• Over

Dick Koopman

~ Durf te denken

Dick Koopman

Tag Archief: Frankrijk

Het eeuwige Frankrijk verandert (*)

29 zaterdag feb 2020

Posted by Dick Koopman in leven

≈ Een reactie plaatsen

Tags

Cote&Provence, Cotignac, Frankrijk, Var

Afbeeldingsresultaat voor la france profonde carces

Enige jaren geleden verscheen een biografie van De Gaulle (van Henk Wesseling) met de mooie titel ‘De man die nee zei’. Ik kocht het boek direct en las het in één ruk uit. Dit ging niet alleen over De Gaulle maar over alle Fransen. Nee zeggen tegen heel veel.

Frankrijk is een land van heel veel tradities. Van heel grote tot heel kleine. Quatorze Juillet is altijd een groot feest en zal dat ook blijven. Niemand die het in zijn hoofd haalt iets te veranderen. Men koestert de tradities en heeft een afkeer van veranderingen. Zeker als die worden gevraagd vanuit Parijs, zoals nu door Macron. Frankrijk is zichzelf.

En dus kan ik nog steeds oefenen in zen in de supermarkt als er weer iemand betaalt met een cheque en niet met een carte bleu. Ik kan een petit blanc op het terras drinken zo om half elf in de ochtend maar als ik voor drie uur een pastis bestel is dat vloeken in de kerk. De post die nog steeds iedere dag wordt bezorgd, steak frites kan ik overal eten en zo kan ik nog heel lang doorgaan. En als er al vernieuwing dreigt gaat men staken omdat verandering altijd wordt gezien als verslechtering. En zo blijft La France Profonde geloven in een wereld die er niet meer is. 

Maar niet iedereen gelooft meer in het onveranderlijke. Jongeren trekken weg uit de dorpen en er zijn tegengeluiden en tegenbewegingen. En dan niet alleen geluiden in Parijs of Lyon. 

Ook in het klein is de oude manier van doen niet meer houdbaar. Het moet anders en dat gebeurt ook.

Neem het dorp Cotignac in de Var, niet ver van ons vandaan. Dat dorp was een jaar of vijftien geleden op sterven na dood. Het had alles: een mooie cours, schilderachtig onder de platanen en een relaxte sfeer. Toeristen kwamen er wel, maar gingen ook weer weg omdat er niets geburde. Bij de cafés aan het einde van de cours hingen jongeren die zich verveelden. Werk was schaars en zelfs de restaurants werden steeds minder ok.

Jonge mensen hebben daar verandering in gebracht. Op zeker moment gingen restaurants over in andere handen, er kwamen meer terrassen en die waren goed onderhouden. Het café waar je werd uitgescholden sloot en ook daar kwam iets anders. Er kwam een hippe wijnbar waar je buiten aan barretjes gezeten een soort tapas kon eten. Een goede wijn vestigde zich in het dorp met een heel mooie winkel erbij. 

Boven die wijnhandel werd een ‘museum’ geopend, niet groot wel mooi. In de straat naar de Mairie kwamen ateliers. Er vestigde zich een nieuwe artisanale bakker waar nu de rijen voor de deur staan. Er kwam een hotel met een mooi terras. Jonge mensen die initiatief namen om van dat mooie dorp iets mooiers te maken. Zeker, er was scepsis maar die is weg. De trots is terug.

Het ging niet vanzelf en er moest veel veranderen. Vooral mentaal. Toeristen zijn geen plaag maar een bron voor groei. Werken in de horeca is top als het druk is. Wijn verkoopt niet zichzelf maar moet je packagen in een concept. Gruwelijke woorden voor de man van middelbare leeftijd die na een borrel in zijn Lada Niva stapt en ‘bof’ roept. 

De oplettende Frankrijkganger ziet het land veranderen. Dat moet en dat is niet erg. Het zorgt ervoor dat jongeren hun idealen na kunnen jagen en Frankrijk interessant blijft. Juist de combinatie van traditie en veranderen maakt het spannend en mooi.

(*) Ook gepubliceerd in Côte & Provence, voorjaar 2020, p.35.

Een raar land.

26 maandag aug 2019

Posted by Dick Koopman in leven

≈ 4 reacties

Tags

Carcès, Frankrijk, gele hesjes, politiek, Var

Er zijn er die het land haten. Wat zij die dat doen erover zeggen is dat het wel mooi is maar de inwoners zo arrogant zijn. Nooit aardig. En ook dat je er niet lekker kunt eten. En ook overigens dat de dorpen saai en leeg zijn. Dat er niets te doen is. Dat het, kortom, een land is dat je beter kunt mijden.

Er zijn er die van het land houden. Die een beetje de taal spreken en er dan achterkomen dat de bewoners eerder schuchter zijn dan arrogant. Die weten dat niet alle dorpen opwindend zijn maar dat niet heel erg vinden. Dat het, kortom, een land is dat je moet omarmen zodat het land jou omarmt.

Frankrijk.

Ik hoor tot de tweede groep mensen. Ik hou van Frankrijk en ik hou van de Fransen. En zeker, de allereerste keer dat ik er was – in Parijs – trof ik niet anders dan afstandelijke norse mensen aan. Ik sprak geen woord Frans en ik ontmoette geen enkele hulp. Mijn Engels was niet goed besteed.

