Categorie Archief: politiek

Politiek is macht

14 woensdag jun 2017

Posted by in politiek

≈ Een reactie plaatsen

Tags

, , , ,

Politicus ben je om macht te verzamelen. Die macht heb je nodig om je idealen te verwezenlijken. Mensen stemmen op je omdat zij zich herkennen in die idealen en menen dat jij die gaat verwezenlijken. In Nederland is het echter onmogelijk je idealen te verwezenlijken in pure vorm. Er zullen altijd coalities moeten worden gevormd. En net als in het echte leven moet je dan een beetje opschuiven om de anderen ook wat te gunnen. Eenmaal in een coalitie, met een meerderheid, ga je aan de gang. Zo ging het en zo gaat het en zo zal het altijd gaan.

En dan nu GroenLinks.

Ik ben opgegroeid in de jaren 70 en 80 (van de vorige eeuw hoor je er dan bij te zeggen. Maar welke andere eeuw kan ik bedoelen?). Die jaren werden voor mij gekenmerkt door een grote bevlogenheid om mee te beginnen. Het kabinet Den Uyl was bevlogen en had een mens- en wereldbeeld. Daarna kwamen somberder jaren. De economie ging down the drain, Nederland was ziek volgens Lubbers en overal was er de dreiging van een nucleaire oorlog. Mensen gingen de straat op, vaak met honderdduizenden tegelijk om de wereld te veranderen.

In die tijd was er ook sprake van heel veel partijen. Ook ter linkerzijde van de politiek. GroenLinks bestond nog niet, wel de drie partijen die later op zijn gegaan daarin: de CPN, de SP en de PPR, de Politieke Partij Radikalen. Een bevlogen club zeer sympathieke mensen met altijd een goed verhaal en vooral het hart op de goede plek. Nooit beroerd om stelling te nemen in een wereld waarin van alles mis was. En er was van alles mis. Avond aan avond zag ik op tv allerlei onderdrukking en ellende voorbijkomen. Ik had ook zo mijn opvattingen over een goede wereld.

Op diezelfde tv kwam ook met enige regelmaat Ria Beckers voorbij. Een bevlogen politica die met meest overslaande stem getuigde van een betere wereld. Toen in 1990 GroenLinks werd gevormd speelde zij nog een belangrijke rol.

Ik kan me nog goed herinneren welke irritatie zij bij mij opriep. Niet als mens maar als politica. De hoog morele toon, het feilloos weten wat het beste voor de wereld was, het getuigen daarvan.

Die irritatie voel ik nu weer bij GroenLinks. Onder Jesse Klaver zijn zij als een van de winnaars uit de verkiezing gekomen. Een kleine 700.000 mensen extra hebben op hem gestemd. Iets leek er te gebeuren in Nederland. Een jonge politicus, gevoel voor media en drama, hart op de goede plek en eindelijk niet een van de bekende oude garde. Door 10 zetels te winnen krijg je het mandaat om dingen te gaan veranderen. Om aan de slag te gaan. Om je idealen, in wat verwaterde vorm, om te zetten in beleid. Beleid leidt tot wetgeving en als die er is ben je de wereld aan het veranderen.

En wat doet Klaver? Die trekt zich terug als het moeilijk wordt. Het gevolg is nu dat hij de komende jaren volkomen buiten spel staat. Er komt een kabinet, dat is namelijk altijd zo, en dat nieuwe kabinet zal zich compleet niets van GroenLinks aantrekken. Dat betekent dus dat er niets van de idealen zal worden omgezet in beleid.

Iemand had tegen Klaver moeten zeggen dat het doel van politiek niet de getuigenis is, maar macht. Dat is het enige doel. GroenLinks is nu machteloos vanuit pure getuigenispolitiek, waar geen vluchteling beter van wordt. Ik zag de schaduw vanuit mijn jeugd neerdalen over Klaver. Het hart op de goede plek maar het enige dat hij zuiver houdt is zijn eigen geweten. En dat is te weinig als zoveel mensen op je hebben gestemd.

Politiek is macht en anders moet je niet meedoen.

 

Voorwaarts met de PvdA.

21 dinsdag mrt 2017

Posted by in politiek

≈ Een reactie plaatsen

Tags

, , , , ,

De Volkskrant. Een ingezonden stuk van Rob Oudkerk. Een stuk dat leest als een open sollicitatie naar de functie van partijvoorzitter van de PvdA. Voer voor psychologen. Rob Oudkerk, toch niet de meest voor de hand liggende kandidaat, die hengelt naar de functie waar Hans Spekman nu nog op zit.

De PvdA in een notendop. Eerst Jan Vos, dan Ronald Plasterk en nu dus Oudkerk die achteraf precies weten wat mis is gegaan met de PvdA. Oudkerk doet in ieder geval nog iets op afstand op de radio maar Vos en Plasterk waren er echt helemaal zelf bij de afgelopen vier jaar.

Je moet je voorstellen hoe dit allemaal overkomt op potentiële PvdA-stemmers. Eerst Asscher die vol vuur het hele kabinetsbeleid failliet verklaart en vindt dat er een einde moet komen aan de liberale kaalslag. Waar hij vier jaar lang zelf leiding aan heeft gegeven en  verantwoordelijk voor is geweest. Dan Vos die het allemaal achterhaald vindt wat de partij heeft gedaan. En Plasterk, minister zelfs, die vindt dat zijn partij net zo goed kan opgaan in een andere partij. En dus net zo goed niet kan bestaan. Hoe kómt dat dan over? Gewoon als onbetrouwbaar, draaiend, lafhartig en ongeloofwaardig.

De verkiezingen zijn achter de rug. In de PvdA zal een commissie gevormd worden die gaat onderzoeken waardoor de nederlaag is veroorzaakt. Er zal een analyse komen en er zullen aanbevelingen worden geformuleerd. Het zal in ontvangst worden genomen door de partijleider. Die belooft dat dit rapport niet in een la zal verdwijnen. Vervolgens vindt iemand ergens een la.

