Maandelijks Archief: december 2018

Verboden in 2019

31 maandag dec 2018

Posted by in leven

≈ Een reactie plaatsen

Tags

, , ,

Ooit, lang geleden toen ik jong was, was de algemeen aanvaarde gedachte dat afwijkend gedrag (wat dat is kom ik zo op terug) alleen te duiden was vanuit de samenleving. Die was de schuldige en het individu was een soort marionet.

Afwijkend gedrag is al het gedrag dat niet werd gesteund door dominante waarden in de samenleving. Omdat iedereen trouwde was ongehuwd samenleven ooit afwijkend. Het homohuwelijk bestond in mijn jonge jaren ook niet. Homo’s wel en die kwamen er ook schoorvoetend voor uit. Afwijken was, kortom een kwestie van meerderheden en minderheden, van groepen en buitenstaanders.

Veel werd niet getolereerd toentertijd. Onbeschoft zijn tegen gezagsdragers bijvoorbeeld. En die groep was groot. Zo was het not done tegen de hoofdmeester op mijn school in te gaan. Als het zover was dat je bij hem moest komen zweette je peentjes. Mijn zonen vertellen nu lachend hoe ze naar Lokaal 100 moeten omdat ze iets hebben uitgevreten.

Waar in mijn jeugd de samenleving door werd gekarakteriseerd was een opdeling in zuilen, katholiek, protestants en sociaal-democratisch, én een grote machtsafstand tussen mensen. De baas was gewoon de baas, de medewerkers waren medewerkers. “Mijn baas en ik tutoyeren elkaar. Althans, hij mij.” Als je voor een dubbeltje was geboren was de kans klein dat je een kwartje zou worden. De grens tussen standen of klassen was helder en scherp.

Afwijkend gedrag, verboden gedrag, werd gezien vanuit de zuil en daarbinnen weer de klasse. Dus in mijn zuil was het voor mijn moeder ondenkbaar bij een RK-bedrijf te gaan werken en ook om daar een zaak van te maken. Het was gewoon zo.

Erg rigide maar tegelijkertijd ook erg duidelijk. Wat mensen er zelf van vonden was niet echt relevant. Het waren structuren die zichzelf in stand hielden, los van individuen.

Zuilen zijn verdwenen, machtsafstanden zijn verdwenen en het hele idee van een groter goed waarbinnen je als individu een plaats hebt ook. We leven in een hyper-geïndividualiseerde samenleving waarin zelfredzaamheid voorop staat. Een mooi neo-liberaal idee, bedacht door hen die het goed hebben. Door hen die het zo willen houden.

Het gevolg is er geen gemeenschappelijke referenties meer zijn waaraan je kunt toetsen of gedrag wel of niet door de beugel kan. Waaraan moet je dat immers toetsen? De pastoor? De hoofdmeester? Bromsnor? De huisarts? Politieke leiders? Wetenschappers?

De toetssteen voor het beoordelen van gedrag is het individu zelf geworden. Los van structuren die iets van richting geven leven we met het humeur van vandaag. Wat afwijkend wordt gevonden, en dus verkeerd, is vooral wat ieder van ons afwijkend vind. Tel daarbij op dat je allemaal een mening mag hebben (sinds wanneer is een mening een visie?), dat alle meningen gelijkwaardig zijn én dat iedereen mag zeggen wat hij vindt en je hebt het over nu.

Nu naar de verboden in 2019.

Mensen zullen zich meer verenigen rond een mening of opvatting om zo op te vallen en in de media te komen. Ik denk dat de Gele Hesjes het in Nederland niet gaan redden, maar dan komt er iets anders. “Ik ben het zat” stond op een van de spandoeken en dat is het algemene gevoel. Ongericht, diffuus alles zat zijn. Niet kunnen zeggen wat dan wel moet gebeuren, vooral aangeven wat weg moet. Van Rutte tot aan buitenlanders. Alles moet weg.

Omdat er geen gemeenschappelijke wereldbeschouwing is zal dit alles niet beklijven. Uiteindelijk zullen deze groepen uiteenvallen in losse teleurgestelde individuen.

