Maandelijks Archief: november 2015

Polderen is prima!

30 maandag nov 2015

Posted by in Management

≈ Een reactie plaatsen

Tags

, , , ,

Polderen is prima? Hoe kom ik erbij? Ben ik gek geworden of zo. Iedereen is tegen polderen tegenwoordig, want slap en tot niets leidend.

Is polderen prima?

Waarom deze vraag? Vanmorgen had ik een meeting over de richting van ons bedrijf. Wat willen we precies uitstralen. Op wie richten we ons precies en welke middelen willen we inzetten. Onder andere. Eens in de zoveel tijd hebben we een soort check up om te zien of we op de goede weg zitten. En ook om eventueel te besluiten dat we dingen anders moeten doen. We zijn altijd online en dat betekent dat de buitenwereld soms sneller gaat dat je met je team aankunt. Of aan moet. Want de wereld kan veranderen maar dat betekent niet dat je daarin meemoet.

We hadden nu wat knopen door te hakken, en dan is de vraag hoe je dat doet.

Benedictus heeft rond 530 een regel geschreven voor het leiden en leven van en in een kloostergemeenschap. Daarin geeft hij op een verrassend eigentijdse manier een overzicht van alles dat speelt in een gemeenschap van mensen. Over de tijd van bidden tot aan wanneer, waarom en hoe te straffen. Het is het allereerste managementboek. Ik heb het meermalen gelezen. Ook bij het komen tot een oordeel als leidinggevende (abt) geeft hij inzichten.

Er zij twee soorten besluiten, grote en kleine. Bij een groot besluit is er sprake van iets belangrijks, iets dat allen treft. Een klein besluit betreft iets met minder reikwijdte, met een kleine impact.

Benedictus is heel duidelijk over het nemen van een groot besluit. Je roept iedereen bij elkaar en je bent duidelijk over het probleem. Wat is het probleem, waarom is het een probleem en waarom ben je bij elkaar. Iedereen geeft in gepaste eerbied zijn mening en iedereen komt aan bod om raad te geven. Niemand mag zijn standpunt hard en onbuigzaam verdedigen. In zo’n beraad is het van belang als leidinggevende je oor te lenen aan de jongste van het gezelschap. Zoals Benedictus zegt: de Heer openbaart vaak aan de jongere wat de beste oplossing is. Luister dus naar iedereen, vooral naar de jongste (van hart) en neem een besluit. Het is ook voor Benedictus duidelijk dat de Abt het besluit neemt en dat iedereen gehoorzaamt.

Wat kan ik hiermee? Wat kun je als manager, als leidinggevende hiermee? Mijn bedrijf heeft medewerkers met een gemiddelde leeftijd van 26 jaar. Ze zijn allen jong terwijl sommigen jonger zijn dan anderen. Een groot issue bereid ik voor, zodat ik helder ben waar het precies om gaat en welke vraag moet worden beantwoord. In een ‘company stand up’ leg ik voor wat precies de issue is, waarom het ons allen raakt en dat we met een oplossing moeten komen. Helder is ook dat ik het uiteindelijke besluit neem. Ik luister altijd naar de jongste van het gezelschap. Die komt inderdaad meestal met het verrassendste inzicht. Nog niet behept met verleden en begrip voor hoe het zo is gekomen. Fris. Ik hoor alles aan en neem een besluit. Soms direct,  soms later. Het besluit laat ik weten aan iedereen. We komen het na.

Een klein issue bespreek je volgens Benedictus met een oudere. Gewoon om te kijken of je op de goede weg zit. En je besluit.

Door te doen zoals iemand bijna 1500 jaar geleden beschreef creëer je draagvlak en krijg je ideeën die je daarvoor niet had. Jongeren hebben verrassende inzichten, nieuwe ideeën. Vol energie, weinig richting. Ouderen hebben (te)veel richting en minder energie. Samen perfect aanvullend. Veel praten levert duidelijkheid, rust en draagvlak op. Polderen is prima. Een goed besluit kan niet zonder.

Polderen is goed, want zoals geschreven staat ‘doe alles met raad, dan hoeft het u later niet te berouwen’.

