• Over

Dick Koopman

~ Durf te denken

Dick Koopman

Maandelijks Archief: juli 2017

De nieuwe pastoor van Carcès (*)

31 maandag jul 2017

Posted by Dick Koopman in leven

≈ 5 reacties

Tags

Carcès, geloof, Katholiek, Markt, Pastoor

unnamed

Het dorp Carcès in de Var is klein en compact. Zoals in alle Franse dorpen is er een kerk, een aantal cafés, twee kleine supermarkten en nog wat winkeltjes. Veel te doen is er niet, behalve op zaterdag als er markt is. Tijdens de markt is het erg levendig en heel erg druk. Vooral met Fransen en soms ook een verdwaalde Nederlander.
En sinds drie jaar is er een wandelend middelpunt van alle aandacht in het dorp. Dat zit zo.

Drie jaar geleden kwam er een nieuwe pastoor in het dorp. De oude was niet alleen oud maar ook redelijk onzichtbaar. En daar opeens was pastoor Augustin. Een grote kale jonge vent, ergens achter in de dertig. Altijd gekleed in soutane liep en loopt hij ietwat gebogen en breedgeschouderd over de markt. Hij maakt met iedereen een praatje, met de bezoekers van de markt en met de marktlieden. Aan een vrouw vraagt hij waar haar kleine dochter is, aan de kaasboer vraagt hij wanneer hij weer die lekkere pecorino heeft.

Mensen komen op hem af, geven hem een hand en groeten hem. Ook ik doe dat.
De Heilige Mis is weer goed gevuld. In de kerk is hij duidelijk op zijn plek als geestelijke. Hij is geconcentreerd bezig, houdt het tempo erin en volgt helemaal de lijnen van de Eucharistie. Orthodox wellicht. Een zoon van Rome.

Buiten de kerk is hij anders. Ik verdenk hem ervan dat hij op zaterdag zijn avondeten bij elkaar scharrelt. Gele zonnebril op het hoofd, met iedereen contact makend. Hij krijgt een zak gnocchi van de Italiaanse standhouder, een fles wijn van de lokale biologische wijnboer, een worst van de slager. Hij schuift aan bij lokale bewoners tijdens een simpele lunch met wijn en worst. Hij doet mee. Hij praat en luistert. Bravoure en ingetogenheid.

Ik kijk met vreugde en bewondering naar deze eigentijdse en tegelijkertijd traditionele pastoor. Ik sprak met hem en ik vroeg of ik een foto van hem mocht maken en gebruiken. “Waarom?”, vroeg hij. “Omdat u Carcès een soort centrum heeft gegeven door wie u bent en wat u doet”  was mijn antwoord. En zo is het. Mensen beamen dat.

Op de foto wilde hij best zolang het maar niet lachend hoefde. “Lachen doe ik naar mensen, niet op de foto” was de uitleg.

Pastoor Augustin. Hoe het ook kan.

(*) Ook gepubliceerd op coteprovence.nl 

Aanpassen of oprotten in Amsterdam

27 donderdag jul 2017

Posted by Dick Koopman in leven

≈ 1 reactie

Tags

Amsterdam, Dawkins, disciplinering, gender, genderneutraal

Inclusief denken, als je al weet wat dat is, is hip. In Amsterdam mogen burgers niet meer worden toegesproken als ‘dames en heren’ maar als ‘burgers van Amsterdam’ of iets dergelijks. ‘Geboren als meisje/jongen’ mag ook niet meer, maar het wordt nu ‘gezien als meisje/jongen’. Het zijn tips, dat wel. Nu nog. Er ligt meer op de loer.

Inclusief denken. Wat is dat? Dat we iedereen in ons denken en in ons beleid moeten meenemen en dat dat dus ook wordt weerspiegeld in onze taal. Al in de jaren 70 is er een boek over verschenen, dus nieuw is het niet. Het streven om te laten zien dat je niemand uitsluit is geweldig, maar het is tot mislukken gedoemd. Bij alles wat we doen. bij ieder beleid, worden groepen niet-ingesloten of niet-bedoeld. Als het gaat om rolstoelgebruikers dan gaat het dus niet om niet-rolstoelgebruikers. Iets doen betekent altijd ook iets niet doen. Iemand bedoelen is ook tegelijkertijd een ander niet-bedoelen.

En hoe je het ook wendt of keert, de mens wordt geboren als óf een meisje óf een jongen. Dat daarna er allerlei processen zijn die leiden tot een ander zelfbeeld of gevoel van zelf is een feit. Net als die geboorte. En ik weet dat socialisatie ertoe leidt dat je, zoals De Beauvoir stelt, vrouw wordt. Vrouw in de maatschappelijke betekenis. Man in de maatschappelijke betekenis.