Wat wél zal beklijven zijn individuen en (kleine) groepen met een sterk ideologische inslag. Groepen die wél een sterk wereldbeeld hebben. Die de wereld indelen in goed en slecht met een bijna bijbels fanatisme. Die weten wanneer je slecht bent als mens en je daarop aanspreken en etiketteren.

Dus wat wordt verdacht(er) in 2019: Zwarte Piet en iedereen die voor is, of althans niet tegen is. Vleeseters. Mensen met een houtkachel. BBQ fans. Rokers sowieso. Dieselrijders. Witte mannen. Vuurwerk. Alcohol. Gutmenschen en deugdmensen. Links. Moskeeën. Ouderen. Gasfornuizen.

De scheidslijnen die in 2019 scherper worden zijn er twee: mensenrechten en milieu.

Ingevuld door ieder van ons. Zo is het een mensenrecht om Zwarte Piet te houden en zo is het een mensenrecht diezelfde Piet te willen afschaffen. Hetzelfde geldt voor het milieu. Ook daar zal de polarisatie toenemen.

En omdat er niet meer wordt gepolderd, blijft er maar één ding over: verbieden. En waarom? Omdat ik er last van heb. De verbinding zoeken zal in 2019 nog minder gebeuren. De eigen vierkante meter eerst.

Het behaaglijke eigen gelijk. En iedereen die het niet met me eens is, moet weg.

Turkije, een jong land

21 vrijdag dec 2018

Posted by in leven

≈ Een reactie plaatsen

Tags

, ,

Istanbul, wat een stad. Voor zaken op maandagavond in het vliegtuig gestapt en ’s nachts laat in een hotelbed, want twee uur later.

De aankomst op het vliegveld was precies wat ik me nog herinnerde: chaos, een miljoenmiljard mensen om je heen waarvan de meerderheid vraagt of ze je ergens naar toe moeten vervoeren. Drukte dus en gelukkig stond daar ook opeens de chauffeur die ons zou vervoeren. Door een donker Istanbul waarvan mij vooral de huizenbouw opviel. Bijna westerse straten en huizen.

De dag erna vroeg op en naar kantoor om de hele dag in bespreking te zijn. Een team met veel jonge mensen. Spetterend van de energie en het plezier. Veel lol, heel veel serieuze toewijding, professionaliteit en vooral heel veel vriendelijkheid. En, wat me opviel, heel open over de situatie in Turkije.

De gratis lunch in het bedrijfsrestaurant waar de gemiddelde leeftijd laag was, was top. Lekker eten, goede sfeer, druk. Heel veel jonge mensen, de meerderheid vrouw. Slimme mensen, professionals, mensen die verder willen komen. En ook daar weer hetzelfde beeld: open gesprekken, mensen die meer naar het westen dan naar het oosten kijken en vooral vooruit willen komen ten opzichte van hun ouders.

En dat is eigenlijk het grootste onderwerp dat steeds ter tafel komt. De grote kloof tussen generaties. Waar de ouderen, zeg boven de 50, zich schikken in de status quo en meegaan op de golven van wat gebeurt, daar zijn de jongeren tegendraads. Jonge mensen die weten hoe het westen is en daarin mee willen. Mee willen in de technologie, in de sociale ontwikkelingen, in de vrijheid van denken en handelen. Die in de markt kansen zien en die willen pakken. Die het liefst Turkije ten positieve willen veranderen. Én die ongemeen trots zijn op hun land en tradities. Die echt Turks willen zijn en blijven. Turks willen eten, muziek willen horen die Turks is, het familieleven willen behouden. En de godganse dag thee drinken.

De trots op Atatürk die nog iedere dag zoveel voor zovelen betekent. Die gezien wordt als de grondlegger van het huidige Turkije, en als voorbeeld voor veel jonge mensen.

Met het ene been in de toekomst en met het andere in de traditie.

