Europa is een onzeker continent geworden. Aanslagen vonden altijd plaats op comfortabele afstand maar sinds enige jaren ook in hier in Europa. Madrid, Londen, Parijs zijn grote steden waar aanslagen gepleegd zijn. Ook tegenwoordig in kleinere steden of dorpen. Wat een doelwit kan zijn is ook niet meer heel duidelijk. Eerst plekken waar grote concentraties mensen bijeen waren, toen een redactie en een supermarkt en laatstelijk een RK kerk waar slechts een handvol mensen bijeen was.
Ook de plegers leveren onzekerheid op. Wie plegen aanslagen? Zijn dat immigranten? Nou nee, soms wel, maar soms is het ook iemand die al lange tijd in een land woont en een vrachtwagen huurt om 85 mensen dood te rijden.
Aanslagen kunnen overal plaatsvinden en aanslagplegers kunnen overal vandaan komen. Dat levert een enorme onzekerheid op. Een overheid kan waarschuwen dat het dreigingsniveau gestegen is, maar kan nooit voorkomen dat er ergens iets gebeurt. Er bestaan geen garanties.
In Frankrijk komt dit allemaal heel erg dichtbij. Parijs. Ik sprak iemand vlak na de aanslagen op de Bataclan en de cafés. Zij woonde tegenover een van de terrassen en hoorde schoten. Als Braziliaanse herkende ze direct geweervuur en ging kijken op haar balkon. “Ze stopten pas met schieten toen niemand meer bewoog”, vertelde ze me. Dat is heel dichtbij. Dat is gruwelijk en er vallen veel doden bij. En dat moet ook zonder mededogen worden bestreden. Hard en duidelijk.
Al die aanslagen zijn geïnspireerd door wat in ieders taalgebruik normaal is geworden: de jihadistische islam. Eerlijk gezegd heb ik er te weinig kennis van om te kunnen inschatten wat dat precies betekent binnen de islam. Wat ik wel weet is dat het een dreiging op zich is geworden. En niet alleen theoretisch maar heel reëel. ISIS roept fanatici op in het westen te blijven en hier de samenleving te ontwrichten. En ik weet dat dat ook zal gebeuren. Sterker nog: dat gebeurt al.
Veel woorden om te komen tot de discussie over boerkini’s.
Mijn stelling is deze. Omdat er geen enkele manier is om de reële dreiging te verminderen, geen enkele manier om aanslagen te voorkomen, richt de overheid in Frankrijk zich nu op een symbool. Het verkeerde symbool wat mij betreft. Gaan vrouwen eindelijk naar het strand om daar te genieten, moeten zij zich ontdoen van hun boerkini! Als ik hen was ging ik de volgende keer in een wetsuit. Alsof zij aanslagen gaan plegen.
Het gaat om iets anders. Het is laten zien dat de overheid en wellicht de bevolking klaar is met een andere cultuur en met iedere uiting van die cultuur. Dan begin je met die mensen waar je het minst van te vrezen hebt. Vrouwen op het strand. Je vernedert ze voor het oog van iedereen. Lekker puh. Kijk eens wat we kunnen! Erg stoer. Ik kan me niet voorstellen dat je als politieagent daar enige beroepstrots aan ontleent.
Wat we doen is feilloos de normen overnemen van repressieve religieuze regimes waar ook een kledingpolitie bestaat, waar het ook over vrouwen gaat en de dwang zich aan te passen. We raken daarmee op een hellend vlak waar we niet op moeten willen zitten. We doen paradoxaal waar we zo bevreesd voor zijn: we worden fundamentalistisch.
Echt, er zijn grotere problemen dan de boerkini. Problemen die niet makkelijk zijn op te lossen of te bestrijden. Problemen die intelligentie vereisen in hun aanpak. Een aanpak die moet komen vanuit een diepe overtuiging van onze eigen waarden en waar we weigeren die op te geven. Het verbieden van een boerkini heeft daar weinig mee te maken.
Zo.