• Over

Dick Koopman

~ Durf te denken

Dick Koopman

Maandelijks Archief: augustus 2019

Een raar land.

26 maandag aug 2019

Posted by Dick Koopman in leven

≈ 4 reacties

Tags

Carcès, Frankrijk, gele hesjes, politiek, Var

Er zijn er die het land haten. Wat zij die dat doen erover zeggen is dat het wel mooi is maar de inwoners zo arrogant zijn. Nooit aardig. En ook dat je er niet lekker kunt eten. En ook overigens dat de dorpen saai en leeg zijn. Dat er niets te doen is. Dat het, kortom, een land is dat je beter kunt mijden.

Er zijn er die van het land houden. Die een beetje de taal spreken en er dan achterkomen dat de bewoners eerder schuchter zijn dan arrogant. Die weten dat niet alle dorpen opwindend zijn maar dat niet heel erg vinden. Dat het, kortom, een land is dat je moet omarmen zodat het land jou omarmt.

Frankrijk.

Ik hoor tot de tweede groep mensen. Ik hou van Frankrijk en ik hou van de Fransen. En zeker, de allereerste keer dat ik er was – in Parijs – trof ik niet anders dan afstandelijke norse mensen aan. Ik sprak geen woord Frans en ik ontmoette geen enkele hulp. Mijn Engels was niet goed besteed.

Dat is vele jaren her. Inmiddels spreek ik Frans, heb ik een tijdje in Parijs doorgebracht en kom ik met mijn gezin alweer 17 jaar in de Var, in een klein dorpje met een paar duizend inwoners.

En het ís een raar land. Althans, in onze ogen. De mensen hebben een hekel aan Parijs, vooral de politiek in Parijs, én verwachten dat datzelfde Parijs wel met een oplossing komt voor de lokale problemen. Die zijn groot. De armoede in de Var is groot en de crisis laat nog steeds zijn sporen na. Winkels sluiten, mensen hebben geen of weinig vangnet en als je rondloopt op de avondmarkt zie je dat er niet veel welvaart is. In een dorp verderop, Le Luc, wordt al jaren gebouwd aan een miniatuurparijs door de gele hesjes. Zij waken erover en spreken je aan als je er langskomt. Zij fulmineren tegen de politiek en eisen ingrijpen door diezelfde politiek.

Het Front National is in bijna alle dorpen de grootste.

De tradities worden in ere gehouden. La France Profonde tegen Parijs tot aan de jaarlijkse feestjes die met verve gevierd worden. Ieder jaar zijn er naast 14 juli allerlei redenen om met elkaar feest te vieren. Dan is er kermis en op het grote plein is er bijvoorbeeld een Grand Aïoli. Met elkaar eten aan lange tafels waarbij een zangeres liedjes zingt van Edith Piaf. Vals.

Deze zomer kwamen we terecht op zo’n feestje, zonder dat we dat overigens vooraf wisten. We wilden wat eten en schoven aan. Eén menu was er: koude pasta vooraf, pizza en ijs na. En wijn, veel wijn.

Het terras zat bomvol en er was een DJ. Veel muziek met heel veel lichteffecten. Het oogde allemaal wat goedkoop. Op enig moment draait hij een voor mij onbekend nummer en binnen drie minuten staan er zo’n twintig vrouwen collectief hetzelfde dansje uit te voeren. Een soort line dancing maar dan net anders. Simultaan exact dezelfde pasjes. Daarna de Macarena en nog zo het een en ander. De andere mensen, vooral mannen, op het terras klapten, zongen mee en hadden plezier. Het dorp vierde feest en hoe. ’s Avonds was er natuurlijk vuurwerk.

De volgende dag kom je elkaar weer tegen op het terras en bij de bakker. Twee zoenen en zeggen dat het een leuk feestje was. Dat er nu gewoon weer hard gewerkt moet worden. En hard werken doet men. De winkels zijn vroeg open tot laat op de dag. Veel mensen hebben werk in de wijnbouw. Slechts enkelen zijn daar rijk mee geworden, de rest zeker niet. Mensen klussen veel bij. Maken zwembaden schoon, doen klusjes. Sommigen rijden naar Nice, anderhalf uur rijden, om daar te werken.

