Maandelijks Archief: oktober 2016

Nederland schaft zich af

24 maandag okt 2016

Posted by in economie

≈ Een reactie plaatsen

Tags

, , , , , ,

Terwijl heel Europa het handelsverdrag met Oekraïne heeft goedgekeurd moet Rutte de boer op om iets van een clausule toe te voegen. Een clausule dat wij trotse Nederlanders “nee” hebben gestemd bij een referendum. Dat dat referendum raadgevend was en dus totaal kan worden genegeerd doet er niets toe. Rutte gaat helemaal niets voor elkaar krijgen bij de andere lidstaten. Die vragen zich af of dat Nederland wel goed bij het hoofd is. Of we niet zien dat er echt belangrijker zaken zijn dan dat verdrag. Problemen laten bij wie ze thuishoren en dus blijft het het probleem van Rutte.

Dit weekeinde waren er demonstraties tegen CETA, het handelsverdrag met Godbetere Canada! Een van de meest verlichte en fatsoenlijke naties ter wereld. Tegen CETA want, zo zeggen demonstranten, “wat moeten we met al die spullen uit Amerika en Canada?“. En ook: “het wordt allemaal maar achter gesloten deuren bekonkeld”.

Dan heb ik het nog niet over TTIP, het akkoord met de VS. Ook dat ligt geheel onder vuur.

Er is al geroepen dat als die verdragen toch door lijken te gaan er gewoon een nieuw referendum komt om te zorgen dat het allemaal niet door kan gaan. Geïnspireerd door het Oekraïne-referendum. Het zij zo.

Nederland is een klein land waardoor er enorm veel buitenland is. Daar drijven we al eeuwen handel mee. Veel geld wordt verdiend met export, zowel in als buiten Europa. Nederland voert per jaar voor zo’n €420 miljard uit, 71% naar de EU en 29% naar buiten de EU (€122 mrd). Er wordt voor €50 miljard meer uitgevoerd dan ingevoerd. Dit betekent dat export voor Nederland een belangrijke pijler is voor groei, voor banen, voor vooruitgang. Aan diensten alleen al wordt per jaar €122 miljard geëxporteerd, waaraan €66 miljard wordt verdiend. En dan heb ik het nog niet eens over het geld dat wordt verdiend met overslag van goederen en personen (havens en luchthavens).

Daarnaast ontdekken we ook steeds meer het buitenland. Per jaar geven we met elkaar €6,6 miljard uit in het buitenland.

Het buitenland is ook van belang om spullen en diensten te kopen. Onze import is zo’n €370 miljard per jaar. Zonder die import geen auto’s om in te rijden, geen koelkast, gasfornuis, groene asperges uit Peru in de winter, ga maar door.

Waarom dit leeglopen op cijfers? Ik denk dat niet goed bekend is hoezeer onze economie drijft op het buitenland dat wij zo hardnekkig buiten de deur proberen te houden. Zonder dat buitenland zou Nederland een onbeduidend tweede Luxemburg zijn of iets van dien aard.

En dit betreft alleen im- en export. Wat te denken van de gezondheidszorg waar we kennis delen met en halen uit het buitenland. De ruimtevaart, defensie, veiligheidsdiensten, onderwijs? Ik kan blijven doorgaan. Nederland wordt mede gedefinieerd door het buitenland. En het slechte nieuws is: je kunt dat buitenland niet kiezen. Het is er, het is een gegeven. We zijn ervan afhankelijk.

Omdat dat zo is moet je altijd de vlucht naar voren kiezen, altijd initiatief nemen, altijd sneller en feller zijn dan de rest. Handelsverdragen? Akkoord en dan met zoveel mogelijk invloed, zoals de muis op de brug tegen de olifant zei. Nooit afkeuren of verwerpen. Zeker niet met beschaafde landen. Mijn stelling is dat handelsverdragen altijd beter zijn dan geen verdragen. Dat ze leiden tot groei en groei is goed. Een goed verdrag reguleert onderlinge verhoudingen en gedrag zodat er een werkend mechanisme ontstaat.

Nederland schaft zich af, als het verdragen gaat verwerpen. Oekraïne leidt er al toe dat we bekend staan als een land waar moeilijk verdragen mee te sluiten zijn. Blijkbaar. Als CETA nu ook zou sneuvelen omdat we tegen zijn, dan zal Nederland op den duur marginaliseren in de internationale economie. Wij schaffen onszelf dan langzaam af.

