• Over

Dick Koopman

~ Durf te denken

Dick Koopman

Maandelijks Archief: juli 2019

Modern stotteren

23 dinsdag jul 2019

Posted by Dick Koopman in leven

≈ Een reactie plaatsen

Tags

cisgender, mansplaining, micro agression, white privilege

White privilege!

Twee woorden die volop worden gebruikt op social waarachter een wereld schuil gaat. Een wereld met louter negatieve connotaties. Als white privileged mens sta je aan de verkeerde kant van de gehele geschiedenis van de mensheid. Je bent – of je wil of niet – medeschuldig aan heel erg veel naars. Vroeger, ook toen jíj nog in de Munnikenboom zat, maar ook nu.

Mansplaining!

Nog zo een. Ik hoorde Mei Li Vos tijdens een debat dit uitkrijsen en wist dat de PvdA hiermee verloren is. Ook hierachter gaat een wereld van slechtheid schuil. En als man kun je er niet aan ontsnappen.

Cisgender gedrag.

Hoppa. Als je hetero bent, wat je niet meer mag zeggen denk ik, dan vertoon je cisgender gedrag. Heel fout. Heel erg bevooroordeeld ten opzichte van alles wat dus niet hetero, excuses, cis is.

Micro agression.

En daar gaan we: ik hou de deur open voor een vrouw en vertoon daarmee micro agression. Ik maak haar daarmee kleiner dan ik ben en daarmee doe ik iets heel erg fouts.

Ik kan doorgaan maar doe dat niet. Het gebruik van deze termen is modern stotteren. Je roept iets en iedereen weet dat jij aan de goede kant staat en de ander niet. Je brengt een scheiding aan tussen mensen die deugen, vooral jijzelf en de jouwen, en hen die niet deugen. En ook niet eens kúnnen deugen want tja, je bent nou eenmaal man of wit of allebei.

Het zijn uitroepen van mensen die een gitzwart mensbeeld hebben waarin er alleen in goed en slecht gedacht kan worden. De gebruikers van deze termen kijken ook nooit positief naar de wereld. Het is allemaal kloten.

Als mensen op die manier tegen mij stotteren dan sluit ik de oren.

Identiteitsdenken doodt vrijheid

08 maandag jul 2019

Posted by Dick Koopman in leven

≈ Een reactie plaatsen

Tags

identity politics, racisme, white privilege

Wat ons mensen onderscheidt van de dingen en de dieren is dat wij kunnen nadenken over onszelf. Niet het feit dat we bewustzijn hebben want een zekere mate van bewustzijn hebben dieren ook. Maar het feit dat we kunnen nadenken over dat bewustzijn is het onderscheid. We kunnen van een afstand naar onszelf kijken en er een oordeel over vormen.

En dat is niet het enige. Wij als mens zijn fundamenteel vrij. Niet in een morele zin overigens. In een fundamentelere zin: als we geboren worden zijn we niets of niemand, dat gebeurt daarna pas. Natuurlijk eerst door socialisatie, ouders, grootouders, later vrienden en anderen. In de eerste jaren krijg je allemaal dingen aangereikt die je adapteert. Bewust of niet. Maar wat je ook adapteert, en hoe bewust je dat ook doet, het zijn rollen en sociale constructies. En hoeveel moeite dat ook zou kosten, je kunt altijd anders kiezen. Wát je sociaal ook doet, je kunt altijd anders kiezen. Je ligt als mens niet vast.

Dat niet vastliggen, dát is onze fundamentele vrijheid. De vrijheid jezelf te kiezen in of ten opzichte van een situatie.

Zoals Marx al ooit eerder stelde: mensen bouwen hun bestaan maar doen dat met de bouwstenen die voorhanden zijn. Ik was ooit voorbestemd om handarbeider te worden maar heb een andere weg gekozen. Ik heb op geen enkele manier afstand gedaan van mijn komaf maar mijn verhouding daartoe heb ik zelf gekozen. En als ik het wel was geworden dan was ook dat mijn keuze geweest.

Gegevenheden kies je niet, daarin ben je geworpen van de dag van je geboorte af aan. Hoe je daarmee omgaat, wat je daarmee doet is wél wat je kunt kiezen. En dat doen we de hele dag. We kiezen hoe we omgaan met het nieuws, met de politiek, met de vervelende buurman, met de auto die niet start, met het slechte bericht van de dokter, met het slagen van je kind.

