• Over

Dick Koopman

~ Durf te denken

Dick Koopman

Maandelijks Archief: juni 2017

Goedkoop onderwijs

28 woensdag jun 2017

Posted by Dick Koopman in Onderwijs

≈ 1 reactie

Tags

Leerkrachten, Onderwijs, PO, politiek, Staking

Mijn jongste zoon heeft nog 5 dagen te gaan op de basisschool en dan zit het erop. Na acht jaar, van groep vlek tot en met groep 8, heeft hij nu de leeftijd om door te gaan naar het VWO. Hij verheugt zich daarop maar het is niet alleen vreugde. Hij gaat ook veel missen.

Meester Robbin bijvoorbeeld. Begin van het schooljaar gekomen en met gepaste afstand door de kinderen ontvangen. Een jonge vent, die in het begin wat onzeker was maar allengs steviger werd. Nu lopen ze met hem weg en dat is niet alleen omdat hij tof is. Hij is ook streng en duidelijk. Ze weten waar hij voor staat en dat ze niet met hem moeten kloten.

Wat de basisschool realiseert is het opleiden van onze kinderen in een omgeving die rust en overzicht geeft. Klassen die misschien iets te groot zijn (maar wat is optimaal?) maar altijd met aandacht. De basis die gelegd wordt is niet te onderschatten. Slecht, of geen onderwijs leidt tot een generatie kanslozen die afhankelijk worden van anderen. Op teveel plekken in de wereld is er helemaal geen onderwijs. Of alleen voor jongens.

Hoe slecht kan het worden?

Als ouder breng je je kind naar school en zeker in de eerste jaren is het kleefgehalte maximaal. Ouders die geen afscheid kunnen nemen van hun bloedje als het in groep Woezel zit. Die in de deuropening blijven kletsen met elkaar en nog tien keer ‘dag liefje, papa gaat nu echt weg’ roepen naar een kind dat al lang niet meer weet dat papa er überhaupt is. In de loop der jaren verandert dat fundamenteel. Er is een omslagpunt zo rond groep 4, 5 dat ouders opeens veel minder hecht zijn. Hup, kind uit de auto en snel naar kantoor. Onthechting. Wat goed is.

Wat we in ieder geval iedere dag doen is ons kind in de handen leggen van leerkrachten. Van hen verwachten we dat zij alles uit ons kind halen wat er in zit. En als zij dat niet doen in onze ogen dan gaan we op hoge poten naar school en naar ouderavonden om daar duidelijk te maken dat zij beter hun best moeten doen voor ons wonder in opleiding.

Het belangrijkste dat een mens kan hebben is een kind. En precies dat belangrijkste laten we voor een groot deel over aan mensen die weinig betaald krijgen. Niet alleen in materiële zin maar ook in aanzien en mogelijkheden. Wij moeten leerkrachten veel beter gaan belonen. Allereerst met geld. Daarnaast met respect en erkenning van hun vak en vakkundigheid. En in tijd. Dat zij tijd hebben om bij te scholen, nieuwe technieken te leren, zelf beter te worden. Ook dat kost geld.

Een maatschappij ontstaat op de basisschool. Daar wordt het fundament van kennis en kunde gelegd voor een individueel leven en voor het functioneren van de samenleving. Nu maar zeker in de toekomst.

De politiek heeft hier niets te winnen. De maximale termijn waarop wordt gekeken is vier jaar. In die vier jaar breng je geen verandering teweeg door een betere beloning. Je voorkomt er hoogstens maatschappelijke onrust mee. Meer niet. Geen politicus zal hier dus warm voor draaien. Wel voor veranderingen in het stelsel, of in methodieken. Die immers kun je binnen een kabinetsperiode regelen en daar kun je naar verwijzen als jouw eigen succes als minister of staatssecretaris.

Het is een droeve constatering. Door de manier waarop wij kijken naar onze politici laten zij onze kinderen in de steek. Wat wij willen is de soundbite, het resultaat op de korte termijn, de sterke man of vrouw en wat we vooral niet willen is een mens- en wereldbeeld op de langere termijn. Dat verveelt snel en wordt gezien als politiek gedraai.

Omdat die visie dus niet wordt geformuleerd is het onderwijs overgeleverd aan de toevalligheden van de politiek. Een situatie die we zelf iedere verkiezing weer creëren.

Als wij het anders willen zullen we ook anders moeten gaan stemmen. Er zijn altijd honderd parallelle prioriteiten maar onderwijs hoort nummer één te zijn. En dat is het nu zeker niet. Verandering begint dus bij ons eigen gedrag. In het stemhokje maar ook op school of tijdens ouderavonden. Je moet er zelf ook tijd insteken. Het duur maken.