“Altijd maar groei, groei, groei” verzuchtte een van de demonstranten. “Ja, graag” zeg ik dan. Groei, veel groei. Alleen met groei kunnen we behouden wat we hebben. De rest is stilstand.

Demonstreren voor stilstand. Best raar.

 

Wulders of Trimp

20 donderdag okt 2016

Posted by in mensbeeld

≈ Een reactie plaatsen

Tags

, , , ,

Stel, je gaat met een paar vrienden Risk spelen. Of een ander spelletje, maakt eigenlijk niet uit. Je hebt maanden geleden al afgesproken voor een avondje, je hebt hapjes in huis gehaald, drank en dan komen ze. Je gaat aan tafel zitten, legt het bord op tafel en je begint.

Een van de vrienden, laten we hem Wulders noemen, of Trimp, is altijd wel een goede aanwinst in je clubje. Altijd een grote bek, altijd tegendraadse opmerkingen, altijd gevat, altijd ook leuke woordgrapjes als hij iemand kan afzeiken. Ook altijd op of over het randje. Soms genant. Jij weet inmiddels ook wel dat hij zelf niet zo heel veel kan hebben. Eigenlijk niks. En dat is al tijden zo.

Zo was er eens een nieuw iemand in het clubje, geïntroduceerd door een van de vaste vrienden. Die persoon was erg leuk maar zijn afkomst was duidelijk anders dan van het vaste clubje. Wulders of Trimp ging tekeer toen hij zich die ene keer aansloot. Of we gek geworden waren? Of we niet wisten dat dit soort gasten nooit alleen zou komen. Ja, deze keer. Maar als het leuk zou worden en we waren aan hem gewend dan kwamen ze vrienden ook. En dat terwijl die allemaal ook uit die andere stad kwamen waar je niets mee te maken moest hebben. Ze zouden alle drank en eten opmaken en ieder spelletje winnen. Gelopen race. Die nieuwe voelde het en bleef voorts weg. Hoe vaak hij ook werd uitgenodigd.

Best gek trouwens, want als je Wulders of Trimp een op een had was ie altijd erg aardig en zelfs hoffelijk. Vriendelijk. Gewoon een leuke vent. Maar in gezelschap gebeurde er altijd iets dat zeer onaangenaam was. Dan namen zijn meningen hem over en kon hij zich ook niet meer bedwingen. Het gevolg was dan ook dat de stilzwijgende afspraak in het clubje was om sommige onderwerpen te mijden. Ook deze avond.

Dus: alles ligt klaar, iedereen is in een opperbeste stemming en terwijl je zo’n tien minuten bezig bent zegt Trimp of Wulders opeens: “ik laat later weten of ik de spelregels wel zal volgen. Hangt van de uitkomst af.”

Iedereen kijkt hem aan. Vragend. “Wat bedoel je?”

“Nou”, gaat hij verder, “tot nu toe lijkt het erop dat jullie vooraf altijd alles al bekokstoofd hebben zonder mij er in te betrekken. Iedere keer dat wij bijeen zijn wordt niet aan mij gevraagd welk spel we gaan doen. Er wordt nooit aan mij gevraagd wat we zullen drinken. En achteraf hebben jullie altijd plezier over de verliezende partij. Vooral als ik dat ben. Mijn conclusie is dat dit spelletje rigged is en dus kijk ik wie wint. Als ik verlies dan deugen jullie niet.”

Jullie zeggen dat ie nu al niet tegen zijn verlies kan. Niets van waar want verliezen kán Trimp of Wulders nu eenmaal niet. En als hij wel verliest dat accepteert hij de spelregels niet omdat die dan dus niet kunnen deugen.

Verbluft blijft iedereen zitten. Ok, hij was al niet de makkelijkste maar dit slaat echt alles. De sfeer is er uit. Het spelletje wordt gestopt, en de avond gaat uit als een nachtkaars.

Wulders of Trimp staat boos op en gaat weg.

Later horen jullie dat hij overal zegt dat jullie een cordon sanitaire hebben opgericht. Dat jullie hem demoniseren. Dat hij niet eens meer mee mag doen. Dat iedereen zich tegen hem keert en dat dat alles het bewijs levert voor zijn gelijk. Dat het niet aan hem ligt. En er zijn mensen die hem geloven. Mensen die hetzelfde ook altijd meemaken.

Zuchtend laat je hem zijn gang gaan. Tegen zoveel idiotie kan een goed werkende geest en een oprecht hart niet op. Uitnodigen doe je hem niet meer.