Die vrijheid, dat kiezen van je standpunt ís wat ons onderscheidt van dier en ding. De tafel is en blijft de tafel. En hoe vaak ik ook een gesprek met mijn katten tracht te hebben, zij doen wat zij doen en dat iedere dag weer opnieuw. Zij zijn niet vrij.

Die vrijheid wordt vermoord door identiteitsdenkers.

Indentiteitspolitiek reduceert de mens nou juist tot die zaken die gegeven zijn. Je komaf, je gender, je kleur, je cultuur, je sociaal economische status. Zij ontkent ook dat je je verhoudt tot die zaken en dat je daarin kunt kiezen, sterker nog, dat je daarin kiest. Mijn huid kan blank zijn, dat is nou eenmaal het gevolg van mijn ouders’ huidskleur. Wat ik daaraan ontleen behoort tot het rijk der vrijheid en niet der determinatie. Ik kan kiezen mijn blanke huid een teken van superioriteit te laten zijn, maar daarmee kies ik een plek in de wereld. Of ik kan, zoals ik doe, het aanvaarden als gegeven en er niets aan ontlenen.

Ook hoe anderen reageren op mijn huidskleur is een gegevenheid in mijn wereld waarop ik reageer. Hetzelfde geldt voor mijn komaf, mijn man-zijn (wat dat dan ook mag zijn) et cetera. Het zijn gegevenheden waartoe ik mij verhoud. Die verhouding is belangrijk maar (of: én) fundamenteel vrij. Niets of niemand verplicht mij een bepaalde verhouding te kiezen. Als ik kies doe ik dat zelf ook al doe ik dat niet altijd bewust. Ik kan zelfs kiezen vanuit een sociale identiteit: “ik doe dit nu eenmaal want ik kom uit een arbeidersmilieu”, en daar kun je op worden aangesproken. Wat je niet kunt is je verschuilen achter datzelfde milieu. Jij kiest ervoor om zo te doen en niet het milieu.

Dit lijkt haarkloverij maar dat is het niet. Je voelt waar het wringt als iemand je aanspreekt op bijvoorbeeld je huidskleur. De ander ontneemt je je vrijheid en dat voel je ten diepste als onrecht. Je wordt gereduceerd tot iets waar je niets aan kunt doen. Indentiteitspolitiek doet precies dat. Mensen reduceren tot een functie van hun sociale leven.

Ik weiger daarin mee te gaan en ik vind dat iedereen dat moet weigeren. Als wie dan ook de fundamentele vrijheid van de mens zo met voeten treedt dan moet je nee zeggen. Nee tegen framing, van wie ook. Het wapen tegen alle discriminatie in de wereld is niet discriminatie met andere termen, het is weigeren jezelf en anderen te reduceren tot toevalligheden. Mensen moeten worden aangesproken op hun gedrag en keuzes en daarover moet je in gesprek. Dus als ik me als een hufter gedraag dan doe ik dat niet omdat ik bijvoorbeeld een man ben. Dan doe ik dat omdat ik op dat moment mijn man-zijn gebruik als slap excuus. Ík wil worden aangesproken en niet mijn gegevenheden.

Ontneem mij niet mijn vrijheid. Als je dat wel doet zal ik je in alle vrijheid te vuur en te zwaard bestrijden.

Dat de wereld, de anderen mij proberen te reduceren tot kenmerken dat is een feit. Mijn hele white male privilege als cis-gender is momenteel een issue. Daarmee wordt de wereld lekker overzichtelijk en ben ik in een hokje geplaatst. Wát ik ook doe, want dat is volstrekt onbelangrijk. En daar zit het probleem. Ik kan me niet eens meer losmaken van dat sociale construct, want als ik dat doe zullen de zeloten roepen ‘zie je wel, dát doe je vanuit je white male etc etc’. Ik lig dus vast, geketend aan zaken die mij zijn overkomen en daarmee is mijn vrijheid dood. Dat proces is niets anders dan wanneer mensen zeggen dat donkere mensen nu eenmaal lui zijn, of zo lekker kunnen dansen. Het is reductie tot het individu verdwenen is.

De verdwijning van het individu. Dat is wat we momenteel maken. Wij allen staan in de schaduw van een systeem waarin we gecategoriseerd worden. Gereduceerd tot feitelijke gegevens. Meer niet.