Mijn ervaring is dat als je een beetje de taal spreekt en je best doet, de Fransen niet afstandelijk of arrogant zijn. Integendeel. Verwelkomend en open. En ik weet ook wel dat ik er nooit bij zal horen, nooit echt. Maar dat is mijn doel ook niet. Als ik dat zou willen dan moet ik er gaan wonen. Dan lukt dat wel.

Ik weet ook dat als je in oktober door de Bourgogne naar het zuiden rijdt en daar door dorpjes komt er echt helemaal niets te doen is. Geen restaurants die uitnodigend open zijn, geen flamboyante cafés. Niets. Wel in de steden, niet in de dorpjes. Dat is in de Var niet anders. Dichtgeplakt met oude kranten noemde mijn moedertje dat.

Maar als je een neus voor Frankrijk hebt dan kijk je verder. Dan zie je dat niet alles dicht is en dat je wel lekker kunt eten. De de lucht gevuld is met de geur van open vuur als de boeren zich gereedmaken voor de winter. Dat in de verte het geknal van de jacht is te horen. Dat de wijnvelden langzaam tot roodbruin verkleuren en dat de lucht steeds kouder wordt. Dát zijn de dagen waarop mijn liefde voor Frankrijk nog groter is. Het moment op het terras waar dat nog net kan qua temperatuur, met een goed glas en soms een vleug tabaksrook van de buurman die zo op Steven Seagal lijkt.

Gelukkiger kun je me niet meemaken.

Een mooi dagje Monaco (*)

25 zondag aug 2019

Posted by Dick Koopman in leven

≈ Een reactie plaatsen

Tags

F1, monaco

1976, het jaar dat ik voor het eerst in Monte Carlo was met mijn ouders. Ik herinnerde me er niet veel van. Een groot plein voor het Casino waar een agent met een azuurblauw pak en een witte helm het verkeer stond te regelen. Meer niet.

2019, mijn jongste zoon wil naar Monaco om daar over het F1 circuit te kunnen lopen. Zeg daar maar eens nee tegen. Dus na bijna twee uur rijden parkeren we in een van de vele parkeergarages en komen boven direct op het plein dat ik me herinnerde uit mijn jeugd. Niets groot en leeg! Druk en vol met de duurste auto’s die je je kunt voorstellen. Kentekens uit de vele landen. Veel Russen, viel mij op.

Enfin: met een zoon door Monaco lopen die gek is van F1 is heel leuk. Inderdaad het circuit, dè tunnel en veel merchandising. Een zaak aan het begin van de tunnel waar je werkelijk alles kunt kopen over de F1. Tot een leren jas van veel te veel Euros toe.

Daarnaast is het ook gewoon kijken wat rijkdom is. Echte rijkdom.

De etalage van Cartier met sieraden die ik gedurende mijn gehele werkzame leven niet bij elkaar zal sparen. Het casino waar je als plebs wel in het deel met de slotmachines mag komen maar verder ook niet. De boten in de haven: groot, groter, grootst.

Het is een uitstalling van weelde en welvaart. Het enige goede is dat de dure auto’s hier gewoon worden gebruikt om in te rijden en niet alleen maar om te laten zien dat je er een hebt. Gebruiksvoorwerpen dus.

Ik dacht met een uurtje wel klaar te zijn maar we zijn er een dag geweest. Wandelend, kijkend, een lunch pakkend. En om heel eerlijk te zijn, de lekkerste straat vond ik waar de start van de F1 plaatsvindt: de Boulevard Albert 1er. Een Franse boulevard met café’s, winkels en drukte.

Kortom, een mooie bestemming voor een dag en je kunt je er ogen uitkijken.

(*) Ook gepubliceerd op https://www.coteprovence.nl/een-mooi-dagje-monaco/

Speedboattocht in de Golf van Saint Tropez (*)

22 donderdag aug 2019

Posted by Dick Koopman in leven

≈ Een reactie plaatsen

Tags

Saint Tropez, Var, verjaardag

Jarig zijn in augustus heeft zo zijn voordelen.

Ik vier het altijd in de Var bijvoorbeeld. Er is altijd Tarte Tropézienne én champagne. Dit jaar kwam er nog eens iets fantastisch bij: een boottocht vanuit Cogolin. Wat ik niet wist was dat de boot een heel snelle zou zijn. Met zijn achten aan boord waarbij de kapitein ons verwelkomde, en toen vertrokken we pruttelend uit de haven.