Wulders of Trimp zal tevreden grijnzen. “Zie je wel”, mompelt hij in zichzelf terwijl hij ’s avonds alleen thuis zit te winnen met Risk.

 

Kloosterleven

17 maandag okt 2016

Posted by in leven

≈ 3 reacties

Tags

, , , , , ,

img_7812

Zo’n 10 kilometer van Carcès ligt Le Thoronet. Een dorpje in het hart van de Var waar echt helemaal niets te doen is. Als je denkt, kom we gaan een wijntje drinken, dan rij je in een bocht omhoog het dorp in en in een bocht omlaag het dorp weer uit. Niets. Geen terras is open.

Maar even buiten het dorp ligt een van de mooiste abdijen die ik ken. L’Abbaye du Thoronet.

Lang geleden inmiddels stond ik in Vezelay bij het standbeeld van Bernardus van Clairvaux. Daar had hij opgeroepen tot de Tweede Kruistocht om het Heilige Land te bevrijden van de Moren. Het gevolg was een bloedige strijd. Die Bernardus was geen vrolijk type. Integendeel. En na de mislukking van die Tweede Kruistocht werd het er niet beter op.

In de Bourgogne was de grootste abdij die van Cluny, een Benedictijner abdij. Benedictus had in de vijfde eeuw zijn Regel geschreven: voorschriften voor het leven in een klooster. Gebaseerd op deze regel was Cluny gesticht en gebouwd. Bernardus vond, en velen met hem, echter dat Cluny veel te werelds was geworden, teveel pracht en praal. En daar hield hij niet van. In Citeaux , in de Bourgogne, bestond al een klooster dat zich afzette tegen Cluny. Dat klooster had een aantal zusterkloosters en van een daarvan, in Clairvaux, werd Bernardus abt. Met zijn heilige vuur heeft hij er voor gezorgd dat hij het gezicht werd van de orde der Cisterciënzers én dat er uiteindelijk meer dan driehonderd Cisterciënzer kloosters kwamen. Bernardus dacht groot, groots een meeslepend.

Maar Bernardus wilde meer dan dat. Ook moest de eenvoud en de onderwerping aan God tot uiting komen in de manier waarop gebouwd en ingericht werd. Streng en sober, simpele materialen, alles volgens de Gulden Snede (Fibonacci!) gebouwd. Perfecte verhoudingen en een inrichting die tot introspectie en stilte moest leiden. Niets mocht afleiden van de eigenlijke opgave waarvoor de monnik stond: leven in en ten dienste van God. Hij nam het Ora et Labora letterlijk: monniken en monialen moesten bidden en werken. Zicht richten tot God met de voeten in de modder. En bouwen aan nieuwe kloosters.

Dat is nu zo’n negenhonderd jaar geleden. En na al die tijd, en na alle verwoestingen staat de abdij van Le Thoronet uit steen gehouwen midden in de Provence, tussen de wijngaarden van Sainte Croix. Als je het terrein oploopt, na het onontkoombare winkeltje, voel je direct de harmonie en de stilte. Ondanks de aanwezigheid van wat (of wat te veel) toeristen is het stil. Mensen voelen dat je hier niet moet schreeuwen, dat je de rust moet overnemen. Binnen in de gebouwen zie je wat bouwen volgens de Gulden Snede doet. Iedere kerk heeft hetzelfde: van binnen is hij veel groter dan van buiten (wat de kerk gemeen heeft met de gemiddelde tas van een vrouw). Dat komt door het uitgekiende gebruik van geometrische vormen en uitgangspunten.

Iedere ruimte, iedere gang straalt dezelfde sfeer en verstilling uit. Als je je ervoor openstelt dan voel je wat het geweest moet zijn om hier te wonen en te leven met andere monniken. Buiten werken in de tuin, of binnen in de keuken of bibliotheek. Met elkaar de stilte voelen en maken die nodig is. Nog steeds is het hier een plek waar het bestaan van God plausibel wordt, op een niet opdringerige manier. Schetsend, wenkend.

Bernardus en de Cisterciënzers hebben veel moois in de wereld gesticht en achtergelaten. Als we al praten over een westerse cultuur dan is een van de bronnen hier te vinden. En het mooie is dat als je er eenmaal bent, de wereld waar zoveel wereldse ellende heerst heel ver weg is. Wat overblijft is de stilte in jezelf en de drang naar schoonheid. Hoe mooi kan het zijn of worden?