Dat snap ik allemaal. Ook weet ik uit eigen ervaring van zeer nabij dat iemand zich heel ongelukkig kan voelen in zijn biologische lichaam en een verandering wil van lichaam. Ik heb gezien hoeveel twijfels dat met zich meebrengt en hoeveel vreugde als de stap wordt gezet. Ik heb ook gezien hoe de omgeving daar wellicht eerst weifelend, maar uiteindelijk zeer begripvol en liefdevol op reageert. Dat doen de mensen die je liefhebben nu eenmaal.

De stap naar een nieuw soort taal heeft niets te maken met begrip en liefde. Die is ingegeven door (goedbedoeld) moralistisch gedrag om ervoor te zorgen dat niemand, maar dan ook echt niemand zich ooit beledigd zal voelen. Dát wordt bedoeld met inclusief: voor niemand aanstootgevend. De taal zo onduidelijk, amorf en vloeibaar maken dat uiteindelijk het machteloos gebrabbel wordt. En daar zullen slechts enkele puristen zich aan ergeren. Je kunt kanker ‘k’ gaan noemen maar doodgaan doe je. Daar helpt taal niets bij.

Erger nog.

Afgelopen week is in de VS een geplande speech van Richard Dawkins afgeblazen door de organisator omdat hij dingen gezegd zou hebben die velen pijn hadden gedaan. Ik voorspel dat dit ook in Nederland zal gaan gebeuren wanneer de gedachten- en taalpolitie zeggenschap krijgen. Dawkins verzet zich in alles wat hij doet tegen religie. Iedere religie. Ook tegen mijn religie. Dat doet hij met verve en met een brille die mij soms jaloers maakt. Hij is slim, snel van geest, hardnekkig en zeer, zeer anti-religie. Daarin is hij totaal vrij. Hij mag mij een malloot noemen, hij mag iedere gelovige een malloot noemen. En als die malloten zich geschoffeerd voelen dan zegt dat meer over hun eigen kleine onzekere geest dan over Dawkins. En juist deze atheïstische strijder voor vrije meningsuiting wordt nu geweerd omdat er mensen zijn die zich gekwetst voelen.

In Amsterdam zal het niet lang duren voor de eerste rechtszaak gevoerd wordt. Iemand zal zich gekwetst voelen door iemand anders die ‘man’ of ‘vrouw’ zegt, of tegen een baby zegt ‘wat een leuk meisje’. Iemand zal zich gekwetst voelen en naar de rechter stappen. Het kan lang duren, het kan kort duren, maar gebeuren zal het. De gekwetsten hebben ruim baan. En in plaats van naar de bron te gaan van hun o zo snel optredende kwetsuren (die bron zijn zij zelf), zullen zij trachten de ander de mond te snoeren en te disciplineren.

Wat Amsterdam doet is de eerste stap zetten op deze weg van disciplineren en gelijkmaken van alles wat niet gelijk is. En als je je daaraan niet aanpast dan rot je maar op. Dan loop je achter, ben je niet te vertrouwen, dan wil je terug naar vroeger.

Terwijl het juist tijd wordt voor veel meer vrijheid, het bevechten van die vrijheid en juist niet gelijk zijn van mensen.

De paradox is dus dat dit beleid een maatregel is die de mens buitensluit.

We stoppen met denken en geven ons over aan neurotische tijden.

Friet in Cannes (*)

24 maandag jul 2017

Posted by Dick Koopman in leven

≈ Een reactie plaatsen

Tags

Cannes, friet, patat

Schermafbeelding-2017-07-22-om-14.52.57-620x360

 

Met de familie naar Cannes. In de hitte de auto in en 100 kilometer rijden. De oudste houdt van merken (zijn woorden) en die zijn er volop aan de kust.

Cannes in de Alpes-Maritimes is in alles een mondaine Zuid-Franse kustplaats. De drukte, de dure merken met hun winkels op de Boulevard (de oudste had gelijk!) en bovenal de Fransen. Met een beetje mededogen gemengd met dédain kijken zij naar alle toeristen die de stad overspoelen.

Ook wij deden er flink aan mee. De oudste verdween in een winkel van een heel duur merk en kwam met een Moncler (ik had er nog nooit van gehoord) poloshirt naar buiten, breed grijnzend. Zijn moeder achter hem in de deuropening. De jongste verdween met mij in de FNAC en even later hebben we macarons gekocht bij de lokale Ladurée. Cannes is een heerlijke Franse stad. Alle cafés, alle eettentjes, alles is Frans.

Denk je.

En dan opeens loop je linksaf een straat in en sta je oog in oog met iets dat je niet verwacht. Een friettent.