Dat is vele jaren her. Inmiddels spreek ik Frans, heb ik een tijdje in Parijs doorgebracht en kom ik met mijn gezin alweer 17 jaar in de Var, in een klein dorpje met een paar duizend inwoners.

En het ís een raar land. Althans, in onze ogen. De mensen hebben een hekel aan Parijs, vooral de politiek in Parijs, én verwachten dat datzelfde Parijs wel met een oplossing komt voor de lokale problemen. Die zijn groot. De armoede in de Var is groot en de crisis laat nog steeds zijn sporen na. Winkels sluiten, mensen hebben geen of weinig vangnet en als je rondloopt op de avondmarkt zie je dat er niet veel welvaart is. In een dorp verderop, Le Luc, wordt al jaren gebouwd aan een miniatuurparijs door de gele hesjes. Zij waken erover en spreken je aan als je er langskomt. Zij fulmineren tegen de politiek en eisen ingrijpen door diezelfde politiek.

Het Front National is in bijna alle dorpen de grootste.

De tradities worden in ere gehouden. La France Profonde tegen Parijs tot aan de jaarlijkse feestjes die met verve gevierd worden. Ieder jaar zijn er naast 14 juli allerlei redenen om met elkaar feest te vieren. Dan is er kermis en op het grote plein is er bijvoorbeeld een Grand Aïoli. Met elkaar eten aan lange tafels waarbij een zangeres liedjes zingt van Edith Piaf. Vals.

Deze zomer kwamen we terecht op zo’n feestje, zonder dat we dat overigens vooraf wisten. We wilden wat eten en schoven aan. Eén menu was er: koude pasta vooraf, pizza en ijs na. En wijn, veel wijn.

Het terras zat bomvol en er was een DJ. Veel muziek met heel veel lichteffecten. Het oogde allemaal wat goedkoop. Op enig moment draait hij een voor mij onbekend nummer en binnen drie minuten staan er zo’n twintig vrouwen collectief hetzelfde dansje uit te voeren. Een soort line dancing maar dan net anders. Simultaan exact dezelfde pasjes. Daarna de Macarena en nog zo het een en ander. De andere mensen, vooral mannen, op het terras klapten, zongen mee en hadden plezier. Het dorp vierde feest en hoe. ’s Avonds was er natuurlijk vuurwerk.

De volgende dag kom je elkaar weer tegen op het terras en bij de bakker. Twee zoenen en zeggen dat het een leuk feestje was. Dat er nu gewoon weer hard gewerkt moet worden. En hard werken doet men. De winkels zijn vroeg open tot laat op de dag. Veel mensen hebben werk in de wijnbouw. Slechts enkelen zijn daar rijk mee geworden, de rest zeker niet. Mensen klussen veel bij. Maken zwembaden schoon, doen klusjes. Sommigen rijden naar Nice, anderhalf uur rijden, om daar te werken.

Mijn ervaring is dat als je een beetje de taal spreekt en je best doet, de Fransen niet afstandelijk of arrogant zijn. Integendeel. Verwelkomend en open. En ik weet ook wel dat ik er nooit bij zal horen, nooit echt. Maar dat is mijn doel ook niet. Als ik dat zou willen dan moet ik er gaan wonen. Dan lukt dat wel.

Ik weet ook dat als je in oktober door de Bourgogne naar het zuiden rijdt en daar door dorpjes komt er echt helemaal niets te doen is. Geen restaurants die uitnodigend open zijn, geen flamboyante cafés. Niets. Wel in de steden, niet in de dorpjes. Dat is in de Var niet anders. Dichtgeplakt met oude kranten noemde mijn moedertje dat.

Maar als je een neus voor Frankrijk hebt dan kijk je verder. Dan zie je dat niet alles dicht is en dat je wel lekker kunt eten. De de lucht gevuld is met de geur van open vuur als de boeren zich gereedmaken voor de winter. Dat in de verte het geknal van de jacht is te horen. Dat de wijnvelden langzaam tot roodbruin verkleuren en dat de lucht steeds kouder wordt. Dát zijn de dagen waarop mijn liefde voor Frankrijk nog groter is. Het moment op het terras waar dat nog net kan qua temperatuur, met een goed glas en soms een vleug tabaksrook van de buurman die zo op Steven Seagal lijkt.

Gelukkiger kun je me niet meemaken.

Futiele feiten

19 maandag aug 2019

Posted by Dick Koopman in leven

≈ Een reactie plaatsen

Tags

Frankrijk, Politici, twitter

Drie weken van een afstand naar Nederland kijken. Dat heb ik gedaan. Iedere ochtend mijn digitale krant lezen en na maximaal tien minuten klaar zijn. Zoveel gebeurde niet. Het was zomer immers en dan lijken gebeurtenissen zich ook koest te houden. Pas als mensen weer dingen gaan doen komen er ook gebeurtenissen.

Hoe dan ook: van een afstand was Nederland een paradijs waarin alles voortkabbelde. Tot ik zo af en toe ook eens op Twitter keek. Daar was het als vanouds oorlog, strijdgewoel, gedoe, geruzie enzovoort.

