• Over

Dick Koopman

~ Durf te denken

Dick Koopman

Categorie Archief: Geen categorie

Adele

20 vrijdag nov 2015

Posted by Dick Koopman in Geen categorie, seculaire religie

≈ Een reactie plaatsen

Tags

Adele

Het begon een paar weken geleden. Ik luisterde naar de radio en het ging over Adele. Een zangeres die volgens mij ooit So you think you can sing heeft gewonnen. En inderdaad, ze kan zingen. In een roddelblad las ik een artikel over haar strijd. Ik weet niet meer waartegen, maar het was een strijd.

Ze was ook als een soort kluizenaar ondergedoken geweest omdat het haar allemaal teveel werd. Ja, nu was ze weer out in the open en dat was goed. Blijkbaar vloog het haar nu niet meer aan.

Daarna begreep ik dat ik moest uitkijken naar haar nieuwe album. Want, tja een nieuw album van Adele dát is pas nieuws. En ze had het zwaar gehad. Ze was ook afgevallen. Ze was een ander mens geworden, maar toch ook weer niet.

Het beste is om het raadsel te vergroten, zoals Mulisch ooit zei. En dat gebeurde dag op dag. Er was een opname van het nieuwe nummer. Hello geloof ik. En dat was niet alles, want op het album stonden nog meer nummers. Echt.

De krant ging er over schrijven. Ik zag foto’s van Adele. Vandaag een interview met Adele. Nog meer foto’s. Een nieuw lied. Adele komt. Adele zal haar muziek niet op Spotify delen want daar is ze het niet mee eens. Ook niet op iTunes, want daar is ze het ook niet mee eens. Adele is het eigenlijk nergens mee eens.

Nu heb ik haar altijd al een vrouw met een goede stem gevonden. Een beetje plat wellicht. En ook een beetje teveel effect in haar stem leggend. Mocht wel een onsje minder. Op TV zag ik meisjes haar nadoen. Wel van mindere kwaliteit maar meisjes klonken opeens massaal getourmenteerd.

En nu dus de wederkeer van de messias.

Wat Adele beheerst, beter dan wie ook, is marketing. Vol respect kijk ik naar het marketingoffensief. Het jaren weggeweest zijn. Het afzetten tegen de main industry. Het niet live willen optreden. Jezelf schaars maken, onbereikbaar. Dat is waar het werkelijk om gaat. Adele is een businessvrouw om rekening mee te houden.

Ik volg het vol ontzag. Echt.

 

De terreur van het individu

20 dinsdag okt 2015

Posted by Dick Koopman in Geen categorie

≈ Een reactie plaatsen

Tags

beledigen, individu, trigger warnings, zwarte piet

De discussie over Zwarte Piet gaat al lang niet meer over het eventuele achterhaalde karakter van een feest. Ik kan begrip opbrengen voor mensen en hun gevoelens. Ook kan ik begrip opbrengen voor een wereld die verandert en waar we in mee moeten gaan. Geen probleem. Tradities veranderen godzijdank en mensen ook. Palingtrekken doen we ook al heel lang niet meer en niemand die het mist.

Er is iets anders waar ik geen begrip voor kan opbrengen en dat is wat ik de terreur van het individu noem. Wat bedoel ik?

Meer en meer leven we in een wereld waarin (vermeende) slachtoffers een bepalende rol krijgen in het publieke debat. Als er iemand is die ergens aanstoot aan neemt dan moeten we dat niet alleen serieus nemen. Nee, dan moeten we daar rekening mee houden en de boel aanpassen. Mensen eisen een plek op die buiten proportie is. Als je verlangt dat de meerderheid altijd rekening houdt met de kleinst mogelijke minderheid, het individu, dan ontstaat er een scheve maatschappij. Er kan namelijk altijd een nieuwe minderheid opdoemen. En als de meetlat voor minderheid het individu is dan is er altijd iemand die eist dat de wereld zich aanpast.