’s Avonds zijn we door Istanbul gelopen. Door het rijke verleden dat de stad uitademt. Het Ottomaanse rijk. Daar ook weer de trots van onze redelijk jonge gids op dat verleden. De grootste dit en de mooiste dat en de oudste zus en de moeilijkste zo. Allemaal overtreffende trap. Pratend over het geloof, en nee, ik ben daar niet over begonnen, pratend over het geloof was hij heel open. Ja, hij is een overtuigd moslim, maar wel een Turkse moslim. Drank hoort bij het leven en de Koran kent hij van buiten maar je moet niet alles even letterlijk nemen. Een soort Roomse variant van een strenge leer.

Istanbul is prachtig en indrukwekkend. De mensen zijn top. Vriendelijk, gedreven, heel veel plezier hebbend en open. En ik weet, stadslucht maakt vrij. Op het platteland is het allemaal anders. Maar de toekomst van Turkije is jong en ambitieus. Met behoud van tradities een nieuwe wereld bouwen.

Het waren een paar zeer intensieve dagen met weinig slaap. Maar als ik alles weeg dan denk ik dat Turkije op een dag gewoon bij Europa hoort, als scharnier naar een echt oosterse wereld. Want dat is wat het is: een poort naar het oosten én een poort naar het westen. De jonge generatie wil niets liever dan bij Europa horen met behoud van alles wat hen tot Turks maakt. En dat is prima.

Lang zal het niet duren voor ik weer terug ga.

Milieuoptimisme!

06 donderdag dec 2018

Posted by in leven

≈ Een reactie plaatsen

Tags

, ,

Gerelateerde afbeelding

De toekomst gaat mij aan het hart. Ik heb kinderen en ik wil niets liever dan dat zij een goed en gezegend leven zullen hebben. Zolang ik in de buurt ben zal ik daar mijn best voor doen. Er komt een dag dat ik nauwelijks nog iets kan bijdragen aan hun leven. Dan zullen zij het helemaal zelf moeten doen.

Vandaag al, iedere dag, doe of laat ik dingen in dat perspectief. Ik let op mijn rijstijl, ik probeer niet teveel water te verbruiken, ik probeer niet teveel afval over te houden. Als ik kook probeer ik zo te koken dat het precies genoeg is en we geen voedsel hoeven weg te gooien. Oude kleding gaat naar een goed doel. Kleine dingen die in mijn macht liggen. Ik heb daarmee het gevoel mijn eigen vierkante meter te beheren en zo iets bij te dragen aan een betere toekomst.

Dagelijks rollen klimaatspecialisten en iedereen met een mening over het klimaat over elkaar heen met iedere dag nieuwe rampspoed. Er wordt gesproken over een halve graad verschil (hoe meet je dat zo precies) en dat we het punt van ingrijpen voorbij zijn. De rekkelijken geven aan dat alles helpt, de preciezen kondigen bijna religieus de Jongste Dag aan.

Ik weet niet wat de waarheid is. Ik weet wel dat ik geen enkele reden heb om te twijfelen aan de klimaatalarmisten. Ik weet dat mijn kennis tekort schiet om er een mening over te hebben. Waarom zou ik ook. De meerderheid van deskundigen geven aan dat het misloopt met het milieu. Dan zal dat ook zo zijn.

Iets anders is dat ik in al die berichten ieder handelingsperspectief mis. Ik kan er niets meer mee. De gevolgen die worden geschetst zijn zo onafwendbaar en zo groot dat ik in mijn eigen leefwereld er niets meer mee kan. 

Alle alarmerende berichten over het milieu zullen kloppen, voor mij is het effect omgekeerd evenredig. Naarmate het groter wordt, wordt mijn bijdrage futieler. We zijn op ramkoers met een mooie toekomst en de winnaar en verliezer zijn bekend. Wat moet ik dan nog?

Intussen ben ik onverdroten optimistisch. De mens, niet de mensheid maar iemand, zal met een onverwachte oplossing komen. Er is geen rampspoed denkbaar zonder dat de mens creatief wordt en zal overleven.

De milieuramp die komen gaat maakt mij optimistisch.