Het was een ruige zee en dat hebben we geweten. We waren nog niet buitengaats of we hobbelden alle kanten op. Maar wat een ervaring! De zee op, en Saint-Tropez zien opdoemen, een scherpe bocht naar links en dure huizen kijken. Wat zwemmen in de baai en weer door naar een klein toprestaurantje (1) aan zee.

Voor anker gaan en afgehaald worden met een klein bootje om even later aan het strand heerlijk te lunchen.
We hadden de boot een hele dag en de kapitein was zeer flexibel. Daarna zijn we verder gevaren naar Plage de Pampelonne, clubs kijken, en van daaruit met een zeer ruime bocht over zee weer terug. En toen ook voluit met 300 pk, stuiterend over de golven.

We vertrokken om 11 uur en waren iets na 17 uur weer terug. Het was een memorabele dag, én aan te raden. Het kost wat maar dan heb je ook wat.
De boot hadden we gehuurd bij Houseboat (2). De telefonische contacten waren wat stug, ondanks dat alles in het Frans was, maar eenmaal daar waren de mensen vriendelijk en zeer meegaand. We kregen zelfs een upgrade naar een grotere en snellere boot.

Wat wil een mens nou nog meer voor zijn verjaardag?

(1) LesGraniers
1 Plage des Graniers, 83990 Saint-Tropez (Var)

(2) Houseboat
29 Quai de La Galiote, 83310 Cogolin (Var)

(*) Ook gepubliceerd op https://www.coteprovence.nl/speedboattocht-in-de-golf-van-saint-tropez/

Futiele feiten

19 maandag aug 2019

Posted by Dick Koopman in leven

≈ Een reactie plaatsen

Tags

Frankrijk, Politici, twitter

Drie weken van een afstand naar Nederland kijken. Dat heb ik gedaan. Iedere ochtend mijn digitale krant lezen en na maximaal tien minuten klaar zijn. Zoveel gebeurde niet. Het was zomer immers en dan lijken gebeurtenissen zich ook koest te houden. Pas als mensen weer dingen gaan doen komen er ook gebeurtenissen.

Hoe dan ook: van een afstand was Nederland een paradijs waarin alles voortkabbelde. Tot ik zo af en toe ook eens op Twitter keek. Daar was het als vanouds oorlog, strijdgewoel, gedoe, geruzie enzovoort.

Twitter nodigt uit tot het uitvergroten van heel kleine zaken tot enorme proporties. Futiliteiten worden groot nieuws. Soms veroorzaakte ik het zelf. Door bijvoorbeeld te reageren op een tweet van een bekende ruziezoeker. Dom, dom, dom. Tot dagen daarna kreeg ik heel veel shit in mijn timeline van zijn trollenleger. Twitteraccounts, vaak anoniem, met maximaal 150 volgers die opkwamen voor hun held.

Bijzonder.

Ik werd er moedeloos van.

De relativering hiervan is natuurlijk dat het slechts Twitter is. Dat op Twitter ook slechts een deel van de mensen actief is en dan ook nog eens het deel met veel negativiteit. In het echte leven kom ik hen niet tegen.

Nederland is een paradijs waarin mensen boos zijn. Er alle ruimte voor hebben. Mensen die beweren dat we hier in een dictatuur leven en dat dag in, dag uit doen, zonder te worden opgepakt. Mensen, politici ook, die willen dat we uit de EU stappen omdat dat echt beter zou zijn voor ons. Het komt allemaal voorbij. Complotgekkies die continu de lokale temperatuur tweeten om aan te tonen dat het klimaat helemaal niet verandert.

Soms reageer ik met feiten om bijvoorbeeld te laten zien op welke plaats Nederland in allerlei ranglijstjes staat. Steevast bij de beste presterende landen. Maar feiten maken geen enkele indruk meer. Het gaat om perceptie. En als de perceptie negatief is dan zijn feiten te wantrouwen. Sterker nog: feiten die het wantrouwen tegenspreken versterken het wantrouwen.

En dat alles bezien vanaf mijn bergje, diep in Frankrijk. Een land met een armoede die we hier niet tegenkomen. Met een wantrouwen, niet ten opzichte van feiten maar ten opzichte van politici in Parijs. Een land ook waar mensen met elkaar ’s morgens om 10 uur op het terras de stand van zaken bespreken en er nog een glas op drinken. Waar mensen boos zijn maar ook weer niet tè boos want dan heb je een slecht leven. En dat is al niet te best.