Twitter nodigt uit tot het uitvergroten van heel kleine zaken tot enorme proporties. Futiliteiten worden groot nieuws. Soms veroorzaakte ik het zelf. Door bijvoorbeeld te reageren op een tweet van een bekende ruziezoeker. Dom, dom, dom. Tot dagen daarna kreeg ik heel veel shit in mijn timeline van zijn trollenleger. Twitteraccounts, vaak anoniem, met maximaal 150 volgers die opkwamen voor hun held.

Bijzonder.

Ik werd er moedeloos van.

De relativering hiervan is natuurlijk dat het slechts Twitter is. Dat op Twitter ook slechts een deel van de mensen actief is en dan ook nog eens het deel met veel negativiteit. In het echte leven kom ik hen niet tegen.

Nederland is een paradijs waarin mensen boos zijn. Er alle ruimte voor hebben. Mensen die beweren dat we hier in een dictatuur leven en dat dag in, dag uit doen, zonder te worden opgepakt. Mensen, politici ook, die willen dat we uit de EU stappen omdat dat echt beter zou zijn voor ons. Het komt allemaal voorbij. Complotgekkies die continu de lokale temperatuur tweeten om aan te tonen dat het klimaat helemaal niet verandert.

Soms reageer ik met feiten om bijvoorbeeld te laten zien op welke plaats Nederland in allerlei ranglijstjes staat. Steevast bij de beste presterende landen. Maar feiten maken geen enkele indruk meer. Het gaat om perceptie. En als de perceptie negatief is dan zijn feiten te wantrouwen. Sterker nog: feiten die het wantrouwen tegenspreken versterken het wantrouwen.

En dat alles bezien vanaf mijn bergje, diep in Frankrijk. Een land met een armoede die we hier niet tegenkomen. Met een wantrouwen, niet ten opzichte van feiten maar ten opzichte van politici in Parijs. Een land ook waar mensen met elkaar ’s morgens om 10 uur op het terras de stand van zaken bespreken en er nog een glas op drinken. Waar mensen boos zijn maar ook weer niet tè boos want dan heb je een slecht leven. En dat is al niet te best.

Het zou ons land helpen als en wanneer we onszelf niet al te serieus zouden nemen. Idem onze perceptie: die is altijd voorwaardelijk waar. Percepties kunnen geheel los staan van de werkelijkheid zoals die is. Percepties zijn meningen, overtuigingen, privé constructies, meer niet. En als we die ook niet al te serieus nemen dan worden we met elkaar ook wat relaxter. Ik ben ervan overtuigd dat iedereen, niemand uitgezonderd, tien jaar geleden andere overtuigingen had dan nu. En over tien jaar weer. Die relativiteit ten opzichte van jezelf voelen werkt heilzaam.

Nederland is het minst slechte paradijs denkbaar en laten we daar een glas op drinken. En voordat de discussie grimmig wordt nog een glas. Gewoon, omdat hoe dan ook we het met elkaar moeten doen. Er is geen keuze.

De feiten zijn nu eenmaal wat zij zijn.

‘Stoptip!’: Sillans-la Cascade! (*)

17 vrijdag mei 2019

Posted by Dick Koopman in leven

≈ Een reactie plaatsen

Tags

Frankrijk, Provence, Var

Het is eigenlijk gewoon een kruising die je passeert als je richting Aups rijdt vanuit het zuiden: Sillans-la-Cascade. Praat je over de Var. Wat vooral opvalt in de zomer is de drukte en dat je niet direct snapt waar die drukte mee te maken kan hebben. Zo gebeurde het ons al jaren. Nooit gestopt.

Tot dit voorjaar.

Niks drukte, het weer was top en dus zijn we gestopt. Vlak voor het dorp is een parkeerplaats. Als je dan de bordjes volgt naar La Cascade zie je dat dat een anderhalve kilometer lopen is. Gewoon doen. Een prachtige wandeling door het bos, steeds bergafwaarts. Mooie plekjes die je voorbijkomt en in de verte hoor je opeens geruis van water. Verder, verder naar beneden en opeens sta je midden in het bos bij een prachtige plek. Schaduwrijk, koel, uitnodigend water dat overigens redelijk koud is. En tussen de bomen door, omhoogkijkend zie je waar het allemaal vandaan komt: de waterval. Hoog, 42 meter, het begin van de rivier La Bresque. Zwemmen overigens verboden.

Op ons gemak teruggewandeld naar het middeleeuwse dorpje. Klein, mooi, een paar terrassen. Op het moment dat wij er waren was er een expositie. Over smaak valt niet te twisten zeg maar, maar ga wel even kijken. Altijd leuk, kunst. Je kunt er eten in een erkende ‘bistrot de pays’, La Cascade in de Grand Rue.

Zo hebben we toch anderhalf uur doorgebracht in het dorp waar we vaak alleen maar langsreden: Sillans-la-Cascade.

Ook gepubliceerd op coteprovence.nl

L’île de Porquerolles (*)

05 woensdag dec 2018

Posted by Dick Koopman in leven

≈ Een reactie plaatsen

Tags

Frankrijk, Maigret, Porquerolles, Vakantie

Ik wist van dit eiland dankzij Georges Simenon. Die bracht er veel tijd door en schreef erover in een van zijn Maigret-policiers. Maar het duurde vele jaren voordat ik de overtocht maakte. Beetje dom dat ik het niet eerder deed. Want het was meer dan de moeite waard.

