Burgemeester zijn, voor sommigen een droom. Waar je in Nederland benoemd wordt bij Koninklijk Besluit is dat in Frankrijk anders. Burgemeesterschap is het resultaat van een verkiezing door de plaatselijke bevolking. Dat maakt het heel direct en heel divers. Iedereen kan in principe burgemeester worden.

Na de laatste verkiezingen kreeg ook Carcès een nieuwe burgemeester. Er waren wat verschuivingen in de politiek en opeens bleek een andere partij het goed te hebben gedaan. Zij kon dan ook de nieuwe burgemeester leveren.

Maar laat ik eerst iets vertellen over de dorpsjuwelier en goudsmid, een man die ik al jaren ken. Af en toe kopen we er iets. Een van onze aankopen was een Darth Vader wekker voor onze jongste zoon. Een aantal jaar geleden zag ik dat hij ook dealer is van het horlogemerk Lip.

Lip zal niet bij veel mensen bekend zijn. Ik kende het merk uit een biografie over De Gaulle. Die droeg een Lip-horloge en had er in 1946 ook een cadeau gegeven aan Churchill. Ooit had ik er een zien liggen bij een juwelier in Aix. En nu dus in Carcès. Van de weeromstuit heb ik er toen een gekocht. Een mooi eenvoudig automatisch horloge.

De juwelier was heel verrast door mijn keuze en dat ik het merk kende. Hij vertelde me dat het een oud merk is uit Besançon en dat het gerevitaliseerd is. Dat moest ook wel, want in de jaren 70 van de vorige eeuw maakten zij erg lelijke horloges en het merk begon een beetje kwijnend bestaan te leiden. De juwelier was helemaal idolaat van het merk en had er zelf een aantal. Ook oude. Ik was blij als een baby met mijn nieuwe klokkie.

Wat heeft dit met de burgemeester te maken?

De juwelier die dus burgemeester werd, daar gaat het om. Hij was een van de belangrijkste mensen in de partij die won en werd burgemeester. Via Facebook heb ik hem toen vanuit Nederland gefeliciteerd.

Toen ik afgelopen zomer in het dorp was ging ik even bij hem langs om te vragen hoe het met hem gaat. Ik belde aan, de deur werd geopend en daar stonden twee bekenden van me, le Père et le Maire zoals ik ze noemde. De pastoor en dus de burgemeester. Ik vroeg of zijn leven was veranderd. En weet dat Carcès een dorp is met een paar duizend inwoners. Er gebeurt niets. Er is ook niets. Nou ja, een paar cafés, een kerk, wat winkels, een grote Intermarché net buiten de bebouwde kom en een paar restaurantjes. Maar toch: de beste man had het enorm druk opeens. Zijn winkel was zo zo, qua drukte, maar nu zat hij commissies voor, de gemeenteraad, werd overal op aangesproken et cetera. Het gemeentehuis is tien meter van hem vandaan en zijn secretaresse vond het slimmer om in zijn winkel te zijn. Zo kon hij alles ondertekenen en accorderen. Maire zijn, zo zei hij, is een grote eer maar hij wist vooraf niet hoeveel werk het was.

Carcès is een arm dorp in een arme streek. Althans voor de meesten. Er zijn rijken, een paar, en de rest moet rondkomen van minder dan modaal. Alleen de zomermaanden zorgen voor extra omzet. Dat was de echte uitdaging zei hij: het welzijn van de inwoners. Daar wilde hij aan werken.

Ik kwam er niet voor niets, ik had nog een mooie Lip gezien en kocht die. Weer een automaat en voorzien van een gewoon bandje. Prachtig.

Na een paar dagen vroeg ik me af of ik ook een clipsluiting kon kopen voor het bandje. Ziet er mooi uit en als het bandje losraakt blijft alles om je pols hangen. Ik terug naar hem. Ja dat kon hij bestellen maar wacht even…. Hij liep een hok in en kwam terug met een doos met allerlei clips en ja hoor, een was er van Lip. Van mijzelf, zei hij, van een van zijn horloges. Hij rommelde wat aan mijn bandje en opeens had ik een clipsluiting. Toen ik vroeg wat het moest kosten zei hij “rien”. Kom maar weer eens terug als je een nieuwe Lip wil hebben.

Het komt wel goed in Carcès met zo’n gulle burgemeester. En Lip is echt een prachtmerk met goede techniek, dus ik denk dat ik nog wel eens terugkom.

Herfst in de Var betekent meestal koude nachten en in de middag schaamteloos blauwe luchten bij een temperatuur van boven de 20 graden. Als je niet uitkijkt doe je niet al te veel. Genieten van het weer en ’s avonds ergens wat eten is dan genoeg.