 

Lekker schelden

26 donderdag nov 2015

Posted by in Fatsoen

≈ Een reactie plaatsen

Tags

, , , , ,

Ik las op Twitter over een vrouw die een opmerking geplaatst had over echte Zwarte Pieten bij de HEMA. Zij wilde HEMA eraan herinneren dat dat afweek van wat zijzelf gezegd hadden. Er zouden namelijk alleen ‘roetveegpieten’ voorkomen in de winkels.

Nou ja, zij dacht, kom, laat ik hen daar eens aan herinneren.

Wat er toen gebeurde kan iedereen raden. Een lawine van scheldkanonnades en verwensingen was haar deel. Het gesundes Volksempfinden ging weer eens helemaal los. Hoppa. Allereerst vraag ik me dan altijd af waardoor die mensen daar tijd voor hebben, maar a la, laat ik niet flauw doen.

Waarom wordt er zoveel gescholden?

Laat ik eerst beginnen met iets dat achter het schelden ligt: emoties. Er zijn grosso modo twee manieren waarop je naar emoties kunt kijken.

De eerste is: emoties worden opgeroepen door een situatie. Zij zijn het gevolg van een situatie en je bent min of meer overgeleverd aan hoe je reageert. Die reactie komt voort uit dingen die in je jeugd hebben gespeeld of in je latere leven van betekenis waren. Je kat is net dood, je kijkt tv waar een kat doodgaat en je wordt overmand door verdriet.

De tweede manier is: emoties stellen je in staat een gegeven situatie te beïnvloeden, naar je hand te zetten. Je bent nergens aan overgeleverd maar je bent zelf regisseur en acteur in een stuk dat er al wel is. Je loopt de bakker binnen waar het heel erg druk is. Iemand komt binnen en dringt voor en je wordt enorm boos. Met die boosheid druk je je afkeer uit en je wilt dat de ander direct stopt met voordringen. Je zet de situatie naar je eigen hand.

Mijn idee is dat met al dat gescheld op Twitter, Facebook en internet überhaupt de schelders vooral de situatie naar hun hand willen zetten. Dat zij hun emotie, woede, en de uiting daarvan, schelden, alleen gebruiken om te zorgen dat zij hun zin krijgen. Niets ervan is een opgeroepen emotie waarbij mensen willoos zijn overgeleverd aan hun eigen slechte humeur.

Dat betekent dat iedere schreeuwer, verwenser, eigooier, kwaaie kop de boel aan het regisseren is. Niets anders dan dat. Hij is niet zielig, hij probeert “in charge” te komen. Het zijn hypermoderne mensen die weten dat argumenteren totaal passé is. Dat een goed gesprek niet meer nodig is omdat dat tot niets leidt. En ook hypermodern is de opvatting dat niet feiten maar emoties leiden tot inzicht en verandering.

Wat betekent dit? Dat je er rekening mee moet houden dat als je iets beweert er een tegenreactie komt die niet uit redelijke argumenten bestaat. De tegenreactie bestaat uit krachttermen en verwensingen. Boegeroep bij inspraakavonden. Dreigen van mensen met een andere mening.

Het betekent ook dat je nooit moet argumenteren met deze groep mensen. Zij zijn immers hypermodern en doorzien dat argumenten een teken van zwakte betekenen. Je moet hun emoties ernstig nemen. Niet omdat de mensen zielig zijn, maar omdat zij emoties als actief wapen tegen jou gebruiken. Je moet ook niet terugdeinzen. Wat je wel moet? Vriendelijk lachen, ze ook een goede dag wensen en een opperbest humeur tonen. De dag kan immers niet beter. Weet dat jij ook met je emoties de boel kunt besturen.

Lekker schelden kan niet tegen een goed opgeruimd humeur.

 

Flow of de kunst van het uitbenen

24 dinsdag nov 2015

Posted by in culinair

≈ Een reactie plaatsen

Tags

, , , ,

Voorzichtig voelde ik met de vingers van mijn rechterhand naar de plek waar het gewricht zat. Ik kon het voelen, niet heel duidelijk maar toch. Ik zette de punt van het uitbeenmes in het vlees en begon te snijden. Het mes gleed door het vlees alsof het boter was. Perfect. Een mooie rechte snee tot op het gewricht. Ik kon het kraakbeen zien en zette er de punt van het mes in en sneed de achterbout in twee delen. Een met de schenkel, Ossobucco van hert, en een met het bovendeel. Daarin zaten de vijf technische delen. Die moesten er allemaal worden uitgesneden.

Tevreden keek ik naar het resultaat terwijl ik nog maar net was begonnen.

