
Uitgenodigd worden, door Business School Notenboom, om Dragon te zijn, het is mij overkomen. Eind maart mocht ik met een aantal collega Dragons een vijftal pitches beoordelen. Vijf teams van jonge mensen met een idee voor een business. Vooraf waren wij niet geïnformeerd over de inhoud, en dus zaten we vol verwachting op een kruk in Hotel Gooiland in Hilversum. De zaal vol met HBO-studenten en hun trotse familie. De sfeer was gespannen en top.
En daar zit je dan op een rij. Opgeteld rond de 120 jaar ervaring in business, start-ups, marketing, HR et cetera. Ieder op het eigen krukje onder de onverbiddelijke lampen. De eerste studenten worden naar voren geroepen. Op een stoel staat een autoportier en daarin hebben zij hun product bevestigd. De student met de grootste mond begint en maakt wat grapjes. Het ijs is gebroken en we zijn van start.
Wat binnen een minuut gebeurt is dat ik volstrekt in businessmodus zit te luisteren. Klopt het verhaal? Klopt de marketing? Kloppen de cijfers? Hebben ze hun team op orde? Wetende dat een slecht plan met een goed team wel in orde komt terwijl het omgekeerde niet werkt.
Ik luister vooral of zij de cijfers op orde hebben. Weten wat hun verdienmodel is, wat de prijs per eenheid wordt en de marge. Dat zij berekend hebben wat CAC (Customer Acquisition Cost), wanneer zij break even zijn et cetera. Dat zij helder hebben wat zij van ons willen. Hoeveel investering voor hoeveel procent van de aandelen. Dat zij snappen wat pre – en post money valuation is. Alleen al hierin gaat veel mis merk ik al snel. Wellicht dat ik ze overvraag maar het moet nu eenmaal.
Wat ik mooi vind is het schaamteloze optimisme dat zij hebben. Stelselmatig overschatten van de snelheid waarmee hun product de harten van de consument verovert. Niet voldoende op de hoogte zijn van concurrentie of van andere beperkingen in hun business model.
In hoog tempo komen de plannen voorbij. Iets voor in de auto, iets voor op festivals, iets voor domotica, iets voor je koptelefoon die in de war zit. Zeven minuten pitch, zeven minuten vragen beantwoorden. Je voelt de spanning. En het telt in het totaal ook nog eens fors mee dus er hangt veel van af voor deze jonge mensen.
Aan het eind is er natuurlijk een winnaar. Een aantal studenten heeft een soort portemonnee van bamboe bedacht waar je je koptelefoon in kwijt kunt en een aantal pasjes. Zhu heet het. Chinees voor bamboe. Flink aan de prijs ook nog eens. En ik vraag me af of alle bestaande producten in de markt niet al voldoende zijn. Of zij hun doelgroep wel voldoende hebben geïdentificeerd. En toch zijn zij wat mij betreft wel de winnaar.
Er staat niet alleen een goed team maar ze hebben alles uitgewerkt. Het prototype is mooi gemaakt, met zorg en liefde. Niets is afgeraffeld terwijl niet alles even goed doordacht is. Ze hebben er zelf plezier in en ze hebben een groot geloof in het slagen van het plan.
De families wachten de studenten op met wijn en veel grote kussen. Trotse ouders, broers, zussen en vrienden. Een mooie avond.
Wat blijft nou hangen na zo’n avond? Is dat het mooie idee van de Zhu? Is dat de gezelligheid na afloop? Het plezier om naast een leuke mede Dragon te zitten? Ik ben uiteindelijk weer eens met mijn neus op de feiten gedrukt.
De enige manier om ergens te komen is toch gewoon woekeren met je talent en heel hard werken. Succes is 95% je te pletter werken om je doel te bereiken. Die laatste 5% bestaat uit talent, samenwerking, intelligentie, openheid en plezier. Mensen met een open geest en zonder angst om te falen hebben kans om hun dromen na te jagen. Luie talenten bestaan niet. Deze jonge mensen laten zien dat je van vaag idee tot een voorstel kunt komen door gewoon door te blijven drammen. Met het juist team samen te bouwen aan iets nieuws. Een team met een dromer, een nerd, een cijferfetisjist, een opgewonden standje. Mensen die elkaar aanvullen. Mensen ook die weten dat je in je eentje sneller gaat, maar samen verder komt.
Succes is gewoon snoeihard werken.