Een partij die is vergeten waarvoor partijen bestaan, namelijk het vertegenwoordigen van burgers en het behartigen van hun belangen op korte én lange termijn. Een partij die zich zo heeft vereenzelvigd met het kabinetsbeleid dat mensen niet meer wisten waarop zij konden stemmen. Een partij die praat in bestuurderstaal (Samsom uitgezonderd) en daarmee zich loszingt van de burger. Een partij ook die is vergeten dat je “eigen” achterban – autochtonen in wijken als Overvecht, Ondiep, Zuilen en ook Tuinwijk in Utrecht – soms wil weten dat je er voor hen bent en niet alleen voor niet-Nederlanders. En zeker niet vanuit racisme maar vanuit zorgen voor de toekomst van henzelf en hun kinderen. Een partij die zoveel goeds en moois tot stand heeft gebracht in de laatste 70 jaar, krijgt daarvoor niet meer een lintje. Je wordt afgerekend op wat je gisteren deed tot maximaal zes weken geleden. Dát is wat men zich herinnert.

De PvdA moet de tijd nemen om te bedenken hoe men verder wil. Met welke inhoud, met welke overtuigingen en vooral met welk groot verhaal. Laten zien wat er afgelopen vier jaar is bereikt en hoe men daar op voortbouwt. De eigen resultaten omarmen en niet verloochenen. Alternatieven formuleren voor vier komende jaren groen liberalisme, want die gaan komen. Het wenkend perspectief schetsen voor middengroepen. Stoppen met zich identificeren met zielige mensen. Zoveel zielige mensen zijn er helemaal niet.

En om dat goed te kunnen doen moet er inderdaad een nieuwe partijvoorzitter komen. Aan Spekman kleeft teveel verlies om het nog goed te kunnen doen. Hij moet ook niet per oktober aftreden maar gewoon nu. Ik snap dat hij de grote reorganisatie wil doen maar dat is niet meer aan hem. Ook dat moet door een ander worden gedaan. Het is niet anders. Spekman heeft met hart en ziel gewerkt aan het uit het moeras trekken van de PvdA, het is hem niet gelukt. Jongere mensen zullen het over moeten nemen. Jonge mensen die niet de standaard partijtijgers zijn die we gewend zijn te zien. Jonge mensen die niet behoren tot de “pyramidenkletterer” van weleer. Die eerst in een afdeling beginnen, dan doorstoten naar een gemeente en dan – na vele jaren – in het vizier van de Tweede Kamer komen. Jonge mensen die in wisselende coalities met de PvdA willen bouwen aan een vernieuwde en vernieuwende partij. Zo niet, dan zal een stand van negen zetels zeker niet het laagste punt ooit blijken te zijn. Spekman zal dat proces niet kunnen leiden en begeleiden. Een ander moet het doen.

Oudkerk kan die ander zeer zeker niet zijn.

 

 

 

 

 

 

 

De PvdA heeft ’t aan zichzelf te danken

17 vrijdag mrt 2017

Posted by in politiek

≈ Een reactie plaatsen

Tags

, , ,

Ik kom uit een ouderwetse SDAP-familie. unnamed-6

Mijn opa was ooit nog betrokken bij de vorming van de Houtbewerkersbond. Hij was timmerman en werkte bij Werkspoor op Zuilen in Utrecht. 1 mei was een bijzondere dag: de dag van de arbeid. Rode tulpen.

In de jaren 70, in mijn heel vroege jeugd, was er het kabinet Den Uyl. Later door velen verguisd, maar wat werd de man bewonderd door heel erg veel arbeiders. Arbeiders zoals mijn ouders. Beiden werken erg hard en veel. Meerdere baantjes om in ieder geval op vakantie te kunnen naar Schin op Geul. Eerst met de scooter met zijspan, later met de auto. Die baantjes liepen uiteen van (naast de reguliere baan van mijn vader, meteropnemer) scholen schoonmaken in de avonduren, tot ’s nachts werken bij bakkerij Lubro, op zaterdag bij V&D in de Lange Viestraat bij de koekjesafdeling werken enzovoort, enzovoort. Zij waren altijd aan het werk.

Mijn moeder kwam uit een heel  nette hardwerkende arbeidersfamilie. Iedereen had in ieder geval de ambachtschool gedaan of een vak geleerd. Mijn vader kwam uit een simpele arbeidersfamilie en had in de oorlog, “den oorlog” zei hij altijd, het kamp overleefd. Het leven was niet alleen maar aardig geweest, maar door hard werken kwamen ze vooruit. En er was het diepe besef dat dankzij de sociaal-democratie de gewone man er zoveel op vooruit was gegaan. Niet alleen in inkomen maar ook qua mogelijkheden. Opeens konden kinderen van arbeiders studeren. Zo kon ik ook opeens studeren, daar waar mijn ouders dat vanuit hun verleden bijna niet voor mogelijk hielden.

Op de begrafenis van mijn moedertje werd ‘Morgenrood‘ gezongen door ‘De Stem des Volks’. De sociaal-democratie was niet zomaar een dingetje, het was een serieus onderdeel van ons leven.

Wat was dat dan precies?

Het diepe besef dat een mens er niet alleen is voor zijn eigen leven en voor zichzelf. Dat je er ook bent om voor anderen te zorgen. Dat je er in je eentje niet komt. Zorgen voor anderen, in de zin van voorwaarden scheppen zodat mensen wat van hun leven kunnen maken. Dat er in ieder geval geen maatschappelijke beletselen zijn om verder te komen. De sociaal-democratie kwam altijd op voor de dubbeltjes. De kinderen van die dubbeltjes zijn in de loop van de decennia kwartjes geworden en daarmee kreeg de PvdA het steeds moeilijker.

Arbeiders waren niet langer traditioneel herkenbaar. Werk verdween en er kwam ander werk voor terug. Kinderen gingen studeren en ontstegen hun milieu in sociaal economische zin. Een lange ontwikkeling in een paar zinnen, maar het is wel wat er gebeurd is. De reflex vanuit de PvdA is geweest dat er op zoek werd gegaan naar nieuwe dubbeltjes: gastarbeiders, hun kinderen, migranten et cetera.