Het begint al bij La Tour Fondue, ook bekend als La Batterie du Pradeau, op de zuidpunt van het schiereiland du Giens, en dan praat je dus over Hyères (Var). Daar stap je op de boot, in een klein echt Zuid-Europees haventje waar een totale rust heerst. De boottocht is kort en je ziet al snel het eiland opdoemen. Daar heb je meteen alweer hetzelfde lekkere gevoel van een lome vakantie, relaxed sfeertje.

Huur vooral een fiets en ga erop uit. Het eiland is niet breed en niet diep; 7,5 bij 3 kilometer. In een paar uur op de fiets krijg je een goede en vooral heerlijke indruk van dit eiland. Alles straalt een gezapige rust uit. Iedereen is ontspannen en wat top is: op de fiets heb je nergens last van auto’s.
Ik ben naar het zuiden gefietst waar je na een wandeling omhoog bovenaan de calanques uitkomt. Een spetterend uitzicht, het geschreeuw van de meeuwen om je heen en alleen maar natuur en nog eens natuur. Vreemde struiken, kronkelende paadjes en dan opeens het volle uitzicht. Prachtig, ik kan het niet anders noemen.

Op de terugweg bij een van de cafés op het centrale plein wat eten en drinken en daarna weer op de boot terug. We beleefden echt een topdag op dit mooie eiland. Zelfs zo mooi en leuk dat de zonen het ook top vonden. En dat is niet vanzelfsprekend.

Zelfs zo mooi dat ik een keer terugga voor een dag of drie. Er overnachten en genieten kan niet anders dan subliem zijn.

(*) Ook gepubliceerd op Coteprovence.nl

Koken als God in Frankrijk (*)

21 dinsdag aug 2018

Posted by Dick Koopman in leven

≈ 2 reacties

Tags

Frankrijk, koken, peyrassol

La-place-du-village-de-la-commanderie-de-Peyrassol

Elk jaar, op mijn verjaardag, hartje zomer, lunchen wij bij La Commanderie de Peyrassol in Flassans-sur-Issole (Var). In de 13deeeuw gesticht als commanderie van de Tempeliers is het nu een prachtlocatie midden in de wijnvelden. En er is bos. Minstens zo belangrijk wat mij betreft: de table d’hôtes. Lees je bijna nooit over in die restaurantgidsen, die een ‘table d’hôtes’ nogal overslaan. Wat jammer is. Je bent er ook als ‘passant’ meestal van harte welkom en treft dan een keuken die ertoe doet.

In elk geval bij deze Commanderie, die – nog afgezien van de sublieme natuur en de keuken – ook bijna een museum is. Overal staat, hangt en ligt prachtige kunst. Je kijkt je ogen uit. Het is werkelijk een van de mooiste locaties die ik ken.

Er wordt mooie wijn gemaakt, maar wat op mijn verjaardag toch vooral telt, is de lunch. Chef Guillaume Delaune, hier al jaren ‘achter de kachel’, houdt het in die zin simpel dat je eet wat de pot schaft. Nu klinkt dat boerser dan het is. Wat de pot schaft is namelijk vrijwel steeds fantastisch. Altijd een mooi voorgerecht, een hoofdgerecht met meestal vis, en een dessert. Begeleid door de wijnen van Peyrassol zelf. Memorabel! En zo word ik daar – heel tevreden – elke keer een jaartje ouder.

Een uitdaging

Omdat ik dacht, “dat moet ik ook kunnen”, heb ik het voorgerecht van deze zomer nagemaakt. En ik moet zeggen, dat is goed gelukt. Er waren wel wat complicaties overigens! Volgens mijn vrienden ziet het er netter en minder Frans uit dan het origineel. Maar hier gaan we.

Allereerst het origineel. Dat zag er zo uit:

Dk5yN0zX4AAni8q

Het recept

Het recept (pp) heb ik gebaseerd op alle smaken die samenkwamen en de uiterst summiere toelichting van de chef:

  • Een mooie rijpe tomaat, uitgehold
  • Venkel dungesneden
  • Ui in dunne ringen
  • Knoflook
  • Spinazie (handje)
  • Room
  • Geitenkaas
  • Venkelzaad
  • Takje salie
  • Tomatencoulis
  • Crema de Balsamico
  • Pijnboompitten
  • Peper en zout

De bereiding

De uitgeholde tomaat in de oven op 140°C in een minuut of 20 bakken tot zacht. In een sauteerpan in een beetje boter de venkel, venkelzaad, knoflook en ui met wat room langzaam in een minuut of 30 smeltend zacht maken. Op het laatst de spinazie erdoor en laten slinken. Iets laten afkoelen en de geitenkaas en wat pijnboompitten erdoor roeren.

Met dit mengsel de tomaat vullen en terugzetten in de nog warme oven.

De saus maken van de tomatencoulis met room erdoor roeren en langzaam verwarmen. Op smaak brengen met peper, zout en bijvoorbeeld een heel klein snufje tijm.

