Maandelijks Archief: september 2019

Feest! Toen en nu.

23 maandag sep 2019

Posted by in leven

≈ Een reactie plaatsen

Tags

,

Een tevreden mens

Al heel vaak heb ik mijn verjaardag gevierd. Ik ben in de zomer jarig en ik kan me nog herinneren van vroeger dat veel vriendjes dan op vakantie waren. De zon scheen eeuwig en de straat was waar het feestje was. Er is wel een en ander veranderd in de loop der jaren. Afgelopen zomer was ik weer jarig. Dat heb ik uitbundig gevierd en daarmee was de kous af. Dacht ik.

Dat liep anders. Gezin en vrienden wilden het nog verder vieren en dat hebben we dus afgelopen weekeinde gedaan. Ik moet zeggen dat het de moeite meer dan waard was.

Feestjes zijn altijd het moment om weer bij te praten over het leven, de liefde en de vriendschap. Ik herinner me nog de verjaardagen van vroeger. Er kwamen hapjes, heel simpele, op tafel en er stonden altijd cocktailglazen met twee soorten sigaretten op tafel. Mét en zonder filter. Er werd volop gerookt, er werd volop gedronken (vooral bier, jonge klare of een citroentje met suiker) en er werd volop herrie gemaakt. Met z’n allen in een kring en praten, lachen. Mijn vader verwisselde af en toe een plaat.

Die hapjes waren simpel, zoals ik schrijf. Het was een blokje kaas en erop óf een stukje ananas óf een stukje stemgember. Verder was er leverworst en als we sjiek deden dan een asperge uit blik met ham eromheen. Chips met ‘Festival’ dipsaus en natuurlijk pinda’s. Dat was het ongeveer. Geen idee meer hoe laat we begonnen en zeker geen idee hoe laat het werd. Ik lag al lang en breed in bed.

De gasten waren altijd dezelfden: familie, ooms en tantes, de grootouders en wat buren. Maar vooral familie. Soms vind ik ergens een zwart-wit foto van zo’n feestje.

Ik zie mezelf op de foto met een helm op en een zwaard in mijn hand, achter de deur. Ik hield niet zo van drukte. En ik zie mijn vader, lachend en ik heb het gevoel dat ik in de spiegel kijk.

De feestjes nu zijn anders. Ik regel iemand die komt BBQ-en en mijn oudste zoon maakt een playlist zodat we de hele avond muziek hebben. En om te voorkomen dat we achterblijven met wel heel erg veel vaat huren we alles bij een topbedrijf. Voor verrassend weinig geld heb je alles voor 30 personen in huis.

En natuurlijk wordt de familie uitgenodigd voor het feest. Broer en zus met aanhang. En daarnaast heel veel vrienden. In mijn jeugd woonde iedereen in de buurt. Zuilen in Utrecht. Het verst weg was de familie die woonde op Plan Overvecht. Dat was het. Nu nodig ik vrienden uit die in de VS wonen en uit het hele land. De vrienden hebben over de hele wereld gewoond en gewerkt. Men maakt selfies en foto’s. Op Whatsapp zijn er groepen aangemaakt om uit te nodigen, cadeaus te bespreken, voorpret te hebben.

We zijn een generatie verder, in alles. In welvaart, in techniek, in mogelijkheden, in mobiliteit, in huisvesting, in financiële positie. De foto’s van nu lijken niet meer op de foto’s van vroeger. Ze worden bewerkt zodat ze mooier en leuker worden. Ze worden gedeeld op social en uit alle hoeken komen er reacties op. Er staan geen sigaretten meer op tafel en de mensen die wel roken zijn enorm in de minderheid. De Goudse kaas en vervangen door allerlei kaasjes uit allerlei landen. Een andere tijd.