Deze ontwikkeling is begonnen in de jaren 70 van de vorige eeuw toen het idee ontstond dat alles moet kunnen. Als iemand iets wil en het leuk vindt waarom zou je dat dan niet toestaan? Klinkt als een logisch idee. Als ik het leuk vind om paarsgeverfd over straat te gaan, dan moet dat ook kunnen. Er ontstond een wereld van vrijheid. Een vrijheid die positief uitpakte: de mens kon zich ontplooien. Er ontstonden nieuwe kunst, nieuwe muziek, nieuwe vormen van samenleven. De mens werd bevrijd uit de burgerlijke monotonie van de jaren 50 en 60.

Zo bevrijd zelfs dat uiteindelijk ik, als individu, kon doen en laten wat ik wilde. Daar was niks mis mee. Het leidde tot een tolerante samenleving waar men de lol van anderszijn in zag. Tolerantie of misschien wel onverschilligheid. Men liet elkaar met rust. Men was open voor nieuwe dingen.

Dat is nu echt anders. De gekwetste mens is opgestaan. De gekwetste mens wil niet dat hij met rust gelaten worden, hij wil dat anderen zijn kwetsuur wegnemen. Hij wil dat anderen rekening met hem houden, hun gedrag aanpassen, hun gewoontes aanpassen zodat de kwetsuur verdwijnt. Hij vraagt niet om begrip, hij eist op hoge toon actie.

In de VS is dit al tot het absurde doorgetrokken. In “The coddling of the American Mind” is te lezen hoe boeken worden voorzien van zogenaamde Trigger warnings. Zie het een beetje als de goedbedoelde leeftijdsindicaties bij films. Bij 18+ weet je dat er sex in een film voorkomt. Trigger warnings gaan veel verder. Hier beslissen mensen dat iemand ooit misschien, wellicht gekwetst kan worden door een bepaalde uiting. Zo’n boek of uiting wordt dan voorzien van een trigger warning. Dit is uiteindelijk grenzeloos. Er is werkelijk altijd wel iemand die zich gekwetst voelt door iets, zodat uiteindelijk het aantal trigger warnings oneindig wordt. En daarmee dus krachteloos.

Wat gebeurt is heel simpel: als we aanvaarden dat ieder van ons het middelpunt van het heelal is én we gaan er van uit dat we ieder mogelijk leed moeten voorkomen dan leven we in een totaal neurotische maatschappij waarin iedereen op zijn tenen loopt.

En waar is het einde? En wie beslist dat?

Stel dat ik rekening hou met de tegenstanders van Zwarte Piet, wat ik ook doe want zoveel maakt het nou ook weer niet uit om iets te veranderen. Word ik dan niet potentieel gekwetst door hun gebrek aan compassie met mij vanwege mijn prachtige kinderjaren? En hoe gaan we daar uit komen? Krijgt dan de Regenboogpiet een trigger warning voor mij en mensen met dezelfde mooie jeugd? Moet ik me dan gekwetst voelen en in actie komen? Op Facebook gaat al een petitie rond, de zoveelste, van gekwetste mensen die Zwarte Piet willen neerzetten als erkend cultureel erfgoed. Zwarte Piet! We hebben echt niets te doen hier in Nederland.

De oplossing.

Neem jezelf niet zo serieus. Leef het leven met volle teugen. Weet dat anderen anders zijn. Hou je aan de algemeen geldende spelregels van bijvoorbeeld elkaar met rust laten. Schik een beetje in als zaken achterhaald zijn in een veranderende wereld. Als individu ben je in de privésfeer heel belangrijk, in de publieke ruimte al een stuk minder. En stop ermee andersdenkenden als moreel slecht af te schilderen. Dat zijn zij niet. Zij denken gewoon anders. Stop met je zin door te drijven. Het is jouw zin. Niet de mijne.

Stop er dus gewoon mee. Ik wil rekening houden met anderen maar ik weiger op mijn tenen te lopen.

Bij de dood van een meisje

01 zaterdag aug 2015

Posted by Dick Koopman in Geen categorie

≈ Een reactie plaatsen

Tags

Carcès, gemeenschap

Het is woensdagochtend en mijn zonen en ik lopen zoals iedere dag anderhalve kilometer bergafwaarts naar het dorp. Brood kopen, kaarsje branden in de kerk (werkt ook als je er niet in gelooft) en wat drinken bij Bar ‘Le Central’ voor we teruglopen. De berg weer op.

