Nee, niet de chips hierboven waren niet ok. Integendeel. Maar daarover later.

Eerst maar even hoe we tot de chips gekomen zijn.

Gewoon een avond met vrienden afgesproken bij een strandtent in Den Haag. Laan van Poot auto geparkeerd en hoppa de duinen in. Stuk lopen en daar waren de vrienden. De aanleiding was 50 jaar vriend!

Corona, dus hoewel zij gereserveerd hadden moesten we wachten en er moesten nog tafels bij elkaar worden gezet. Het begon allemaal wat rommelig. Maar goed.

Een bekentenis.

Ik moet eerst een bekentenis doen. Ik was al wat chagrijnig. Ik heb het nooit zo op strandtenten. De mensen zijn er te uitgelaten, er zijn altijd honden en het is altijd een rommeltje in bediening en eten. Ze blinken nooit uit in iets lekkers en het hoogtepunt is gewoon friet met saté.

Maar deze kaart beloofde echt wat anders. Wagyu carpaccio, veel vegan en redelijk divers. Voor elk wat wils.

Toen we gingen bestellen bleek de helft op te zijn. Ik wilde graag vegan curry maar die was helaas op, en zo ging het nog een paar keer. Maar ja, het is coronatijd dus dat kan gebeuren. Uiteindelijk had iedereen besteld.

De zoon.

Nou heb ik een zoon (17) met een klein probleem. Hij is allergisch voor melkeiwitten. Dodelijk allergisch. Dus niet zoals in intolerantie dat je aan de rees raakt en buikpijn hebt, nee, hij overlijdt ten gevolge van melkeiwitten. Sinds enige jaren laat ik ook niet na dit te benadrukken in restaurants. Let op! Laat me alle verpakkingen zien! Kijk uit voor kruisbesmetting! Et cetera. Hilarisch is wel dat veel koks denken dat hij ook geen eieren mag hebben. (Boter, kaas en dus eieren).

Afijn dat is mijn zoon.

We letten altijd extra op. Zo ook in deze strandtent. Vooraf gezegd, met de bediening gesproken en met de chef en de eigenaresse. Dat moet want niemand kent deze allergie en dat is niet vreemd. En eigenlijk werkt de horeca altijd mee. We hebben nooit problemen en iedereen is professioneel klantvriendelijk.

De strandtent.

Ook nu leek het daarop. De chef had de fles met saus gelezen en daar zat geen melk in. Bij navraag werd mijn vrouw weggebonjourd en de eigenaresse zei nog fijntjes dat het natuurlijk in orde was.

Niet dus.

Na iets minder dan een half uur kon ik met de zoon door de duinen naar de auto lopen. Ik was heel trots op hem. Hij zei ‘pa we gaan want dit wordt heel heftig’. Toen ik vroeg of hij een epipen wilde zetten was het antwoord nee maar ik moest wel 112 bellen. Pas bij de auto zette hij zelf de pen en zei nogmaals dat het heel slecht met hem ging.

Snel en veel te langzaam was de ambulance er en men is zo’n 45 minuten met hem bezig geweest. Het personeel top en in alle rust en ik zag mijn zoon wegzakken. Als ouder sta je erbij dood te gaan. Het heet een anafylactische shock. Een soort shut down van het lichaam waarbij je hartslag op ziet lopen, bloeddruk ziet dalen en zuurstof gevaarlijk laag ziet worden.

Het Haga-ziekenhuis.

Met loeiende sirenes zijn we naar het ziekenhuis gegaan waar hij op de high care heel goed werd behandeld. We moesten blijven ’s nachts en ik mocht erbij blijven. Dat was heel mooi. Toen hij aan me vroeg of ik een oplader bij me had wist ik dat het allemaal weer goed kwam.

De nacht doorgebracht met melkvrije chips, veel cola en Top Gear en de volgende dag naar huis. Veel geslapen. Hij, maar ik ook.

Het verzorgend personeel was weer top. Louter lieve mensen die zorgen dat je je goed voelt en daar alles voor doen. Een topziekenhuis.

Daarna.

Toen mijn vrouw iets zei tegen de eigenaresse van de tent, zei die ‘ja maar met zo’n kind moet je ook niet uit eten’. De chef werd boos en reageerde alsof mijn vrouw iets verkeerd had gedaan. De volgende dag is er contact geweest met de eigenaresse. Of zij nog iets kon betekenen. ‘Nee’, zei mijn vrouw, ‘maar één ding: laat het 99 keer overdreven zijn met alle bezorgde ouders, de 100ste kan een dood kind opleveren. Neem dus altijd iedereen serieus en handel goed.’

En ik? Ik sla mezelf voor mijn kop dat ik niet de fles met saus heb bekeken en dat ik niet gewoon friet heb besteld voor hem. Ik kan nooit verslappen in mijn alertheid en hij zelf overigens ook niet.

Dit is ons leven. Het is zo het is.

127 dagen sinds mijn begin van de ‘lock down’. Tussen aanhalingstekens omdat de lock down in Nederland natuurlijk peanuts was vergeleken bij andere landen. Wij hoefden niet massaal echt binnenshuis te blijven, week na week. Dus tussen aanhalingstekens.

127 dagen omdat mijn lock down een week eerder begon dan de rest van mijn dorp. Een partner die werkt in het zuiden van Nederland en een rauwe keel maakten dat ik besloot een week eerder thuis te blijven. De week erop ging heel Nederland dicht.

127 dagen: als je het zegt schrik je er van. Ik kan me nog herinneren dat we tegen elkaar zeiden dat het wellicht tot april en misschien tot en met mei zou gaan duren. Dat was een naar vooruitzicht. En hier zitten we: begin juli is het.

Nog twee weken eerder is het dat ik wegreed uit Les Ménuires, na een week onbezorgd in de sneeuw. Toen niet onbezorgd, maar met terugwerkende kracht wel. Deze tijd zet alles in een nieuw licht. De wereld voor covid19 was onbezorgd, licht, makkelijk, gezellig. Normaal dus. Het is al heel lang niet normaal.

En dan opeens een weekeindje weg in Friesland, Beetsterzwaag. De aanleiding was de tachtigste verjaardag van mijn schoonvader. Hadden we al veel eerder willen doen maar toen (maart) kon het opeens niet meer. En nu dus wel. Het hotel was compleet covidproof: looproutes, overal desinfecterende middelen, 50% bezetting, de tafels ver uit elkaar, maximaal vier mensen in het zwembad. De gasten hielden gepast afstand en waren zeer welwillend. De kamer was top en het diner was de ster meer dan waard. Alles klopte dus.

Dat weekeindje voelt nu, achteraf, aan als een week weg. Hoe je bijna vergeet hoe lekker het is om in een goed hotel te zitten waar alles geregeld is. Hoe het is om met een glas wijn het gazon op te lopen en ergens in de zon te gaan zitten. Hoe je ’s avonds het restaurant binnenloopt en het ene na het andere fantastische gerecht met een topwijn erbij geserveerd te krijgen.

De natuur, de Hollandse luchten boven de bossen. De ooievaars die langzaam overvliegen en op het nest gaan zitten klapperen. De wespen die en masse op het suikerbrood zitten. De geur van het gras. Alles. Alles opzuigen alsof het nieuw is.

Een weekeindje weg heeft het effect van een ouderwetse vakantie die oneindig leek te duren. Na zoveel dagen dagelijkse routine die oneindig lijkt te duren.