Scrummen zonder bal

02 dinsdag jul 2019

Posted by Dick Koopman in leven

≈ Een reactie plaatsen

Tags

ISO, LeanSixSigma, Mensen, PMO, Srum

Een paar weken geleden twitterde ik de volgende tekst:

Vandaag in een scrummeeting de sprint op drie weken gezet zodat er meer tijd is om te valideren en evalueren wat nodig is voor een iteratie. En toen, opeens, was er een impediment tgv een spike. Story aangemaakt in Jira en tickets verdeeld. #topdag

De tweet is 15.024 keer weergegeven en er waren 831 interacties. #toptweet

Het zette me wel aan het denken. Waarom werd er zoveel op gereageerd? Sommigen hadden meelij met me als ik mijn dagen daarmee doorbracht (nee dus), anderen herkenden hun eigen dagen erin.

Het leeft dus. Waar komt dat vandaan?

Ooit in mijn carrière werd bij het bedrijf waar ik werkte TQM geïntroduceerd: Total Quality Management. Het doel was systematisch alle processen te kaibannen of iets dergelijks. Ik werd projectleider TQM en er kwam een afdeling TQM. En als kwaliteit een afdeling wordt dan weet je het wel.

Niet lang daarna werd het, meen ik, Lean Six Sigma. Ik ging een cursus doen en kreeg een Lean Six Sigma Belt waarmee ik een zekere status verwierf. Waar TQM ging over kwaliteitsdenken, ging Six Sigma over het regelen voor een gemiddeld constante kwaliteit zonder al te veel variantie.

Maar dat was zeker niet het einde. Want vervolgens kwam Prince2 op mijn pad. Al dat kwaliteitsdenken moest projectmatig wel in goede banen worden geleid. En dat gebeurde.

Maar goed, werken doe je met mensen en wie iedereen was wisten we ook niet precies. Waar lag ieders groei en ieders potentie. En dus gingen we aan de slag met MBTI en Insights Discovery. Ik bleek ENTP/J te zijn en mijn kleuren waren dominant rood en geel. Ik kon weer jaren vooruit want opeens kende ik niet alleen mezelf maar ook iedereen om me heen.

Daarna kwam PMO: een goed geleide projectorganisatie die alles zou en kon regelen. De Project Management Officer was een almachtige op afstand van de business.

Next step was scrummen in de ochtend. Een daily stand up waarin iedereen vertelde wat ie ging doen en hoe dat paste in het geheel. Omdat dat wel erg free format was werd een scrum master aangesteld. Die had een beetje rare taak: iedereen moest voor een bepaalde periode aangeven wat ie ging doen. Zo’n periode heet een sprint. De master bepaalt dan samen met het team het belang van al die dingen en dan gaat iedereen aan de gang.

Wat ik ergens nog vergeten ben is ISO. Maar daar heb ik geen andere herinnering aan dan het besef dat een fabriek dat betonnen zwemvesten produceert ISO-gecertificeerd kan zijn.

De precieze volgorde ben ik een beetje kwijt in de loop der jaren maar er zit wel een lijn in. Eerst werd kwaliteit ontdekt als belangrijk onderscheidend vermogen in de markt, vervolgens werd ontdekt dat je de kosten kunt sturen door zo min mogelijk waste te produceren. Omdat dat niet vanzelf gaat moet je de boel in projecten goed beheren. Een Project bestaat uit proejctdeelnemers en om die tot hun recht te laten komen reduceer je mensen tot letter- of kleurcombinaties. Die gaan vervolgens weer alle kanten uit en dus benoem je een projectmanager. Omdat mensen vervolgens het gevoel hebben er niet meer toe te doen praat je iedere dag met elkaar. Maar dan krijg je dat iedereen zijn eigen gang gaat in zijn eigen tempo en dus spreek je af wat je wilt bereiken in een bijvoorbeeld de komende twee weken.

Ik denk dat de volgende stap is dat we met elkaar gaan praten over zingeving in het werk en hoe we vanuit intrinsieke motivatie en groei waarde kunnen toevoegen. Dat klinkt vaag, maar als je dingen doet vanuit plezier en motivatie gaan ze beter. En als je wilt blijven groeien moet je je ontwikkelen op punten die schuren. Zeker en vast wordt daar dan een methodiek bij bedacht waarin we weer moeten passen. Een soort MMI-score: The Mental Mass Index ©

Wat mij door de jaren wel opvalt is de bijna religieuze manier waarop nieuwe dingen worden opgepakt. “Vanaf nu is de toekomst TQM”, heb ik ooit iemand horen beweren. Dat dus. En dat werkt niet omdat er een golfbeweging is van hard naar zacht, van technocratie naar democratie.

