• Over

Dick Koopman

~ Durf te denken

Dick Koopman

Categorie Archief: Retail

Het einde van een lokale winkelier

21 dinsdag feb 2017

Posted by Dick Koopman in Retail

≈ Een reactie plaatsen

Tags

ID, minderjarigen, retail, tabak, VWA, wetgeving

unnamed

Een jonge ondernemer

In mijn dorp zit, ik moet nu zeggen, zat een sigarenwinkel: Cigars ‘N More. Een kleine winkel in een wat scharrige laan net naast het centrum. Een laan met een hoge doorloop van winkels. De zaken die er al lang zitten zijn shoarmazaken, een Griek, een Japanner, een Italiaan en diverse levensmiddelenzaken. Een Turkse, een Pakistaanse. Meerdere kappers en redelijk wat kroegen. Een levendige laan, moet ik zeggen, waar ik graag kom.

Enfin, Cigars ‘N More zat daar dus ook. Een winkel die er al heel lang zat. Ooit eigendom van een wat ouder echtpaar uit Den Bosch. Voor hen werd het teveel om iedere dag op en neer te rijden en zij deden de zaak in 2010 over aan een toen 21jarige jongen. Ik vond het prachtig hoe zo’n jonge vent het aanging om een zaak over te nemen en er iets nieuws van te maken. Hij zorgde voor een nieuw assortiment sigaren bijvoorbeeld. Hij maakte een kleine humidor met een verzameling longfillers uit Cuba, Honduras, de Dominicaanse Republiek et cetera. Best uniek voor het dorp waar ik woon.

Hij investeerde in de winkel en in zichzelf. Hij ging naar Cuba om daar te zien hoe sigaren worden gemaakt en kwam terug met een licentie op zak om Havana’s te mogen importeren. Hij maakte niet altijd de meest voor de hand liggende keuzes, zoals wijn verkopen. Dat werd ook niks. We hebben veel met elkaar gepraat over assortiment en het aantrekken van klanten.

Op zaterdag kocht ik ’s morgens vroeg altijd mijn Trouw bij hem.

Tot vorige week.

Voor een gesloten deur

De zaak was gesloten en op de deur was op A1 formaat een proces-verbaal afgedrukt van een opsporingsambtenaar van de Voedsel en Warenautoriteit. Die had geconstateerd dat er sigaretten waren verkocht aan een minderjarige en dat daarom de winkel gesloten was.

Het hele verhaal stond in de lokale sufferdje. Wat was gebeurd? Hij had sigaretten verkocht aan een jongen met een ID. Die ID had hij gecontroleerd, die klopte, de jongen was 19, en hij had de sigaretten verkocht. Buiten werd de jongen opgevangen door de ambtenaar en die constateerde dat het niet zijn ID was en dat de jongen niet 19 maar 17 was. Dit was voor de winkelier de tweede overtreding in twee jaar. Al eerder had hij lege hulzen verkocht aan een minderjarige en toen had hij de boete betaald. Nu moest hij de winkel een week sluiten en €10.000 boete betalen.

Nu zijn regels er om te handhaven. Geen dispuut daarover. En ja, hij was ook naïef geweest met die hulzen. Maar iets wringt aan deze actie, of beter aan deze wetgeving. Dit is een jonge ondernemer in een plaats waar de ene na de andere winkel moet sluiten vanwege slechte resultaten. Een jonge vent die vol ideeën zit om verder te gaan met zijn zaak. Die vol vertrouwen iets verkoopt aan iemand die hem bedondert met een valse ID. Dit voelt aan als het beboeten van degeen waar ingebroken wordt omdat hij de gelegenheid heeft geboden.

De reden dat hij nu helemaal is gestopt is dat hij moeite heeft met het betalen van deze boete, het zal wel moeten, maar hij is benauwd voor de volgende overtreding. Dan is de boete naar hij zegt €100.000 en dat betekent een totaal persoonlijk faillissement. Hij durft niet meer. Hij vertrouwt er niet meer op dat hij niet nog een keer op basis van een ID een fout maakt en dat hij dan aan de grond komt te zitten.

