Tsja, dan laat je je toch weer overhalen door de puber om naar Monaco te gaan. En zo togen wij vanuit ons dorpje naar Monaco, wetend wat we tegemoet gingen. Twee uur rijden en de auto was geparkeerd onder de terminalpier. Trappen en liften naar boven en daar stonden we in het Zuid-Franse equivalent van Valkenburg of Monschau of ieder ander toeristenoord.

En zeker, het is prachtig. Het uitzicht over de haven, de bergen achter dit ministaatje. Allemaal mooi. Maar er straalt ook een zekere armoe vanuit. Armoe en Monaco gaan niet samen en precies daar zit het ‘m in. Alles is ingesteld op ofwel massatoerisme (bovenop de rots in de oude stad), of op wat men in de sociologie “conspicuous consumption” noemt (beneden bij het casino).

Eerst maar de oude stad. Op het eerste gezicht oogt het helemaal niet zo toeristisch. Tot je richting paleis loopt. Een eigenlijk wat klein en rommelig gebouw met daaromheen typische toeristenwinkeltjes. Petjes, shirts, sneeuwbollen, kentekenplaten, noem het maar op en je kunt het er kopen. En dat gebeurt volop. Zelfs nu tijdens corona is het er heel druk.

En over corona gesproken: bij binnenkomst in Monaco werden we aangehouden en moesten we onze pass sanitaire tonen. Voor het eerst tot nu.

En dan de benedenstad. Ik vind dat je het een keer moet hebben gezien. De auto’s, het casino, de opgespotenen der aarde. Eén keer is genoeg. De puber wilde twee dingen: auto’s kijken, klokkies kijken en dan toch ook een derde, de kans hebben dat hij Max Verstappen tegenkwam. Nou wilde het toeval dat net toen wij boven waren, Verstappen een post op insta zette van zichzelf hollend langs de kade. We waren wat laat.

Dus wij auto’s kijken, nogmaals het casino en winkels met de duurste horlogemerken. Winkelende mensen met achteloos drie of meer tassen van peperdure merken, behangen met glimmend goud dat meer dan een modaal inkomen kost. De parkeerplaats voor Hotel de Paris waar je als sterveling niet mag komen, auto’s die miljoenen kosten. Niet een paar, maar tientallen.

Conspicuous consumption. Het kopen van spullen die een kernwaarde hebben (een auto) maar die zo luxe en zo over de top zijn dat ze slechts nog één doel hebben: laten zien dat je bulkt van het geld. Meer niet. En de ander laten voelen dat die niet bulkt van het geld. De reden dat men wil wonen in Monaco, los de van de Monegasken, is natuurlijk geld. Het is crowded en lelijk, en als je een uitzichtje denkt te hebben wordt er gewoon voor je neus een nieuwe flat gebouwd. Nee, voor de schoonheid kun je beter richting Èze gaan. Ook peperduur maar een Frans belastingrégime.

Precies dat uitstralen van al die rijkdom maakt me moe en opstandig. Er heerst in Monaco een ethische leegte die zijn weerga niet kent. Het is leeg, oppervlakkig, nietsig.

Ik de haven lag een boot, de KAOS. Nu kun je alles opzoeken en dus ook van wie deze boot is. Let op: de KAOS is van een van de nazaten van de oprichter van WalMart. Gekocht voor 300.000.000 dollar en het kost per jaar 30.000.000 dollar om hem in de vaart te houden. Het is dus een boot. Die per jaar een bedrag kost waarvoor een gemiddelde Nederlander 700 jaar moet werken.

Dit is Monaco. Luxe ledigheid.

Ga naar Nice, of Cannes. Ook daar dure auto’s en boten. Maar vooral een stad eromheen en een achterland van Fransen, gemiddelde Fransen die gewoon lekker willen leven en eten en drinken. Die wat sparen voor later of voor hun kinderen. Ga een keer naar Monaco om te zien welke wereld er ook is.

Volgende keer krijgt de puber weer zijn zin overigens.

Het echte, platte, gewone leven saai vinden. Je zal het maar hebben. Dat je naar buiten kijkt en denkt ‘dit lijkt allemaal wel zo, maar er is natuurlijk meer aan de hand’. En dan ga je zoeken en, verdomd, je vindt aanwijzingen dat er inderdaad meer aan de hand is.