In het dorp is de hoofdstraat afgezet door de Police Municipal. Brandweer staat in de straat. We lopen er langs en gaan de Maison de la Presse binnen. Daar vertelt de mevrouw achter de kassa dat een meisje gevallen is en dat het er niet goed uitziet.

In de straat is het anders zo drukke terras van het café onder het huis stil. Met gespannen gezichten zit men af te wachten wat gaat komen.

Naar de bakker. Opeens veel meer sirenes en de ambulance uit Brignoles arriveert. Er springen een man en een vrouw uit met allerlei apparatuur. Beademingsapparatuur en een AED. Ze stormen de trap op. Nu blijven ook wij staan. Er is niet eerder zo’n hoorbare stilte geweest hier.

Na een paar minuten komen de eerste mensen weer naar beneden. Hun gezicht staat niet positief. Ik besluit verder te lopen en in de kerk steken we alledrie een kaarsje aan. Je weet maar nooit.

Vrijdagochtend. Maison de la Presse. Ik vraag de mevrouw hoe het met het meisje is. Dat is overleden, nog diezelfde middag. Veertien jaren oud. Ze was helemaal niet gevallen maar had een aneurysma in haar hoofd. Ze had geklaagd over hoofdpijn tegen haar oma die oppaste. De ouders waren niet thuis. Oma had de ramen dichtgedaan tegen de herrie van de straat. Het meisje was op bed gaan liggen.Toen ze later ging kijken was het helemaal mis met het meisje. De pompiers gebeld en die waren er direct.

Het mocht allemaal niet baten.

Op donderdagavond liepen wij over de avondmarkt die hier altijd is. De helft van wat normaal uitgestald is was er. Winkels waren dicht. Winkels die normaal altijd ook open zijn om geld te verdienen. Het terras bij Le Central was nog niet voor de helft gevuld. De sfeer was tam en bedrukt. We vroegen ons af wat er aan de hand was. Of dat het gewoon aan ons lag.

Op die vrijdag, gisteren, wist ik waardoor. Ook dat is een Frans dorp. Zesduizend inwoners en iedereen is verbonden met iedereen. Dit voelt iedereen. De dood van een meisje slaat in.

Komende week zullen de kerkklokken veertien maal luiden alvorens zij wordt begraven.

En ik moet maar steeds aan die oma denken.

De Grieken in de steek gelaten: revisited

29 maandag jun 2015

Posted by Dick Koopman in Geen categorie

≈ 2 reacties

Met verbazing het nieuws over Griekenland gevolgd. De plek waar ooit, naar eigen zeggen, de democratie is uitgevonden. Waar de democratie opnieuw wordt uitgevonden.

Eerst is er het oude sleetse stelsel waarbij via democratische verkiezingen een nieuwe partij aan de macht komt. Een partij die fel anti-Europesche instellingen is. Die met dat standpunt ook de grootste wordt en vervolgens een regering vormt. Twee charismatische mannen die als blikvanger fungeren. Tsipras en Farouvakis. Hup, de boer op, Europa in en daar op een gesloten bastion stuiten.

Tot zover normale politiek zou ik denken. Politiek is het organiseren van macht zodat je je standpunten door kunt drukken. In dat proces win je wat, verlies je wat, loop je tegen elkaar op en uiteindelijk komt er altijd iets uit. Voor de speltheoreticus Farouvakis interessant en bekend terrein.

En nu, na maanden soebatten en de wereld afreizen is er een nieuwe vondst! Het referendum, het plebisciet.

Hoe wordt het verkocht?

Grieken zijn een trots en sterk volk dat zelf kan besluiten wat goed voor hen is. Griekenland moet terug naar de oude staat van een zelfbewuste trotse sterke natie van vrije burgers. Wij zijn niemands slaaf, wordt geroepen. En dus zijn met ingang van vandaag de banken dicht en wordt er komende week een referendum gehouden.

Wat is de werkelijkheid?