Wantrouwen en wetgeving

Als wetgeving ertoe leidt dat die wantrouwen en onzekerheid voedt dan is er iets mis met die wetgeving. We leven al in een observatiesamenleving en dit is een van de gevolgen. Beboet degeen die overtredend handelt, die willens en wetens de boel bedondert. Niet degeen die erin stinkt. Dit is niet ok.

Ik fiets nu langs weer een gat in de winkelstraat. Het zoveelste. Dankzij een gast van 17 jaar met een fake ID.

Dat voelt niet goed.

Beleving: totale leegte

09 maandag jan 2017

Posted by Dick Koopman in Retail

≈ Een reactie plaatsen

Tags

beleving, FSIN, leegte, Radio1, restaurants, retail, Venlo

Beleving. Vanmorgen ging het erover op Radio1. Het blijkt uit cijfers dat Nederland weer meer uit gaat eten en dat vooral ook jongeren dat doen. Ook dat het lijkt alsof uit eten gaan duidelijk maakt wie je bent. Dat het dus niet alleen lekker uit eten gaan is, maar dat het als het ware een extensie wordt van je identiteit. Waar je uit gaat eten zegt iets over je.

Om tegemoet te komen aan veranderend eetgedrag zijn er allerlei initiatieven in de markt. Zo sprak een retailer uit Venlo over zijn pizza’s. Dagvers gemaakt en met verse lokale producten. De ham van de slager om de hoek, de kaas van de kaasboer et cetera. Je kunt ook kiezen waar je je pizza wil eten. Meenemen naar huis en afbakken of in het restaurant. Maakt niet uit, het gaat om de beleving.

De meneer van het FSIN die het onderzoek gedaan had sprak over het grijze midden (zeg maar de supermarkt waar je voor een week lang boodschappen doet) en de rest. De rest zet in op óf gemak óf beleving. Of beide natuurlijk.

Beleving. Daar was het woord weer. Beleving.

Wat wordt daar toch mee bedoeld? Beleving is op zich namelijk een wezenskenmerk van de mens. Door zelfbewustzijn en het kunnen nadenken over jezelf kom je tot beleving. Je bent in een situatie, ervaart die, bent je ervan bewust en hoppa daar is beleving. Beleving is met andere woorden iets dat er is. Hoe dan ook. Waar dan ook. Dus ook het grijze midden levert een beleving op. In het ergste geval namelijk die van een grijs midden. In het beste geval een grijs midden waar je jezelf volstrekt in herkent en dus goed aanvoelt. Het is niets anders dan de manier waarop je iets ervaart. Een beleving kan grijs en klote zijn.

Dus wat wordt ermee bedoeld als iemand zegt dat beleving aan terrein wint?

Het volgende. Marketeers weten inmiddels dat een product of een dienst verkopen niet meer genoeg is. Dat de moderne mens aan verveling ten onder gaat en een aandachtspanne heeft van ongeveer 20 seconden. En dat het zaak is die tijd langer te maken door het prikkelen van alle zintuigen op de meest maximale manier. Dus én tekst, én beeld, én geur, én gevoel én ook het originele product of dienst. Je gaat winkelen en om je heen gebeurt van alles. Je moet op je qui vive zijn want voor je het weet ben je te laat met beleven.

Jaren geleden was ik bij Hamleys in Londen. Dat was niet zomaar een speelgoedzaak, maar een totale ‘beleving’. Luke Skywalker stond buiten om klanten naar binnen te krijgen. Eenmaal binnen hapte een ADHD-achtige jongen vliegtuigjes uit de lucht en als je iets leuk vond mocht je het uitpakken en proberen. Uitgeput kwam ik naar buiten. Een ervaring rijker moet ik er wel eerlijk bij zeggen.