Je kijkt naar het ophalen van het huisvuil en opeens valt je op dat er een nieuw iemand meeloopt. Niet eerder gezien. En hij zet de containers wel weer terug aan de weg maar laat het ophalen aan de ander over. Hij heeft ook een ander soort schoenen aan. Niet van die zware met dikke rubber zolen maar sportievere. Te nieuw ook. Er zijn meer gekke dingen.

Voor hij de container terugzet lijkt het wel of hij er iets ingooit. Met een swingend handgebaar neemt hij de container aan en daarbij wipt het deksel iets op. En dan doet hij iets met zijn rechterhand. Snel, te snel.

En wat nog het meest opvalt: hij zet alle containers perfect recht langs de stoeprand weer terug. Dat gebeurt echt helemaal nooit! Je moet ‘m altijd ergens bij de buren halen waar er gewoon drie of vier bij elkaar staan. Deze nieuwe vent is veel te netjes. Er klopt iets niet.

Je vergeet het weer.

Tot je in het dorp loopt en Handhaving aan het handhaven is. Er worden bonnen uitgeschreven en parkeerders aangesproken. En hoewel je ze inmiddels allemaal wel een keer hebt gezien loopt ook hier er opeens een tussen die te netjes is. Het valt je weer op. Hij blijft beleefd tegen overtreders, rustig. Betere schoenen en zijn uniform is heel nieuw. Hij kijkt veel om zicht heen. Hij ziet jou en hij knikt vriendelijk tegen je. Bijna alsof hij je kent of herkent. Hij kijkt je na en als jij omkijkt draait hij zich snel om.

Je vergeet het weer.

Op Facebook krijg je een post van een vriend die denkt dat de overheid zijn dorp aan het overnemen is. Niet alleen weigert hij een mondkapje te dragen, bewijs van slavernij, maar hij wordt ook boos als hij daarop wordt aangesproken. En dat is laatst gebeurd. Hij werd een winkel uitgewezen en buiten werd hij aangesproken door een BOA. Een keurige vent, daar niet van, maar wel een onderdrukker. En hij werd een paar keer gebeld op zijn mobiel en dan werd er snel opgehangen.

Daar heb je het: een keurige vent! Een ambtenaar. Een BOA.

Je gaat beter opletten in jouw eigen omgeving en op tv. Je ziet zogenaamde Romeo’s optreden op het Malieveld. Agenten in alledaagse kledij die opeens mensen arresteren. Je leest over ambtenaren die vuilniszakken controleren in Amsterdam en dan mensen bekeuren. Opeens moet je denken aan die man van KPN die laatst kwam vragen of je ook op glas over wil gaan. Dat ze dan in je huis moeten zijn. In de kruipruimte. Die vent zag er ook niet uit als een werkman. Meer als een keurige ambtenaar. En opeens kreeg je daar ook mail over. Hoe komen ze aan mijn mailadres?

In feite leef je in een wereld waarin ze bezig zijn je te controleren en aan te sluiten op hun netwerk. En waarom? Om de nieuwe slavernij te vestigen. Burgers worden geslachtofferd aan de overheid. Er is teveel toeval. Het kan niet allemaal zomaar gebeuren. Er is meer aan de hand. Je verliest je in Facebook en omdat je WA niet meer vertrouwt download je Signal waar een kennis van je ook zit. Een kennis wiens moeder opeens ziek werd na het bezoek aan een corona-teststraat. Een week later was ze dood. Een oom idem. Daarover wordt veel met elkaar gesproken op social. Het wordt je ook duidelijk dat de MSM, dat journalistentuig, daar allemaal geen aandacht aan besteedt. Niets hoor je over al die doden. Ouderen, jongeren, kinderen, ze worden allemaal weggepoetst in de statistieken. En die zijn ook al niet betrouwbaar. De echte statistieken, je ziet ze op Facebook, worden verzwegen. Het is niet meer dan een griep en al die doden, hoorde je laatst, zijn het gevolg van een heel groot experiment. Daarvoor moet je worden gevaccineerd: dat je geen weerstand meer biedt en dat je accepteert dat je onderdrukt wordt.

Nooit zul je dat accepteren. Je neemt maatregelen. Je vuil breng je weg naar de stort, snel, anoniem. Je neemt een ander mailadres en een ander nummer. Je let nog beter op. Op straat, in de supermarkt. En dan nog iets: nooit zul je je laten vaccineren!

Je vrienden, de wakkeren hebben gelijk, volgende week zul je erbij zijn op het Malieveld.