Saus op het bord, tomaat erop en wat crema de balsamico eromheen druipen. Als laatste wat geroosterde pijnboompitten in de saus en een takje salie in de tomaat steken.

Drink hier een mooie rosé bij.

Hoe ik het heb gemaakt

De complicatie waar ik mee te maken heb is een zoon die allergisch is voor melkeiwitten. Zodanig dat hij eraan overlijdt. Room, boter, kaas: alle een groot taboe.

Ik heb de room vervangen door sojaroom en de boter door margarine zonder melkpoeder. Voor de kaas had ik geen alternatief dus heb ik het gewoon hoger op smaak gebracht met kruiden. Wat tijm bij bij de groenten en je hebt het gevoel alsof er een geit meekijkt. Dit was mijn resultaat:

Dk56XrmXcAARI9n

Netter, minder Frans wellicht, maar net zo lekker. En de rosé was ook top.

Koken is een van de leukste dingen die ik ken en doe. Geen groter plezier dan achter mijn fornuis staan, mooie dingen maken en de gasten (in dit geval mijn gezin) ongelooflijk laten genieten.

Riekus Waskowsky dichtte ooit: dichten is net als koken, je gooit maar wat in de pan, tenminste als je koken kan.

En zo is het.

(*) Deels gepubliceerd op www.coteprovence.nl

Onweer op zijn Frans (*)

11 zaterdag aug 2018

Posted by Dick Koopman in leven

≈ 1 reactie

Tags

Carcès, Frankrijk, Noodweer, Onweer, Provence

unnamed-5

We hadden het kunnen weten, maar wat er gebeurde hadden we echt niet voorzien.

De dag begon wat bewolkt maar we konden lekker buiten ontbijten. Snel trok het dicht en begon het te onweren, heel ver van ons vandaan. We, vier volwassenen en vier pubers, zouden gaan kanoën op de Argens, een riviertje niet ver van ons vandaan. Een uitje dat altijd de moeite waard is. Anderhalf uur minimaal, relaxed en soms ook helemaal niet relaxed, de rivier af. Maar ja, met onweer op een rivier is niet slim. Gebeld en inderdaad bleek ook de organisatie het geen goed idee te vinden.

Dus op naar Cotignac, de Troglodytes bezoeken. Eeuwenoude grotten en grotwoningen. Altijd mooi en dan vooral het uitzicht. Op de terugweg werd het donkerder en donkerder.

En eenmaal thuis in Le Sommet begon het te regenen.

Dat hield niet meer op. Met bakken kwam het urenlang de hemel uit. We hadden een kleine, voorspelde, lekkage in huis. Het zwembad en de overloop daarvan liepen over van al het water. We telden de seconden na een coupe de foudre en het ene moment liep het onweer bij ons vandaan om vervolgens weer op ons af te komen. Het werd flink koeler en donker. In de loop van de middag viel én het water én de elektra uit.

De weer-app voorspelde dat het tussen 19 en 20 uur droog zou worden. Dat was mooi, want we hadden gereserveerd bij Les Chineurs, vanwege de perfecte pizza en daarna gingen we de Marché Nocturne en de kermis bezoeken. En, hey presto!, het werd droog. Wij ons bergje af naar het dorp. Wat we toen meemaakten hadden we niet verwacht.

Het restaurant was dicht, er was geen avondmarkt en de kermis stond in diepe stilte op de Place Respélidó. Welgeteld één restaurant was open en we mochten op eigen risico buiten zitten. Toen wij er eenmaal zaten kwamen er nog zo’n twintig gasten bij. De elektra viel geregeld uit wat een enorm goede sfeer gaf op het terras. Elkaar bijlichten met de mobiel, kletsen met elkaar. Het licht ging aan en er was gejuich. Vervolgens begon het weer te onweren en te gieten en het licht viel uit. De sfeer werd steeds beter. Fransen zijn uitstekend in het opvangen en relativeren van dit soort overmacht. Aah, bof! Het is nu eenmaal zo. Relax, eet en drink. Maak het gezellig!

We zijn de avond thuis binnen aan tafel geëindigd, bij kaarslicht. Drinkend, kletsend, spelletjes spelend, met heel veel plezier. Geen online dingen, de wifi lag er immers ook uit, en pubers die opeens graag spelletjes speelden.

Laat in de avond ging het licht weer aan en bleef aan. De volgende dag was het weer ongegeneerd lekker.

Black out in de Var is on-Nederlands heftig, maar als je je overgeeft aan wat er gebeurt kun je zomaar een vreemde heerlijke dag samen beleven.

Niet dat ik uitkijk naar de volgende keer…

(*) Ook gepubliceerd op Cote & Provence

Leven in Frankrijk (*)

28 maandag mei 2018

Posted by Dick Koopman in leven

≈ Een reactie plaatsen

Tags

Carcès, Frankrijk, Vakantie, Var

2017-07-29 09.15.05

Op de camping van Saint-Maximin-la-Sainte-Baume zat ik ooit te mijmeren. Hartje zomer, naast de tent stond de Peugeot – onder de vliegjes van de lange rit. Hoe mooi kon het leven zijn? Mooier dan dit zou het in ieder geval niet worden. Altijd mooi weer, altijd overal lavendel, altijd levendige dorpjes. Het geluid van de krekels. En dan het eten. Zo smaakvol bereid en immer met verse ingrediënten. Je zal maar in de Provence wonen, verzuchtte ik.

