• Over

Dick Koopman

~ Durf te denken

Dick Koopman

Maandelijks Archief: juni 2020

Naar het strand!

22 maandag jun 2020

Posted by Dick Koopman in leven

≈ Een reactie plaatsen

Frankrijk. Waar de stranden heerlijk zijn omdat het Franse stranden zijn. De breedte van de stranden bij Lacanau, Mimizan, de golven. Het wisselvallige weer. Zuid-Frankrijk met fijne badplaatsen als Cassis, Sainte-Maxime. Tarte Tropézienne eten op de boulevard. Ach, het Franse strand.

Vaak zul je me er echter niet vinden. En dat ligt niet aan de bedjes die je voor veel te veel geld kunt huren, of het zand dat echt overal zit als je weer eenmaal in de auto naar huis zit. In mijn geval is het wat anders.

Laat het me uitleggen.

Ik woon in een dorp in het midden van het land, een dorp met nogal wat welgestelden die allen van het goede leven genieten. Ik ken er nogal wat en als je elkaar tegenkomt is het altijd gezellig.

En nu weer terug naar de Franse kust.

Jaren geleden gingen we naar Sainte-Maxime. Meestal nemen we daar de boot naar Saint-Tropez maar die dag hadden we een beter idee. We zouden gaan lunchen op het strand, net buiten het centrum ligt La Voile. Een tent met valet parking service en dat leek me wel handig. Geen gedoe met parkeren en gewoon gratis. Hoe mooi kan het zijn.

Afijn, autosleutel afgegeven, bedjes gehuurd en daar lagen we. Beetje op elkaar gepakt maar dat neem je er dan maar bij. De jongens waren blij, gingen direct de zee is en ik erachter aan. Heerlijk. Je zwemt de zee in, je kijkt om en daar ligt het dorp onder de Provençaalse zon. Geel, bruin, kleurrijk blakerend, prachtig. Ik word daar gelukkig van. Na enige tijd ging ik de zee uit keek om me heen en zei tegen mijn vrouw ‘daar verderop zitten de Berkjes’. Een familie uit mijn dorp. Beetje zwaaien want wij waren ook gezien. Even later zegt mijn vrouw ‘en daar zul je de Bordewijkjes hebben!’. En verdomd ze waren het.

Die ochtend schoven Martijn nog aan, heeft een huis in Sainte-Maxime, en de familie De Wolf. En voor we het wisten waren we uitgenodigd om te lunchen en zaten we aan een lange tafel onder de parasols aan het strand. Het was gezellig. Het was net thuis in Nederland.

Het was ook de laatste keer dat ik dat deed, en dat heeft niets met al die mensen te maken. Daar is niets mis mee. Het ligt aan mij. Er zijn twee soorten vakantiegangers: zij die met zoveel mogelijk mensen op pad gaan en dat heerlijk vinden. Samen een villa huren en twee weken iedere avond met elkaar feest vieren. En er zijn vakantiegangers die dat nu juist allemaal niet willen. Gewoon met elkaar op een fijne plek genieten van het leven. Zonder dat het leven van alledag er ook is.

Ik behoor tot die laatste groep.

Dus wat te doen?

Simpel: een alternatief hebben. En dat is er. Ons huis in de Var ligt precies tussen de kust en het Lac de Sainte-Croix in. Een meer aangesloten op de Gorges du Verdon. De volgende keer gingen we dus naar het noorden, door Aups, en dan na een beetje touren ben je er. Het meer. Je ziet het, als je door de bergen aan komt rijden in een bocht in de weg voor je liggen. Prachtig blauw, spiegelend. We parkeerden ergens bij Les Salles-sur-Verdon.

Spullen mee en je loopt tussen louter Fransen naar een kiezelstrand waar de rust over je neerdaalt. De bergen, het blauwe koude heldere water, de afwezigheid van toeristen (nou ja, vier wel) en vooral de sfeer. Bij de plek waar wij zitten heeft een surf dude op leeftijd een tentje waar je broodjes en drank kunt kopen. Je bestelt wat, hij mompelt iets en dan ga je zitten wachten op een van de stoeltjes onder de bomen. En het kan dan tien minuten duren maar ook zomaar meer dan een half uur. Hangt van zijn energieniveau af.

De loomheid hangt over de mensen. Er wordt uitgebreid geluncht, het zijn tenslotte Fransen, en een beetje gebabbeld. Loom dus. Hier en daar een fles champagne, in ieder geval altijd wijn.

