijd hetzelfde. Je komt in contact met een bandopname. Die is altijd ingesproken door dezelfde vrouw die op mitrailleursnelheid het keuzemenu opleest. Zo snel dat je daarna maar wat doet. Dán kom je altijd in een muziekje uit dat uitgezocht is door dezelfde oude rocker met een enorme gehoorstoornis. Daar blijf je dan drie minuten hangen voor je er volledig automatisch wordt uitgegooid.

Zo ging het nu dus ook. Het nummer op de bon gebeld en daar gingen we, als boven. En dat vijftien keer tot we een jongen aan de lijn krijgen. Een jongen met één opdracht: verwar de klant door te blijven praten! Hij was er goed in. Kwaad worden is zinloos, gedecideerd zijn had wel effect en we kregen het nummer van zijn baas. Want ja, Frankrijk beweegt niet zonder baas.

Je zou denken dat dit proces redelijk standaard moest zijn, je vraagt na wanneer iets wordt bezorgd maar niets was minder waar. We stonden niet eens in de computer.

Op de afgesproken tijd de baas gebeld. Niets. Weer gebeld. Contact. Tja we moesten een ander hebben en die was er niet. Oh wacht. Gebeld. Nee, daar ging een ander over. En trouwens, we moesten eerst betalen. Oh, dat hadden we al gedaan? Maar we stonden er niet in. Oh wacht, ja toch.

We waren terechtgekomen in de loopgraven van iets dat zich klantenservice noemde.

Klant zijn in Frankrijk is vechten voor iedere honderd meter vooruitgang. Met het risico dat je daarna wordt teruggeworpen in de oude stellingen. Het is uithoudingsvermogen hebben. Niet opgeven. L’ordinateur me dit non!

Ergens komende week komen onze stoelen. Denken we. Weten we niet zeker.

Ik weet inmiddels waarom Fransen geen tuinmeubelen hebben: je krijgt het niet geregeld! Die witte stoeltjes koop je gewoon bij de Auchan en neem je mee.

Ik hou van Frankrijk.

Niet lezen is dom.

09 zondag aug 2015

Posted by in Lezen

≈ Een reactie plaatsen

Tags

, , , , , ,

‘Het kind is de vader van iedere man’. Dit citaat komt uit de biografie van Churchill geschreven door Boris Johnson. En los van het feit dat dit stilistisch een prachtige uitspraak is, is ie ook helemaal waar. Als ik kijk naar mijn eigen leven dan moet ik toegeven dat ik nog steeds gedreven word door dingen die zich in mijn jeugd hebben afgespeeld.

Niet alleen op psychologisch vlak. Zoals je met behulp van Oedipus veel achteraf kunt verklaren bij heel veel mensen. Of dat je haantjesgedrag in de bestuurskamer kunt relateren aan een dominante vader. Nee, niet alleen psychologisch.

Feitelijk ook vooral. Je bent als kind ondergedompeld in omstandigheden die gewoon daar zijn. Je groeit erin op, je past je aan. Door ze te accepteren of door er tegen te strijden. Alle gedrag komt voort uit een reactie op een wereld die er al was voor je geboren werd. Een wereld die er is terwijl jij er ook bent. Een wereld vooral waarvan je weet dat die er nog steeds zal zijn als jij er niet meer bent.

Je leest zo’n zin en opeens komt een inzicht binnen. Was dat inzicht er dan daarvoor helemaal niet? Natuurlijk wel. Ik weet dat veel uit mijn jeugd bepaalt wat ik nu doe. Als kind wilde ik een bepaald voorwerp hebben dat ik niet kon krijgen of kopen. Jaren later heb ik het gekocht en het ligt nu op mijn bureau. Het inlossen van jeugdwensen noem ik dat. En ook, zorgen dat je leven een continuüm is en niet een reeks van losse toevalligheden.

Gewoon een zin in een overigens prachtig boek.

Ik lees de gedichten van Jorge Luis Borges. Indrukwekkend en raadselachtig als al het werk van Borges. Ook daarin word ik getroffen door zinnen, door beelden, door metaforen, inzichten die mij rijker maken. Die mijn leven rijker maken. Daarin lees ik de zinnen:

“Allengs besefte hij (evenals wij)/ dat hij gevangen zat in het klankvol net/ van Gisteren, Later, Nu, Terwijl, Daarnet,/ van Rechts, Links, Jij, Ik, Anderen en Zij.” (uit De Golem, 1958).

Woorden die me even stil laten staan bij mijn eigen klankvol net. En ook nu bedenk ik niet zozeer nieuwe dingen maar het doet iets anders. De woorden zijn een nieuw soort kruispunt waarop allerlei eerdere gedachten en ervaringen op een nieuwe manier bij elkaar komen. Ik had die ervaring zonder deze zinnen niet gehad.

Ik kan met voorbeelden doorgaan, maar dat doe ik niet. Woorden zijn daden. Wat geschreven staat, staat geschreven. Een mens die leest, met aandacht, met rust leeft meer levens dat de mens die niet leest. Of pulp. Maar dan nog, ik verkies het lezen van pulp boven niet lezen.