Goedkoop onderwijs wordt vanzelf slecht onderwijs.

Politiek is macht

14 woensdag jun 2017

Posted by Dick Koopman in politiek

≈ Een reactie plaatsen

Tags

Getuigenispolitiek, groenlinks, jesse klaver, macht, PPR

Politicus ben je om macht te verzamelen. Die macht heb je nodig om je idealen te verwezenlijken. Mensen stemmen op je omdat zij zich herkennen in die idealen en menen dat jij die gaat verwezenlijken. In Nederland is het echter onmogelijk je idealen te verwezenlijken in pure vorm. Er zullen altijd coalities moeten worden gevormd. En net als in het echte leven moet je dan een beetje opschuiven om de anderen ook wat te gunnen. Eenmaal in een coalitie, met een meerderheid, ga je aan de gang. Zo ging het en zo gaat het en zo zal het altijd gaan.

En dan nu GroenLinks.

Ik ben opgegroeid in de jaren 70 en 80 (van de vorige eeuw hoor je er dan bij te zeggen. Maar welke andere eeuw kan ik bedoelen?). Die jaren werden voor mij gekenmerkt door een grote bevlogenheid om mee te beginnen. Het kabinet Den Uyl was bevlogen en had een mens- en wereldbeeld. Daarna kwamen somberder jaren. De economie ging down the drain, Nederland was ziek volgens Lubbers en overal was er de dreiging van een nucleaire oorlog. Mensen gingen de straat op, vaak met honderdduizenden tegelijk om de wereld te veranderen.

In die tijd was er ook sprake van heel veel partijen. Ook ter linkerzijde van de politiek. GroenLinks bestond nog niet, wel de drie partijen die later op zijn gegaan daarin: de CPN, de SP en de PPR, de Politieke Partij Radikalen. Een bevlogen club zeer sympathieke mensen met altijd een goed verhaal en vooral het hart op de goede plek. Nooit beroerd om stelling te nemen in een wereld waarin van alles mis was. En er was van alles mis. Avond aan avond zag ik op tv allerlei onderdrukking en ellende voorbijkomen. Ik had ook zo mijn opvattingen over een goede wereld.

Op diezelfde tv kwam ook met enige regelmaat Ria Beckers voorbij. Een bevlogen politica die met meest overslaande stem getuigde van een betere wereld. Toen in 1990 GroenLinks werd gevormd speelde zij nog een belangrijke rol.

Ik kan me nog goed herinneren welke irritatie zij bij mij opriep. Niet als mens maar als politica. De hoog morele toon, het feilloos weten wat het beste voor de wereld was, het getuigen daarvan.

Die irritatie voel ik nu weer bij GroenLinks. Onder Jesse Klaver zijn zij als een van de winnaars uit de verkiezing gekomen. Een kleine 700.000 mensen extra hebben op hem gestemd. Iets leek er te gebeuren in Nederland. Een jonge politicus, gevoel voor media en drama, hart op de goede plek en eindelijk niet een van de bekende oude garde. Door 10 zetels te winnen krijg je het mandaat om dingen te gaan veranderen. Om aan de slag te gaan. Om je idealen, in wat verwaterde vorm, om te zetten in beleid. Beleid leidt tot wetgeving en als die er is ben je de wereld aan het veranderen.

En wat doet Klaver? Die trekt zich terug als het moeilijk wordt. Het gevolg is nu dat hij de komende jaren volkomen buiten spel staat. Er komt een kabinet, dat is namelijk altijd zo, en dat nieuwe kabinet zal zich compleet niets van GroenLinks aantrekken. Dat betekent dus dat er niets van de idealen zal worden omgezet in beleid.

Iemand had tegen Klaver moeten zeggen dat het doel van politiek niet de getuigenis is, maar macht. Dat is het enige doel. GroenLinks is nu machteloos vanuit pure getuigenispolitiek, waar geen vluchteling beter van wordt. Ik zag de schaduw vanuit mijn jeugd neerdalen over Klaver. Het hart op de goede plek maar het enige dat hij zuiver houdt is zijn eigen geweten. En dat is te weinig als zoveel mensen op je hebben gestemd.

Politiek is macht en anders moet je niet meedoen.

 

Hoop uit principe

07 woensdag jun 2017

Posted by Dick Koopman in leven

≈ Een reactie plaatsen

Tags

Ernst Bloch, EU, fundamentalisme, hoop, internet, isis, terreur

Sla de krant open, luister naar de radio, kijk tv of lees je time line op Twitter: de wereld is in beweging en niet echt de goede kant op. Van wereldtoneel (Trump op bezoek in Saoedi Arabië), tot Europees niveau (aanslagen in Londen) tot de eigen vierkante kilometer (meisjes vermoord), er is weinig dat de mens nog tot lachen brengt. Zo lijkt het.