Je huurt een waterfiets en je gaat een uurtje dobberen. Beetje ervan af springen, wat zwemmen en weer opdrogen. Meer is het echt niet. Geen opwindende plek.

Een paar jaar geleden had men iets geks bedacht: een gigantisch opblaaskasteel op het water! Lang geduurd heeft dat niet, want op dag drie brak iemand zeer stevig arm en schouder toen hij ervan af sprong. Het kasteel hebben we niet meer gezien.

En ach, waar gaat het allemaal over? De dorpsbewoners in Sainte-Maxime zijn aardige mensen en de sfeer is goed. Maar mijn thuis meenemen op vakantie vind ik echt niks. En nee, bij het Lac is geen valet parking, geen dure bedjes te huur en mondain is het ook al niet. Maar wat is het heerlijk om zonder drukte zo te kunnen genieten van zon, zee en, ja, kiezels.

La France me manque.

Abonneren

  • Berichten (RSS)
  • Reacties (RSS)

Archief

  • januari 2023
  • december 2022
  • november 2022
  • oktober 2022
  • september 2022
  • augustus 2022
  • juli 2022
  • juni 2022
  • mei 2022
  • april 2022
  • maart 2022
  • februari 2022
  • januari 2022
  • december 2021
  • november 2021
  • oktober 2021
  • september 2021
  • augustus 2021
  • juli 2021
  • juni 2021
  • mei 2021
  • april 2021
  • maart 2021
  • februari 2021
  • januari 2021
  • december 2020
  • november 2020
  • oktober 2020
  • september 2020
  • augustus 2020
  • juli 2020
  • juni 2020
  • mei 2020
  • april 2020
  • maart 2020
  • februari 2020
  • december 2019
  • november 2019
  • oktober 2019
  • september 2019
  • augustus 2019
  • juli 2019
  • juni 2019
  • mei 2019
  • april 2019
  • maart 2019
  • februari 2019
  • januari 2019
  • december 2018
  • november 2018
  • oktober 2018
  • september 2018
  • augustus 2018
  • juli 2018
  • juni 2018
  • mei 2018
  • april 2018
  • maart 2018
  • februari 2018
  • januari 2018
  • december 2017
  • november 2017
  • oktober 2017
  • september 2017
  • augustus 2017
  • juli 2017
  • juni 2017
  • mei 2017
  • april 2017
  • maart 2017
  • februari 2017
  • januari 2017
  • december 2016
  • november 2016
  • oktober 2016
  • september 2016
  • augustus 2016
  • juli 2016
  • juni 2016
  • mei 2016
  • april 2016
  • maart 2016
  • februari 2016
  • januari 2016
  • december 2015
  • november 2015
  • oktober 2015
  • september 2015
  • augustus 2015
  • juli 2015
  • juni 2015
  • mei 2015
  • april 2015
  • maart 2015
  • februari 2015
  • januari 2015
  • december 2014
  • november 2014

Categorieën

  • Autonomie
  • Brexit
  • Burger serieus nemem
  • Burger serieus nemen
  • Commissie Stiekem
  • Communicatie
  • crisis
  • culinair
  • de open samenleving
  • deeleconomie
  • Durf te denken
  • economie
  • Europa
  • Fatsoen
  • filosofie
  • Geen categorie
  • GeenPeil
  • Grexit
  • griekenland
  • Gutmensch
  • Klant centraal
  • leven
  • Lezen
  • Literatuur
  • Maatschappij
  • Management
  • Marketing
  • mensbeeld
  • nationalisme
  • New Business
  • Ondernemen
  • Onderwijs
  • organisaties
  • Parijs
  • PEGIDA
  • politiek
  • Politiek correct
  • Populisme en de Grondwet
  • referendum
  • religie
  • Retail
  • seculaire religie
  • terreur
  • Toeristen
  • Turkije
  • twitter
  • Verlichting
  • vluchtelingen
  • Zwarte Piet

Meta

  • Registreren
  • Inloggen

Blog op WordPress.com.

  • Volg Volgend
    • Dick Koopman
    • Doe mee met 44 andere volgers
    • Heb je al een WordPress.com-account? Nu inloggen.
    • Dick Koopman
    • Aanpassen
    • Volg Volgend
    • Aanmelden
    • Inloggen
    • Deze inhoud rapporteren
    • Site in de Reader weergeven
    • Beheer abonnementen
    • Deze balk inklappen
 

Reacties laden....