Soms zijn dingen aan vervanging toe. Zeker als ze al dertien jaar meegaan en intensief gebruikt worden. Wij zijn ooit begonnen met acht terrasstoelen en er zijn er nog drie van over. Tijd dus voor nieuwe.

Hoe zorg je voor nieuwe terrasstoelen in Frankrijk? Het eerste dat opvalt is dat men daar niet aan doet hier. Ja, volop plastic witte stoeltjes, maar iets met een beetje smaak is niet te vinden. Zelfs niet bij GammVert in Brignoles. En toch moest er na al die jaren iets gebeuren.

In Aubagne is een grote zaak, Alinéa, een soort Franse IKEA, met een tuinmeubelen afdeling. In de auto naar Aubagne en de zaak gezocht. Rondrijden in een welbekend Centre Commercial net buiten de stad en dan toch vinden.

Niet alleen dat, maar er stonden ook de stoelen die we zochten. Mooie metalen stoelen die ergens tegen kunnen en stapelbaar. Handig voor de winterstop. Tien besteld en afgerekend. Ze worden bezorgd maar wanneer was nog niet bekend. Gewoon even bellen naar dit nummer, man wees op bon, vanaf tien augustus en dan zouden we weten wanneer ze kwamen.

Elf augustus gebeld. Een dag later want we weten inmiddels dat tijd een rekbaar begrip is in dit mooie land.

Nu moet ik eerst iets zeggen over bellen met instanties in Frankrijk. Dat doen we met regelmaat. Bijvoorbeeld omdat we uren zonder stroom of water zitten. Of omdat de telefoon het opeens niet meer doet. Of de router. Als je belt gebeurt altijd hetzelfde. Je komt in contact met een bandopname. Die is altijd ingesproken door dezelfde vrouw die op mitrailleursnelheid het keuzemenu opleest. Zo snel dat je daarna maar wat doet. Dán kom je altijd in een muziekje uit dat uitgezocht is door dezelfde oude rocker met een enorme gehoorstoornis. Daar blijf je dan drie minuten hangen voor je er volledig automatisch wordt uitgegooid.

Zo ging het nu dus ook. Het nummer op de bon gebeld en daar gingen we, als boven. En dat vijftien keer tot we een jongen aan de lijn krijgen. Een jongen met één opdracht: verwar de klant door te blijven praten! Hij was er goed in. Kwaad worden is zinloos, gedecideerd zijn had wel effect en we kregen het nummer van zijn baas. Want ja, Frankrijk beweegt niet zonder baas.

Je zou denken dat dit proces redelijk standaard moest zijn, je vraagt na wanneer iets wordt bezorgd maar niets was minder waar. We stonden niet eens in de computer.

Op de afgesproken tijd de baas gebeld. Niets. Weer gebeld. Contact. Tja we moesten een ander hebben en die was er niet. Oh wacht. Gebeld. Nee, daar ging een ander over. En trouwens, we moesten eerst betalen. Oh, dat hadden we al gedaan? Maar we stonden er niet in. Oh wacht, ja toch.

We waren terechtgekomen in de loopgraven van iets dat zich klantenservice noemde.

Klant zijn in Frankrijk is vechten voor iedere honderd meter vooruitgang. Met het risico dat je daarna wordt teruggeworpen in de oude stellingen. Het is uithoudingsvermogen hebben. Niet opgeven. L’ordinateur me dit non!

Ergens komende week komen onze stoelen. Denken we. Weten we niet zeker.

Ik weet inmiddels waarom Fransen geen tuinmeubelen hebben: je krijgt het niet geregeld! Die witte stoeltjes koop je gewoon bij de Auchan en neem je mee.

Ik hou van Frankrijk.