Een stel incompetente idealisten is aan de macht gekomen in Griekenland. Niks mis mee. Iedereen begint incompetent en aan idealisten ontbreekt het meestal. Leer snel, weet wat je per sé binnen wilt halen en waar de ruimte zit. Beweeg mee met de oude wereld om te vernieuwen. Dát is allemaal niet gebeurd. De heren zijn steeds stijver in het pak gaan zitten. Zover dat men niets anders meer weet te verzinnen dan een referendum.

De boodschap aan het volk is deze:

“Jullie hebben massaal op ons gestemd. Jullie dachten dat wij verandering zouden brengen, verandering die hard nodig is in Griekenland. Wij zijn met optimisme en veel lawaai Europa ingetrokken met jullie mandaat. Het is ons niet gelukt vrienden te maken. Het is ons niet gelukt jullie te vertegenwoordigen. Dus moeten jullie het zelf maar uitzoeken en ons vertellen wat we moeten gaan doen. Op eigen houtje, met het democratisch mandaat dat zoveel waard is, lukt het ons niet.

In plaats van in deemoed ons hoofd te buigen, doen we triomfantelijk een beroep op jullie. Wij zeggen niet dat het ons spijt. Wij zeggen dat het aan de anderen ligt. En jullie zijn nu weer aan zet. Geen idee wat daarna komt overigens. En de groeten na.”

De Grieken worden in de steek gelaten. Door Grieken.

Amerikaanse oppervlakkigheid: I love it.

18 maandag mei 2015

Posted by Dick Koopman in Geen categorie

≈ Een reactie plaatsen

Tags

communicatie, New York, ontbijt, optimisme

Terug uit New York City. Een grandioze ervaring die ik niet snel zal vergeten. En, belangrijker, ik zal zeker teruggaan. Meerdere malen.

Vooraf van veel mensen te horen gekregen waar we allemaal moesten gaan eten, welke bars ok waren en welke dingen we allemaal moesten bezichtigen. Niet alles gedaan maar automatisch ga je toch alle highlights af. En ook de lowlights. Smerig gegeten in een Italiaanse fastfoodketen. Je zag het er niet aan af maar het was niet te doen.

De stad leeft. Daar hadden de vrienden gelijk in.

Ik was ook gewaarschuwd voor de Amerikaanse oppervlakkigheid. Iedereen vraagt hoe het met je is, alles is great maar het gaat niet echt diep die interesse. Het is niet de bedoeling dat je antwoord geeft op een samenhangende geïnteresseerde manier.

Dat was de waarschuwing. En nu de ervaring.

Het is waar. Iedereen bejegent je op dezelfde joviale manier, alles is great en het leven is verukkulluk. Ik merkte alleen al heel snel dat die jovialiteit iets met mij deed. Ik werd jovialer, makkelijker. Ik zag bij alles in dat het leven inderdaad de moeite waard is. Dat er heel veel moois schuilt in kleine zaken, zoals een bagel met cream cheese. Die oppervlakkigheid maakte dat ik lichter door het leven ging. Het is aanstekelijk. Wat ook lekker is, is het uitblijven van zware gesprekken. Die heb je niet.

De doorman bij het appartementencomplex, een oudere man van boven de zeventig, begroette ons iedere dag hetzelfde: “Hi wonderful family, have a great day.” En verdomd, je voelt je een mooi gezin en je gaat een geweldige dag tegemoet. Dat kan niet anders meer!

Het meisje dat iedere dag bij het ontbijt een sloot cappuccino klaarmaakte vertelde ik dat we na het ontbijt zouden vertrekken. “Oh no, that can’t be true. You are such a wonderful guest!”. Grote bruine ogen en een brede glimlach. Het was mooi ontbijten daar iedere ochtend bij The Bread Factory W 43 str, 9th Ave.

Is het oppervlakkig? Yep, enorm. Is dat erg? Nope.

Stel nu dat wij onze zware mentaliteit, gevormd door de wijdse blik over het oude en het nieuwe land, achter ons zouden laten. Dat we elkaar te allen tijde onverschrokken positief zouden bejegen. Dat we elkaar een mooie dag toewensen. Stel dat we dat doen, zou het leven dan in ieder geval minder zeikerig worden? Ik denk het wel.