Ik denk dat de traditionele rol van de sociaal-democratie, voorwaarden scheppen voor een zachtere, minder individualistische maatschappij, nog steeds kan worden gespeeld. Dat grote groepen daar ook behoefte aan hebben, aan een alternatief voor een competitieve én individualistische maatschappij. Soms gewoon uit zorg, soms uit nostalgie, soms uit angst voor de onbekende grote wereld.

Die angst voor het onbekende en die hang naar vroeger heeft zich nu vertaald in een nationalistische ruk. Er ís geen reden tot vreugde na deze verkiezingen, als je stamt uit een familie als de mijne. Als je kijkt welke partijen goed uit de verkiezingen zijn gekomen dan zijn het die die geappelleerd hebben aan angst, hang naar vroeger, zekerheid, traditie. In totaal goed voor 95 zetels (VVD, PVV, CDA, SP, 50PLUS, DENK en FVD).

De PvdA heeft een aantal grote fouten gemaakt. Teveel misschien om op te noemen. De belangrijkste is dat zij de middengroepen niet meer aangehaakt hebben bij hun ideeën, overwegingen, toekomstbeeld, mensvisie. Niet. Misschien omdat zij al die dingen niet meer hebben, ik weet het niet. Wat ontbreekt is het verhaal, de reden waarom zij hebben gedaan wat zij hebben gedaan.

Ik ben groot geworden met een verhaal. Twee eigenlijk. Mijn vader zei altijd: als arbeider krijg je als laatste er iets bij, en als eerste pakken ze je het weer af. Klinkt modern hè? Mijn moeder vond dat je nooit genoegen moest nemen met hoe het was en altijd moest blijven vechten voor je belang. Om verder te komen, om te verbeteren. Klinkt ook al modern. De optelsom van beiden was dat als je niet oplet, anderen er met je leven vandoor gaan, en dat je dus altijd positief moet vechten voor jezelf en voor je kinderen. Voor nu en voor de toekomst. En als je dat niet doet ben je geen snars waard.

Die houding, randvoorwaarden scheppen en tegelijkertijd snoeihard eisen dat mensen zélf aan het werk gaan, dát is sociaal-democratie. Je gaat geen thee drinken maar je maakt duidelijk dat iedereen die wil, kansen heeft in dit prachtige land. Dat jijzelf je leven bouwt uit de bouwstenen die er zijn. Hard op de feiten en zacht op de mens. Precies dat hebben zoveel mensen gemist. De uitslag van deze verkiezingen heeft de PvdA zelf voorbereid en uitgevoerd. Stom, stom, stom.

Ik had een prachtjeugd.

 

 

Saaie boel hier

07 dinsdag mrt 2017

Posted by in politiek

≈ Een reactie plaatsen

Tags

, , , ,

Kijkend naar het Carrédebat overviel mij een diepe vermoeidheid. Ik werd letterlijk moe. Voelde hoe mijn oogleden langzaam naar beneden zakten, hoe de nacht al in mijn benen kroop en ik kreeg zin in mijn bed.

Ik werd weer even wakker door een 1op1 tussen Diana Matroos en Henk Krol. Zij vitterig door Krol heen kwetterend en Krol haar geheel negerend vrolijk zijn eigen punten makend. Dan heb ik qua opwinding wel het belangrijkste moment genoemd. Verder was het een enorm saai en voorspelbaar debat.

En natuurlijk viel me wel het een en ander op. Asscher die teveel met meel in de mond praat en nergens -bam!- concreet wordt. Rutte die opeens wil kapitaliseren op zijn enorme buitenlandse netwerk. Buma die langs de randen van een benepen soort nationalisme scheert. Wilders die, oh wacht..die niet durfde komen.

Maar het was allemaal klein, niet opmerkelijk, gewoontjes. Mat bijna.

Het was een saaie boel.

Tevreden ging ik naar bed. Ik kom erachter dat ik gek ben op saaie politiek. Op discussies over details die niemand ook maar iets kunnen schelen. Op lijsttrekkers die het eigenlijk best met elkaar kunnen vinden, wat heel duidelijk is in hun gedrag, maar toch scherp proberen te zijn. Op mannen en één vrouw die elkaar waarderen en respecteren en gewoon hun werk goed willen doen. Op vooral geen afspiegeling van alle lagen van de bevolking maar professionals die oprecht het land willen leiden. Heerlijk saai.

Als ik minder saaie politiek wil, of zelfs zeer opwindende, dan moet ik in Venezuela gaan wonen. Of de Filipijnen. Of Syrië. Of Turkije. Daar is de echte opwinding te vinden.

En als ik minder professionele politici wil zien, kijk ik gewoon het filmpje terug van Fleur Agema bij Jinek en Pauw waar zij aangeeft dat niet alles in het programma van de PVV staat omdat het maar 1 A4tje is en vervolgens laat weten dat bij de PVV álles een prioriteit is. Dat is tenminste van een hilarische onnozelheid die niets met politiek te maken heeft maar toch erg leuk is. Maar nogmaals, dat gaat niet over serieus opkomen voor Nederland.

Saai is goed. Saai leidt nooit tot oorlog. Op naar 16 maart.

The day after.

Liegend op weg naar 15 maart

02 donderdag mrt 2017

Posted by in politiek

≈ Een reactie plaatsen

Tags

, , , , , , , , ,

Dat politici een nogal fluïde relatie met feiten hebben is bekend. Iedereen die dit ontkent heeft zitten pitten. Van economische resultaten tot aan verkiezingsuitslagen, iedere politicus haalt er geheel volgens het cafétariamodel uit wat passend is en laat de rest liggen.

Framen van feiten

Politici weten dat feiten nooit duidelijke feiten zijn. Feiten die wel duidelijk zijn, zoals ‘dat is een rode auto’ zijn politiek niet interessant. Feiten die te maken hebben met de samenleving, de economie, het klimaat, de vluchtelingeninstroom, het onderwijs et cetera zijn politiek wel interessant. Als bijvoorbeeld blijkt dat het aantal vluchtelingen in Nederland stijgt dan zal de ene politicus erop wijzen dat de instroom in de jaren 90 veel hoger was. De andere politicus zal erop wijzen dat dit slechts de voorbode is van een tsunami van miljoenen vluchtelingen.