In maart 2017 heeft een Rotterdamse in de Rue des Belges een echte authentieke Nederlandse friettent geopend. Carla Sandee had het lef om middenin deze oer-Franse badplaats een cafetaria te openen waar je echte Hollandse friet, frikandellen, kroketten en wat al niet meer kunt eten. We hebben het gedaan en alles klopt aan het concept. De sfeer is prima, Carla staat zelf achter de toonbank en de zaak is heel modern en smaakvol ingericht.
De friet wordt met de hand gesneden. De zakken zijn rijk gevuld en de friet is heerlijk. Zoals ie hoort te zijn. Een aanrader voor (niet alleen) Nederlanders en Belgen in Cannes.

En toen weer 100 kilometer terug naar huis. Voldaan, dat dan weer wel.
Pomms Amsterdam, 4 Rue des Belges. Niet te missen en vooral niet over te slaan.

 

(*) Eerder gepubliceerd op Côte & Provence 

Middeleeuws Carcès (*)

23 zondag jul 2017

Posted by Dick Koopman in leven

≈ Een reactie plaatsen

Tags

Carcès, Cote&Provence, middeleeuwen, Vakantie, Var

Carcès is een klein dorp midden in de Var. Heel veel toeristen komen er niet en dat heeft zo zijn voordelen. Het is rustig met een relaxte ‘Allo Allo’-achtige sfeer. Een kerk, een café, twee bakkers en zelfs twee kleine supermarktjes. Alles is er en iedereen kent iedereen.

Het is een dorp waar je langs rijdt als je bijvoorbeeld onderweg bent naar of van Cotignac, Lorgues, het Lac Saint Croix of de abdij van Thoronet. De moeite van het stoppen niet waard. Toch?

Toch wel! Ik stel voor de auto gewoon eens te parkeren in een van de straatjes of op de grote parkeerplaats tegenover het bejaardenhuis. Waarom? Dat leg ik graag uit.

Carcès bestaat al sinds de elfde eeuw. Niet dat je dat meteen ziet als je het dorp inloopt, een Frans dorp als alle andere. En precies daar waar de winkels ophouden en iedereen terugloopt, precies dáár beginnen de Middeleeuwen. Gewoon doorlopen aan het einde van de Rue Maréchal Foch, omhoog de steile straten in, of onder de klokkentoren door en dan links. Wat je zult aantreffen is een wirwar van kleine zeer smalle straatjes, die kriskras door elkaar tegen de heuvel oplopen. Je ziet de Middeleeuwen er zich zó voor je neus ontvouwen. Met wat fantasie kun je je voorstellen hoe hier duizend jaar geleden de eerste Carçois hebben geleefd. De stilte die er heerst is heerlijk en op een hete dag is het hier aangenaam koel. Geluiden die uit huizen komen, gerinkel van bestek, een radio, iemand die de was buiten hangt. Alles wat bij vakantie hoort in een ander land kun je juist hier vinden. Buiten de drukte van alle winkeltjes.

En als je de straatjes volgt naar boven kom je bij een openluchttheater uit. Daar waar het kasteel ooit heeft gestaan kun je nu op warme zomeravonden genieten van een toneelstuk of muziek.

Alles bij elkaar ben je met een anderhalf uur wandelen heel Carcès door geweest én heb je tijd gevonden om wat te drinken bij een van de cafeetjes. Tussen de Fransen.
Dus stop de volgende keer wèl, loop wat rond, geniet van de prachtige uitzichten en straatjes en neem een pastis. Het leven in de Var is heel goed.

En laat het me weten als je het gangetje op de foto links ook hebt ontdekt. Het zit op een wat onverwachte plek in het dorp namelijk. Ben benieuwd wie het vindt!

 

unnamed

(*) Eerder gepubliceerd op Côte et Provence

Wellevendheid als uitstervende deugd

05 woensdag jul 2017

Posted by Dick Koopman in leven

≈ 3 reacties

Tags

basisschool, fatsoen, musical, wellevendheid

Het kan je zomaar overkomen. Je bent bij de afscheidsmusical van je zoon op de basisschool. Je hebt gekeken naar anderhalf uur enthousiasme. Van de kinderen maar zeker ook van de leerkrachten. Hoe mooi kan het leven zijn. Erna is een borrel en een hapje met alle ouders en je praat eens met alle mensen die je al minimaal acht jaar ziet. De sfeer is los en gezellig, want ja, het is vakantie.

Out of the blue zegt een van de vaders “wanneer leer je eens schrijven, want die blogs van jou die zijn natuurlijk verschrikkelijk waardeloos geschreven”.

Het is mij overkomen en het ging over mijn blogs.

De vader in kwestie kan ik niet beoordelen op zijn schrijftalent omdat ik nog nooit iets van zijn hand heb gelezen, maar dat is niet eens zo belangrijk. Iets anders is echter wel belangrijk, en dat noem ik heel ouderwets wellevendheid.