Ik sluit mijn ogen niet voor alle dreiging en alle shit die er iedere dag op ons afkomen maar ik weet zo langzamerhand niet meer wat ik ermee moet. Ik kan het niet tegenhouden, ik heb geen vat op de fundamentalistische gekken die er ook zijn en ik kan al helemaal niet nuchter nadenken over de moord op twee tienermeisjes.

En toch. En toch moet ik vooruit, ik moet verder. Ik ben vader van twee jonge zonen. Die het leven nog voor hen hebben en die alles nog moeten meemaken en meedoen. Ik het aan hen verplicht hoop te hebben. Niet alleen aan hen. Ook aan mezelf en aan ieder ander.

Hoop kan gemaskeerde wanhoop zijn. Weten dat het slecht afloopt en er tegen alles in toch hoop in hebben. Zoals mijn vader daags voor zijn dood zei, “ik heb alle hoop op de goede afloop en als die er niet is, zien we wel weer verder”. Een dag later was hij dood.

Die hoop bedoel ik niet.

Ik bedoel de constructieve hoop, de positieve hoop, die waar Ernst Bloch over schreef in zijn “Das Prinzip Hoffnung“. Als je er vanuit gaat dat de dingen die gebeuren op zich niet noodzakelijk zijn maar veroorzaakt door mensen en dus ook anders kunnen zijn dan ziet de wereld er al direct beter uit. Zeker, dingen overkomen mij ook. Maar wat ik er vervolgens mee doe is geheel aan mij. Zie ik na de aanslagen in Londen direct iedere moslim als dreiging, dan ga ik me ook zo gedragen en krijg ik gelijk. Zie ik dat er verschil is tussen die drie fundamentalistische gekken en mijn groenteboer dan heb ik een beter leven.

Hoop betekent voor mij heel goed weten in wat voor wereld je wil leven en dan stapje voor stapje zorgen dat die wereld ook zo wordt. Ook al is dat in mijn directe omgeving alleen. Ik wil leven in een wereld waarin mensen elkaar niet naar het leven staan, waar religie iets privé en moois is, waar mensen elkaar niet willen beheersen, waar mijn kinderen het naar hun zin hebben en een toekomst hebben en waar mensen van elkaar verschillen op basis van wat zij bereikt hebben. Een wereld die erop uit is steeds beter te worden. Zonder irrationele haat, gebaseerd op kennis en niet op sentimenten. Waar fatsoen doodnormaal is en onfatsoen als afwijkend wordt ervaren. Waar cynisme niet als deugd wordt gezien.

Dat is allemaal hard werken want niets komt zomaar tot stand. Als ik in mijn directe bereik dit probeer te doen dan verandert er ook echt iets.

Denk ik nou echt in al mijn naïviteit dat dit kans van slagen heeft?

Ik stel me vaak de tegenvraag: zou ik het allemaal niet willen? Nee dus.

Hoop uit principe dus.

Zaterdagmarkt in Frankrijk (*)

04 zondag jun 2017

Posted by Dick Koopman in leven

≈ Een reactie plaatsen

Tags

Carcès, Frankrijk, geschiedenis, Vakantie

unnamed

 

Niets lekkerder dan op een vroege zaterdagochtend naar het dorp te lopen en nog voor de drukte op gang komt de markt te bezoeken. Alles is nog in opbouw. De kraampjes worden opgezet, het fruit wordt uitgestald en de kippengril aangezet.

Van alle markten die ik ken is die in Carcès mij het meest dierbaar. Niet alleen omdat we er al 15 jaar komen maar juist vanwege het kleinschalige karakter. Van matrassen tot aan de beste geitenkaasjes, je kunt het er allemaal vinden. Net als overal overigens.