Een kwartier eerder legde de chef van het éénsterrenrestaurant mij uit hoe je een hertenbout moest uitbenen. En hoe je de technische delen schoon kon uitsnijden. Dit had ik nog nooit gedaan. Ik had al veel grote stukken vlees geportioneerd, maar een hele achterbout nooit. Dit was nieuw. Dit was ook moeilijk. Een verkeerde snijbeweging en een mooi stuk vlees zou geruïneerd zijn. Door mij. Dan had Bambi voor niets het leven gelaten.

Tien man zouden eten van dit stuk vlees. Mijn verantwoordelijkheid was het hoofdgerecht. Hert op verschillende manieren. Een stoofpotje met schuim van pastinaak. Een mooi gebraden stuk ree met pastinaak en rode biet.

Eenmaal begonnen kwam ik in een soort cadans. Er ging van alles mis in het begin. Bij het ontvliezen nam ik stukje vlees mee. Dat gebeurde een keer en daarna niet meer. Ik keek wel beter uit want de chef keek mee. In stilte zag ik hem afkeurend kijken. Ik voelde me een prutser. Ik concentreerde me op wat ik aan het doen was.

En na een tijdje snijden, ontvliezen, ongerechtigheden verwijderen werd ik een met mijn mes. Glijdend, snijdend, vloeiend ging ik verder en verder. Grote stukken sneed ik los van elkaar. Ik voelde waar de vliezen liepen en volgde de natuurlijke lijn ervan. De technische delen kwamen los en zagen er prachtig uit. Ik begon de hele bout te lezen, te begrijpen.

Wat eerst een grote bout was, was nu een verzameling mooie stukken vlees. Schoon, klaar om verder verwerkt te worden. De botten met vlees eraan lagen rechts in een bak. Ik ging daarmee verder om zoveel mogelijk stoofvlees te krijgen. Alles wat overbleef zou worden gebruneerd en tot bouillon worden gemaakt en daarna gereduceerd tot een glace.

Geen idee hoe lang ik bezig ben geweest. Zoals Bergson al stelt heb je naast tijd ook durée, de duur van iets. Ik was de duur volledig kwijt. Ik was zo opgegaan in het werk dat tijd een niet terzake doende gegeven was (Gold overigens niet voor mijn vrienden, die kregen trek).

Ik was werkelijk in een staat van flow geraakt. Ik deed iets dat moeilijk was, het uitbenen van een achterbout. Ik deed iets dat nieuw was, nog nooit gedaan. En ik deed iets dat ertoe deed: het was ooit een levend wezen, het was een duur stuk vlees en iedere verkeerde snede zag je terug in het eindresultaat. Ik moest het dus goed doen terwijl ik niet eerder had kunnen oefenen. Die combinatie maakte dat ik er totaal in opging. Het resultaat mocht er zijn. Zowel op het bord als ín mij: ik was totaal ontspannen en uitgerust. En dat na al dit moeilijke harde werk. 2015-11-22 21.50.48

Daarna mooi geportioneerd, het bord gedresseerd en we hebben heerlijk gegeten. Ik was best trots op mijn werk.

De les. Doe dingen die nieuw zijn en moeilijk. Maak fouten, herstel. Put jezelf uit. Ga verder als je denkt dat je niet verder kunt. Stop niet. Wees niet lui. Geef niet op. Kom in flow met je leven.

 

Adele

20 vrijdag nov 2015

Posted by in Geen categorie, seculaire religie

≈ Een reactie plaatsen

Tags

Het begon een paar weken geleden. Ik luisterde naar de radio en het ging over Adele. Een zangeres die volgens mij ooit So you think you can sing heeft gewonnen. En inderdaad, ze kan zingen. In een roddelblad las ik een artikel over haar strijd. Ik weet niet meer waartegen, maar het was een strijd.

Ze was ook als een soort kluizenaar ondergedoken geweest omdat het haar allemaal teveel werd. Ja, nu was ze weer out in the open en dat was goed. Blijkbaar vloog het haar nu niet meer aan.

Daarna begreep ik dat ik moest uitkijken naar haar nieuwe album. Want, tja een nieuw album van Adele dát is pas nieuws. En ze had het zwaar gehad. Ze was ook afgevallen. Ze was een ander mens geworden, maar toch ook weer niet.