Hoe het werkt is simpel. Je neemt een feit en je betwist dat feit in het geheel niet. Wat je wel doet is dat feit in een bepaalde context plaatsen.

Dit effect, het framen van feiten is oud, stokoud en zal nooit veranderen. Liegen is ook van alle tijden.

Liegende politici

Lang geleden is een CDA politicus gevallen over een leugen. Dat was in mijn leven de eerste keer dat ik bewust keek naar een liegende politicus: Aantjes. Er was een feit opgedoken dat hij tijdens de oorlog in dienst van de Duitse SS was geweest en daarover had hij gezwegen. Later moest hij toegeven dat het klopte en trad af.

Dat zwijgen en dat beetje draaien schokte de samenleving en het gezin waar ik opgroeide. Wij gingen er vanuit dat politici niet logen. Naïef wellicht maar zeker een mooi uitgangspunt. Opeens moesten we aan de realiteit wennen dat ook politici liegen als het erop aankomt.

Recent is daar Tichelaar bijgekomen. Het was niet alleen dom van hem om zijn schoonzus een opdracht vanuit de provincie te geven maar het glashard ontkennen dat hij daarbij betrokken was sloeg echt alles. Dan kun je niet meer in je functie blijven. Simpel als wat.

Het goede nieuws hier is overigens wel dat uiteindelijk ons systeem een zelfreinigend vermogen heeft waardoor leugenaars ontmaskerd worden.

Naast draaiende, framende en liegende politici is er iets nieuws bijgekomen: verzinnende politici.

Verzinnende politici

Een nieuw fenomeen is het verzinnen van dingen, dingen vooral die bij nader inzien niet kloppen. Het gaat hier dus niet om het framen van een feit in jouw voordeel of gewoon platweg liegen maar om uitspraken de wereld in te slingeren en te hopen dat mensen dat dan ook geloven. Ik heb het donkerbruine vermoeden dat heel veel mensen de onzin ook nog eens echt geloven. Daarover zo meer. Laat ik eerst een paar recente voorbeelden geven.

DENK verzint dat in Nederlandse ziekenhuizen bij oudere allochtone patiënten eerder de stekker eruit wordt getrokken. Dat is pure nonsens en de brenger van dit nieuws is een slecht mens. Zoveel kwaadwillendheid is stuitend. Ik vrees echter dat zijn, Kuzu, doelgroep toch angstig wordt en denkt ‘waar rook is, is vuur’.  Dit zal zeker tot meer stemmen leiden.

Baudet van Forum voor Democratie vindt het CPB achterhaald omdat de hele gedachte van een centraal geleide economie ouderwets is. Deze zelfverklaarde intellectueel snapt niet eens dat zo’n economie in Nederland niet bestaat én dat het CPB centraal is omdat daar alle (macro) economische cijfers terechtkomen. En toch, ondanks dit soort onnozelheid heeft FvD aanhangers.

50Plus gelooft de demografische cijfers van het CBS niet, want zij hebben een blog gelezen waarin iets anders wordt beweerd. Tja. 50Plus heeft toch al een wat vermoeide relatie met feiten maar het CBS vertrouwen zij totaal niet. En dan lees je ergens iets anders, et voilá, je hebt gewoon andere feiten. Ook 50Plus heeft aanhangers, hoewel dat er wat minder lijken te worden naarmate Henk Krol vaker op tv verschijnt.

VNL bij monde van Jan Roos verklaart dat op de Hogeschool van Amsterdam de kerstbomen zijn verdwenen en dat dat een voorbeeld van islamisering is. Het bleek een compleet broodje aapverhaal te zijn dat al heel snel ontmaskerd werd. Ook VNL heeft aanhang.

Als laatste de PVV. In een interview op de Duitse tv zei Wilders dat Fortuyn door een radicale moslim is vermoord. Dat is nonsens. Ook die nonsens werd heel snel duidelijk en er kwam nog een slap verhaal van vergissen is menselijk achteraan. Dat juist Wilders de enige duidelijke radicale-moslimmoord in Nederland niet kon plaatsen is een beetje triest. You have one job denk ik dan. Toch heeft de PVV veel aanhang.

We worden beduveld en we vinden het heerlijk

Wat opvalt in mijn lijstje is dat het, op de PVV na, nieuwe partijen betreft. Blijkbaar vinden zij geen steun voor hun ideeën in de werkelijkheid en dus maken zij een alternatieve werkelijkheid. Dat is verontrustend. Verontrustender nog vind ik dat zij aanhang hebben. Aanhang die alles wegwuift of afdoet als “kritiek van linkse goedmensen en wegkijkers”. Laat duidelijk zijn dat ik graag wegkijk van onzin omdat feiten, échte feiten, veel belangrijker en echter zijn. Ieder land krijgt de politici die het verdient en blijkbaar verdienen wij verzinnende politici.

We wachten 15 maart af.

 

Uit protest PVV stemmen

27 maandag feb 2017

Posted by in politiek

≈ Een reactie plaatsen

Tags

, , ,

In de Volkskrant staat een artikel over mensen met een meer dan modaal inkomen. Zij hebben het geloof in de politiek verloren en gaan – uit protest – PVV stemmen. Het wekt bij mij een aantal gevoelens en emoties op.

Aandacht voor de PVV stemmer

Laat ik beginnen met de exorbitante aandacht voor alles met betrekking tot de PVV en de PVV stemmer. Stel, de PVV haalt 30 zetels dan betekent dat, dat 20% van de stemmen naar hen gegaan is en 80% niet. Uit angst om voor politiek correct te worden versleten buigen de main stream media het hoofd en gaan het land in om de PVV stemmer te vinden. Er zijn 13 miljoen stemgerechtigden in Nederland en bij een opkomstpercentage van 80% stemmen er dan 2 miljoen mensen op Wilders. 11 miljoen niet en die komen niet echt meer aan bod in de MSM heden te dage. Die aandacht is dus nogal overtrokken en minstens uit balans. Maar soit: onheil haalt de voorpagina en geluk wordt weggedrukt op pagina 18. Zo is het nou eenmaal.