Mijn beleving bij Top1Toys in mijn woonplaats is een andere. Meer rust, veel traditioneler en ik heb er echt minder over te vertellen als ik buiten sta. Maar toch, ik heb wel wat beleefd. Niet spectaculair, dat is waar.

Wat uit het onderzoek blijkt van het FSIN is dat wij op alle momenten van het leven vermaakt willen worden. Als je aan alles beleving moet toevoegen in de vorm van allerlei prikkels, dan heb je te maken met klanten die door weinig meer geprikkeld kunnen worden. Dát is er aan de hand. Beleveniseconomie is een economie voor een samenleving die ten diepste blasé is, waarin mensen niet meer in staat zijn hun beleving te nemen voor wat zij is.

Als mensen snel verveeld raken, dan moet er beleving worden toegevoegd aan producten en diensten. De leveranciers hebben gelijk daarin. Als dat nodig is om geld te verdienen moet je het gewoon doen. Maar het kwijtraken van het kleine geluk met het weinige dat er al wel is, is ook een verarming.

Retailers, restaurants et cetera die geen ‘beleving’ toevoegen aan hun dienst zullen het onderspit delven. Uiteindelijk zijn wij allen op zoek naar dat ene superieure verhaal waarmee we thuis kunnen komen. Die uitzinnige ervaring. Voor minder doen we het niet meer.

Maar ik voorspel ook dat er restaurants komen die dat allemaal juist niet doen. Die juist alle franje wegdoen en waar het gaat om het pure eten. Dat er winkels komen die alleen maar draaien om het echte pure product. Dat er een markt (zal alleen niet erg groot zijn) is voor consumenten die niet willen worden afgeleid door van alles en nog wat. Die met rust willen worden gelaten.

Die aan hun eigen beleving genoeg hebben.

 

Retail down the drain, deel 2

28 maandag nov 2016

Posted by Dick Koopman in Retail

≈ Een reactie plaatsen

Tags

boekhandel, internet, kledingwinkel, retail, slager, vulpen

Veel reacties op mijn blog over retail gekregen. Veel herkenning, veel verzuchtingen over soortgelijke ervaringen. Een gebrek aan klantgerichtheid en een gebrek aan passie.

Maar dat waren niet alleen de reacties. Daarnaast waren er ook mensen die mij wezen op alle goede voorbeelden, retailers die juist alles doen voor hun klant en daar verder in gaan dan welke online concurrent ook. Waarom ik daar niet over had geschreven?

Simpel, omdat het daar niet over ging in die blog.

Vandaar deze inhaalmanoeuvre. Ik zal ook aandacht besteden aan goede voorbeelden omdat die er zeker ook zijn.

Waar heeft de retail begrepen hoe om te gaan met klanten (en hoe de combinatie met internet in het eigen voordeel werkt)?

Mijn vaste boekhandel in mijn woonplaats bijvoorbeeld. Nog onlangs zijn zij verhuisd naar een pand waar ooit de Schoenenreus zat. Naargeestig en ruikend naar goedkope sloffen. De eigenaren van de boekhandel hebben het pand omgetoverd tot een boekhandel van grootsteedse allure. Mooi assortiment, geweldig personeel dat echt op de hoogte is van alle laatste boeken en die ook nog eens gelezen heeft. Je kunt er boeken voelen en ruiken. Nog veel belangrijker voor mij als veellezer (en veelkoper): ik bestel mijn boeken via Twitter. Als ik ergens iets lees over een boek dat ik wil hebben dan maak ik een foto en tweet die naar hen. Ik krijg altijd antwoord en het boek staat snel voor me klaar. Ook als ze een boek niet hebben op zaterdag, dan hebben ze het op dinsdag voor me klaarstaan. Altijd.