Het beste is om het raadsel te vergroten, zoals Mulisch ooit zei. En dat gebeurde dag op dag. Er was een opname van het nieuwe nummer. Hello geloof ik. En dat was niet alles, want op het album stonden nog meer nummers. Echt.

De krant ging er over schrijven. Ik zag foto’s van Adele. Vandaag een interview met Adele. Nog meer foto’s. Een nieuw lied. Adele komt. Adele zal haar muziek niet op Spotify delen want daar is ze het niet mee eens. Ook niet op iTunes, want daar is ze het ook niet mee eens. Adele is het eigenlijk nergens mee eens.

Nu heb ik haar altijd al een vrouw met een goede stem gevonden. Een beetje plat wellicht. En ook een beetje teveel effect in haar stem leggend. Mocht wel een onsje minder. Op TV zag ik meisjes haar nadoen. Wel van mindere kwaliteit maar meisjes klonken opeens massaal getourmenteerd.

En nu dus de wederkeer van de messias.

Wat Adele beheerst, beter dan wie ook, is marketing. Vol respect kijk ik naar het marketingoffensief. Het jaren weggeweest zijn. Het afzetten tegen de main industry. Het niet live willen optreden. Jezelf schaars maken, onbereikbaar. Dat is waar het werkelijk om gaat. Adele is een businessvrouw om rekening mee te houden.

Ik volg het vol ontzag. Echt.

 

Hoe Parijzenaars doorgaan

16 maandag nov 2015

Posted by in Parijs

≈ 1 reactie

Tags

, ,

Deze ochtend met mensen in Parijs gebeld. Hosts van mijn bedrijf, Withlocals. Ik zal uitleggen waarom.

Na onze recente start in Berlijn en München hadden we gepland eind deze maand, begin december in Parijs te starten. En toen kwam vrijdag 13 november 2015. Op Twitter zag ik een tweet over een schietpartij in Parijs en besteedde er geen aandacht aan. Toen een over een bloedbad in Parijs en ik schakelde op TV om te zien of er nieuws was. En dat was er. En hoe.

Zoveel mensen op zoveel plekken gewoon afschieten omdat je het niet eens bent met onze manier van leven. Een concert, lekker eten, borrelen op een Parijs’ terras, het is allemaal in strijd met de overtuiging van deze terroristen. En dus mag je erop losgaan. Vinden zij. Een aanval op onze wereld waar zo moeizaam de verlichting, de beschaving, de culturele diversiteit hun werk hebben gedaan. Zoveel decennia al geen grote oorlog. Groepen die min of meer vreedzaam met elkaar omgaan. Een wereld ook waar je vooral mag zeggen wat je wil en mag vinden wat je vindt. Een vrije wereld.

Het is een aanslag op onze vrije wereld.

Woedend was ik. Getroffen. Parijs, de stad die ik door en door ken. Daar. Zijn ze gek geworden?

Naast zorg en woede en nadenken over oorzaken kwam er dit weekeinde nog iets bij. Kunnen we (feestelijk) openen in Parijs met Withlocals? Mijn eerste reflex was ‘niet doen’. Maar wie ben ik om dat zo duidelijk te vinden? Ik besloot onze hosts te bellen en met hen mijn aarzeling te bespreken en te overleggen wat zij willen.

De eerste die ik aan de lijn kreeg was heel duidelijk: het leven gaat door. Vandaag is alweer min of meer normaal. We moeten gewoon doorgaan met onze manier van leven en we zijn Frans, dus gaan we door. Koppigheid, chauvinisme, doorzettingsvermogen. Ze was heel duidelijk. Als we nu stoppen met mooie dingen dan krijgen zij hun zin. Starten dus.

Daarna waren alle telefoontjes hetzelfde. Geen denken aan om te stoppen met waarmee we bezig zijn. We gaan gewoon door.

Een van de hosts woonde op tientallen meters van een van de café’s. Ze hoorde schoten en zag alles. Het was verschrikkelijk, zei zij. Het leek eeuwig door te gaan. Net zo lang tot er niemand meer leefde. Ze had op dat moment een feestje omdat zij haar eigen restaurant ging openen. Zij en haar gasten hadden alles van een kleine afstand meegemaakt. Ik vroeg haar hoe het met haar ging. ‘Ik huil de hele tijd’, was het antwoord. Ik vroeg haar of wij moesten openen in Parijs. ‘Zeker wel’ zij zei vol overtuiging. ‘We moeten door, we moeten laten zien dat onze manier van leven niet stopt. Dat we Fransen zijn die zich nooit laten tegenhouden.’