Mijn zonen kijken internet. Zo zie ik dat. Hen wordt een voorgestructureerde wereld gegeven met voorgeprogrammeerde beelden en graphics waar de eigen fantasie niet aan te pas komt. Zij verzamelen feiten en geen ervaringen. Als goede zonen luisteren zij niet naar hun vader. Het kind dat zij nu zijn zal hun vader worden als zij volwassen zijn. En toch, soms fluister ik het hen toe:

Niet lezen is dom.

Waarom koks en slagers stage moeten lopen in Frankrijk

03 maandag aug 2015

Posted by in culinair

≈ 1 reactie

Tags

, , ,

Maanden geleden vroeg ik aan een slager in mijn dorp of hij ook vanglappen had. Glazig keek hij me aan en zei ‘wangen moet  ik echt bestellen’.

In een restaurant in Utrecht dat de term brasserie in zijn naam gebruikt bestelde ik enige tijd geleden het Menu Départ dat onder andere bestond uit bavette met allerlei garnituur. De bavette was taai, zenig en onprettig om te eten. Toen ik er iets van zei, zei de ober ‘dat hoort nu eenmaal bij bavette’.

Ok, misschien wat pedant van me maar ik reageerde dat dat een kwestie van goed trancheren was. De beste man was op zijn tenen getrapt door mij, haalde zijn neus op voor een gast (Nederlandse folklore) en verdween.

De vinkenlap, de Nederlandse benaming voor bavette, verdwijnt het gehakt. Laat ik er iets over zeggen.

De slager hier in het dorp heeft vlees in grote stukken in de vitrine liggen. Herkenbare grote stukken met een eigen textuur en een prachtige kleur.

2015-08-03 09.29.55

Daartussen heeft hij ook bavette liggen. Dat wat wij in het gehakt stoppen dus. Als je tranches de bavette bestelt dan haalt hij dat hele stuk uit de vitrine, legt het plat neer en trancheert dat dwars op de draad in platte mooie stukken. Niet dikker dan een centimeter of twee.

In de pan, of beter op de grill bereid je dit als biefstuk. Snel om en om. De smaak is beter dan welke biefstuk ook. Eenmaal goed bereide bavette eten, en je weet wat wij in ons land mislopen.

Ik zou zeggen dat iedere zichzelf respecterende slager of kok stage gaat lopen in Frankrijk. Daar leert hij dat ieder stuk van ieder dier een goudmijn van smaak is. Mits goed gesneden en goed bereid. Dan komt hij terug in Nederland en biedt ons deze goudmijn aan. Dit in plaats van teveel gehakt en slavinken. Als wij dan toch dieren doden om te eten, laten we dan ieder stukje met égards behandelen.

Gewoon een idee.

Bij de dood van een meisje

01 zaterdag aug 2015

Posted by in Geen categorie

≈ Een reactie plaatsen

Tags

,

Het is woensdagochtend en mijn zonen en ik lopen zoals iedere dag anderhalve kilometer bergafwaarts naar het dorp. Brood kopen, kaarsje branden in de kerk (werkt ook als je er niet in gelooft) en wat drinken bij Bar ‘Le Central’ voor we teruglopen. De berg weer op.

In het dorp is de hoofdstraat afgezet door de Police Municipal. Brandweer staat in de straat. We lopen er langs en gaan de Maison de la Presse binnen. Daar vertelt de mevrouw achter de kassa dat een meisje gevallen is en dat het er niet goed uitziet.

In de straat is het anders zo drukke terras van het café onder het huis stil. Met gespannen gezichten zit men af te wachten wat gaat komen.

Naar de bakker. Opeens veel meer sirenes en de ambulance uit Brignoles arriveert. Er springen een man en een vrouw uit met allerlei apparatuur. Beademingsapparatuur en een AED. Ze stormen de trap op. Nu blijven ook wij staan. Er is niet eerder zo’n hoorbare stilte geweest hier.

Na een paar minuten komen de eerste mensen weer naar beneden. Hun gezicht staat niet positief. Ik besluit verder te lopen en in de kerk steken we alledrie een kaarsje aan. Je weet maar nooit.

Vrijdagochtend. Maison de la Presse. Ik vraag de mevrouw hoe het met het meisje is. Dat is overleden, nog diezelfde middag. Veertien jaren oud. Ze was helemaal niet gevallen maar had een aneurysma in haar hoofd. Ze had geklaagd over hoofdpijn tegen haar oma die oppaste. De ouders waren niet thuis. Oma had de ramen dichtgedaan tegen de herrie van de straat. Het meisje was op bed gaan liggen.Toen ze later ging kijken was het helemaal mis met het meisje. De pompiers gebeld en die waren er direct.

Het mocht allemaal niet baten.

Op donderdagavond liepen wij over de avondmarkt die hier altijd is. De helft van wat normaal uitgestald is was er. Winkels waren dicht. Winkels die normaal altijd ook open zijn om geld te verdienen. Het terras bij Le Central was nog niet voor de helft gevuld. De sfeer was tam en bedrukt. We vroegen ons af wat er aan de hand was. Of dat het gewoon aan ons lag.

Op die vrijdag, gisteren, wist ik waardoor. Ook dat is een Frans dorp. Zesduizend inwoners en iedereen is verbonden met iedereen. Dit voelt iedereen. De dood van een meisje slaat in.

Komende week zullen de kerkklokken veertien maal luiden alvorens zij wordt begraven.

En ik moet maar steeds aan die oma denken.