Een plek waar de wereld buiten volstrekte buitenwereld is.

Brussel/Bruxelles

12 woensdag okt 2016

Posted by in Europa

≈ Een reactie plaatsen

Tags

, , , , , ,

Brussel. Ik kom er net weer vandaan. Een groot congres met allerlei startups uit Europa. Startups die, net als mijn bedrijf, een grant hebben gekregen vanuit de EU om ondernemers in Europa te stimuleren. En dat heeft effect. Als ik zie welke bedrijven en bedrijfjes vertegenwoordigd waren dan kijk ik toe in diep respect.

Een zaal bomvol met vaak jonge ondernemers die een duwtje in de rug nodig hebben. Veel energie maar weinig focus. Zoveel ideeën, zoveel kennis in Europa. Je wordt er stil van. En trots. Hier doet de door velen verfoeide EU heel goed werk. Maar weinigen die dit zien.

Maar Brussel, de stad, hoe zit het daar mee?

Na ongeveer een uur rondrijden langs afzettingen, wegomleggingen et cetera kwam ik aan bij station Bruxelles Midi. Daar was ook mijn hotel. Op de grens van Anderlecht en Sint Gillis.

Rijdend door Brussel viel me een aantal dingen op.

Bij ieder stoplicht staan bedelaars. Van oudere mannen tot aan jonge vrouwen met een kind op hun arm. Er zijn veel stoplichten in Brussel en er zijn dus veel bedelaars. Op straat vind je hen ook. Onder een afdak van een gebouw, een soort galerij, hadden twee zwervers een huiskamer gebouwd. Banken en een stoel in carré opstelling, dekens ertussen en slapen maar. De hond had ook een plek. Overdag waren ze niet thuis. Bedelaars dus.

2016-10-10-17-00-03-1

Er is erg veel bewaking door de hele stad. Straten zijn afgezet met betonblokken (mijn navigatie verzocht mij door de blokken heen te rijden). Heel veel militairen op drukke plaatsen. Bij het station bijvoorbeeld op ieder hoek, althans overdag.

’s Avonds waren er geen militairen te bekennen. De wijk waar ik ging wandelen, op zoek naar een restaurant, kende ik al een beetje. Nog niet zo lang geleden was ik in Sint Gillis geweest. Het viel me niet mee. Op twee manieren. Ten eerste kon ik geen restaurant vinden. Waar ik in bijvoorbeeld Parijs weet dat, in welk arrondisement je ook bent, je kunt eten in een brasserie, is dat in Brussel anders. Het kan ook aan mij liggen natuurlijk, maar straat na straat bood geen brasserie. Tegenover het station was een aantal brasseries, verlicht door TL buizen of de moderne variant daarvan. Niet echt aantrekkelijk.

Daarnaast hing er een nare sfeer. Hangende mensen, groepjes schreeuwende mannen. Schreeuwend met elkaar en naar elkaar. Spanning op straat. In de shopping mall bij het station was het niet veel beter. Het voelde niet goed. Zoals ooit mijn pastoor zei: “de Goede Geest kun je niet aantonen, maar je weet wel precies wanneer die er niet is”. De Goede Geest hing niet in Sint Gillis over de wijk.

Een wijk met grote armoede. Je kijkt naar de huizen, de staat waarin ze verkeren. Niet onderhouden. Gestapelde woonblokken. Vaak geen gordijnen maar lappen achter de ramen. De winkels zijn alle van de soort “veel voor weinig”. Afgestemd op de portemonnee van de buurtbewoners.

Het contrast is dus enorm. Een luxe hotel volgepakt met zakenmensen die ’s morgens uitgebreid lunchen en daarna zich snellen naar hun afspraak. Een wijk waarin rijkdom of zelfs gewone welvaart ver te zoeken zijn.

Dit is Brussel. De hoofdstad van de EU. Waar EU ambtenaren zich uit de naad werken om start ups een zetje te geven. Waar dezelfde ambtenaren weten dat ze door grote groepen burgers van die EU gewantrouwd of zelfs gehaat worden. Brussel waar men ieder moment een nieuwe aanslag verwacht. Waar in Molenbeek een infrastructuur is voor terroristen. Waar militairen op hoeken staan met mitrailleur en helm aan de riem. Waar bedelaars zo ongeveer het raampje van je auto opentrekken. Brussel waarover Brel ooit zo mooi zong. De vergangenheid.

Brussel is het levende bewijs van een verscheurd Europa.