Ik had antwoord op mijn vraag. Parijs laat zich niet stoppen. Ik ben blij dit soort mensen te kennen en te kunnen bellen. Hun optimisme kon ik ook wel even gebruiken.

Je eigen Commissie Stiekem

12 donderdag nov 2015

Posted by in Commissie Stiekem

≈ Een reactie plaatsen

Tags

, ,

Er is gelekt uit de commissie Stiekem. Nu is lekken hét middel bij uitstek in Den Haag om iets voor elkaar te krijgen. Al jaren, al decennia wordt gelekt uit allerlei commissies, uit stukken die vertrouwelijk waren en zelfs uit de gesprekken ooit met Beatrix.

Lekken heeft een functie. Je moet je voorstellen dat je met al je plannen, ambities, problemen deelneemt aan een commissie als kamerlid. Je zit daar, er wordt van alles besproken en je voelt dat het niet de goede kant op gaat. Jij gaat niet je zin krijgen. Dan ga je gewoon lekken. Je zegt wat tegen een journalist die jou goedgezind is. Je laat een kopie achter op een printer. Je belt anoniem een krant. Je lekt.

Lekken is de werkelijkheid opnieuw vormgeven. Door te lekker voeg je nieuwe informatie toe aan een bestaande werkelijkheid waardoor die verandert. In jouw richting. Je redt er je positie mee, je plan, noem maar op. Lekken is dus functioneel.

Lekken schept ook een sfeer van onveiligheid en onbetrouwbaarheid. Als je niet weet of wat je zegt ook binnenskamers blijft dan ga je minder zeggen. Sterker nog: iedere communicatie wordt opeens strategisch. Ieder woord wordt op een goudschaaltje gewogen en, zoals we gewend zijn van politici, je gaat praten met meel in de mond. Vooral niet heel duidelijk.

Dat de commissie Stiekem. Al jaren een issue omdat daar dingen besproken worden die niet naar buiten mogen komen. Ik heb jaren geleden aan ingezonden stuk gelezen van een politicus die dat schande vond. Alles moest transparant zijn en dus ook het overleg in die commissie. Echt? Dus als er gesproken wordt over de veiligheid van Nederland dan moet dat in alle openbaarheid? Erg onnozel en populistisch. Ik vind het geruststellend dat ik niet alles weet en zeker niet uit die commissie.

Ieder van ons heeft een eigen commissie Stiekem. In het hoofd of in het gezin of in de vriendenclub. De plek waarin je alles kunt zeggen, waar je niets hoeft mooier te maken dan het is. Ook de plek waarvan je moet weten dat er nooit wordt gelekt. Door niemand. Als je lekt uit de commissie Stiekem met je beste vriend dan ben je zijn beste vriend niet meer.

Iemand heeft nu ter eigen gewin gelekt. Dat is heel slecht omdat iedere verhouding daarmee wordt gecorrumpeerd. Het is slecht omdat je nu nooit meer zeker bent van de dichte deur. Het is slecht omdat het natuurlijk uit geheel eigen belang is gebeurd. Het is slecht omdat daarmee de legitimiteit van de politiek, die toch al heel laag is, nog veel lager wordt. Hét ultieme bewijs dat politici niet op hun woord te geloven zijn. Een slechte beurt.

Ik hoop dan ook dat Miltenburg, niet echt het voorbeeld van een doortastend onverschrokken Kamervoorzitter, doorgaat tot de ultieme consequentie. Uitzoeken wie het was en vervolgen. Niet stoppen. Dit is het moment te laten zien dat het menens is met afspraken en dat afspraken worden gehandhaafd. Ook als dat een uit eigen gelederen betreft. Minimaal één fractievoorzitter zweet peentjes als het goed is.

Stiekem lekken bestaat niet. Hup, erop en erover.

New business

05 donderdag nov 2015

Posted by in New Business

≈ Een reactie plaatsen

Tags

, , ,

Je voelt dat iets ontbreekt in het leven, aan wie je bent, het is moeilijk te bereiken. Schaars goed. Je wilt het. Je verandert.

