• Over

Dick Koopman

~ Durf te denken

Dick Koopman

Maandelijks Archief: augustus 2016

Boerkinee of boerkija?

24 woensdag aug 2016

Posted by Dick Koopman in Europa

≈ Een reactie plaatsen

Tags

boerkini, Frankrijk, fundamentalisme, isis, jihad, strand

Europa is een onzeker continent geworden. Aanslagen vonden altijd plaats op comfortabele afstand maar sinds enige jaren ook in hier in Europa. Madrid, Londen, Parijs zijn grote steden waar aanslagen gepleegd zijn. Ook tegenwoordig in kleinere steden of dorpen. Wat een doelwit kan zijn is ook niet meer heel duidelijk. Eerst plekken waar grote concentraties mensen bijeen waren, toen een redactie en een supermarkt en laatstelijk een RK kerk waar slechts een handvol mensen bijeen was.

Ook de plegers leveren onzekerheid op. Wie plegen aanslagen? Zijn dat immigranten? Nou nee, soms wel, maar soms is het ook iemand die al lange tijd in een land woont en een vrachtwagen huurt om 85 mensen dood te rijden.

Aanslagen kunnen overal plaatsvinden en aanslagplegers kunnen overal vandaan komen. Dat levert een enorme onzekerheid op. Een overheid kan waarschuwen dat het dreigingsniveau gestegen is, maar kan nooit voorkomen dat er ergens iets gebeurt. Er bestaan geen garanties.

In Frankrijk komt dit allemaal heel erg dichtbij. Parijs. Ik sprak iemand vlak na de aanslagen op de Bataclan en de cafés. Zij woonde tegenover een van de terrassen en hoorde schoten. Als Braziliaanse herkende ze direct geweervuur en ging kijken op haar balkon. “Ze stopten pas met schieten toen niemand meer bewoog”, vertelde ze me. Dat is heel dichtbij. Dat is gruwelijk en er vallen veel doden bij. En dat moet ook zonder mededogen worden bestreden. Hard en duidelijk.

Al die aanslagen zijn geïnspireerd door wat in ieders taalgebruik normaal is geworden: de jihadistische islam. Eerlijk gezegd heb ik er te weinig kennis van om te kunnen inschatten wat dat precies betekent binnen de islam. Wat ik wel weet is dat het een dreiging op zich is geworden. En niet alleen theoretisch maar heel reëel. ISIS roept fanatici op in het westen te blijven en hier de samenleving te ontwrichten. En ik weet dat dat ook zal gebeuren. Sterker nog: dat gebeurt al.

Veel woorden om te komen tot de discussie over boerkini’s.

Mijn stelling is deze. Omdat er geen enkele manier is om de reële dreiging te verminderen, geen enkele manier om aanslagen te voorkomen, richt de overheid in Frankrijk zich nu op een symbool. Het verkeerde symbool wat mij betreft. Gaan vrouwen eindelijk naar het strand om daar te genieten, moeten zij zich ontdoen van hun boerkini! Als ik hen was ging ik de volgende keer in een wetsuit. Alsof zij aanslagen gaan plegen.

Het gaat om iets anders. Het is laten zien dat de overheid en wellicht de bevolking klaar is met een andere cultuur en met iedere uiting van die cultuur. Dan begin je met die mensen waar je het minst van te vrezen hebt. Vrouwen op het strand. Je vernedert ze voor het oog van iedereen. Lekker puh. Kijk eens wat we kunnen! Erg stoer. Ik kan me niet voorstellen dat je als politieagent daar enige beroepstrots aan ontleent.

Wat we doen is feilloos de normen overnemen van repressieve religieuze regimes waar ook een kledingpolitie bestaat, waar het ook over vrouwen gaat en de dwang zich aan te passen. We raken daarmee op een hellend vlak waar we niet op moeten willen zitten. We doen paradoxaal waar we zo bevreesd voor zijn: we worden fundamentalistisch.

Echt, er zijn grotere problemen dan de boerkini. Problemen die niet makkelijk zijn op te lossen of te bestrijden. Problemen die intelligentie vereisen in hun aanpak. Een aanpak die moet komen vanuit een diepe overtuiging van onze eigen waarden en waar we weigeren die op te geven. Het verbieden van een boerkini heeft daar weinig mee te maken.