Meer en meer komen er artikelen en reportages waarin begrip wordt getoond voor de PVV stemmer.

De hoger opgeleide PVV stemmer heeft meer verstand

Dat begrip komt doordat men een nieuwe groep heeft aangeboord: de beter opgeleide PVV stemmer met een goede baan in een goede buurt. Zoiets. Daar zit een deel van mijn verontwaardiging. Als je als PVV stemmer op Zuilen of in het Ondiep (mijn geboortegrond in Utrecht) woont krijg je hoogstens de ruimte wat te schreeuwen maar serieus word je niet genomen. Je hebt geen opleiding en je bent zeer onbeschaafd. Maar nu eenmaal de hoger opgeleiden zijn ontdekt, is het wat meer ok er aandacht aan te schenken. Want ja, als je een opleiding hebt genoten moet er wel een kern van waarheid in je gedrag zitten. De onmetelijke arrogantie van dit fenomeen dringt niet door tot de opiniemakers. Stuitend vind ik het. Iedere kiezer is evenveel waard en heeft evenveel recht gehoord danwel totaal genegeerd te worden.

De hoger opgeleide PVV stemmer kletst erop los

Laten we beide groepen eens vergelijken. De traditionele PVV stemmer geeft ruiterlijk toe dat te doen vanwege het hoge aantal niet-Nederlanders in zijn buurt. Het antwoord begint steevast met “ik ben geen racist, maar…” en dan komt er een minimaal naar racisme neigende uitspraak. Wat jammer is, is dat men niet gewoon zegt dat het om het weren van al het niet Nederlandse volk gaat, om te beginnen met moslims. Dát is namelijk het belangrijkste standpunt van de PVV en dáárom stemmen zij op Wilders. Verder niets. Zij kennen zijn stemgedrag niet in de Tweede Kamer want anders zou men wel twee keer nadenken. Er is geen gebouw van argumenten te vinden achter de stem. Het is heel plat. Stop de islam, en er is een democratische partij die dat ook vindt. Klaar.

De hoger opgeleide begint te mummelen over teleurstelling in de politiek en zegt PVV te stemmen uit protest. Hou toch op! Als je niet verder komt dan dat, dan ben je misschien hoogopgeleid maar niet bijster intelligent. En ook nog eens te kwader trouw. Het leven is heel simpel: óf je bent tegen de islam en dan stem je PVV óf je wilt protesteren maar dan verzin je wat anders. Als je wilt protesteren door middel van een stem op de PVV bén je ook tegen de islam. Klaar.

Hoger opgeleide PVV stemmers zijn lui

Een mens is wat hij doet. Altijd en overal. Voor jezelf ben je misschien wel je intenties – ‘maar ik bedoelde het zo goed’ – voor alle anderen in je leven ben je je gedrag. Het gedrag dat beschreven wordt in het genoemde artikel is ergerniswekkend. Wees een volwassen mens en geef toe dat je PVV stemt omdat je het met Wilders eens bent. Dat is lef. Dat is je nek uitsteken. Zeggen dat je uit protest PVV stemt is een lafhartige flodder, losse krachteloze woorden die moeten suggereren dat je erover hebt nagedacht. Dat heb je niet. De hoger opgeleide PVV stemmer is lui en slap. Geeft de schuld aan anderen (“de politiek”) en gaat dan uit protest stemmen. Vooral doen maar dan niet zeuren achteraf dat je het nooit zo bedoeld had. Je hebt het exact zo bedoeld.

De slappe elite

Als de zeer brede definitie van elite is, de bovenlaag van de samenleving waar men de dienst uitmaakt over anderen en daarin elkaar helpt (dus van politiek en publieke sector tot aan managers in het bedrijfsleven) dan is het deel van die elite dat PVV stemt uit protest een slappe elite. Kracht is je lot in eigen hand nemen, wél analyseren wat er aan de hand is en er mee aan de slag gaan. Constructief. Noblesse oblige: je leeft niet alleen voor jezelf maar ook om anderen verder te helpen. Te zorgen voor betere voorwaarden en een beter leven. Word lid van zo’n verfoeilijke partij, van de vakbond, van een bestuur en ga aan het werk. Slap is zeuren en je verantwoordelijkheid de deur uit doen. Sterk is, aan de slag gaan. Hoppa. Dát is een plicht.

Begrip en begrijpen

Als ik al die artikelen lees over hoger opgeleide PVV stemmer dan overvalt me een machteloosheid. Ook al heb ik nooit begrip voor PVV stemmers ik kan hen zo nu en dan wel begrijpen. Maar dan heb ik het over de mensen van mijn geboortegrond. Als ik lees over mensen met een goede baan en allerlei kansen ontbreekt bij mij begrip én begrijpen.

Dus verwend volkje: hup aan het werk en pak je leven beet.

 

Politici praten poep*

05 zondag feb 2017

Posted by in politiek

≈ Een reactie plaatsen

Tags

, , , ,

Afgelopen maand waren er in één weekeinde diverse partijcongressen. Het format was overal hetzelfde. Een blanke man trad op en beloofde van alles, vooral op beleidsniveau. Wat gaat er allemaal veranderen in Nederland als mijn partij de grootste wordt, zo ongeveer. Waarom dat moet veranderen bleef veelal onderbelicht.

Van de een, Klaver, verwacht je wat jeugdig elan, en van de ander, Asscher, verwacht je wat meer sociale overpeinzingen. Het waarom, welke wereld willen we bereiken, bleef op de achtergrond. Sinds Kok de ideologische veren heeft afgeschud en een visie volgens Rutte een olifant in de kamer is, lijkt het wel alsof politici het grote verhaal niet meer durven vertellen. Of het gewoon niet meer weten.