Decennia later wonen wij – parttime – in de buurt van die camping, in hartje Var. Ons dorpje Carcès heeft maar een paar duizend inwoners. Het is er loom en relaxed. Enkele winkels, wat cafés, een paar restaurants én een lekker huis. Le Sommet heet het, omdat het bovenop een berg staat, zo’n anderhalve kilometer lopen naar het dorp. Iedere ochtend doe ik die wandeling; naar de bakker voor het brood, het café voor een espresso, de kerk om een kaarsje op te steken. Die route bewandel ik nu al vijftien jaar. Dat doe ik met veel plezier en zonder me ooit te vervelen.

Eigenwijze bouwers

Voordat het zover was hebben we menig dorp bezocht om te zien waar we terecht wilden komen. We reden langs kleine, vrijwel uitgestorven dorpen tot aan Brignoles. Dat was het niet. Wat we wél wilden? Een levendig dorpje dat niet werd overspoeld door toeristen. Ons huis moest in een gewone woonbuurt staan, zeker niet in een quartier met buitenlanders. We vonden het dorp en het huis. Vanaf dat moment begon mijn beeld van Frankrijk, van de Var, te schuiven.

Zeker, het weer was geweldig en het leven was mooi. Het regelwerk bij de notaris verliep echter minder soepel. Het aansturen van de architecten was een baan op zich; zelden zulke eigenwijze bouwers meegemaakt. Er moest veel worden gesloopt omdat het een heel donker huis was, maar de voorliefde van de bouwers voor boogjes en smalle deurtjes bleek hardnekkig. Uiteindelijk is alles gelukt en hebben we er een borrel op gedronken.

Lager tempo

De omgang met de werklui was een voorbode voor wat ging komen. Of het nu ging om de elektricien of de zwembadman; allen hadden een sterke eigen overtuiging die je met verve en kracht moest ombuigen in je eigen richting. En als dat eindelijk zo was dan vonden ze het eigenlijk maar niks. We moesten eraan wennen: in Nederland is de omgang met aannemers en aanverwanten zakelijker, steviger en duidelijker. Je spreekt wat af et voilà.

Dat bleek in de Var anders te zijn. In het begin is dat irritant en op een gegeven moment wen je eraan. Je went eraan dat je met elkaar kletst over de wereld en omstreken. Dat je filosofeert over de mens en het hebben van kinderen. Dat je begrip hebt voor het feit dat jouw elektricien weer de verkeerde relais heeft meegenomen, en morgen weer. Ah, bof! Quel truc. Je went eraan dat op het terras zo rond elf uur de eerste mensen met een petit blanc zitten te genieten en te kletsen. Je went aan het tempo dat duidelijk lager ligt dan bij ons.

Zinvol gevecht

Leven in de Var is vooral onthaasten, relativeren en oog krijgen voor het kleine. Want ja, soms moet je op je tanden bijten van ongeduld. Bijvoorbeeld als na die grote verbouwing van het zwembad de eerste roestplekken zichtbaar worden. De elektra is uitgevallen en dat de oven niets meer doet. Of als Pierre-Jean, de ecologisch verantwoorde tuinman, pas aan het werk gaat na het derde glas rosé.

Als, als, als. Maar vooral is het een leven zoals het zou moeten zijn. Want zeg nou zelf, hoe belangrijk zijn al die zaken nu echt? Morgen is het zwembad er ook nog en je weet uit ervaring dat er binnen zes uur weer elektriciteit is en dat die struiken vandaag niet gesnoeid hoeven te worden.

Leven in de Var relativeert de hectiek van het Nederlandse bestaan; van een leven dat alles nu en wel direct moet. Je drinkt nog eens een glas, gaat lekker uit eten en, hoppa, morgen komt de zon weer op. Dát levensgevoel betekent niet dat de dorpsbewoners er met de pet naar gooien in het leven. Integendeel, denk ik soms; zij hebben een feilloos gevoel voor de zinloze gevechten tegen het bestaan en de zinvolle.

Een voorbeeld. Ook in de Var heeft de crisis jaren geleden hard toegeslagen. In rap tempo verdwenen in ons dorp winkels die niet voorzagen in primaire levensbehoeften. De speelgoedzaak verdween, de ijzerwarenwinkel, het boekhandeltje. Er was een winkel in vissportartikelen en geweren. Beide werden niet meer verkocht. Mensen hadden al een hengel of geweer en een tweede zat er niet in. De eigenaar was moedeloos, maar de zomer erop heette de zaak La Truffière en had hij een stuk grond plus een hond gekocht. In het najaar kwamen wij hem voor het eerst op de markt in Salernes tegen met manden vol truffels. Hij had zichzelf en zijn business opnieuw uitgevonden. Hij had een zinvol gevecht gevoerd.