Niet voor ons. We besloten weer eens naar Porquerolles af te reizen. Anderhalf uur rijden, de auto neerzetten bij La Tour Fondue en de boot op. Alleen dat al is een vakantie binnen een vakantie. Het was prachtig weer, de lucht was inderdaad zeer blauw en de zon scheen volop.

In het stadje hebben we drie e-bikes gehuurd en zijn we de hele oostkant van het eiland over gereden. Ieder weggetje, ieder stukje hebben we gezien. Veel van de fiets af, stukken lopend om op prachtige plekken uit te komen. Een echte aanrader zo’n elektrische fiets. We zijn eerder op een normale fiets gegaan en dan kom je toch minder ver op de een of andere manier.

Ik herinnerde me nog dat ik een vorige keer enorm honger kreeg onderweg en dat er niet veel te vinden is buiten het dorp dus zijn we eerst maar wat gaan lunchen op het plein. Beetje vette hap maar voldoende voor een dag rondfietsen.

Aan de noordkant van het eiland zijn we richting Plage Notre Dame gereden en van daaruit naar de Batterie des Mèdes (uit de eerste helft van de negentiende eeuw), een werkelijk prachtige plek die ik nog niet kende. Laatste kilometers gewandeld, steeds hoger. Wat een uitzicht en wat een mooie kust.

Langzaam weer omlaag gelopen, de fiets gepakt en door de wijnvelden naar de vuurtoren op de zuidpunt van het eiland gegaan en uiteindelijk weer terug naar het dorp. Wat gedronken, fietsen ingeleverd en weer de boot op. In totaal een kilometer of 16 gefietst en 7 kilometer gelopen. Een mooi rondje.

Als je het zo opschrijft is het allemaal een beetje suf en bedaagd maar dat is het helemaal niet. De sfeer op het eiland is heerlijk zomerend en dromerig. De geuren, al die geuren zijn heerlijk. Steeds andere geuren! En er zijn zoveel mooie plekken om rond te lopen, uit te kijken, gewoon even de zee inlopen dat het oneindig lijkt. Druk is het in oktober nooit en dat is lekker. Er zijn anderen, natuurlijk, maar die zijn al net zo relaxt als dat je zelf bent.

Porquerolles is een aanrader en eenmaal geweest kom je hier altijd weer terug.

Je kunt het niet missen in Parijs: alle wegen leiden hier naartoe. De terrassen zitten vol toeristen die nog een beetje de sfeer van de jaren 60 willen proeven. Hier kwamen de grote filosofen van die tijd bij elkaar. Praatten met elkaar, aten met elkaar, werden dronken en kregen ruzie. Natuurlijke Sartre en Beauvoir die hier hun audiënties hielden in Café de Flore of Les Deux Magots. En naast filosofen als Merleau-Ponty, Aron en Camus kwamen hier ook kunstenaars vanaf de jaren na de oorlog. Picasso, Giacometti, Boris Vian en de schrijver Jean Genet. Wie kwam er niet, kun je beter vragen.

Een plek om naar toe te gaan en wat rond te lopen. Zoals ik al decennia doe.

En nu opeens was de kerk open. De oudste kerk van Parijs. De kerk waar Descartes begraven ligt. De man aan wie we de verwarrende scheiding tussen lichaam en geest te danken hebben.

In alle jaren dat ik hier kom was de kerk nooit open geweest. Ja, natuurlijk, vast wel, maar niet als ik er net was. Aslof het geloof op deze existentialistische plek verborgen moest blijven.

En nu dus open. Wat een wonderbaarlijk mooie kerk is dit. Zoals alle kerken is hij van binnen veel groter dan van buiten. De versieringen, de kleuren, alles is er nog gewoon. Het interieur deed me denken aan de grote kerk in Kevelaer: ook daar is alles beschilderd en versierd om de rijkdom van de Roomse kerk te vieren.

Eenmaal binnen verdwijnt de drukte van de Place. Hier geen verkeer, geen gebabbel, geen getoeter of geschreeuw. Hier de rust en de inkeer die tot een kerk horen. Een kerk die er al duizend jaar is en nog duizend jaar zal zijn. Een kerk die alle intellectuelen heeft overleefd. Een kerk die ten diepste is gebouwd op de scheiding tussen lichaam en geest. Dertig minuten in deze rust en je bent weer helemaal klaar voor de wereldse verleiding die Parijs is.

Door Covid is er natuurlijk geen wijwater aan het begin van de kerk waarin je je vingers kunt dopen om jezelf te zegenen. Snel, met een kort kordaat gebaar. Al die bakken staan nu leeg. En terecht.
Mocht het zo zijn dat er ooit weer water in die bakken staat, ook hier in Parijs, en je komt er langs bij binnenkomst: doop snel je vingers erin, sla een kruis waarbij je begint op je voorhoofd en zegen jezelf.