Met dat weekeinde in mijn achterhoofd las ik het nieuwe boek van Marc van Oosterhout, De kunst van het kiezen’.

9200000071852632

De titel is een beetje misleidend. Immers, het gaat veel meer over de kunst om gekozen te kunnen worden. En dan ook nog eens op het niveau van Nederlandse politieke partijen. Maar ik snap dat een korte, allitererende titel beter is. Ik moet zeggen, het is een echte #leestip. Waarom?

Uitwisselbaar

Marc Oosterhout laat zien hoe je politieke partijen kunt vergelijken met (sterke) merken. Zijn stelling is dat waar sterke merken slagen klanten aan zich te binden, dat in de huidige tijd politieke partijen niet meer lukt.

Daar is een aantal redenen voor, en de belangrijkste is dat de gemiddelde kiezer van de gemiddelde partij geen clou meer heeft wáárom die partij er is (Sineks Why). Waar partijen dus vooral operationeel en strategisch communiceren, en daarin enorm op elkaar zijn gaan lijken, is de kiezer de weg kwijtgeraakt. Als iedereen uitwisselbaar is, dan wordt het steeds moeilijker gefundeerd te kiezen.

Het boek is geschreven vanuit een onverwacht en verhelderend perspectief. Oosterhout is een van de beste merkstrategen van Nederland en dat is te zien. Hij leidt de lezer door het landschap van merkenbouw. Wat komt er bij kijken om een merk neer te zetten, vorm te geven en te onderhouden. Door de voorbeelden gaat de theorie ook leven. Vooral ook door de combinatie van vier perspectieven.

Apple en Microsoft

Het eerste perspectief is dat van de why van een merk. Waarom ben je er, wat wil je bereiken en hoe vertel je dat. De cases zijn inmiddels bekend. Waarom Apple veel sexiër is dan Microsoft. Waarom Nike zo sterk is. Maar toch: het opnieuw benoemen heeft een functie.

Een tweede perspectief is dat van introvert versus extravert en individueel versus sociaal. Dit Censydiam-model geeft een mooi raamwerk met vier kwadranten, waarin de politieke partijen geplaatst kunnen worden.

Het derde gaat over associatienetwerken. Een merk is veel meer dan de directe attributies. Het gaat over associaties die het oproept en die je als brandmanager ook kunt onderhouden en versterken.

Het vierde perspectief is dat van het conflict. Als een merk een duidelijk conflict op heel basaal niveau benoemt en oplost, heeft het veel waarde. Ikea dat design voor iedereen betaalbaar maakte, wat het daarvoor niet was, is daarmee een conflictoplossend merk.

Crowded middenveld

De overstap naar het deel over de verschillende partijen loopt soepel. Je snapt als lezer waar Oosterhout naartoe wil en wat het kader is waarin partijen geplaatst worden. Per partij koppelt de auteur de analyse aan de historie van die partij. Voor lezers met een goed geheugen zijn er veel aha-momenten. Dat je denkt ‘oh ja, dat was toen en toen’, of ‘ach ja, het ethisch reveil van het CDA’. In de beschrijvingen van de partijen laat hij ook goed per partij zien waar de why er ooit was en waar het verloren is gegaan.

Aan het eind steekt Oosterhout de hand in eigen boezem. Hij concludeert dat zelfs wanneer al zijn adviezen worden opgevolgd, er nog steeds een groot probleem is. Er zijn in Nederland gewoon te veel partijen. Een crowded middenveld waar de bezem best eens doorheen zou mogen, analoog aan wat er met omroepen is gebeurd. Verplicht samenwerken tussen verschillende partijen zodat je er nog maar vier overhoudt, adviseert hij. Een leuke gedachtesprong, en tegelijkertijd de minst doordachte.

Habermas-laag

Er is één laag die ik heb gemist in het boek. Dat is wat ik maar even de Habermas-laag noem. Habermas heeft ooit geschreven over communicatief handelen. Kort samengevat stelt hij dat uitspraken begrijpelijk moeten zijn, de waarheid moeten weerspiegelen en normatief juist moeten zijn, en dat degeen die de uitspraken doet waarachtig moet zijn. Pas als aan die vier elementen wordt voldaan, is er open communicatie mogelijk.

Ik denk dat een van de oorzaken van de huidige problemen terug te voeren is op deze vier elementen. Ook als bijvoorbeeld de PvdA ‘solidariseren van Nederland’ als why zou adopteren, zoals Oosterhout terecht voorstelt, is het electorale probleem niet opgelost. Kijken we naar de vier elementen van Habermas: wát de PvdA zegt is begrijpelijk, dat het nog eens waar kan zijn is ook mogelijk (dat er zonder ingrijpen geen nieuw begin gemaakt kan worden met eerlijk delen), dat het normatief juist is zullen weinigen tegenspreken (het is juist dat armen en achtergestelden worden geholpen), het grote probleem zit in de waarachtigheid. Die is weg. En niet alleen bij de PvdA.

Meel in de mond

Politici zijn zo goed geworden in praten met meel in de mond, in het rechtpraten van wat krom is dat zij gewoonweg niet meer worden geloofd. En geloofwaardigheid is in onze fact free tijd heel belangrijk. Veel kiezers geloven politici niet meer. Iedereen herkent de avond van de verkiezingen waarop grote verliezers uitleggen dat er eigenlijk winst is behaald. Iedereen wacht op Rutte die toch een opening met de PVV ziet op de dag ná de verkiezingen. En niemand kijkt daar meer van op.

De teleurstelling in de politiek is daarin gelegen. Het een zeggen en het ander doen. Dat gaat zo ver dat zelfs het gebruik van jargon wordt gewantrouwd. Dat de nuance wordt gewantrouwd. Het wantrouwen jegens de elite is daarop gebaseerd. De elite zorgt slechts voor zichzelf en elkaar, houdt alle opties open en is onbetrouwbaar. Dat beeld. Politiek is op zich een onbetrouwbare categorie geworden.