Aandacht

Als je zoals de Fransen weet dat grote zaken in Parijs worden besloten, dan houd je het in je eigen leven klein en behapbaar. Dat is precies wat die man heeft gedaan. Hij heeft zijn eigen leven opgepakt en is doorgegaan. De bewoners hebben aandacht voor de ‘kleine’ dingen in het leven, die eigenlijk zo groot en belangrijk zijn. Als er iemand overlijdt zit de kerk vol met dorpelingen omdat jij op een dag ook aan de beurt bent. Een vriend van ons, die de lekkerste pizza ter wereld maakt, werd ernstig ziek. Iedere avond kwam hij even langs bij zijn restaurant om iedereen te groeten en kort te vertellen hoe het met hem ging.

Diep inzicht


En het weer? Tja, dat is ’s zomers inderdaad fantastisch en het nodigt uit om eeuwig buiten te leven. In de winter, als het koud en guur kan zijn, zit het dorp ‘dichtgeplakt met oude kranten’ zoals mijn moeder zou zeggen. Er is dan niets te doen. Een paar winkels zijn nog open en dat is het dan ook. Je hebt het ervoor over. Als in het najaar de oogst binnen is en de wijnvelden verkleuren naar prachtig bruin, groen en rood en je ’s morgens wakker wordt met de geur van open vuren in je neus is er geen mooier leven denkbaar. Onder een warme lamp toch proberen op het terras te zitten om met de bewoners te kletsen over het weer. Veel te vroeg op de dag een borrel nemen vanwege de kou.

Leven in de Var betekent afstand doen van een Nederlands tempo. Als je je eraan overgeeft dan zijn de weldaad en het welzijn groot. Je gaat kleine dingen waarderen en de grote relativeren. Je gaat de mensen waarderen, die niet zozeer stug zijn, zoals veel Nederlanders beweren, maar wat terughoudend. Je gaat mee in het diepe inzicht dat er veel is waar je niets tegen kunt doen en dat je van de rest van je leven iets moois moet maken.

 

(*) Ook gepubliceerd in Maison en France

De grotten van Cotignac (*)

03 vrijdag nov 2017

Posted by Dick Koopman in leven

≈ Een reactie plaatsen

Tags

Cotignac, Frankrijk, Var

 

Schermafbeelding-2017-10-22-om-10.37.59-620x360

Ze zijn jaren gesloten geweest omdat het te gevaarlijk was om er naar boven te gaan: de grotten van Cotignac in de Var. Inmiddels alweer enkele jaren geopend, en het is een goed idee om er naar toe te gaan.

Op je gemak de Cours Gambetta afslenteren, omhoog de Grand Rue in en dan linksaf nog verder omhoog. Het is even klimmen, maar met iedere meter wordt het uitzicht over het stadje mooier en wordt het ook stiller. Veel mensen nemen namelijk niet de moeite van de klim. Beetje jammer, dat wel.

Want als je dat wel zou doen wordt al het geklim beloond.

Wij troffen bij de ingang een inwoner van Cotignac die het geld (€ 2 pp) in ontvangst neemt en direct het een en ander vertelt. De grotten zijn zeer oud en de eerste bewoners waren waarschijnlijk de Kelten. In de 8ste eeuw NC werden zij door lokale mensen bewoond. Er werd in geleefd, wat nog steeds te zien is aan de roetvorming op de plafonds.

Eenmaal naar boven lopend moet je vooral geen hoogtevrees hebben. De restauratie is tot stand gebracht met stalen pijpen die zo’n beetje aan elkaar vast gemaakt zijn. Je moet flink door de knieën omdat sommige stukken maar 1.20 meter hoog zijn. En dan kom je boven. Wat een uitzicht. Wat een pracht. Je kunt tientallen kilometers ver kijken en Cotignac is van boven nog mooier dan je al dacht. Gewoon doen dus als je er een keer bent.

Dezelfde ‘toegangsman’ vertelde mij trouwens dat hij oorspronkelijk uit Aix komt. Maar daar was het zo druk. Hij kwam nooit tot rust. Nu, na 16 jaar wonen in Cotignac heeft hij als ambtenaar van de gemeente alle tijd voor zichzelf. Hij is gul in verhalen en vriendelijkheid.

Maar wil je ook als ambtenaar van zo’n stadje.

(*) Eerder gepubliceerd op coteprovence.nl

Le Grand Baou (*)

23 woensdag aug 2017

Posted by Dick Koopman in leven

≈ 1 reactie

Tags

Brad Pitt, Carcès, Frankrijk, George Clooney

Naamloos

 

Jaren geleden ging het gerucht dat George Clooney niet ver van ons in Carcès vandaan zou komen wonen. Zelfs Var Matin schreef erover. Zijn vriend Brad woonde immers slechts vijf kilometer verderop). Mijn vrouw wilde natuurlijk kijken waar dat dan was en wij togen naar die plek vol belofte. Een heel groot landgoed, wie had het anders verwacht.

Veel te zien was er niet maar even verderop langs de weg naar Le Val zag ik een weggetje lopen en besloot daarin te rijden.