Zo.

Twitter sucks

22 maandag aug 2016

Posted by Dick Koopman in twitter

≈ Een reactie plaatsen

Tags

communicatie, haat, onderbuik, plezier, ressentiment, twitter

Het zal iedereen wel eens overkomen zijn op social. Je reageert op een tweet en vervolgens kom je in een discussie terecht waar je niet in wil zitten. Jouw naam wordt in iedere nieuwe reactie meegenomen en je weet niet wat je overkomt. Reacties die zo rabiaat dom of slecht zijn dat je je verbaast over de slechtheid van de mens. Je schrikt.

Het overkwam mij dus ook. Ik reageerde op een tweet, kort en zeer sec. Er kwamen meer reacties en ik zat er steeds bij. Het ging al snel over niet-Nederlanders. Zeer ruim gedefinieerd in ieder geval. Eigenlijk ging het al snel over iedereen die niet blank is en geen tweehonderd voorouders heeft die hier zijn geboren. En steeds met mij ingekopieerd. Ik werd er stil van. En boos.

Je moet het vergelijken met een feest waar je een gesprek met iemand hebt. Je reageert op die ander en vervolgens komt een voor jou onbekende erbij staan schreeuwen dat al die …. moeten oprotten naar hun eigen land. Zoiets. Op zo’n feestje zou ik zeggen dat die persoon weg moest gaan wegens ongepast gedrag. Op Twitter weet ik dat zo’n  reactie tot een explosie van reacties leidt. Het is me al eens gebeurd. Nare tweets met een niet al te originele verwijzing naar mijn voornaam.

Twitter is voor mij een manier om snel een haakje te hebben met wat er in de wereld gebeurt. Helicopters boven mijn huis? Binnen vijf minuten weet ik wat er is. De stand op de Olympische Spelen? Hoppa. Ook volg ik mensen vanwege hun mening. Niet alleen mensen met wie ik het eens ben. Daarnaast volg ik ook accounts over onderwerpen die me na aan het hart liggen. Ik heb interessante gesprekken met medetweeps. Twitter is een thermometer van de onderbuik, van de spontaan opborrelende reactie, van de lol en de haat, van het sarcasme en de empathie. Daarom zit ik op Twitter en tweet ik. Ik doe mee, meestal met plezier. Ik kan voorspellen wie op welk nieuws hoe gaat reageren. Dat zullen sommigen bij mij ook kunnen. We zijn voorspelbaar en dat toont zich. En soms zijn we ongelooflijk verrassend.

Maar twitter is niet alleen dat, het sucks ook.

Het is namelijk ook de plek waar ongeïnformeerdheid, de domheid, de haat, het ressentiment, de onnozelheid, ongefilterd en plompverloren worden gepost. Het is de plek waar je vaak tevergeefs zoekt naar beschaving en terughoudendheid. Vooral terughoudendheid is een onbekend fenomeen. Het is de plek waar kleine dingen groot worden gemaakt. Waar oud nieuws opnieuw wordt gebracht. Twitter is uit de aard van de zaak snel en ongepolijst en vooral makkelijk toegankelijk.

Een brief geplaatst krijgen in een krant is moeilijk. Je moet hem schrijven, het moet een beetje Nederlands zijn, het moet relevant en opmerkelijk zijn en zo’n brief moet ook nog eens langs een redacteur. Dat hoeft allemaal niet op Twitter. Je hebt een mening en post die. Positief of niet, doet er niets toe.

De verleiding is dat je Twitter gaat zien als dè sociale werkelijkheid. Ook mijn valkuil is dat ik Twitter ga zien als spiegel van de samenleving. Dat is niet zo. Die samenleving is namelijk veel genuanceerder, veel minder schreeuwerig en veel gecompliceerder dan alle posts bij elkaar.

Soms denk ik erover te stoppen met Twitter. Ik doe dat toch niet. Ik wil niks missen. Daarmee accepteer ik ook alle minder leuke aspecten. Het zij zo. Mijn beste vriend zei: ‘sinds ik niet meer op Twitter zit, is de wereld weer overzichtelijk en zie ik de grote lijnen beter.’ Ik wil het een met het ander combineren. Blijven én niet het nieuws maar de trends volgen. Snappen hoe alles in elkaar past. Hoe standpunten passen bij belangen. Twitter als een soort tekstlijn die meeloopt met de werkelijkheid, als toevoeging.