Als het associatienetwerk van politiek als categorie dit soort negatieve elementen bevat, moet ook dat worden aangepakt. In de breedte en niet zozeer per partij. Dat heeft met de why te maken maar zeker ook met how en what.

Misschien kan Marc ook daar een boek over schrijven. En als dat dan net zo goed geschreven is als dit, dan moeten we ook dat boek gewoon aanschaffen.

*  Als artikel verschenen in Communicatie. Nr 01/02 Februari 2017

De VS als open inrichting

26 donderdag jan 2017

Posted by in politiek

≈ Een reactie plaatsen

Tags

, , ,

Stel je voor dat je partner ’s morgens tegen je zegt dat hij je niet vertrouwt, dat hij al een hele tijd helemaal klaar met je is en dat hij je eigenlijk verschrikkelijk vindt. Dat zal inslaan als een bom, lijkt mij. ’s Avonds komt hij thuis uit zijn werk en vertelt je hoe heerlijk je altijd kookt, hoe lief je bent, hoe hij blij is dat hij nou juist met jou getrouwd is en dat hij tot over zijn oren verliefd is op je. En dat de buurvrouw je woorden heeft verdraaid.

De volgende dag heeft hij het over dat feestje voor zijn verjaardag waar nog geen tien vrienden kwamen. ‘Het grootste feest ooit’ zegt hij. Als hij om zich heen keek zag hij alleen maar vrienden en de tafel zat ook vol. Je sputtert wat, dat veel zich hadden afgemeld. Hij wuift dat boos weg. Alsof je niet wilt dat hij een goed feest had. Dat je het hem niet gunt.

De dag erop loopt hij met hout te slepen. ‘Wat ga je doen?’, vraag je. ‘Een schutting bouwen tussen ons en de buren. Ik vertrouw ze niet en voor je het weet staan ze in onze tuin en willen meedoen met de BBQ.’

Voer voor psychologen zou je denken. De kans dat je zo’n partner blijft vertrouwen en liefhebben is niet groot. Sterker nog, ik schat zo in dat je, al dan niet in stilte, werkt aan je scheiding. Leven met een gek is moeilijk, zo niet onmogelijk.

Dat een man die ressentiment en wantrouwen tot kunst heeft verheven tot president is gekozen, zegt wat over de VS. Toch het land met een oeroude democratie, met checks and balances, met een journalistieke traditie waar we in Europa een puntje aan kunnen zuigen en een land ook met altijd een president voor iedere Amerikaan. Of het nu een democraat of een republikein was, eenmaal gekozen wist de president mensen te verbinden en in ieder geval niet uit te sluiten.

Trump zit er heel anders in. De wereld is voor hem heel simpel: je bent vóór hem en anders ben je tegen hem. Zijn ressentiment en narcisme zet hij om in beleid. Diegenen die dachten dat hij anders zou zijn, eenmaal aan de macht, vergissen zich. Hij zal dit blijven doen tot zijn laatste dag als president. Diegenen, ook hier in Europa en in Nederland, die vol bewondering kijken hoe er nu een man is die doet wat hij zegt, gaan voorbij aan wat hij zegt en zien alleen maar het doen. Luister goed naar zijn leugens en verdraaiingen en vraag je af of je met zo’n man zou kunnen leven. Ik heb een flauw vermoeden.

Feit is ook dat de VS een totaal gespleten land is en dat deze president daar het gevolg van is. Dat veel, heel veel mensen klaar waren met Washington en de gevestigde orde. Feit is ook dat Trump duidelijk maakt dat hij er niet is voor iedereen die niet op hem gestemd heeft. Die kunnen de pot op, worden afgeserveerd of achter een muur gezet. Dat gedrag zal de VS nog veel meer splijten en wat er over zal blijven is een land waarin wantrouwen regel wordt. Zo’n neurotische samenleving, die ook in ons land zichtbaar maar niet dominant is, is te vergelijken met een open inrichting. Je mag naar buiten, de straat op maar ontsnappen is niet mogelijk. De burgers van de VS en wij ook, zullen het ermee moeten doen.

Trump is een feit. De inrichting ook.

 

Dr. A. Vogel als president

23 maandag jan 2017

Posted by in politiek

≈ 1 reactie

Tags

, , ,

Al vele jaren verbaas ik me over het bestaan van alternatieve geneesmiddelen en alternatieve geneeskunde in het algemeen. Alternatief voor wat? Oh wacht, voor geneesmiddelen waarvan de werkzaamheid wel is bewezen en in iedere nieuwe test opnieuw bewezen kan worden. Alternatief betekent hier zoiets als “werkt vooral als je erin gelooft, maar pin me er niet op vast”.

Nu is er sinds het aantreden van Trump ook zoiets als ‘alternatieve feiten’. Kijk, nu wordt het pas echt interessant. Er zijn feiten – bij de inauguratie van Trump kwamen minder mensen dan bij Obama – en er zijn alternatieve feiten – de inauguratie van Trump is de best bezochte ooit. Nu kun je aan dat laatste twijfelen. Als je de foto’s12763356 ziet dan zie je toch echt dat er minder mensen waren. Maar, zeggen de gelovers van alternatieve feiten, dat is een kwestie van tellen en de manier waarop wordt geteld. Of, ook een argument, de tweede foto is in de ochtend genomen. Ver voor de inauguratie. Je kunt zelfs zeggen dat de foto’s bewerkt zijn. Of verwisseld. Waarom niet? De linker is Trump en de rechter is Obama. Alternatieve feiten die we moeten bekijken.

Moeten we dat?

Het is een alternatief feit dat Utrecht de hoofdstad van Nederland is met zijn meer dan 700.000 inwoners. Dat er in Nederland nog geen 12 miljoen mensen wonen en dat ik 28 jaar oud ben. Allerlei alternatieve feiten. Die overigens door iedereen als pure onzin worden herkend.