De kledingwinkel idem. Er wordt gezocht naar het artikel in andere filialen, bij leveranciers. Men bestelt het voor je en het is er op de datum die is afgesproken. Als er iets niet lekker loopt dan word je gebeld. Je bent bekend en zo word je ook behandeld: als een bekende.

De slager! Ooit, heel veel jaren geleden, heb ik een opmerking gemaakt over een prachtige côte de boeuf die ik in Carcès had gekocht. De week daarop lag het in de vitrine. Praten over een mooie bavette leverde hetzelfde op. De zelfgemaakte gebraden gehakt moest ik per sé proeven omdat ik nou eenmaal van lekkere dingen hou. Men wist het. En als ik een keer zwezerik wil hebben dan wordt daar voor gezorgd.

De pennenwinkel. Kwam ik ooit binnen met een vulpen die helemaal vast zat. Een Mont Blanc waar je de pen kunt uitdraaien werkte totaal niet meer. Muurvast. Na een discussie over inkt, waarbij bleek dat ik de verkeerde gebruik, werd de pen met liefde in ontvangst genomen en na enige tijd en een luttel bedrag later kreeg ik hem goed werkend weer terug. Mét een potje juiste inkt.

Ik vergeet er vast een aantal.

Ik kan doorgaan, maar de kern is steeds hetzelfde. Het zijn winkels die mij als klant kennen en ik hen. Er is meer dan alleen een transactionele relatie. Het gaat erom elkaar wederzijds te helpen. Ik doe daar nooit moeilijk en zij ook niet. Zij komen ook altijd met een oplossing. Is het niet vandaag dan toch volgende week. Wat zij ook met elkaar gemeen hebben is dat je voelt dat de zaak waar men werkt belangrijk is. Bijna, dat ze niet ergens anders hadden kunnen werken. Niet alleen jij als klant gaat hen aan het hart, maar het voortbestaan van de zaak ook. Daarom gaan zij altijd verder dan vandaag. Altijd een extra stap. Dát is wat de goede retailer onderscheidt van gewone doorsneewinkels die uitwisselbaar zijn.

Waar het uiteindelijk op neer komt is dat het niet eens gaat om een verplichte koppeling met internet maar om gedrag. Als je als klant het gevoel hebt dat je er toe doet en dat wordt bevestigd door het gedrag van de retailer, dan kom je terug. Ik doe niets liever dan mijn geld uitgeven in lokale winkels, maar als die winkel bar weinig interesse toont in mij en mijn vraag, dan ga ik het even anonieme maar altijd werkende internet op.

Retail is gewoon altijd aan zet. En morgen weer beter.

 

Retail down the drain

21 maandag nov 2016

Posted by Dick Koopman in Retail

≈ 1 reactie

Tags

crisis, internet, retail

Ik woon in een plaats waar de ene na de andere winkel verdwijnt. Natuurlijk de bekende ketens zoals V&D en Cook&Co maar ook de kleinere zelfstandige zaken. Gek is dat niet. Jammer wel, want ik koop graag off line bij lokale winkels.

Waardoor komt dat?

Enige maanden geleden moest mijn opgroeiende zoon een nieuw skijack hebben. Wij naar de lokale middenstand. De zoon is nogal kieskeurig en vond na lang zoeken tussen alle saaie jassen een mooie jas. Stoer en degelijk en vooral opvallend. Alleen niet in zijn maat. De retailer had hem ook niet op voorraad en dat was dan ook het laatste wat hij te zeggen had. Verder niks. Thuisgekomen op internet het merk opgezocht, de maat was gewoon beschikbaar en jas besteld. Hoppa.

Vijf weken geleden bij de lokale Praxis een lamp besteld. Ooit een spotje gekocht voor de andere zoon en de lamp was kapot. Dat was niet een standaardlamp maar een nogal aparte, zo bleek. Naar Praxis en daar werden de gegevens en mijn 06-nummer op een bestelformulier geschreven. Nooit meer iets van gehoord.

Dus in mijn plaats naar de meer lokale lampenwinkel. Zelfde ritueel. Nooit meer iets van gehoord.