Wat anders is, is dat het een markt is die vooral door lokale bewoners wordt bezocht. Er komen niet veel toeristen naar Carcès, daar is het niet interessant genoeg voor. Ik raad aan dat toch maar eens te doen. Zaterdagochtend vroeg beginnen. Slenteren langs de kraampjes, lekkere worst, kaas en groenten kopen en daarna bij Café Le Central wat drinken. Zien hoe de pastoor, een grote jonge vent, met iedereen een praatje maakt.
De markt is ook een spiegel van de lokale omstandigheden. Ook in Carcès (Var) heeft de crisis flink toegeslagen. Veel winkeliers hebben moeten stoppen. Soms omdat zij er zelf niets van maakten. Zoals de uitbaatster van (eens) een speelgoedzaak. Steeds minder spullen en de mevrouw in kwestie werd steeds chagrijniger. Op een dag was de boel dicht.
Aan de heel andere kant staat de eigenaar van La Truffière. Deze man had ooit een zaak in visbenodigdheden en wapens. Tot hij niets meer verkocht. “Mensen hebben al een hengel of een geweer”, zei hij. De zaak ging op slot. Later in het jaar was hij opeens weer open onder een andere naam. Hij had een stuk grond en een hond gekocht en wilde truffels gaan verkopen. Of het zou lukken wist hij niet. Het lukte. Sinds een aantal jaren verkoopt hij ook op de markt zijn truffels. Groot en geurig en zelf gevonden. Een trotse man die weer een zaak heeft.
Altijd als je goed oplet vind je op een markt iets van de lokale geschiedenis terug.

In Carcès vind ik die het meest.

(*) Ook geplaatst op CoteProvence.nl

Abonneren

  • Berichten (RSS)
  • Reacties (RSS)

Archief

  • januari 2023
  • december 2022
  • november 2022
  • oktober 2022
  • september 2022
  • augustus 2022
  • juli 2022
  • juni 2022
  • mei 2022
  • april 2022
  • maart 2022
  • februari 2022
  • januari 2022
  • december 2021
  • november 2021
  • oktober 2021
  • september 2021
  • augustus 2021
  • juli 2021
  • juni 2021
  • mei 2021
  • april 2021
  • maart 2021
  • februari 2021
  • januari 2021
  • december 2020
  • november 2020
  • oktober 2020
  • september 2020
  • augustus 2020
  • juli 2020
  • juni 2020
  • mei 2020
  • april 2020
  • maart 2020
  • februari 2020
  • december 2019
  • november 2019
  • oktober 2019
  • september 2019
  • augustus 2019
  • juli 2019
  • juni 2019
  • mei 2019
  • april 2019
  • maart 2019
  • februari 2019
  • januari 2019
  • december 2018
  • november 2018
  • oktober 2018
  • september 2018
  • augustus 2018
  • juli 2018
  • juni 2018
  • mei 2018
  • april 2018
  • maart 2018
  • februari 2018
  • januari 2018
  • december 2017
  • november 2017
  • oktober 2017
  • september 2017
  • augustus 2017
  • juli 2017
  • juni 2017
  • mei 2017
  • april 2017
  • maart 2017
  • februari 2017
  • januari 2017
  • december 2016
  • november 2016
  • oktober 2016
  • september 2016
  • augustus 2016
  • juli 2016
  • juni 2016
  • mei 2016
  • april 2016
  • maart 2016
  • februari 2016
  • januari 2016
  • december 2015
  • november 2015
  • oktober 2015
  • september 2015
  • augustus 2015
  • juli 2015
  • juni 2015
  • mei 2015
  • april 2015
  • maart 2015
  • februari 2015
  • januari 2015
  • december 2014
  • november 2014

Categorieën

  • Autonomie
  • Brexit
  • Burger serieus nemem
  • Burger serieus nemen
  • Commissie Stiekem
  • Communicatie
  • crisis
  • culinair
  • de open samenleving
  • deeleconomie
  • Durf te denken
  • economie
  • Europa
  • Fatsoen
  • filosofie
  • Geen categorie
  • GeenPeil
  • Grexit
  • griekenland
  • Gutmensch
  • Klant centraal
  • leven
  • Lezen
  • Literatuur
  • Maatschappij
  • Management
  • Marketing
  • mensbeeld
  • nationalisme
  • New Business
  • Ondernemen
  • Onderwijs
  • organisaties
  • Parijs
  • PEGIDA
  • politiek
  • Politiek correct
  • Populisme en de Grondwet
  • referendum
  • religie
  • Retail
  • seculaire religie
  • terreur
  • Toeristen
  • Turkije
  • twitter
  • Verlichting
  • vluchtelingen
  • Zwarte Piet

Meta

  • Registreren
  • Inloggen

Blog op WordPress.com.

  • Volg Volgend
    • Dick Koopman
    • Doe mee met 44 andere volgers
    • Heb je al een WordPress.com-account? Nu inloggen.
    • Dick Koopman
    • Aanpassen
    • Volg Volgend
    • Aanmelden
    • Inloggen
    • Deze inhoud rapporteren
    • Site in de Reader weergeven
    • Beheer abonnementen
    • Deze balk inklappen
 

Reacties laden....