Dus: blijf oppervlakkig in het openbare bestaan maar geef er altijd een positieve, optimistische draai aan. Het leven is mooi, voor iedereen. Iedere dag weer opnieuw zo beginnen. Laten we elkaars doorman zijn.

De politiek voorbij: geen bed, geen bad laat staan brood

22 woensdag apr 2015

Posted by Dick Koopman in Geen categorie

≈ 1 reactie

Tags

bad, bed, brood, burger, burger en politiek, communicatie, frame

In de jaren tachtig van alweer de vorige eeuw schreef Jean Baudrillard een boek: In de schaduw van de zwijgende meerderheden. (http://nl.wikipedia.org/wiki/Jean_Baudrillard)

Dit boek maakte op mij grote indruk. Echt Frans. Moeilijk te doorgronden neologismen, zoals simulacra, en dwingend geschreven. Maar dat was niet de reden waarom ik onder de indruk was. Dat kwam vooral door de observaties van Baudrillard over de afstand tussen politiek en burger. En zijn woorden hebben niets aan kracht verloren.

Wat zegt hij hierover?

Allereerst zegt hij dat wat wij allen zien als de werkelijkheid, helemaal niet werkelijk is. Wij zien een door ons geconstrueerde werkelijkheid. Woorden verwijzen altijd naar iets anders. Tegenwoordig zouden we dit framing noemen als het gaat over politiek. Het compromis over de bed, bad, brood regeling wordt gepresenteerd als een inhoudelijk goed compromis waarin Nederland weer op de goede weg is. Beide partijen kunnen vertellen hoe zij geheel volgens eigen uitgangspunten een goed compromis hebben behaald. Beide partijen komen als winnaar uit de bus. Zo creëren we met elkaar een nieuwe werkelijkheid die de echte werkelijkheid probeert te verbergen. Dat gebeurt steeds weer.

Politici en spindokters blinken hierin uit. Verhalen komen tot stand, met een eigen jargon. We “voeren oorlog” tegen ideeën van anderen, “eerst het zuur, dan het zoet”, “Nederland is een tè gek land”, de rijksbegroting is eigenlijk “een huishoudboekje”, een nederlaag is eigenlijk winst omdat de nederlaag minder groot is dan verwacht. Et cetera.

Baudrillard komt met een prikkelende stelling over de kloof tussen politiek en burger. Politici zeggen continu dat ze de burger blijkbaar nog niet goed genoeg hebben uitgelegd wat zij bereikt hebben. Immers de burger stemt niet meer op hen, dus moet er iets niet goed gaan. Er gáát ook iets niet goed maar anders dan politici denken lopen burgers niet hijgend achter de politiek aan, zij zijn de politiek al lang voorbij.

De burger heeft de politiek achter zich gelaten. Dat is de kern.

De keizer herkent het frame, herkent de verbloeming van de werkelijkheid, herkent ook het gebrek aan oprechtheid. Niet uit onbegrip of uit ongeïnformeerdheid maar juist doordat hij compleet is geïnformeerd. De woorden hebben iedere relatie met de werkelijkheid van alledag verloren en dus is wat gezegd wordt niet meer interessant of legitiem.

Plat gezegd: kiezer denken klets maar raak in je eigen wereldje, mijn wereld is een andere. De politiek loopt hijgend achter de burger aan maar weet dat nog niet.

Er zit maar één ding op voor de politiek: zeg hoe het is, verbloem niet. Verlies is verlies, een compromis wordt bereikt om macht te behouden, standpunten worden uitgeruild om met elkaar door te kunnen gaan. Wees helder om weer bij de kiezer in de buurt te komen.

Dat zou in ieder geval opleveren dat de ruimte voor extreme opvattingen minder wordt. Op links en op rechts. Die opvattingen zijn namelijk altijd gemakzuchtig simpel. De wereld is niet simpel. De kiezer is ook niet simpel. Die wil gewoon serieus worden genomen en op ooghoogte verder kunnen praten.