In een aanpalende plaats is nog niet zo lang geleden een Rugbyshop gevestigd. Een van de senioren is een winkel begonnen in alleen maar Rugbyspullen. Gaatje in de markt. We moesten nieuwe schoenen hebben en dus naar die winkel toe. Allerlei schoenen maar niet in de juiste maat. Volgend weekeinde zouden die er wel zijn. Wij terug, geen schoenen. Volgend weekeinde zouden die er wel zijn. Weddenschap gesloten voor €10 dat dat niet het geval zou zijn. Ik heb gewonnen. Mijn nummer achtergelaten zodat hij me kon bellen zodat ik niet steeds voor niks hoefde langs te gaan. Na vier weken ben ik gebeld. Dat de schoenen er waren. Was alleen niet meer nodig, ik had ze al geregeld. Volop keuze.

Winkeliers hebben, zo lijkt het, geen zin om extra moeite te doen voor de klant. Bovenstaande voorbeelden kan ik uitbreiden. Retailers hebben steeds minder op voorraad wat op zich helemaal geen probleem hoeft te zijn. Er is weinig dat ik nú, direct nodig heb. Ik kan best even wachten. Retailers kunnen online dingen bestellen en zorgen dat ik ze krijg. Ik wil daar ook nog wel de komende week voor terugkomen.

Als klant doe ik graag een extra stap om de lokale winkeliers omzet te bezorgen.

Wat ik niet doe is accepteren dat ik niet serieus word genomen. Als winkeliers geen moeite voor mij doen, dan niet. Dan ga ik naar een andere winkel of ik ga online. En ik weet zeker dat de winkel in kwestie mij als klant kwijt is. Zo komen retailers in een negatieve spiraal waarbij het assortiment dunner wordt, de voorraden kleiner etc etc.

Retailers moeten internet gaan zien als een logistiek kanaal om hun klanten te bedienen. In de wereld is alles te koop dus “nee” verkopen is niet nodig. Doe de extra stap en zorg dat de klant krijgt wat hij wil. Simpel. Gemakzucht leidt tot het einde van de zaak.

Gemakzucht lijkt wel de rode draad bij veel retailers. Gebrek aan noodzaak wellicht.

Als winkeliers niet beter hun best doen zijn zij ten dode opgeschreven.

Het einde van Blokker

20 woensdag apr 2016

Posted by Dick Koopman in Retail

≈ Een reactie plaatsen

Tags

aapjesorkest, Blokker, Cook&Co, retail

a7c97d70da399230e0951416f048ba59-1486542792

 

Heel veel jaren geleden liep ik in Bastogne, thuisbasis van Bistro Leo. Het regende, het was herfst en vroeg donker. En daar in de Rue du Sablon dook opeens het logo van Blokker op. Blokker! In België! Ik zocht de warmte op van de winkel en keek mijn ogen uit.

Blokker Bastogne was een exacte kopie van iedere Blokker in iedere Nederlandse stad en dorp. Hetzelfde oranje en bruin, hetzelfde tapijt, hetzelfde assortiment. Let wel: dit was in 1993.

23 Jaar later ziet Blokker er nog net zo uit. Iedere kenner zal me vertellen dat dat niet waar is, maar ik ben een doodgewone klant en geen kenner. Als ik Blokker binnenloop in mijn dorp dan is mijn ervaring geen andere dan die van 23 jaar geleden. Oranje en bruin. Een niet duidelijk gedefinieerd assortiment. Van goedkope rommel bij de ingang tot aan merklampen, van spul uit China tot aan Brabantia. Volkomen onduidelijk.

Ook de mix van winkels binnen de Holding is lastig. Blokker concurreert in mijn dorp met Xenos en Cook&Co. Het idee daarachter is dat je beter concurrentie binnen je holding kan hebben dan daarbuiten. Komt er in ieder geval geld binnen. Ook dat verandert. Het vloeroppervlak van de Xenos is inmiddels gehalveerd. De bovenetage is gesloten. En er is meer.