L’île de Porquerolles (*)

05 woensdag dec 2018

Posted by in leven

≈ Een reactie plaatsen

Tags

, , ,

Ik wist van dit eiland dankzij Georges Simenon. Die bracht er veel tijd door en schreef erover in een van zijn Maigret-policiers. Maar het duurde vele jaren voordat ik de overtocht maakte. Beetje dom dat ik het niet eerder deed. Want het was meer dan de moeite waard.

Het begint al bij La Tour Fondue, ook bekend als La Batterie du Pradeau, op de zuidpunt van het schiereiland du Giens, en dan praat je dus over Hyères (Var). Daar stap je op de boot, in een klein echt Zuid-Europees haventje waar een totale rust heerst. De boottocht is kort en je ziet al snel het eiland opdoemen. Daar heb je meteen alweer hetzelfde lekkere gevoel van een lome vakantie, relaxed sfeertje.

Huur vooral een fiets en ga erop uit. Het eiland is niet breed en niet diep; 7,5 bij 3 kilometer. In een paar uur op de fiets krijg je een goede en vooral heerlijke indruk van dit eiland. Alles straalt een gezapige rust uit. Iedereen is ontspannen en wat top is: op de fiets heb je nergens last van auto’s.
Ik ben naar het zuiden gefietst waar je na een wandeling omhoog bovenaan de calanques uitkomt. Een spetterend uitzicht, het geschreeuw van de meeuwen om je heen en alleen maar natuur en nog eens natuur. Vreemde struiken, kronkelende paadjes en dan opeens het volle uitzicht. Prachtig, ik kan het niet anders noemen.

Op de terugweg bij een van de cafés op het centrale plein wat eten en drinken en daarna weer op de boot terug. We beleefden echt een topdag op dit mooie eiland. Zelfs zo mooi en leuk dat de zonen het ook top vonden. En dat is niet vanzelfsprekend.

Zelfs zo mooi dat ik een keer terugga voor een dag of drie. Er overnachten en genieten kan niet anders dan subliem zijn.

(*) Ook gepubliceerd op Coteprovence.nl

Wat nu weer?

05 woensdag dec 2018

Posted by in leven

≈ Een reactie plaatsen

Gerelateerde afbeelding

Kom ik op Twitter een voor mij nieuw begrip tegen: speciecisme. Ik moet het opzoeken en nu weet ik wat het betekent, namelijk dit:

“Speciesisme is een term om te verwijzen naar het discrimineren tussen wezens op basis van hun soort. In de praktijk komt het vaak neer op het discrimineren van andere diersoorten door de mens.”

Ik kende de term niet, waarschijnlijk omdat ik de boeken van Peter Singer nooit echt interessant heb gevonden. En dat waarschijnlijk weer doordat ik geen enkele connectie heb met zijn speciesistische gedachtegoed.

Ik kan er kort over zijn: als we de mens gelijkstellen aan het dier dan zijn we de waanzin voorbij. En ik kan opeens plaatsen waar de beelden vandaan komen, ooit op tv, waarin een dierenrechtenactivist een varkensboer op éen lijn stelde met de holocaust. Geperverteerde geesten die dat doen.

Ik las de tweet en dacht echt “wat nu weer?”

De EU moet veranderen

04 dinsdag dec 2018

Posted by in leven

≈ Een reactie plaatsen

Tags

, , , ,

Ik ben Europeaan in hart en nieren. Ik heb niets met nationalisme, niets met Blut und Boden achtige argumenten en gevoelens om het eigen land zuiver te houden. Ik heb niets met mensen die hard allerlei tradities verdedigen die te kinderachtig zijn voor woorden. Ik heb niets met relschoppers in wat voor hesje dan ook.

Ik ben een Europeaan in hart en nieren en ik ben ervan overtuigd dat een verenigd Europa noodzakelijk is om alle uitdagingen en problemen die voor ons liggen aan te kunnen. Daarbij gaat het om een gemeenschappelijke defensie, een gemeenschappelijke markt met open grenzen en om een gemeenschappelijk milieubeleid. Ik ben niet bang voor Brussel, want Brussel dat zijn wij.