En het deel dat sucks is ook het echte leven. Tsja.

 

 

 

Weg met de elite?

15 maandag aug 2016

Posted by Dick Koopman in politiek

≈ Een reactie plaatsen

Tags

burger, elite, politiek, Politiek correct, PVV

 

De elite. Je struikelt er virtueel over op social. Als ik de berichten lees op Twitter die zich keren tegen de elite dan kan ik het aantal niet bijhouden. Vooral gecombineerd met de term “politiek correct”. Het leidt tot een waas voor de ogen, een felheid die ongekend is en soms tot onverholen haat. Als iets tot zulke sterke emoties leidt dan moet er iets aan de hand zijn denk ik dan.

Dus, wat is er aan de hand?

Laat ik eerst duidelijk zijn dat ik niets tegen elites heb. Mensen die op basis van verdiensten een hoge positie (wat dat ook moge zijn) innemen. Ik hoop dat als ik ooit een ernstige ziekte heb, dat ik dan aan tafel kan komen met de elite der geneeskunde. Dat geeft mij een hogere kans op genezing dan wanneer ik met de minderen aan tafel zit. En je weet dat als je naar de Olympische Spelen kijkt, je kijkt naar de elite van de sport. Anders zou de aandacht snel weg zijn. 100 Meter sprint in 23,8 seconden is niet echt interessant. Zo bezien is een elite een topgroep binnen een bepaalde wereld die die positie heeft verkregen en daar bepaalde privileges voor terugkrijgt. Topsporters krijgen beter betaald dan amateurs.

Ik heb ook niets tegen een politieke elite. Mensen die verstand hebben van zaken waar ik geen of minder verstand van heb en die daar hun beroep van hebben gemaakt. (Aardig is natuurlijk dat onderdeel van die elite bijvoorbeeld Geert Wilders en Martin Bosma zijn, twee beroepspolitici die zich enorm afzetten tegen de elite. Een mooie interessante vorm van zelfhaat.) Ik heb er zelfs vertrouwen in dat politici hun werk goed doen zodat ik altijd netjes  ga stemmen. Daarbij laat ik me leiden door standpunten en uitspraken van diezelfde politici. Als ze er een zootje van maken stem ik er niet meer op.

Waar  komt die haat tegen elites dan toch vandaan?

Volgens mij is het simpel. Het begrip wordt gebruikt om een heel specifieke groep aan te duiden. Vooral linkse regenteske politici die in grote huizen wonen, in buurten waar alles koek en ei is en die geen idee hebben wat er onder het volk speelt. Niet alleen dat: zij hebben niet door dat het volk het beter weet. Beter weet wat goed is voor Nederland. Zij, de elite, luisteren nooit naar het volk en hebben lak eraan. Zij beloven van alles maar doen iets anders. Ze kleven aan het pluche, geven elkaar de beste banen, sturen hun kinderen naar de beste scholen en regelen dat de shit bij het volk terechtkomt en niet bij henzelf.

Dat is ongeveer het verhaal dat ik terugvind op social.

Waar gaat het volgens mij mis?

Allereerst heeft iedere samenleving elites: mensen die iets beter kunnen dan de rest. Godzijdank. Je kunt mij met een masker voor en een scalpel in mijn hand een OK binnensturen, de kans dat de patiënt overleeft is klein. Ik behoor niet tot de elite der geneeskunst. Je kunt mij voetbalscheidsrechter maken maar dat wordt niks. Gelukkig zijn er mensen die daar veel meer van weten dan ik. Je hebt elites nodig. Ze kunnen iets wat jij niet kunt. Deal with it.

Verder wordt vergeten dat die elites iets hebben moeten doen en laten om op hun plek te komen. Je moet wel heel erg van politiek en macht houden wil je ooit in de Tweede Kamer komen en blijven. Anders haak je af. Het is hard werken, zeven dagen per week, 24 uur per dag. Je komt er niet met gelanterfant.