Deze week las ik in de krant dat Blokker Holding alle Cook&Co filialen gaat sluiten. Een grote ingreep, zoals er meer verandert binnen de Holding en Blokker. Sluiten van retail is altijd een voorbode van totale neergang. Zo’n ingreep gaat altijd gepaard met een opmerking over nieuwe positionering en het versterken van de website. Nu ook. Het zijn bezwerende teksten. Mythisch denken. Het zijn achterhoedegevechten. De Cook&Co in mijn dorp denkt niet in termen van klantoplossingen. Ook nooit gedaan. Wel een miniatuur fonduesetje verkopen maar niet de bijpassende chocolade bijvoorbeeld. Gedwongen worden ook nog naar een andere winkel te moeten. Dat is niet handig.

Blokker zelf heeft last van andere zaken. De helft van het assortiment kan ik ook bij Action kopen voor een fractie van de prijs. Waar Action verrast met iedere week 100 nieuwe producten word ik bij Blokker nooit verrast. Hetzelfde assortiment, al jaren.

Binnen twee jaar is Blokker uit het straatbeeld verdwenen. Dat is mijn schatting. In een wereld waar mensen van duidelijkheid houden, waar struinen in een winkel alleen leuk is als je verrast wordt, waar ieder product online te koop is, gaat Blokker het niet redden. Retail is niet ten dode opgeschreven. Wat wel verdwijnt zijn winkels met een erfenis van decennia, waar de tijd stil lijkt te staan. Winkels waarvan de eigenaar niet doorheeft dat de grote wereld snel verandert. Waarvan de eigenaar, families, zo overtuigd is van de eigen ideeën dat het te laat is. Waar men het zoekt in kleine en vooral cosmetische aanpassingen.

Blokker gaat het niet redden.

Een ander bericht in de krant deze week: van V&D is deze week het aapjesorkest geveild voor €22.500.

Ik vraag me nu af wat het aapjesorkest is van Blokker?

Delhaize: culinaire barbarij?

25 donderdag jun 2015

Posted by Dick Koopman in Retail

≈ Een reactie plaatsen

Tags

AlbertHeijn, Delhaize, eten, genieten, levenskunst, retail

Een van de dingen die ik erg leuk vind is winkelen in het buitenland. Vooral in supermarkten. Leclerc in Brignoles is een favoriet, de Auchan in Roncq nog een. Rondlopen tussen de strekkende meters boter, toetjes, wijn. De versafdelingen met lokale groenten of oversized onderdelen van een rund bij Les Mousquetaires in Carcès.

Kortom het buitenland lonkt omdat je wordt geconfronteerd met niet alleen andere producten maar vooral ook een andere eetcultuur.

Net over de grens kan dat ook al. Een dagje Antwerpen en dan op de terugweg boodschappen doen bij Delhaize is voor mij altijd een mooi extraatje. Delhaize heeft iets bourgondisch dat andere supermarkten niet hebben. Zo tegen de kerst vind je er politiek incorrecte ganzenlever, mooie wijnen, brioches et cetera.

Het is geen Franse supermarkt, die zijn uitgebreider, maar het is in ieder geval geen Nederland meer. Er wordt geld uitgegeven aan goed eten. Het draait niet om de laagste prijs. En het draait zeker niet om biefstukken à raison van €5,– per kilo!

Nederlanders geven niets om goed eten. Nederlanders vinden dat je moet eten om niet te sterven en dat mag niks kosten. Delhaize is hét voorbeeld van net over de grens waarbij de liefde voor een uitstekende maaltijd voorop staat.

En nu wordt het overgenomen door de grote Nederlandse grutter. En natuurlijk, we noemen het geen overname maar een fusie of whatever, maar het is een overname. Binnen tien jaar is de naam Delhaize verdwenen. Dat durf ik hier te stellen.