Iedereen weet dat het huidige compromis over bed, bad en brood geen enkele relatie met de werkelijkheid heeft. Als ik dit schrijf zeggen burgemeesters op televisie gewoon dat ze doorgaan met hun eigen opvang. Zij benoemen de werkelijkheid zoals die is. Die werkelijkheid is dat er illegalen in Nederland zijn en blijven komen, die opgevangen moeten worden, op welke manier ook. Anders krijg je zwervende mensen en dat wil niemand. Dat weet de landelijke politiek ook.

Kortom: praat de burger, de kiezer niet na in een poging zijn gunst te krijgen. Kom met het eigen verhaal zoals het is, precies zoals het is. Ook als het niet modieus is. De onverbloemde werkelijkheid maakt meer indruk dan verbloemende taal en framing. Mensen krijgen respect voor dat verhaal, zelfs als zij het er niet mee eens zijn.

Doen.

Verbeter je communicatie op twitter (en überhaupt)

08 maandag dec 2014

Posted by Dick Koopman in Geen categorie

≈ Een reactie plaatsen

Dick Koopman

We kennen allemaal deze situatie: je krijgt kritiek op iets en het eerste dat je denkt is ‘ja en jij dan?’. Voorbeelden te over: kijk een avond tv en ze komen voorbij, de eeuwigdurende jij-bakken waar overigens niemand van beter wordt.

Nou zijn dat nog programma’s waar een mens wat tijd heeft. Maar neem nu social in zijn algemeen en Twitter in het bijzonder. In mijn timeline barst het van de jij-bakken. Soms grappig maar meestal niet. Veel verwijten zonder in te gaan op wat de ander zegt. Altijd hetzelfde stramien: iemand beweert iets, anderen vallen over hem heen en proberen ‘m onderuit te halen.

Dat kan anders. De gevoeligheid en oppervlakkigheid voorbij, zeg maar.

Daarvoor haal ik een oude bekende van stal: Jürgen Habermas. Hij heeft geschreven, al decennia geleden, dat er drie criteria zijn voor goede communicatie. En goed is dan doeltreffend.

De allereerste vraag die je je moet…

View original post 250 woorden meer

Piketty en de grote verhalen

05 woensdag nov 2014

Posted by Dick Koopman in Geen categorie

≈ Een reactie plaatsen

Tags

economie, kapitaal, piketty

Afgelopen week bij mijn boekhandelaar. De dozen met de vertaalde Piketty stonden hoog opgetast. Als warme broodjes vlogen de boeken de deur uit, en dan met name de paperback. Het is mooi als er weer eens een spraakmaker opstaat. Het is wat mij betreft nog veel mooier als dat een Franse spraakmaker is. (Daar ben je al snel een instituut en als je meer bent dan dat wordt je naam zelfs afgekort: BHL.)

In Nederland doen we dat niet, dus importeren we de instituten. Momenteel is dat Piketty.  Het strijdperk is simpel en overzichtelijk: je bent voor of tegen. En die voor en tegen is feilloos te vinden langs de oude links-rechts tegenstellingen. Voor links is hij de verlosser van het kapitalisme, voor rechts de duivel in eigen persoon. Een echt debat wordt niet gevoerd. Hoogstens onder economen.

Wat mij betreft moet dat debat niet eens gaan over zijn stelling. Daar mag je wat van vinden. Veel interessanter vind ik het om te snappen waarom deze econoom overal ter wereld wordt gevraagd te spreken. Waarom is er zo’n hype? En dat 150 jaar na het uitgeven van dat andere boek, Das Kapital.

We zitten te wachten op een groot verhaal. Een verhaal dat de huidige tijd probeert uit te leggen. Een verhaal dat een verbinding legt tussen 5 jaar crisis van het kapitalisme en de toekomst. Een verhaal dat een nieuwe weg schetst, een wenkend perspectief biedt. Een perspectief dat niet verder gaat waar we waren geëindigd maar een wending betekent. Een wendend perspectief dus.

