• Over

Dick Koopman

~ Durf te denken

Dick Koopman

Maandelijks Archief: juni 2019

De Grote Tuinverbouwing

07 vrijdag jun 2019

Posted by Dick Koopman in leven

≈ Een reactie plaatsen

Tags

De Grote Tuinverbouwing, Homies Alarm, Robs Grote Tuinverbouwing, SBS6

Wij van Homies mochten laatst meewerken aan een bekend tv-programma: De Grote Tuinverbouwing. Het blijkt dat daar zo’n 600.000 mensen naar kijken en de waardering is hoog. Het is dan ook laagdrempelig en vooral gezellig en herkenbaar. Het format is strak. Bij wat je gewone mensen, zoals jij en ik, mag noemen wordt in korte tijd tuin en huis veranderd. De bewoners geven vooraf aan wat in ieder geval niet mag, de muren kanariegeel schilderen of iets dergelijks. Daarna wordt hun huis ter renovatie overgenomen door een leuk en vakkundig team. Het resultaat is altijd prima. Mensen zijn verrast als zij weer terugkomen in hun eigen veranderde huis.

Maar goed. Wij mochten meedoen en daarom was ik ter plekke bij de opnamen. Een gewone buitenwijk van een middelgrote stad. Niet al te oude woningen, veel watertjes er tussendoor en daar weer overheen bruggetjes. De woning in kwestie was deels met hout betimmerd en had een veranda, een porch uit een Amerikaanse film die zich afspeelt in Louisiana. We stonden in de polder van Nederland. 

Iedereen was druk. De tuin was al flink onder handen genomen en ik liep naar binnen. Daar immers zouden wij het alarm aanleggen, zodat de bewoners niet alleen in een nieuw maar ook in een goed beveiligd huis terug zouden keren.

De wijk waarin het huis staat is redelijk eenvormig. Er is geen sprake van één rij verandawoningen maar van hele straten. Een paar straten verderop zijn er woningen met óf links óf rechts een ruime schuur of garage. De bakstenen zijn op kleur uitgezocht. Bruin tot geelbruin. Idem voor de dakpannen. Met behulp van water en bruggetjes wordt een oud dorp gesuggereerd. Geen rechte straten maar met een bochtje. Niet alleen doorlopend maar ook doodlopend. Bruggetje over en dat sta je op een erfje. Aan alle kanten is nagedacht over knusheid. Maar doordat die zo streng is doorgevoerd ontbreekt de ziel. Je voelt dat je loopt in een tekentafelwijk en niet in een organisch gegroeide wijk.

Wat het mooie was van deze dag was de volkomen eigenheid van de woning binnen. Ieder detail, iedere foto was persoonlijk. De spullen in de keuken, de spullen op de tafel, de kleuren van alle muren. Hoe deze mensen in een redelijk eenvormig huis hun volstrekt eigen plek hadden gecreëerd. Alles ademde eigenheid uit.

Wonen in Nederland heeft een buitenkant, een gevolg van ontwerpen in het groot, én een binnenkant. Miljoenen mensen die daar hun eigen woning creëren en ervan genieten. Ook als ze zelf, zoals in dit geval, niet thuis zijn. 

Later zag ik alles terug op televisie en de mensen waren zoals ik het me ook had voorgesteld. Een warm jong gezin. En ze waren verrast over alle mooie veranderingen in hun huis. Over twee maanden hebben ze helemaal hun eigen draai eraan gegeven.

Ik ben blij dat ik hen belangrijke veiligheid heb kunnen geven, met het Homies Alarm.

D-Day en het vrije westen

06 donderdag jun 2019

Posted by Dick Koopman in leven

≈ Een reactie plaatsen

Tags

75 jaar, D-Day, PDA, rechtsextremisme, SAZU, UMC, vrijheid, WO2

Jaren geleden was ik in Arromanches, ergens in het najaar. Het was een droge, koude dag. De hemel was strakblauw. Het was eb en wij liepen het strand af richting zee. In zee lagen de resten van de oorlog, van 6 juni 1944. Bij de waterlijn gekomen draaiden we ons om en zagen dat enorme strand. Ik probeerde me voor te stellen hoe het was geweest die 6de juni.

Over de golven ga je richting Frankrijk. Je bent 18 of 22 of wat dan ook. Je weet dat je eruit moet en je maakt je een voorstelling van wat er dan komen gaat. Je schijt in je broek van angst. Je wilt niet. Je wilt terug naar huis, naar je ouders, naar je vriendin. Je wilt hier weg. Je weet dat alle mannen, alle jongens om je heen hetzelfde willen en voelen.

Dan opeens hoor je dat je je klaar moet maken om van boord te gaan. Dat je je schrap moet zetten. En dan, met gekraak, zwaait de klep open en achter de eersten ga je naar buiten. Tot aan je middel in de zee als je springt. Het getaktak van inslaande kogels. Om je heen vallen leeftijdsgenoten. Dood. Je wordt misselijk en kijkt omhoog, de lijken negerend. En je ziet dat strand, uitgestrekt. En daarachter zie je de oplichtende Duitse mitrailleurs die zwaaiend van links naar rechts kogels uitspuwen. En daar ga je.

Op de plek waar wij stonden waren dit soort jongens aan land gekomen. Tussen de staketsels door, tussen de lijken door, biddend niet te worden geraakt. En nu stonden wij hier in de zon. De wind door de haren. Geluid van meeuwen in de lucht. Hetzelfde uitzicht, het lange lange strand dat oneindig leek. Zelfs nu, in de vrede die we kennen.