Maar het belangrijkste is niet veranderd. We komen nog steeds bij elkaar om feest te vieren. We eten en drinken. We praten met iedereen die er is en hebben lol. De jarige wordt toegesproken (ik door vrouw en oudste zoon), we raken ontroerd, we worden gejend en liefdevol worden wat slechte eigenschappen benadrukt. De jarige speecht ook en probeert leuk en luchtig te zijn. De kern is dat we het met elkaar goed hebben, dat we van elkaar houden en dat we nog heel veel feestjes met elkaar gaan vieren. Dát is niet veranderd. Dat was in mijn jeugd op Zuilen zo en dat is nu niet anders.

Wat ook niet is veranderd: de tevreden blik van de jarige die alles aanziet en weet dat het goed is.

Ik ben al mijn hele leven tevreden met mijn verjaardag en vandaag weer het meest.

Nog maar een jongen (16-20)

19 donderdag sep 2019

Posted by in leven

≈ Een reactie plaatsen

Tags

, ,

Een aanslag op onze rechtsstaat, dat is de moord op advocaat Wiersum. Met deze moord bereiken de mensen achter de dader wat zij willen. Er ontstaat angst en grote voorzichtigheid. Die was er al onder rechters (die spreken het vonnis uit) en Officieren van Justitie (die spreken de eis uit). Ook journalisten worden bedreigd. Maar met deze moord wordt er iets nieuws toegevoegd. Als iemand wordt bijgestaan door een advocaat dan moet ook de laatste vrezen voor zijn of haar leven.

We kunnen niet hard genoeg hierover oordelen.

De moord is gepleegd door een jongen van tussen de 16 en 20 jaar oud. Geen spoor van momenteel en waarschijnlijk is hij doodgemoedereerd afgereisd naar een adres in Amsterdam of Utrecht of Nieuwegein of waar dan ook. Hoe het ook zij: hij leeft in een sociale omgeving. Iemand heeft hem geld beloofd, iemand heeft hem een wapen gegeven, iemand hoort het signalement en denkt ‘dat kan die en die wel eens zijn’. Niemand die in volstrekte isolatie leeft en dingen doet.

Ik acht de kans heel groot dat er mensen om hem heen zijn die weten wat hij gedaan heeft en dát hij het gedaan heeft. Die hem thuis hebben zien komen met meer dan normale aandacht voor het journaal. Of wat dan ook.

Mensen die nu zwijgen. Mensen die het mede mogelijk maken dat dit kon en kan gebeuren.

Ook daar kunnen we niet hard genoeg over oordelen.

En mocht de dader ooit gevonden worden en worden aangeklaagd, dan zal hij worden bijgestaan door een advocaat.

Niet advocaat Wiersum. Die is dood.

De Hypermarché

16 maandag sep 2019

Posted by in leven

≈ Een reactie plaatsen

Tags

, , ,

Hypermarché, Intermarché, Ecomarché: er zijn nogal wat namen voor de supermarkt in Frankrijk. Die bij ons in het dorp is hierboven afgebeeld. Een mooie, overzichtelijke, goed ingerichte supermarkt. Zo was het niet altijd overigens.

Toen wij in 2002 in Carcés terechtkwamen stond op deze zelfde plek een grote schuur met een dak van golfplaat. Als het regende dan was het binnen ook nat. Het assortiment was zeer lokaal omdat het een vestiging was van Les Mousquetaires. Doelstelling was lokale producten in de schappen te hebben en dat was dan ook zo. Het was er altijd druk en na een paar jaar kwam er nieuwe verlichting. Daarmee zag het er minder boers en iets aantrekkelijker uit.

Het dorp had veel winkels. Drie supermarktjes, vier bakkers, twee slagers, een groenteboer en een Presse waar je van alles en nog wat kon kopen. Er was veel levendigheid in een heel klein dorpje. Ik deed boodschappen in het dorp en voor grotere hoeveelheden ging ik naar Les Mousquetaires. Chips, wijn, frisdrank en nog het een en ander. Dat ging prima.