Het zou ons land helpen als en wanneer we onszelf niet al te serieus zouden nemen. Idem onze perceptie: die is altijd voorwaardelijk waar. Percepties kunnen geheel los staan van de werkelijkheid zoals die is. Percepties zijn meningen, overtuigingen, privé constructies, meer niet. En als we die ook niet al te serieus nemen dan worden we met elkaar ook wat relaxter. Ik ben ervan overtuigd dat iedereen, niemand uitgezonderd, tien jaar geleden andere overtuigingen had dan nu. En over tien jaar weer. Die relativiteit ten opzichte van jezelf voelen werkt heilzaam.

Nederland is het minst slechte paradijs denkbaar en laten we daar een glas op drinken. En voordat de discussie grimmig wordt nog een glas. Gewoon, omdat hoe dan ook we het met elkaar moeten doen. Er is geen keuze.

De feiten zijn nu eenmaal wat zij zijn.

Abonneren

  • Berichten (RSS)
  • Reacties (RSS)

Archief

  • januari 2023
  • december 2022
  • november 2022
  • oktober 2022
  • september 2022
  • augustus 2022
  • juli 2022
  • juni 2022
  • mei 2022
  • april 2022
  • maart 2022
  • februari 2022
  • januari 2022
  • december 2021
  • november 2021
  • oktober 2021
  • september 2021
  • augustus 2021
  • juli 2021
  • juni 2021
  • mei 2021
  • april 2021
  • maart 2021
  • februari 2021
  • januari 2021
  • december 2020
  • november 2020
  • oktober 2020
  • september 2020
  • augustus 2020
  • juli 2020
  • juni 2020
  • mei 2020
  • april 2020
  • maart 2020
  • februari 2020
  • december 2019
  • november 2019
  • oktober 2019
  • september 2019
  • augustus 2019
  • juli 2019
  • juni 2019
  • mei 2019
  • april 2019
  • maart 2019
  • februari 2019
  • januari 2019
  • december 2018
  • november 2018
  • oktober 2018
  • september 2018
  • augustus 2018
  • juli 2018
  • juni 2018
  • mei 2018
  • april 2018
  • maart 2018
  • februari 2018
  • januari 2018
  • december 2017
  • november 2017
  • oktober 2017
  • september 2017
  • augustus 2017
  • juli 2017
  • juni 2017
  • mei 2017
  • april 2017
  • maart 2017
  • februari 2017
  • januari 2017
  • december 2016
  • november 2016
  • oktober 2016
  • september 2016
  • augustus 2016
  • juli 2016
  • juni 2016
  • mei 2016
  • april 2016
  • maart 2016
  • februari 2016
  • januari 2016
  • december 2015
  • november 2015
  • oktober 2015
  • september 2015
  • augustus 2015
  • juli 2015
  • juni 2015
  • mei 2015
  • april 2015
  • maart 2015
  • februari 2015
  • januari 2015
  • december 2014
  • november 2014

Categorieën

  • Autonomie
  • Brexit
  • Burger serieus nemem
  • Burger serieus nemen
  • Commissie Stiekem
  • Communicatie
  • crisis
  • culinair
  • de open samenleving
  • deeleconomie
  • Durf te denken
  • economie
  • Europa
  • Fatsoen
  • filosofie
  • Geen categorie
  • GeenPeil
  • Grexit
  • griekenland
  • Gutmensch
  • Klant centraal
  • leven
  • Lezen
  • Literatuur
  • Maatschappij
  • Management
  • Marketing
  • mensbeeld
  • nationalisme
  • New Business
  • Ondernemen
  • Onderwijs
  • organisaties
  • Parijs
  • PEGIDA
  • politiek
  • Politiek correct
  • Populisme en de Grondwet
  • referendum
  • religie
  • Retail
  • seculaire religie
  • terreur
  • Toeristen
  • Turkije
  • twitter
  • Verlichting
  • vluchtelingen
  • Zwarte Piet

Meta

  • Registreren
  • Inloggen

Blog op WordPress.com.

  • Volg Volgend
    • Dick Koopman
    • Doe mee met 44 andere volgers
    • Heb je al een WordPress.com-account? Nu inloggen.
    • Dick Koopman
    • Aanpassen
    • Volg Volgend
    • Aanmelden
    • Inloggen
    • Deze inhoud rapporteren
    • Site in de Reader weergeven
    • Beheer abonnementen
    • Deze balk inklappen
 

Reacties laden....