Iets doet pijn. Letterlijk of figuurlijk. Je wilt de pijn opheffen door iets te doen, te veranderen, actie te ondernemen. Je verandert.

Iets is erg aantrekkelijk voor je. Jij wilt het ook. Niet omdat je het miste of dat je pijn hebt, maar om deel te zijn van een nieuwe ervaring. Je verandert.

Hoe dan ook. Verandering komt nooit voort uit tevreden stabiliteit. New business ook niet.

Mulisch

02 maandag nov 2015

Posted by in Literatuur

≈ Een reactie plaatsen

Tags

, , , ,

Na vele vele jaren is ‘De ontdekking van Moskou’ van Harry Mulisch uitgegeven. Sinds mijn zeventiende lees en volg ik Mulisch op de voet. Zelfs nu, vijf jaar na zijn dood, volg ik alles. Ik kan niet anders. Mulisch blijft de grote één.

Ik weet nog hoe ik als zeventienjarige ‘Voer voor Psychologen‘ las en verloren was. Dit was een schrijver die ik al mijn hele leven zocht. En ik was 17, dus dat was al een heel leven. Ik ben alles van en over Mulisch gaan verzamelen. Eerste drukken, gesigneerde exemplaren et cetera.

Een hoogtepunt was voor mij ‘De compositie van de wereld’. Een heel dik filosofisch werk waar ofwel de krankzinnigheid ofwel de genialiteit van afspatte. Een boek in ieder geval dat geheel tegendraads was en claimde een alomvattende filosofie van de wereld en omstreken te bevatten. Prachtig. En op sommige punten visionair. Een boek zoals er niet een ander was in Nederland.

Twee voorbeelden van een enorme productie aan romans, dichtbundels, essays en toneelstukken.

En daar tussendoor meanderde altijd ‘De ontdekking van Moskou’. Een soort oerboek van waaruit allerlei andere boeken zijn ontstaan. ‘De Aanslag’ is er bijvoorbeeld uit voortgekomen. Er was zelfs een dummy van gemaakt zodat het leek alsof het bestond. Het was er niet en toch weer wel. Als manuscript in een kast bij Mulisch. Onafgemaakte bron voor veel andere mooie dingen. Ik was er altijd benieuwd naar.

Dat boek is nu uitgegeven.

Over recensenten heeft Mulisch altijd beweerd dat die zelf niet kunnen schrijven en dus maar recensent zijn geworden. En nu is er een recensie verschenen in De Volkskrant waarin Arjen Peters het boek één ster geeft en de vloer aanveegt met diegenen die het hebben uitgegeven. Ik lees in die recensie vooral weerzin tegenover die uitgevers en verder niet zoveel. Hij vraagt zich af waarom zijn bewonderaars hem tot stumper willen maken. Een stumper die een boek niet afkreeg. Allemaal de verkeerde vragen. Waarom zit Peters ernaast?

Als je, zoals ik, niet alleen in lezen bent geïnteresseerd, waardoor je leest, maar ook in het proces van schrijven dan is dit een interessant boek. Het beginnen met een lege witte pagina en daar het eerste woord opzetten. Zien waar je heen gaat, kijken wat er gebeurt. Schrappen. Aanvullen. Weggooien. Doorstrepen. Andere woorden vinden. Interpunctie wijzigen. Woordvolgorde. Het zijn alle daden die leiden tot een definitieve tekst. Maar juist dat proces is zo mooi om te zien, te kunnen volgen. Dat was ook de kern van de ‘Oer-Aanslag‘ en ‘Logboek’, met je neus er bovenop zitten.

Dat de bezorgers van ‘De ontdekking van Moskou’ mij een inkijkje geven in dit proces is prachtig. De moeite waard.

Arjen Peters, en waarschijnlijk anderen met hem, zijn geïnteresseerd in het eindresultaat. Het uitgegeven boek. Waarvan lijkt dat het zonder gestuntel tot stand is gekomen. Dat gestuntel leidt nu juist tot prachtige boeken. Zolang je maar de juiste kant uit stuntelt. En daar zit het verschil tussen schrijvers en recensenten. Een schrijver stuntelt met als resultaat een prachtig boek. Een recensent stuntelt met als resultaat een recensie die morgen weer is vergeten. Niet voor de eeuwigheid. En toch.

Er zingt kift in de woorden van Peters, het is niet anders.

En toch, zoals Mulisch ooit zei: woorden zijn daden.