Daarnaast is het handig om elites te hebben. Zij zullen sneller tot een gewogen oordeel komen dan de niet elites. Je kunt wel voor de simpele oplossing willen zijn maar die werkt vaak niet eens. “Geen AZC in mijn wijk!” Ok, maar waar dan wel? En wanneer? En hoe? En voor hoelang? Elites overzien vaak beter wat de gevolgen zijn van handelingen.

Het is kortom handig dat er elites zijn en onvermijdbaar. Als “het volk aan de macht” is duurt het maximaal een jaar voordat nieuwe elites opstaan.

Wat kan de politieke elite, want daar gaat het om, in de tussentijd doen?

Stoppen met zich verdedigen en gewoon vertellen wat zij doen en waarom. De anti-elitisten niet vragen om losse uitspraken maar om plannen die uitvoerbaar zijn. Ze betrekken bij plannen, voornemens en vooral ook bij besluiten. Luisteren en vervolgens uitleggen wat de complexe werkelijkheid nog meer inhoudt. Dat dat hun werk is om daar rekening mee te houden. Dat van politici mag worden verwacht alles af te wegen en dan toch een besluit te nemen. Dat ieder besluit een compromis is. Dat luisteren naar iedereen niet hetzelfde is als iedereen zijn zin geven. En dat ieder besluit iemand of een groep boos zal maken omdat ie zijn zin niet krijgt. Tot vervelens toe uitleggen. Steeds weer.

Het is niet anders. De elite zal de rest serieus moeten nemen. De rest zal de elite serieus moeten nemen. Of anders gewoon wegstemmen. Dat kan in Nederland.

Dat is de luxe van Nederland.

Dwangmatig lezen

09 dinsdag aug 2016

Posted by Dick Koopman in leven

≈ Een reactie plaatsen

Tags

boeken, e-reader, lezen, woorden

Op de begane grond van het pand waar mijn bedrijf is, is een heel goede en goed gesorteerde boekhandel. In het dorp waar ik woon is ook een heel goede boekhandel. Bij de laatste bestel ik via Twitter boeken. Beide boekhandels hebben mij als klant. Bij de boekhandel in mijn dorp koop ik 97% van mijn boeken.

Boeken. Ik heb een huis vol boeken. Overal staan en liggen boeken. Ik koop boeken. Iedere week opnieuw koop ik boeken. Soms maar twee, veel vaker drie of meer. De stapels groeien daarmee. Soms doe ik boeken weg. Dat is moeilijk. Een boek wegdoen. Maar soms moet het. Mijn huis kan niet nog meer boeken aan en dus ga ik schiften en wegdoen.

Ik kom dan boeken tegen als oude bekenden. De dood in de pot qua wegdoen is herinneringen ophalen met zo’n boek. Dan doe je het niet meer weg. Ik doe dus mijn hart op slot, ga geen gesprek aan en doe het weg. Dat werkt.

Lezen. Ik lees. Iedere dag, liefst uren lang maar dat lukt niet altijd. Ik lees iedere tekst die ik tegenkom. Op internet, op straat, ’s morgens in de krant, boeken, brochures. Ik ben een dwangmatig lezer. Het is niet anders. Vanuit mijn jeugd kan ik dat heel goed verklaren en het heeft me nooit schade berokkend.

Als ik te lang niet kan lezen word ik ongelukkig en onrustig. Ik zorg er dus voor dat die dagen zich niet voordoen.

Ik lees altijd meerdere boeken door elkaar. Een roman, een biografie, filosofie, kookboeken en vaak ook over wiskunde of kwantummechanica. Zo’n 80% non-fictie. Iedere avond lees ik. Vaak met de tv aan omdat dat heel goed samengaat.

Waarom is dat lezen nodig?

De wereld is zo miraculeus en er dienen zich iedere dag weer nieuwe dingen aan om te leren kennen. Iedere dag opnieuw word ik getriggerd door een gebeurtenis, een gedachte, een voorval. Ik wil niets missen. Dus ga ik daarover lezen. Vaak eerst een beetje op Google en dan altijd in de vorm van een boek. In mijn hersenen is nog ruimte voor duizenden boeken dus ik kan daar nog lang mee doorgaan. Als ik niet lees krijg ik het gevoel achter te lopen, dingen te missen. Niet alleen bij actualiteit maar ook bij oudere zaken. Zoals bijvoorbeeld het werk van Paul Erdös om maar iemand te noemen. Lezen is zuurstof. Mensen die niet lezen hebben zuurstofgebrek.

