Afgelopen week weer een verheffend ‘debat’ in de Tweede Kamer bekeken. Iedereen weet inmiddels dat Rutte een oude mobiel heeft omdat hij daarmee sms’jes kan versturen. Iedereen weet inmiddels ook dat hij nog maar een paar jaar geleden het tegendeel beweerde. Iedereen weet inmiddels dat waarheid in de handen van onze premier een fluïde begrip is. Een land dat wordt geleid door iemand die zich of niets herinnert, of zegt dat hij weliswaar betrokken is bij alles maar niet betrokken is, of aankondigt radicaal nieuwe ideeën te hebben over de werking van het politieke bedrijf, iemand die van alles zegt maar uiteindelijk niets van dat alles doet heeft zijn eigen bullshit baan gecreëerd.

Nu kwam er veel over me heen op Twitter toen ik nogal kritisch was op Rutte. Van het argument dat hij toch al 11 jaar de boel bij elkaar houdt (die opmerking vond ik nogal paradoxaal en ironisch) tot aan het argument dat we een parlement hebben met 150 kwezels.

Is dat zo? Is het parlement gevuld met kwezels?

Tenminste is het zo dat wat er ook gebeurt, Rutte kan doen wat hij wil zolang hij kan steunen op een kleine meerderheid. Geen van de vier partijen zal tegen hem stemmen. Hoe stoer D66 en CU ook doen: uiteindelijk heeft men slappe knieën. Maar goed, dat is het ultieme monisme: kabinet en regeringspartijen zijn één entiteit. Dat is al langere tijd zo.

Maar de oppositie dan?

Tja, je zult maar oppositie zijn in deze Tweede Kamer. Strijdend tegen een blok beton, gesloten rangen van regering met fracties. Dan kun je niet veel anders dan nu toch?

Ben ik toch anders over gaan denken.

Ik vond het debat de zoveelste déconfiture van Rutte, laat ik daar helder over zijn. De man is leeg. Maar wat pakte te oppositie het dom aan.

Laat het me uitleggen. Het gaat me niet om als die een- en tweemansfracties. Dat is gewoon een abberatie in ons systeem. Het zijn Hadjememaars van het zuiverste soort. Lekker rellen en geen enkel coherent idee. Jammer, maar ze zijn er nu eenmaal.

De grote oppositiepartijen bakten er helaas helemaal niks van. Zoals dat tegenwoordig wordt gezegd: ze gingen mee in het Nokia-narratief over de sms’jes. Dat hadden ze nu juist niet moeten doen. Wat dan wel?

Oppositie voeren tegen een gebrek aan beleid en een gebrek aan visie. Oppositie voeren tegen de geestelijke leegte die Vak-K is. Duidelijk zeggen dat de tijd van de volksvertegenwoordiging heel kostbaar is. Duidelijk zeggen dat ze het juist niet over die sms’jes gaan hebben omdat er een achterliggend probleem is dat veel groter is: burgers die massaal in de steek worden gelaten en worden gewantrouwd. Dat het wantrouwen waar Rutte zo Groep Krul-achtig op reageert (en nu stoppen hoor want ik vind het niet meer leuk) de standaardhouding van de overheid is richting burger. Daarover had het moeten gaan.

En ik weet dat iedereen op zoek is naar de soundbite die ’s avonds op tv wordt herhaald. Maar kies andere soundbites. Breng een motie in dat je wilt dat dat wat Rutte voor zichzelf opeist, blind vertrouwen, de standaardhouding vanuit de overheid moet worden. En ga dan niet over tot de orde van de dag. Hamer erop. Maak Rutte boos, zorg dat hij daarover uit zijn vel springt en niet wegkomt met slap ge-oh. Sta voor de mensen die het nodig hebben. Praat over huisvesting, zorg, werk, inkomen, energie, veiligheid. Het gaat helemaal niet over sms’jes, het gaat over vertrouwen dat ten diepste is geschonden. Benoem dat. Geef de mensen in het land die de politiek niet meer geloven een stem.

Dat gebeurde niet. Het werd steeds gekker. Eerst moest er direct uitleg komen, toen zegde Rutte een brief toe (wat handig is) op korte termijn (geen idee wat dat is) en het eindigde met Klaver die eiste dat om 18.00 uur die brief er moest liggen. Het was op dat moment rond 16.00 uur. Ik heb geen idee of die brief er is gekomen. Wat blijft is het beeld: opgewonden drukke politici die steeds verontwaardigder worden en eisen stellen die qua uitkomst niet meer controleerbaar zijn. Een premier die zegt ‘ik moet nu echt weg’ en joviaal zwaaiend de TK verlaat.

Het wordt tijd dat de oppositie een visie ontwikkelt en die gaat benadrukken. Reageren op de waan van de dag is niet alleen doodvermoeiend maar zinloos. Dat weten de potentiële stemmers ook. Die hebben immers met de waan van de dag te maken (bijvoorbeeld je energierekening) en zullen op politici stemmen waarvan ze verwachten dat ze de macht die ze hebben zullen inzetten om hun leven beter te maken.

Het debat van afgelopen week was dus inderdaad ook een déconfiture van de Tweede Kamer. Rutte is er sterker uitgekomen, CU en D66 zijn de vazallen van de macht en de overige partijen pakken niet door. Integendeel.

Het ligt aan hen en niet aan Rutte.