Op een dag was de supermarkt gesloten wegens verbouwing. Toen ik maanden later terug was bleek wat er was verbouwd: alles. Het pand stond er zoals boven afgebeeld. Nieuw, van steen en met een goed en dicht dak. Het assortiment was nog exact hetzelfde. Toen opeens heette Les Mousquetaires Écomarché en begon het assortiment uit te breiden. De koekjesafdeling, de eerste bij binnenkomst, werd heel groot. Brood kwam erbij. Niet het beste stokbrood, nog steeds niet, maar de rest was top. Er kwam een echte betere slager met allerlei kant en klaar eten. Van Museau (heerlijk) tot aan allerlei brochettes. Ze hadden het. Er kwam een visafdeling. Niet groot maar wel goed gesorteerd en heel vers.

Je kunt er ook heel voordeling tanken en sinds twee jaar is dat 24/7 met een cardautomaat. Prima dus.

Die uitbreidingen vonden plaats in een jaar of twee, drie schat ik. En opeens heette de Écomarché Intermarché.

Het begon merkbaar te worden in het dorp. Een van de bakkers stopte ermee, en onlangs nog een. Er bleef één slager over en de groenteboer had een steeds ouder wordende clientèle. Een groenteboer die inmiddels ook is gestopt.

Het ging zo goed met de supermarkt, en vooral met de franchisenemer, dat hij de Presse in het dorp overnam voor zijn dochters. Een leuk hebbedingetje. Die bakten er vervolgens niks van en na een jaar of twee verdwenen zij weer in de anonimiteit. De Presse heeft twee jaar leeggestaan en er zit nu een makelaar. De vierde in het dorp. De supermarkt verkoopt inmiddels alle tijdschriften die denkbaar zijn en de afdeling pennen en papier is redelijk groot. Het assortiment van La Presse ligt nu gewoon in de schappen.

Tja, wat was er nou eerder, de kip of het ei. Ging het slechter met het dorp en groeide daardoor de supermarkt of was het andersom. Of is het een proces dat zichzelf versterkt? Feit is dat sinds de verbouwing en uitbreiding van de supermarkt het aanbod in het dorp is verschraald.

En niet alleen in ons dorp. Vanuit Montfort en Correns komen bewoners naar ons dorp. Regionaal heeft deze supermarkt een aanzuigende werking. En ook daar zie je de middenstand verdwijnen.

Het is het verhaal van Frankrijk denk ik. Waar je ook bent en welke stad je ook binnenrijdt, eerst zijn er immense Zones Industrielles met een enorme Leclerc, Casinó, Auchan, Intermarché of hoe ze ook allemaal heten. Eromheen allerlei winkels omdat je er toch bent: schoenen, sportartikelen et cetera. De dorpen staan half leeg.

Het schrijnendst bij ons in de buurt is Brignoles. Ooit een bruisend stadje en inmiddels een dorp in afbouw met enorm veel leegstand en hangende mensen. De ziel is er totaal uit.

Sommige dorpen vinden zich opnieuw uit. Cotignac is daarvan een heel goed voorbeeld. Carcès probeert het met een avondmarkt, met Marie die toch weer de beste groenten is gaan verkopen vanuit een heel klein winkeltje. De strijd om de klant is echter verloren aan de grote Hypermarché net buiten het dorp. En ook ik doe daar mijn boodschappen. Behalve brood en goede ham en museau. Die zijn in het dorp vele malen beter.

En ’s morgens een beetje kletsen met de bakkersvrouw is mij ook heel veel waard.

Roodborstje

05 donderdag sep 2019

Posted by in leven

≈ Een reactie plaatsen

Gisteren in het begin van de avond hoorde ik boven een enorm kabaal. Twee katten in huis, Jaap en Joop, dus dat komt vaker voor. Deze keer duurde het kabaal echter wel heel lang.

Ik holde naar boven en daar zat Jaap voorover gebogen over een piepklein roodborstje. Er was veel omgegooid dus hij was niet zomaar aan het roodborstje gekomen.