En toch moet de EU veranderen.

Als ik kijk naar huidige tendensen in Europa dan kan ik die niet meer afdoen als louter ressentiment. De Gele Hesjes (en ja hoor, het Front National kaapt het protest weer met hun onfrisse xenofobe ideeën), de opkomst van alle rechtse partijen, de openlijke afkeer van alles wat niet blank is: het gaat wel ergens over.

De discussies worden gekaapt door handige volksmenners en daar wil ik het niet over hebben. Waar het wel om gaat zijn als die mensen die ik snap, waar ik begrip voor kan opbrengen.

Mensen die de wereld groter zien worden zonder mee te kunnen doen. Die inzitten over het milieu en tegelijkertijd beseffen dat de financiële gevolgen bij hen terecht gaan komen. Mensen die worden beticht van racisme of white privilege zonder daar ook maar iets van te hebben. Mensen die  opeens ook niet meer op hun manier Sinterklaas mogen vieren, of vuurwerk mogen afsteken, of carbidschieten. Kleine gebruiken en gewoonten die afgedwongen moet worden gestopt. Mensen ook die horen dat zij ongezond leven en dat er een pact is om iedereen 200 te laten worden. Die ook merken dat de BTW op gezonde producten omhoog gaat. Die merken dat alles duurder wordt. Mensen die bij alles denken: wat betekent dat voor mij heel concreet en wat gaat het kosten.

Als de EU niet ook de stem gaat vertegenwoordigen van die mensen, gewone mensen dan gaat het mis. Als je met dédain praat over deze mensen dan gaat het mis. Als de EU technocratisch blijft in hervormingen en uitleg, dan gaat het mis. Het moet veel meer over de leefwereld van burgers gaan. Wat betekent een maatregel, ook als die negatief uitpakt. Leg het uit. Vertel. Vertel ook dat je door de EU lekker op vakantie kunt zonder grenscontrole, dat je kind wel in het buitenland naar school kan, dat je allerlei producten makkelijk kunt kopen, dat je overal voor hetzelfde tarief kunt bellen en internetten. Kleine betekenisvolle zaken.

Maar vooral: toon begrip voor mensen die het niet verkeerd bedoelen en toch aan de verkeerde kant van de ontwikkelingen lijken uit te komen. Praat, neem hen serieus.

Als je dat als EU, als landelijke politici niet doet dan zullen zij zich achter hen opstellen die het wél slecht bedoelen.

Ik ben overtuigd Europeaan en ik wil en hoop op verandering.

I Amsterdam

03 maandag dec 2018

Posted by in leven

≈ Een reactie plaatsen

Tags

, , ,

De letters zijn verwijderd van het Museumplein in Amsterdam. Dè plek waar toeristen zich lieten vereeuwigen. Niet de reden waarom mensen naar Amsterdam komen denk ik zo. Maar als je er toch bent is het wel top om je er te laten fotograferen. Sympathiek, opvallend.

Maar goed, ze zijn weg. Vanwege allerlei redenen, waaronder de reden dat ze het toonbeeld van de geïndividualiseerde samenleving zouden zijn. Sneue mensen die dat dan weer bedenken.

De belangrijkste reden is het in toom houden van de stroom toeristen.

Brekend: die stroom hou je niet tegen. Amsterdam is voor toeristen een openluchtmuseum. Een groot uitgevallen Madurodam waar je het echte Holland tegenkomt. De bloemenmarkt en alle winkeltjes met Delfts Blauw en guitige kaasjes in allerlei smaken. De gebouwen, het Begijnhof. Ik kan zo nog wel even doorgaan.

Naar schatting zijn er in de komende decennia een paar honderd miljoen Chinezen, alleen al, die het geld hebben om te reizen. Die komen ook naar Nederland op zoek naar Hansje Brinkers of iets dergelijks.

Dat regel je niet weg met het verplaatsen van letters.

Gewoon symboolpolitiek en meer niet.