Dat doet Piketty. Hij bekijkt de wereld op een andere manier, tegendraadser, niet main stream. Hij richt zijn blik op een groep die in iedere discussie onderbelicht is gebleven: de vermogenden. En hij schetst een verbetering van ons huidige systeem. Misschien wel een uitweg uit de crisis. Als je alles zo’n beetje leest over hem en zijn werk dan wordt dat beeld steeds scherper. Een verlosser dus.

Deze verlosser heeft een boek geschreven dat iedereen moet hebben. Maar waarschijnlijk niet zal lezen. Piketty vergaart kapitaal waar hij over schrijft en wij hopen op een verlossend woord uit Frankrijk.

Abonneren

  • Berichten (RSS)
  • Reacties (RSS)

Archief

  • januari 2023
  • december 2022
  • november 2022
  • oktober 2022
  • september 2022
  • augustus 2022
  • juli 2022
  • juni 2022
  • mei 2022
  • april 2022
  • maart 2022
  • februari 2022
  • januari 2022
  • december 2021
  • november 2021
  • oktober 2021
  • september 2021
  • augustus 2021
  • juli 2021
  • juni 2021
  • mei 2021
  • april 2021
  • maart 2021
  • februari 2021
  • januari 2021
  • december 2020
  • november 2020
  • oktober 2020
  • september 2020
  • augustus 2020
  • juli 2020
  • juni 2020
  • mei 2020
  • april 2020
  • maart 2020
  • februari 2020
  • december 2019
  • november 2019
  • oktober 2019
  • september 2019
  • augustus 2019
  • juli 2019
  • juni 2019
  • mei 2019
  • april 2019
  • maart 2019
  • februari 2019
  • januari 2019
  • december 2018
  • november 2018
  • oktober 2018
  • september 2018
  • augustus 2018
  • juli 2018
  • juni 2018
  • mei 2018
  • april 2018
  • maart 2018
  • februari 2018
  • januari 2018
  • december 2017
  • november 2017
  • oktober 2017
  • september 2017
  • augustus 2017
  • juli 2017
  • juni 2017
  • mei 2017
  • april 2017
  • maart 2017
  • februari 2017
  • januari 2017
  • december 2016
  • november 2016
  • oktober 2016
  • september 2016
  • augustus 2016
  • juli 2016
  • juni 2016
  • mei 2016
  • april 2016
  • maart 2016
  • februari 2016
  • januari 2016
  • december 2015
  • november 2015
  • oktober 2015
  • september 2015
  • augustus 2015
  • juli 2015
  • juni 2015
  • mei 2015
  • april 2015
  • maart 2015
  • februari 2015
  • januari 2015
  • december 2014
  • november 2014

Categorieën

  • Autonomie
  • Brexit
  • Burger serieus nemem
  • Burger serieus nemen
  • Commissie Stiekem
  • Communicatie
  • crisis
  • culinair
  • de open samenleving
  • deeleconomie
  • Durf te denken
  • economie
  • Europa
  • Fatsoen
  • filosofie
  • Geen categorie
  • GeenPeil
  • Grexit
  • griekenland
  • Gutmensch
  • Klant centraal
  • leven
  • Lezen
  • Literatuur
  • Maatschappij
  • Management
  • Marketing
  • mensbeeld
  • nationalisme
  • New Business
  • Ondernemen
  • Onderwijs
  • organisaties
  • Parijs
  • PEGIDA
  • politiek
  • Politiek correct
  • Populisme en de Grondwet
  • referendum
  • religie
  • Retail
  • seculaire religie
  • terreur
  • Toeristen
  • Turkije
  • twitter
  • Verlichting
  • vluchtelingen
  • Zwarte Piet

Meta

  • Registreren
  • Inloggen

Blog op WordPress.com.

  • Volg Volgend
    • Dick Koopman
    • Doe mee met 44 andere volgers
    • Heb je al een WordPress.com-account? Nu inloggen.
    • Dick Koopman
    • Aanpassen
    • Volg Volgend
    • Aanmelden
    • Inloggen
    • Deze inhoud rapporteren
    • Site in de Reader weergeven
    • Beheer abonnementen
    • Deze balk inklappen