Dus niet religieus erin zitten maar licht en relativerend. Mensen zijn geen lettertjes of kleurtjes en processen lopen altijd anders dan je denkt. Het is heel goed om afspraken te maken maar denken dat je scrum board de werkelijkheid is is onzin.

Ooit heb ik een PMO-team meegemaakt dat in een parallel universum leefde waar geen output meer bestond maar slechts intern proces. Dat was een belevenis op zich. Dat het gebruiken van een systematiek een doel op zich wordt waarbij als het ware geen buitenwereld meer nodig is. Ik had dat nog niet eerder meegemaakt.

Daar zit ook de kritiek die ik stopte in mijn tweet. Dat je zo opgaat in het juiste gebruik van een methode dat je vergeet waarvoor je het doet. Meer business, prettiger werken, meer improvisatievermogen, meer flexibiliteit, grotere wendbaarheid.

Als je dat uit het oog verliest verlies je je business.

Abonneren

  • Berichten (RSS)
  • Reacties (RSS)

Archief

  • januari 2023
  • december 2022
  • november 2022
  • oktober 2022
  • september 2022
  • augustus 2022
  • juli 2022
  • juni 2022
  • mei 2022
  • april 2022
  • maart 2022
  • februari 2022
  • januari 2022
  • december 2021
  • november 2021
  • oktober 2021
  • september 2021
  • augustus 2021
  • juli 2021
  • juni 2021
  • mei 2021
  • april 2021
  • maart 2021
  • februari 2021
  • januari 2021
  • december 2020
  • november 2020
  • oktober 2020
  • september 2020
  • augustus 2020
  • juli 2020
  • juni 2020
  • mei 2020
  • april 2020
  • maart 2020
  • februari 2020
  • december 2019
  • november 2019
  • oktober 2019
  • september 2019
  • augustus 2019
  • juli 2019
  • juni 2019
  • mei 2019
  • april 2019
  • maart 2019
  • februari 2019
  • januari 2019
  • december 2018
  • november 2018
  • oktober 2018
  • september 2018
  • augustus 2018
  • juli 2018
  • juni 2018
  • mei 2018
  • april 2018
  • maart 2018
  • februari 2018
  • januari 2018
  • december 2017
  • november 2017
  • oktober 2017
  • september 2017
  • augustus 2017
  • juli 2017
  • juni 2017
  • mei 2017
  • april 2017
  • maart 2017
  • februari 2017
  • januari 2017
  • december 2016
  • november 2016
  • oktober 2016
  • september 2016
  • augustus 2016
  • juli 2016
  • juni 2016
  • mei 2016
  • april 2016
  • maart 2016
  • februari 2016
  • januari 2016
  • december 2015
  • november 2015
  • oktober 2015
  • september 2015
  • augustus 2015
  • juli 2015
  • juni 2015
  • mei 2015
  • april 2015
  • maart 2015
  • februari 2015
  • januari 2015
  • december 2014
  • november 2014

Categorieën

  • Autonomie
  • Brexit
  • Burger serieus nemem
  • Burger serieus nemen
  • Commissie Stiekem
  • Communicatie
  • crisis
  • culinair
  • de open samenleving
  • deeleconomie
  • Durf te denken
  • economie
  • Europa
  • Fatsoen
  • filosofie
  • Geen categorie
  • GeenPeil
  • Grexit
  • griekenland
  • Gutmensch
  • Klant centraal
  • leven
  • Lezen
  • Literatuur
  • Maatschappij
  • Management
  • Marketing
  • mensbeeld
  • nationalisme
  • New Business
  • Ondernemen
  • Onderwijs
  • organisaties
  • Parijs
  • PEGIDA
  • politiek
  • Politiek correct
  • Populisme en de Grondwet
  • referendum
  • religie
  • Retail
  • seculaire religie
  • terreur
  • Toeristen
  • Turkije
  • twitter
  • Verlichting
  • vluchtelingen
  • Zwarte Piet

Meta

  • Registreren
  • Inloggen

Blog op WordPress.com.

  • Volg Volgend
    • Dick Koopman
    • Doe mee met 44 andere volgers
    • Heb je al een WordPress.com-account? Nu inloggen.
    • Dick Koopman
    • Aanpassen
    • Volg Volgend
    • Aanmelden
    • Inloggen
    • Deze inhoud rapporteren
    • Site in de Reader weergeven
    • Beheer abonnementen
    • Deze balk inklappen
 

Reacties laden....