Wellevendheid is het vermogen in welke situatie dan ook je zo te gedragen dat het voor iedereen prettig is. Heel ouderwets wellicht. Ik hou ervan. Het betekent namelijk dat je erop kunt vertrouwen dat sociale bijeenkomsten niet schuren, dat je het met zijn allen leuk hebt en dat je met een lekker gevoel weer naar huis gaat.

Wellevendheid is een beetje verdwenen. In de politiek, op twitter, in het verkeer. Modern is het om assertief te zijn zonder aanzien des persoons of situatie en vooral jezelf het allerbelangrijkst te vinden. In die zin is de vader in kwestie zeer modern.

Ik werd overvallen door zijn opmerking. Niet zozeer door het feit dat hij mijn blogs blijkbaar wel leest, maar ze verschrikkelijk vindt. Dat kan en dat mag. Ik werd overvallen omdat ik daar rondliep met een heerlijk gevoel van trots op mijn zoon en al die kinderen die zo stinkend hun best hadden gedaan. Mijn gevoelstoestand was extreem positief en toen kwam dat er tussendoor. Ik werd getroffen door de lompheid en het gebrek aan situatiesensitiviteit. Het was jammer.

Wellevendheid is een verdwijnende deugd.

Abonneren

  • Berichten (RSS)
  • Reacties (RSS)

Archief

  • januari 2023
  • december 2022
  • november 2022
  • oktober 2022
  • september 2022
  • augustus 2022
  • juli 2022
  • juni 2022
  • mei 2022
  • april 2022
  • maart 2022
  • februari 2022
  • januari 2022
  • december 2021
  • november 2021
  • oktober 2021
  • september 2021
  • augustus 2021
  • juli 2021
  • juni 2021
  • mei 2021
  • april 2021
  • maart 2021
  • februari 2021
  • januari 2021
  • december 2020
  • november 2020
  • oktober 2020
  • september 2020
  • augustus 2020
  • juli 2020
  • juni 2020
  • mei 2020
  • april 2020
  • maart 2020
  • februari 2020
  • december 2019
  • november 2019
  • oktober 2019
  • september 2019
  • augustus 2019
  • juli 2019
  • juni 2019
  • mei 2019
  • april 2019
  • maart 2019
  • februari 2019
  • januari 2019
  • december 2018
  • november 2018
  • oktober 2018
  • september 2018
  • augustus 2018
  • juli 2018
  • juni 2018
  • mei 2018
  • april 2018
  • maart 2018
  • februari 2018
  • januari 2018
  • december 2017
  • november 2017
  • oktober 2017
  • september 2017
  • augustus 2017
  • juli 2017
  • juni 2017
  • mei 2017
  • april 2017
  • maart 2017
  • februari 2017
  • januari 2017
  • december 2016
  • november 2016
  • oktober 2016
  • september 2016
  • augustus 2016
  • juli 2016
  • juni 2016
  • mei 2016
  • april 2016
  • maart 2016
  • februari 2016
  • januari 2016
  • december 2015
  • november 2015
  • oktober 2015
  • september 2015
  • augustus 2015
  • juli 2015
  • juni 2015
  • mei 2015
  • april 2015
  • maart 2015
  • februari 2015
  • januari 2015
  • december 2014
  • november 2014

Categorieën

  • Autonomie
  • Brexit
  • Burger serieus nemem
  • Burger serieus nemen
  • Commissie Stiekem
  • Communicatie
  • crisis
  • culinair
  • de open samenleving
  • deeleconomie
  • Durf te denken
  • economie
  • Europa
  • Fatsoen
  • filosofie
  • Geen categorie
  • GeenPeil
  • Grexit
  • griekenland
  • Gutmensch
  • Klant centraal
  • leven
  • Lezen
  • Literatuur
  • Maatschappij
  • Management
  • Marketing
  • mensbeeld
  • nationalisme
  • New Business
  • Ondernemen
  • Onderwijs
  • organisaties
  • Parijs
  • PEGIDA
  • politiek
  • Politiek correct
  • Populisme en de Grondwet
  • referendum
  • religie
  • Retail
  • seculaire religie
  • terreur
  • Toeristen
  • Turkije
  • twitter
  • Verlichting
  • vluchtelingen
  • Zwarte Piet

Meta

  • Registreren
  • Inloggen

Blog op WordPress.com.

  • Volg Volgend
    • Dick Koopman
    • Doe mee met 44 andere volgers
    • Heb je al een WordPress.com-account? Nu inloggen.
    • Dick Koopman
    • Aanpassen
    • Volg Volgend
    • Aanmelden
    • Inloggen
    • Deze inhoud rapporteren
    • Site in de Reader weergeven
    • Beheer abonnementen
    • Deze balk inklappen
 

Reacties laden....