Nu is er dus een nieuwe president van de VS en die houdt er zo zijn eigen feitendatabase op na. De media zijn volstrekt onbetrouwbaar en worden bevolkt door de oneerlijkste mensen op aarde, is zijn uitgangspunt. Dus moet deze president zijn eigen feiten maken want anders worden er continu leugens over hem verspreid. Dat is echt nieuws. Nieuws omdat de machtigste man op aarde eigenlijk volkomen paranoïde is en niemand vertrouwt. Niet alleen dat, hij gelooft ook niet in een onafhankelijke pers die er is om onder andere de macht te controleren. Te checken of wat de overheid vertelt wel echt waar is. Of het klopt.

En dat al op de dag van inauguratie. Dat belooft veel voor onze gezamenlijke toekomst. Een president die niet gelooft in feiten maar geheel vaart op een eigen weergave van de werkelijkheid. Een president die moet beslissen of er wel of niet moet worden ingegrepen in een ander land bijvoorbeeld. Nu is hij niet de eerste die vaart op leugens. Wie herinnert zich niet Colin Powell die bewijs had voor het bestaan van massavernietigingswapens van Saddam Houssein. Later bleek dat totale onzin te zijn. Zo is er in de politiek vaker sprake van het aanpassen van de werkelijkheid ten eigen faveure. Zo openlijk als nu het geval is, is nieuw. Althans in de VS. In Europa hebben we er in het verleden ervaring mee opgedaan.

Maar kijk er ook eens naar vanaf een zonnige kant. Als er alternatieve feiten bestaan dan kun je daar ook heel veel mee. Niet alleen kun je homeopathie beter verkopen maar ook de wiskundetoetsen van mijn zonen zullen alle opeens op een 10 uitdraaien. De NS zal nooit meer te laat zijn. De chirurg die het verkeerde been amputeert, amputeert opeens het goede been. Het CPB constateert 15,8% jaarlijkse groei van de economie. Werkloosheid bestaat niet meer. Zo kan ik nog heel lang doorgaan.

Ik ben dus erg voor alternatieve feiten zolang ik ze maar te pas en te onpas mag kiezen en gebruiken. Geheel naar eigen inzicht. Als Trump dat mag dan mag iedereen dat natuurlijk ook. We leven dus opeens niet meer in een fact-free tijdperk, of in een post-facts tijdperk maar in een parallelle-feiten tijdperk. Alternatieve feiten die ook waar zijn. Die waarder zijn dan welke feiten ook. Die de werkelijkheid op grote achterstand zetten. Trump is een homeopathische president.

Dames en heren, de nieuwe president van de VS: Dr. A. Vogel.

Jesse Klaver en het Pretentialisme

16 maandag jan 2017

Posted by in politiek

≈ 2 reacties

Tags

, , , ,

Iedereen kent het gevoel. Je had als kind maar één doel in het leven en dat was popster worden. Of astronaut. Of brandweerman. Of schrijver. Of beroemd. Doet er niet toe wat, de droom was er en je kreeg er energie van. En een gevoel van onoverwinnelijkheid, want je zou uiteindelijk ook astronaut worden natuurlijk. De zon scheen iedere dag en huppelend liep je van school naar huis. In de wetenschap dat je op weg was naar roem of heldendom. Of beide.

Iedereen weet ook dat de werkelijkheid een beetje te vormen is door je alvast te gedragen zoals je het wilt hebben. Als je in juni al in vakantiekleding rond gaat lopen voelt de vakantie al een stuk dichterbij. Als je je in je loopbaan al als manager gaat gedragen, dan is er een redelijke kans dat je bij de volgende vacature in aanmerking komt voor die functie. Als je je bij de bakker op een drukke zaterdag bescheiden opstelt, dan heb je kans dat je als laatste, na de drukte, wordt geholpen. Dan voel je je over het hoofd gezien omdat je je hoofd niet hebt opgeheven. Je bent het al een beetje als je je zo gedraagt. En nee, dit gaat niet voor alles op.

De combinatie van het hebben van een doel én je al volledig zo gedragen heet  pretentialisme. Het is iets anders dan pretentieus zijn: dat is namelijk je voordoen voor iets wat je niet bent en wat waarschijnlijk ook buiten je bereik ligt. Pretentialisme is nu juist het binnen je bereik brengen van een groot doel door het gewoon al te doen.

Zo hadden mijn beste vriend en zijn vrouw ooit een pretentialistische keuken. Heel klein in een klein huis in een Utrechtse buurt. Die keuken gedroeg zich als een heel grote keuken met allure en plek voor heel veel spullen en heel veel vrolijke vrienden. Objectief gesproken onmogelijk, in de praktijk bleek het te kunnen. De keuken had een doel, groot en vooral ruim zijn, en gedroeg zich al zo.

(Het pretentialisme is ontstaan in Parijs in de Rue Descartes bij La Maison de Verlaine, op een herfstige avond omstreeks 1983. Het restaurant zelf was ook erg pretentialistisch overigens, en heeft nu gemiddeld 4,5 ster bij Tripadvisor.)

Ik moest aan dit alles denken dit weekeinde toen ik las over Jesse Klaver. Hij  wil niet alleen aan JFK doen denken, hij wil ook premier worden. En zie wat gebeurt: zijn partij stijgt in de peilingen dankzij deze ambitie. Hij is daarin zeker niet pretentieus maar ronduit pretentialistisch. Door het uit te spreken én door zich zo te gedragen -mooie speech, brede visie, voor iedereen willen zijn- is hij al bijna premier. Hij hoeft het alleen nog maar te worden. Ik bewonder dit gedrag zeer.

De overige partijen schikken zich naar de werkelijkheid van alledag. Peilingen vormen de referentie voor alle uitingen. Men reageert op anderen. Men laat zich door anderen definiëren en reageert daarop. Klaver niet. Die heeft een idee en een plan en spreekt dat uit. Gaat daarop preluderen. Als je je idealen wil verwezenlijken dan kun je maar beter premier zijn, heeft hij gedacht. Dus, waarom niet?

Dat hoongelach hem ten deel valt, doet er niets toe. Het siert hem dat hij ten diepste beseft hoe het werkt. Als je iets wilt worden dan kun je maar beter alvast zo gedragen.

Op een dag is Jesse Klaver premier.