De vraag is of het genieten dan ook is verdwenen en dat ook België is overgegaan naar de goedkoopste oplossing voor de maaltijd. Dat ik echt door moet rijden naar Roncq om te ontsnappen aan de culinaire barbarij van korting op korting.

Ik vrees het ergste. De grote gelijkmaker is altijd aan het werk.

V&D als voltooid verleden tijd

09 maandag feb 2015

Posted by Dick Koopman in Retail

≈ 4 reacties

Tags

internet, retail, toekomst, V&D, vroeger

Als klein kind kwam ik bij V&D in Utrecht, in de Lange Viestraat. Mijn moeder werkte er op de koekjesafdeling als verkoopster. Tijdens de Sinterklaastijd stond de etalage vol met bewegende pieten en Sinterklaas. Volop verlicht ook. Mijn vader reed eerst langs de etalage, parkeerde en dan gingen we even naar binnen, naar mijn moeder.

In mijn herinnering was het er gezellig en warm. Een warenhuis vol met mooie spullen en ook een aapjesorkest in het trappenhuis. Mijn moeder stond in een carré-opstelling tussen de koekjes. Betere kwaliteit en beter gesorteerd dan die van de bakker in de buurt maar niet over de top.

Dat was het geheim van V&D: bereikbare kwaliteit voor de gewone man. In een sfeer van enerzijds de schoonheid van het leven en anderzijds van doe maar gewoon. Dat is nog lang zo geweest maar ergens in de jaren tachtig veranderde er iets. De HEMA kroop dichterbij en zorgde voor allerlei designverrassingen voor weinig. Vrolijke winkels, licht, design en dat voor een aangename prijs. Het aanbod van V&D werd onduidelijker. Waarvoor ging je nu precies naar V&D?

Aan het eind van de vorige eeuw was het geen pretje meer om naar V&D te gaan. Ik woonde inmiddels in een grote plaats met een eigen V&D. Ik gebruikte de winkel vooral om van de ene kant van de winkels naar de andere te komen, een passage. En steeds viel  mij op dat er geen enkele reden gegeven werd te stoppen. Mijn oog werd nergens naar toe getrokken. Ik vroeg me af hoe dat kwam.

Kijk goed naar het assortiment. Nog steeds is de echte V&D een winkel van bruin- en beigetinten. Kleding vooral maar iedere etage straalt een gebrek aan ambitie uit. Op geen enkele plek word je geprikkeld, of denk je na over wat je ziet. Wil ik het hebben of niet? Heb ik het nodig? V&D heeft de dingen die je overal kunt krijgen maar dan wél in vrolijke modieuze kleuren. Uitzondering hierop zijn nu juist de niet-V&D onderdelen: La Place, Rituals, de parfumafdeling. Daar vind je nog iets vaneen heldere formule, bezieling, lol in het werk, focus op kwaliteit. De relatief kleine gespecialiseerde formules doen het wel goed. De grote bruine V&D niet.

V&D is een reliek uit het verleden. Een groot warenhuis voor de gewone man. Die gewone man bestaat niet meer als algemene categorie. De gewone man vindt op internet wat hij zoekt en koopt daar. Gaat naar prijsstunters voor de low-interest zaken en spaart daarmee geld uit om andere dingen te doen. Gaat naar de Bijenkorf voor het gevoel van luxe. V&D is stuck in the middle en zal daar niet meer uitkomen. Hoe er ook wordt onderhandeld over geld en financiering, het is voorbij.

Het drama is wel groot overigens. De mensen die er werken doen dat met hart en ziel. Mijn woonplaats zal een groot leegstaand pand erbij krijgen. Nog een. De dynamiek in het straatbeeld wordt weer minder. De grote steden zullen vervangende winkels krijgen. Dat zal bij mij niet het geval zijn. Mijn woonplaats is niet groot en interessant genoeg voor een andere keten. Is het jammer? Ik weet dat niet.