Ik lees fysieke boeken en nauwelijks ebooks. Waarom? Op een e-reader lees je tekst, in een boek lees je een boek. En ik wil boeken lezen. Dat is de fysieke kant van mijn verslaving. Boeken kopen, vasthouden, openslaan, ruiken, lezen, ezelsoren in maken, in de kast zetten. Ik zet ook uitsluitend gelezen boeken in de kast. Als je een ongelezen boek in de kast zet neemt de kast het over en vind je het nooit meer terug. Dat moet je dus niet doen.

Als ik niet meer lees weet mijn omgeving dat ik ben overleden.

Alles voor de Grote Leider

08 maandag aug 2016

Posted by Dick Koopman in Verlichting

≈ Een reactie plaatsen

Tags

canal pride, collectief, Erdogan, individu, macht, nationalisme, Turkije

Verbazing. Dat is wat ik voel als ik de foto’s zie uit Turkije, waar een miljoen mensen bijeenkomt om Erdogan te horen spreken. Getooid met vlaggen, pratend en schreeuwend met één mond. Als een groot organisme zich bewegend op een plein. Een miljoen mensen die iedere individualiteit hebben opgegeven om op te gaan in de massa.

Verbaasd ben ik omdat een miljoen keer de keuze is gemaakt dat te doen: verzamelen en allemaal hetzelfde gedrag vertonen. Dat mensen dat doen, denk ik dan. En de collectiviteit wordt versterkt door de uniformiteit van wat men doet. Dezelfde leuzen, dezelfde vlag, hetzelfde fanatisme. Willens en wetens. Geen excuus mogelijk.

Ik heb ook de beelden van de Canal Pride in Amsterdam gezien. En hoewel ik niet van een massa mensen bij elkaar hou, valt me daar juist de individualiteit op. Iedereen wil er anders dan de ander uitzien. En zeker, als je dat wilt zijn er duizend anderen die dezelfde keuzen maken als jij. Daardoor ga je op in kleinere groepen. Je krijgt clusters van gelijkgestemden. In leer, in het roze, extravagant gekleed, niet gekleed et cetera. Een bonte stoet. En feest.

Bij de demonstratie in Turkije was het doel nu juist niet het benadrukken van verschillen! Het doel was tonen dat de bevolking als één man achter Erdogan staat. Daartoe is het nodig dat je geheel verdwijnt als individu. Ik kan me in ieder geval niet voorstellen dat er een in het roze geklede LHBT’er tussenstond. Zou niet worden gewaardeerd.

En zo is het dat nationalisme in extremo hiertoe leidt. Als het volk wil tonen als één man achter de leider te staan maakt het zichzelf tot eenvormige slaaf van diezelfde leider. Je geeft je recht tot dissonantie op en – wellicht impliciet – zeg je: ik zal alles doen wat jij wilt, beste baas van mij. Vervolgens gaat de leider meer van je vragen en vooral van je vragen nog meer van jezelf in te leveren. Je moet nog eenvormiger met de massa worden en stoppen met denken en meningen vormen. Die mening is er al: de opvatting van de leider. Je hoeft alleen nog maar te luisteren en te gehoorzamen.

Mensen die denken dat het land waar zij wonen zo’n aparte status verdient dat zij zich er totaal  ondergeschikt aan maken en dat combineren met fanatisme, zijn gevaarlijk. Zij worden een willoos wapen in de handen van de machthebber. Een horde die in beweging is en geleid wil worden. En nooit de goede kant op!

Ik dank God op mijn blote knieën dat ik niet geboren ben in een land met een collectivistische cultuur. Dat we erfgenamen zijn van de Verlichting en van het individualisme. Dat we ruimte hebben om zelf besluiten te nemen en af te wijken. Dat toeval, geboren zijn in Nederland, is een luxe die ik iedere dag ervaar. En met de huidige ontwikkelingen nog meer dan pakweg tien of vijf jaar geleden. En tot in mijn diepste ik weiger ik ook maar iets van die verworvenheden af te geven. Niet uit respect voor hen die mij niet respecteren, niet uit fatsoen voor hen die mijn fatsoen niet waarderen en zeker niet uit historisch besef voor landen die niet deel uitmaken van de Verlichting en westerse normen en waarden. Ik weiger terug te gaan in de ontwikkeling die we al eeuwen meemaken en die niet eenvoudig is.