Het schijnt ook te werken als je er niet in gelooft.

Het was ergens in de jaren 80 dat ik naar Parijs vertrok met liefdesverdriet. Het was september. Herfst. Goed idee leek me dat. Na twee dagen had ik door dat dat helemaal geen goed idee was want nergens voel je je meer alleen dan met liefdesverdriet in Parijs. Wist ik veel.

Om te overnachten had ik een kamer geboekt in het Grand Hotel Saint Michel in de Rue Cujas, een zijstraat van de Bd. St. Michel, tussen de Sorbonne en het Pantheon in. Die kamer bleek een kamer en suite te zijn op de derde etage. (Op de foto de twee ramen rechts boven de ingang). Het hotel werd gerund door Mme. Salvage (als ik het me goed herinner). Een klein vrouwtje dat me aansprak met ‘mon pauvre’ en iedere dag een verse pan soep klaarmaakte. ’s Morgens trok de geur door het hele pand.

Een kamer kostte toentertijd Ffr. 10,–, wat omgerekend Hfl. 3,– per nacht was. Voor honderd gulden kon ik er een maand wonen. Ik bleef er vier maanden.

Ik keek uit op de daken van de universiteit, mijn kamer had openslaande ramen en twee grote leren fauteuils. Uren bracht ik daar door met onder anderen mijn beste vriendje. We rookten Boyards en dronken whisky. Veel geld hadden we niet maar sigaretten kostten toen niet veel en met één Boyard haalde je het equivalent van een hele slof Barclays naar binnen.

Om boodschappen te doen hobbelde ik de Rue Valette af naar de Place Maubert. Op de markt was het allemaal niet duur, de kaasboer was prima, de wijnboer had goedkope wijn van prima kwaliteit en met een baguette kwam ik een heel eind. En soms koffie bij La Village Ronsard. Het café waar Yves Montand ook kwam.

Boven mij woonde een man die het bad wel eens liet overlopen. De eerste keer dat dat gebeurde rende ik naar boven maar niemand deed open. Ik naar Mme. Salvage die een echte Franse zucht tussen haar lippen liet gaan, wat mompelde en zei ‘le philosophe’. De man in kwestie was een gesjeesde filosoof die af en toe een beetje gek werd en dan in bad ging zitten met de kraan open. Een bekend fenomeen.

’s Avonds soep ophalen bij haar en wat eten. Die sfeer. Geborgen, beetje rommeltje, prachtvrouw, knus en heel gemoedelijk.

Eten deed ik vaak in een klein straatje iets verderop. Daar zat een Algerijn met de lekkerste couscous die ik me kon wensen voor weinig geld. Rond de Ffr. 10. Maar ook daar water: als je beneden in de kelder at en boven trok iemand de wc door lekte het langs de wand. Maar hé, nou en? Het leven was oneindig dus dit was slechts een detail van het hele bestaan.

Ik was dit weekeinde weer in Parijs.

Het hotel is een jaar of dertig overgenomen door een keten van luxe hotels. De prijs voor een single room steeg toen ineens naar Hfl. 250,– per nacht. Het zat altijd vol. Niet zo gek met Luxembourg om de hoek, in het hartje van de linkeroever. Alles was opgeknapt, ook de buitenkant.

En nu staat het leeg. De voordeur stond aan en ik keek naar binnen. De lobby was een zootje, de gordijnen hingen scheef en de vloerbedekking was losgetrokken. Covid is dodelijk geweest voor mijn geweldige hotelletje.

De rest is er nog.

De place Maubert heeft nog steeds een markt waar je voor weinig heerlijke dingen kunt kopen. De kaas- en wijnboer zitten er nog. Le Village Ronsard waar je hippe poké bowl met quinoa kunt bestellen voor de lunch. Le Vieux Campeur waar je echt alle Opinel messen kunt vinden die je maar kunt bedenken. Gibert Jeune waar ik papier en inkt kocht en koop.

Parijs is voor mij altijd thuiskomen. Ik ben er altijd gelukkig. Vooral in de herfst. Ik ga altijd ook even langs een plek van Sartre, mijn intellectuele held. Deze keer weer even langs 42 Rue Bonaparte waar hij woonde met zijn moeder. Hij woonde op de vierde etage en keek uit over St. Germain-des-Prés.

En zo ga ik altijd weer terug. Ook onderweg naar de Var, die heerlijke Var, stop ik graag in Parijs voor een dag of twee. Parijs ruiken en voelen. Parijs horen.

Als je er eenmaal mee behept bent gaat het nooit meer over.

Paris me manque.