De wereld verandert en V&D is niet meeveranderd. Wel aanpassingen gedaan maar niet met overtuiging, met visie. Geen idee wat het DNA van V&D meer is. En als dat onduidelijk wordt dan blijven de klanten weg. Onduidelijke formules zullen verdwijnen. En dat is niet anders voor V&D.

Abonneren

  • Berichten (RSS)
  • Reacties (RSS)

Archief

  • januari 2023
  • december 2022
  • november 2022
  • oktober 2022
  • september 2022
  • augustus 2022
  • juli 2022
  • juni 2022
  • mei 2022
  • april 2022
  • maart 2022
  • februari 2022
  • januari 2022
  • december 2021
  • november 2021
  • oktober 2021
  • september 2021
  • augustus 2021
  • juli 2021
  • juni 2021
  • mei 2021
  • april 2021
  • maart 2021
  • februari 2021
  • januari 2021
  • december 2020
  • november 2020
  • oktober 2020
  • september 2020
  • augustus 2020
  • juli 2020
  • juni 2020
  • mei 2020
  • april 2020
  • maart 2020
  • februari 2020
  • december 2019
  • november 2019
  • oktober 2019
  • september 2019
  • augustus 2019
  • juli 2019
  • juni 2019
  • mei 2019
  • april 2019
  • maart 2019
  • februari 2019
  • januari 2019
  • december 2018
  • november 2018
  • oktober 2018
  • september 2018
  • augustus 2018
  • juli 2018
  • juni 2018
  • mei 2018
  • april 2018
  • maart 2018
  • februari 2018
  • januari 2018
  • december 2017
  • november 2017
  • oktober 2017
  • september 2017
  • augustus 2017
  • juli 2017
  • juni 2017
  • mei 2017
  • april 2017
  • maart 2017
  • februari 2017
  • januari 2017
  • december 2016
  • november 2016
  • oktober 2016
  • september 2016
  • augustus 2016
  • juli 2016
  • juni 2016
  • mei 2016
  • april 2016
  • maart 2016
  • februari 2016
  • januari 2016
  • december 2015
  • november 2015
  • oktober 2015
  • september 2015
  • augustus 2015
  • juli 2015
  • juni 2015
  • mei 2015
  • april 2015
  • maart 2015
  • februari 2015
  • januari 2015
  • december 2014
  • november 2014

Categorieën

  • Autonomie
  • Brexit
  • Burger serieus nemem
  • Burger serieus nemen
  • Commissie Stiekem
  • Communicatie
  • crisis
  • culinair
  • de open samenleving
  • deeleconomie
  • Durf te denken
  • economie
  • Europa
  • Fatsoen
  • filosofie
  • Geen categorie
  • GeenPeil
  • Grexit
  • griekenland
  • Gutmensch
  • Klant centraal
  • leven
  • Lezen
  • Literatuur
  • Maatschappij
  • Management
  • Marketing
  • mensbeeld
  • nationalisme
  • New Business
  • Ondernemen
  • Onderwijs
  • organisaties
  • Parijs
  • PEGIDA
  • politiek
  • Politiek correct
  • Populisme en de Grondwet
  • referendum
  • religie
  • Retail
  • seculaire religie
  • terreur
  • Toeristen
  • Turkije
  • twitter
  • Verlichting
  • vluchtelingen
  • Zwarte Piet

Meta

  • Registreren
  • Inloggen

Blog op WordPress.com.

  • Volg Volgend
    • Dick Koopman
    • Doe mee met 44 andere volgers
    • Heb je al een WordPress.com-account? Nu inloggen.
    • Dick Koopman
    • Aanpassen
    • Volg Volgend
    • Aanmelden
    • Inloggen
    • Deze inhoud rapporteren
    • Site in de Reader weergeven
    • Beheer abonnementen
    • Deze balk inklappen
 

Reacties laden....