Met vrees voor mijn auto reed ik een hobbelig pad af en kwam uit bij een Guingette. Klein, paar tafeltjes en je kon er vooral pizza eten. Er was ook een steil paadje naar beneden en wat we daar zagen overtrof iedere verwachting. Een waterval van een meter of tien hoog met daaronder een meertje. Mijn jongste zoon en ik gingen direct uit de kleren, het ijskoude water in. We waanden ons ergens in een regenwoud. Ver van alle drukte. Het gekletter van water en vol kleine beestjes. Libellen, schaatsenrijdertjes, visjes enzovoort. En, het allerbeste, wij waren met zijn vieren. Dat was het. Uren hebben we daar onder de waterval door gezwommen tot we gerimpeld en onderkoeld waren.

Een prachtplek. Maar wel een prachtplek die ontdekt is. De guingette is veel groter geworden, uitgebreider ook in assortiment en wat veel erger is: de waterval is ontdekt door zo ongeveer iedereen.

Een van de laatste keren dat wij er waren hadden wij een grote fout gemaakt. Wij gingen op zondag rond vier uur. Het meertje was gevuld met een kleine honderd Fransen die na de uitgebreide lunch, inclusief drank, ronddobberden op opblaasbare eenhoorns. We hebben wel gezwommen maar het water was erg warm. Hoe zou dat nou weer komen.

Daags daarna zijn we teruggegaan op een doordeweekse dag. En daar was de oude sfeer weer. Wij waren met zes anderen, de watertemperatuur was weer rond de 15 graden en het was opnieuw heerlijk.
De tip is dus: ga ’s morgens en in ieder geval altijd doordeweeks.

Oh, en na een of andere ruzie tussen George en Brad heeft George het huis doorverkocht aan een onbekende maar puissant rijke Zweed. Nooit gezien overigens.

Le Grand Baou
Route de Carcès, 83143 Le Val
http://www.chutedugrandbaou.com

(*) Ook te lezen op http://www.coteprovence.nl/vakantitip-prachtig-plekje-le-grand-baou/

← Oudere berichten

Abonneren

  • Berichten (RSS)
  • Reacties (RSS)

Archief

  • juni 2022
  • mei 2022
  • april 2022
  • maart 2022
  • februari 2022
  • januari 2022
  • december 2021
  • november 2021
  • oktober 2021
  • september 2021
  • augustus 2021
  • juli 2021
  • juni 2021
  • mei 2021
  • april 2021
  • maart 2021
  • februari 2021
  • januari 2021
  • december 2020
  • november 2020
  • oktober 2020
  • september 2020
  • augustus 2020
  • juli 2020
  • juni 2020
  • mei 2020
  • april 2020
  • maart 2020
  • februari 2020
  • december 2019
  • november 2019
  • oktober 2019
  • september 2019
  • augustus 2019
  • juli 2019
  • juni 2019
  • mei 2019
  • april 2019
  • maart 2019
  • februari 2019
  • januari 2019
  • december 2018
  • november 2018
  • oktober 2018
  • september 2018
  • augustus 2018
  • juli 2018
  • juni 2018
  • mei 2018
  • april 2018
  • maart 2018
  • februari 2018
  • januari 2018
  • december 2017
  • november 2017
  • oktober 2017
  • september 2017
  • augustus 2017
  • juli 2017
  • juni 2017
  • mei 2017
  • april 2017
  • maart 2017
  • februari 2017
  • januari 2017
  • december 2016
  • november 2016
  • oktober 2016
  • september 2016
  • augustus 2016
  • juli 2016
  • juni 2016
  • mei 2016
  • april 2016
  • maart 2016
  • februari 2016
  • januari 2016
  • december 2015
  • november 2015
  • oktober 2015
  • september 2015
  • augustus 2015
  • juli 2015
  • juni 2015
  • mei 2015
  • april 2015
  • maart 2015
  • februari 2015
  • januari 2015
  • december 2014
  • november 2014

Categorieën

  • Autonomie
  • Brexit
  • Burger serieus nemem
  • Burger serieus nemen
  • Commissie Stiekem
  • Communicatie
  • crisis
  • culinair
  • de open samenleving
  • deeleconomie
  • Durf te denken
  • economie
  • Europa
  • Fatsoen
  • filosofie
  • Geen categorie
  • GeenPeil
  • Grexit
  • griekenland
  • Gutmensch
  • Klant centraal
  • leven
  • Lezen
  • Literatuur
  • Maatschappij
  • Management
  • Marketing
  • mensbeeld
  • nationalisme
  • New Business
  • Ondernemen
  • Onderwijs
  • organisaties
  • Parijs
  • PEGIDA
  • politiek
  • Politiek correct
  • Populisme en de Grondwet
  • referendum
  • religie
  • Retail
  • seculaire religie
  • terreur
  • Toeristen
  • Turkije
  • twitter
  • Verlichting
  • vluchtelingen
  • Zwarte Piet

Meta

  • Registreren
  • Inloggen

Blog op WordPress.com.

  • Volg Volgend
    • Dick Koopman
    • Doe mee met 2.476 andere volgers
    • Heb je al een WordPress.com-account? Nu inloggen.
    • Dick Koopman
    • Aanpassen
    • Volg Volgend
    • Aanmelden
    • Inloggen
    • Deze inhoud rapporteren
    • Site in de Reader weergeven
    • Beheer abonnementen
    • Deze balk inklappen
 

Reacties laden....