Een jonge ondernemer
In mijn dorp zit, ik moet nu zeggen, zat een sigarenwinkel: Cigars ‘N More. Een kleine winkel in een wat scharrige laan net naast het centrum. Een laan met een hoge doorloop van winkels. De zaken die er al lang zitten zijn shoarmazaken, een Griek, een Japanner, een Italiaan en diverse levensmiddelenzaken. Een Turkse, een Pakistaanse. Meerdere kappers en redelijk wat kroegen. Een levendige laan, moet ik zeggen, waar ik graag kom.
Enfin, Cigars ‘N More zat daar dus ook. Een winkel die er al heel lang zat. Ooit eigendom van een wat ouder echtpaar uit Den Bosch. Voor hen werd het teveel om iedere dag op en neer te rijden en zij deden de zaak in 2010 over aan een toen 21jarige jongen. Ik vond het prachtig hoe zo’n jonge vent het aanging om een zaak over te nemen en er iets nieuws van te maken. Hij zorgde voor een nieuw assortiment sigaren bijvoorbeeld. Hij maakte een kleine humidor met een verzameling longfillers uit Cuba, Honduras, de Dominicaanse Republiek et cetera. Best uniek voor het dorp waar ik woon.
Hij investeerde in de winkel en in zichzelf. Hij ging naar Cuba om daar te zien hoe sigaren worden gemaakt en kwam terug met een licentie op zak om Havana’s te mogen importeren. Hij maakte niet altijd de meest voor de hand liggende keuzes, zoals wijn verkopen. Dat werd ook niks. We hebben veel met elkaar gepraat over assortiment en het aantrekken van klanten.
Op zaterdag kocht ik ’s morgens vroeg altijd mijn Trouw bij hem.
Tot vorige week.
Voor een gesloten deur
De zaak was gesloten en op de deur was op A1 formaat een proces-verbaal afgedrukt van een opsporingsambtenaar van de Voedsel en Warenautoriteit. Die had geconstateerd dat er sigaretten waren verkocht aan een minderjarige en dat daarom de winkel gesloten was.
Het hele verhaal stond in de lokale sufferdje. Wat was gebeurd? Hij had sigaretten verkocht aan een jongen met een ID. Die ID had hij gecontroleerd, die klopte, de jongen was 19, en hij had de sigaretten verkocht. Buiten werd de jongen opgevangen door de ambtenaar en die constateerde dat het niet zijn ID was en dat de jongen niet 19 maar 17 was. Dit was voor de winkelier de tweede overtreding in twee jaar. Al eerder had hij lege hulzen verkocht aan een minderjarige en toen had hij de boete betaald. Nu moest hij de winkel een week sluiten en €10.000 boete betalen.
Nu zijn regels er om te handhaven. Geen dispuut daarover. En ja, hij was ook naïef geweest met die hulzen. Maar iets wringt aan deze actie, of beter aan deze wetgeving. Dit is een jonge ondernemer in een plaats waar de ene na de andere winkel moet sluiten vanwege slechte resultaten. Een jonge vent die vol ideeën zit om verder te gaan met zijn zaak. Die vol vertrouwen iets verkoopt aan iemand die hem bedondert met een valse ID. Dit voelt aan als het beboeten van degeen waar ingebroken wordt omdat hij de gelegenheid heeft geboden.
De reden dat hij nu helemaal is gestopt is dat hij moeite heeft met het betalen van deze boete, het zal wel moeten, maar hij is benauwd voor de volgende overtreding. Dan is de boete naar hij zegt €100.000 en dat betekent een totaal persoonlijk faillissement. Hij durft niet meer. Hij vertrouwt er niet meer op dat hij niet nog een keer op basis van een ID een fout maakt en dat hij dan aan de grond komt te zitten.
Wantrouwen en wetgeving
Als wetgeving ertoe leidt dat die wantrouwen en onzekerheid voedt dan is er iets mis met die wetgeving. We leven al in een observatiesamenleving en dit is een van de gevolgen. Beboet degeen die overtredend handelt, die willens en wetens de boel bedondert. Niet degeen die erin stinkt. Dit is niet ok.
Ik fiets nu langs weer een gat in de winkelstraat. Het zoveelste. Dankzij een gast van 17 jaar met een fake ID.
Dat voelt niet goed.
Dick Koopman 