In 1944 zat mijn vader in een kamp waar hij twee maanden na D-Day uit werd ontslagen door ingrijpen van de directeur van het Stads en Academische Ziekenhuis te Utrecht. Hij was vrij in een Europa dat werd bevrijd. Op 7 augustus 1944 om precies te zijn begon hij te werken in het SAZU. Vijftien jaar later, ook op 7 augustus, werd ik in hetzelfde ziekenhuis geboren. Dezelfde ik die uitkeek over de stranden van Arromanches.

Geschiedenis is een aaneenrijging van gebeurtenissen die eigenlijk pas achteraf goed zijn te begrijpen. En achteraf weten we hoe blij we moeten zijn met D-Day. Het SAZU is nu een duur appartementencomplex. Arromanches is nu een wat suffig dorp aan de kust met heel veel memorabilia. Mijn vader is in vrede overleden in het UMC, de opvolger van het SAZU. We leven in vrijheid. We kunnen zeggen wat we willen in een taal die de onze is. We hebben 75 jaar geen grote oorlog meegemaakt. Duitsland en Frankrijk zijn bondgenoten en strijden niet meer over stukken land.

Rechtsextremisme bestaat weer volop in Europa, maar ik acht Europa zo sterk dat de totalitaire verleiding niet groot meer kan worden. Ressentiment is er weer jegens bepaalde groepen maar ook daarin ben ik onverbeterlijk optimistisch. Het blijven kleine bewegingen. Geen grote.

Het westen is vrij. Wij zijn vrij. En misschien zijn we daar zo gewend aan geraakt dat we niet eens meer beseffen dat het anders kan zijn. Tegen allen die denken dat de tijd waarin we leven normaal is zou ik het volgende willen zeggen:

Ga naar Arromanches, loop het strand af, kijk om en probeer te voelen wat ik voelde die dag. Je bent nooit meer hetzelfde.

Wij zijn vrij.

Abonneren

  • Berichten (RSS)
  • Reacties (RSS)

Archief

  • januari 2023
  • december 2022
  • november 2022
  • oktober 2022
  • september 2022
  • augustus 2022
  • juli 2022
  • juni 2022
  • mei 2022
  • april 2022
  • maart 2022
  • februari 2022
  • januari 2022
  • december 2021
  • november 2021
  • oktober 2021
  • september 2021
  • augustus 2021
  • juli 2021
  • juni 2021
  • mei 2021
  • april 2021
  • maart 2021
  • februari 2021
  • januari 2021
  • december 2020
  • november 2020
  • oktober 2020
  • september 2020
  • augustus 2020
  • juli 2020
  • juni 2020
  • mei 2020
  • april 2020
  • maart 2020
  • februari 2020
  • december 2019
  • november 2019
  • oktober 2019
  • september 2019
  • augustus 2019
  • juli 2019
  • juni 2019
  • mei 2019
  • april 2019
  • maart 2019
  • februari 2019
  • januari 2019
  • december 2018
  • november 2018
  • oktober 2018
  • september 2018
  • augustus 2018
  • juli 2018
  • juni 2018
  • mei 2018
  • april 2018
  • maart 2018
  • februari 2018
  • januari 2018
  • december 2017
  • november 2017
  • oktober 2017
  • september 2017
  • augustus 2017
  • juli 2017
  • juni 2017
  • mei 2017
  • april 2017
  • maart 2017
  • februari 2017
  • januari 2017
  • december 2016
  • november 2016
  • oktober 2016
  • september 2016
  • augustus 2016
  • juli 2016
  • juni 2016
  • mei 2016
  • april 2016
  • maart 2016
  • februari 2016
  • januari 2016
  • december 2015
  • november 2015
  • oktober 2015
  • september 2015
  • augustus 2015
  • juli 2015
  • juni 2015
  • mei 2015
  • april 2015
  • maart 2015
  • februari 2015
  • januari 2015
  • december 2014
  • november 2014

Categorieën

  • Autonomie
  • Brexit
  • Burger serieus nemem
  • Burger serieus nemen
  • Commissie Stiekem
  • Communicatie
  • crisis
  • culinair
  • de open samenleving
  • deeleconomie
  • Durf te denken
  • economie
  • Europa
  • Fatsoen
  • filosofie
  • Geen categorie
  • GeenPeil
  • Grexit
  • griekenland
  • Gutmensch
  • Klant centraal
  • leven
  • Lezen
  • Literatuur
  • Maatschappij
  • Management
  • Marketing
  • mensbeeld
  • nationalisme
  • New Business
  • Ondernemen
  • Onderwijs
  • organisaties
  • Parijs
  • PEGIDA
  • politiek
  • Politiek correct
  • Populisme en de Grondwet
  • referendum
  • religie
  • Retail
  • seculaire religie
  • terreur
  • Toeristen
  • Turkije
  • twitter
  • Verlichting
  • vluchtelingen
  • Zwarte Piet

Meta

  • Registreren
  • Inloggen

Blog op WordPress.com.

  • Volg Volgend
    • Dick Koopman
    • Doe mee met 44 andere volgers
    • Heb je al een WordPress.com-account? Nu inloggen.
    • Dick Koopman
    • Aanpassen
    • Volg Volgend
    • Aanmelden
    • Inloggen
    • Deze inhoud rapporteren
    • Site in de Reader weergeven
    • Beheer abonnementen
    • Deze balk inklappen
 

Reacties laden....