Dat was trouwens wel mijn vraag: hoe kwam dat vogeltje überhaupt binnen?

Een kantelraam stond op een kiertje open en waarschijnlijk had het vogeltje daar op de rand gezeten en was gegrepen door deze fijne Noorse Boskat.

Ik pakte het vogeltje op en samen met mijn zoon heb ik buiten zitten kijken of het nog wat zou worden. Geen bloed, geen wondjes, gewoon een klein heel roodborstje dat amechtig ademde. Kleine zwarte kraaloogjes.

Ik ging naar binnen de boel opruimen. Zelfs op het raam zaten afdrukken van kattepoten.

Mijn zoon kwam naar binnen met het vogeltje en zei: “nou pa, ik heb voor het eerst een dood dier in mijn handen. Hij ademde heel snel en toen was ie dood.”

Het roodborstje is tenminste niet eenzaam heengegaan.

Een brullende begrafenis

04 woensdag sep 2019

Posted by in leven

≈ 2 reacties

Afbeeldingsresultaat voor carces l'eglise

Carcès, een zondagochtend. Na brood gekocht te hebben bij onze bakker, hebben mijn zoon en ik wat gedronken bij het café. Het volgende is altijd een kaarsje opsteken in de kerk. Dat schijnt ook te werken als je er niet in gelooft. Mooie rituelen.

We lopen langs de kerk en we zien een condoleanceregister liggen voor de kerk. Dat ligt er om de week wel eens en het gaat dan om mensen van boven de tachtig. Er wordt ook altijd volop getekend en als de dag van de begrafenis is, is het ook altijd druk. De kerk vult zich, de jonge pastoor gaat voor en men verlaat de kerk. Achter de auto aan loopt men naar de begraafplaats zo’n 500 meter verderop.

Zo gaat het meestal.

Deze zondagochtend ging het allemaal iets anders. We, mijn jongste zoon en ik, liepen langs het register en ik zag dat het ging om een jonge vent van 27. Dat komt altijd anders binnen dan een tachtigjarige. Die heeft een lang gevuld leven achter de rug en als het meezit was dat een mooi leven. Als je 27 bent ligt dat anders. Dan hoor je niet te sterven. Dan hoor je te dromen over je leven en alles wat er nog gaat komen. Je gang naar de begraafplaats moet zijn achter de kist van familie op leeftijd, eventueel opa of oma. Meer niet.

Zelf hoor je niet in een kist te liggen. We schrokken er dus samen van en spraken erover op weg naar huis. En we bespraken het bij het ontbijt. Als ouders voel je wat er allemaal achter zo’n bericht zit.

Een paar dagen later waren we natuurlijk weer in het dorp en toen was de mis gaande voor de uitvaart. Voor de kerk stond de rouwwagen, altijd een busje, en erachter stonden wat motorrijders. Een stuk of zes.

De deuren van de kerk stonden open en de kist werd naar buiten gedragen en in het busje geschoven. Toen kwamen de mensen naar buiten en onder hen een groot aantal in voetbalshirts. De jonge man die dood was was een sportliefhebber, zoveel was wel duidelijk.

Na een vijftal minuten, diepe stilte ook op ons terras, werd het busje gestart en toen brak de hel los. Beetje rare uitdrukking in deze context maar zo klonk het wel. De motorrijders startten hun motoren en gaven vol gas. Niet een keer maar vele keren. Zeer luid. Iedereen schrok zich dood. Toen het busje begon te rijden reden de motoren erachter aan met hetzelfde kabaal. De hele hoofdstraat door met meer decibellen dan goed is voor de mens. Tot aan de begraafplaats hoorden we hen.

Indrukwekkend en verwarrend was het zeker.

Later hoorden we dat de man in kwestie zich had doodgereden op zijn motor. Dat hij jong en heel sportief was en een mooie toekomst voor zich had liggen. Ineens was alles gestopt.

We waren erg onder de indruk van deze brullende begrafenis. Mooi ook.