Het adagium zou moeten zijn: zo gauw meer dan 5 mensen hetzelfde roepen, roep iets anders! Ga er tegenin. Vecht voor je mening. Vecht voor wat anders is.

Zeg tegen de leider dat hij jouw leider niet is. Dat ben jezelf.

Abonneren

  • Berichten (RSS)
  • Reacties (RSS)

Archief

  • januari 2023
  • december 2022
  • november 2022
  • oktober 2022
  • september 2022
  • augustus 2022
  • juli 2022
  • juni 2022
  • mei 2022
  • april 2022
  • maart 2022
  • februari 2022
  • januari 2022
  • december 2021
  • november 2021
  • oktober 2021
  • september 2021
  • augustus 2021
  • juli 2021
  • juni 2021
  • mei 2021
  • april 2021
  • maart 2021
  • februari 2021
  • januari 2021
  • december 2020
  • november 2020
  • oktober 2020
  • september 2020
  • augustus 2020
  • juli 2020
  • juni 2020
  • mei 2020
  • april 2020
  • maart 2020
  • februari 2020
  • december 2019
  • november 2019
  • oktober 2019
  • september 2019
  • augustus 2019
  • juli 2019
  • juni 2019
  • mei 2019
  • april 2019
  • maart 2019
  • februari 2019
  • januari 2019
  • december 2018
  • november 2018
  • oktober 2018
  • september 2018
  • augustus 2018
  • juli 2018
  • juni 2018
  • mei 2018
  • april 2018
  • maart 2018
  • februari 2018
  • januari 2018
  • december 2017
  • november 2017
  • oktober 2017
  • september 2017
  • augustus 2017
  • juli 2017
  • juni 2017
  • mei 2017
  • april 2017
  • maart 2017
  • februari 2017
  • januari 2017
  • december 2016
  • november 2016
  • oktober 2016
  • september 2016
  • augustus 2016
  • juli 2016
  • juni 2016
  • mei 2016
  • april 2016
  • maart 2016
  • februari 2016
  • januari 2016
  • december 2015
  • november 2015
  • oktober 2015
  • september 2015
  • augustus 2015
  • juli 2015
  • juni 2015
  • mei 2015
  • april 2015
  • maart 2015
  • februari 2015
  • januari 2015
  • december 2014
  • november 2014

Categorieën

  • Autonomie
  • Brexit
  • Burger serieus nemem
  • Burger serieus nemen
  • Commissie Stiekem
  • Communicatie
  • crisis
  • culinair
  • de open samenleving
  • deeleconomie
  • Durf te denken
  • economie
  • Europa
  • Fatsoen
  • filosofie
  • Geen categorie
  • GeenPeil
  • Grexit
  • griekenland
  • Gutmensch
  • Klant centraal
  • leven
  • Lezen
  • Literatuur
  • Maatschappij
  • Management
  • Marketing
  • mensbeeld
  • nationalisme
  • New Business
  • Ondernemen
  • Onderwijs
  • organisaties
  • Parijs
  • PEGIDA
  • politiek
  • Politiek correct
  • Populisme en de Grondwet
  • referendum
  • religie
  • Retail
  • seculaire religie
  • terreur
  • Toeristen
  • Turkije
  • twitter
  • Verlichting
  • vluchtelingen
  • Zwarte Piet

Meta

  • Registreren
  • Inloggen

Blog op WordPress.com.

  • Volg Volgend
    • Dick Koopman
    • Doe mee met 44 andere volgers
    • Heb je al een WordPress.com-account? Nu inloggen.
    • Dick Koopman
    • Aanpassen
    • Volg Volgend
    • Aanmelden
    • Inloggen
    • Deze inhoud rapporteren
    • Site in de Reader weergeven
    • Beheer abonnementen
    • Deze balk inklappen