29 zondag apr 2018
Posted in leven
Van de ene in de andere verbazing. Athene. T-shirts met de tekst: greek crisis, no job, no money, no problems. Gemiddeld inkomen is €600 per maand. De mensen hebben geleerd van de voorvaderen onder de Stoá. De taal is als honing voor mijn oren. De taal die in flarden weer bij me bovenkomt. Kleine gesprekjes. De warmte. De geluiden. De chaos. De oudheid en ook de lelijkheid. Dit is waar ik me thuis voel, op mijn plek. Αθηναι.
16 maandag apr 2018
Posted in leven
Tags
Het 10-minuten-gesprek. Dieptepunt in menig oudercarrière. Eerst wachten op de gang in de school van je kind. De geuren die allerlei herinneringen naar boven brengen. Dan gaat de deur open en mag je op veel te kleine kinderstoeltjes plaatsnemen tegenover de leerkracht die op een gewone stoel boven je uit troont.
De vriendelijke lach op het gezicht, het minzame gebaar en dan het oordeel: je kind doet het best goed maar gaat het wel goed met hem? Hij is wat afwezig de laatste tijd. En wat doen wij, ouders, daaraan? Zijn we er wel voldoende. Is hij misschien autistisch, heeft hij wellicht Asperger? En na tien minuten psychologie voor beginners mag je weer weg.
Toen ik jong was kwamen mijn ouders alleen naar school als er shit was. Dan werd hen gevraagd bij hoofdmeester Siskens te komen om te horen dat het niet langer zo kon. Niet vanuit allerlei hulpscenario’s maar gewoon omdat zoonlief er niks van bakte. Omdat zoonlief een onvoldoende had voor vlijt en gedrag. Dat hij niets maakte van Nederlands. Het was altijd leergerelateerd, als dat een woord is.
Op de radio hoorde ik dat onderwijzers nu ook moeten gaan zorgen dat meer vaders aan tafel komen tijdens die gesprekken. En waarom? Omdat mannen meer zorgtaken op zich moeten nemen! Daartoe wordt de leerkracht ingeschakeld.
Je zal maar onderwijzer zijn die al deze ongelooflijk slechte ideeën mag gaan uitvoeren omdat een of andere pief in Den Haag dat een goed idee vindt. Het zoveelste goede idee. Via school worden veel maatschappelijke dingen naar het kind gebracht. Dingen die primair gewoon bij het gezin horen en niet in een leeromgeving.
Het onderwijs is er niet om allerlei aanpalende maatschappelijke problemen op te lossen. Dat er toch weer iedere keer iets wordt bij bedacht is een schande. Naast het feit dat leerkrachten worden onderbetaald is er ook spraken van taakvervuiling. Laat leerkrachten hun werk doen, hun vak uitoefenen.
Als ouder wil ik ook niet anders dan in gesprek gaan met een vakdocent die het over zijn vak en mijn kind heeft. Hoe gaat het met wiskunde? Wat kan er beter? Waar liggen de aandachtspunten? Dat wil ik zelfs nog op een te kleine kruk in tien minuten. Maar wel alleen over relevante zaken. Als ik (nog) docent was zou ik ook niets anders willen dat praten over het kind en mijn vak. Hoe het nog beter zou kunnen. En het zou mij geen biet schelen of pa ook aanschuift tijdens zo’n gesprek. Dat moeten de ouders helemaal zelf weten.
Onderwijs sucks al decennia omdat beleidsmakers allerlei nieuw en vooral irrelevants bedenken.
Nederland kennisland is vooral een politieke leuze die het goed doet in verkiezingstijd. Er is werkelijk niemand die tegen goed onderwijs is. Er is niemand te vinden die voor slecht onderwijs is. Wat zou moeten gebeuren is alle regels en alle protocollen terugtrekken uit het onderwijs, geen nieuw beleid ontwikkelen zonder leerkrachten erbij te betrekken en vooral eens een jaar of tien dan aankijken hoe het gaat.
Alle macht aan de vakleerkracht.
11 woensdag apr 2018
Posted in leven
Tags
Oorlogen ontstaan omdat leiders in een zogenaamde Chicken Game terecht zijn gekomen. Je rijdt beiden op een muur af en degeen die het eerst stopt in het lulletje, de looser, de dombo. Een echte alfaman stopt dus niet en wint door zich te pletter te rijden.
Trump is de vleesgeworden droomspeler van de chicken game. De grootste mond, het grootste dreigement en hoppa op de muur af. Ervan uitgaand dat iedere andere speler eerder stopt dan hij, zodat hij joyeus, breed grijnzend, losjes remmend later tot stilstand komt. Nog net voor de muur.
En nu Syrië. Tweeten dat Rusland klaar moet zijn voor de nieuwste, mooiste en slimste raketten. Tuurlijk, je mag het denken en je mag het vinden. Zelfs als POTUS. Het is alleen niet meer de vraag of je het ook zo moet uitspreken. Deze man kan niet anders dan continu de confrontatie aangaan, met iedereen. Echt met iedereen. Van een gehandicapte kiezer in Alabama tot aan de president van Rusland. En precies dat gedrag gaat net zo lang goed tot het fout gaat. En dan blijkt fout gaan bij de POTUS van een totaal andere orde dan fout gaan bij oom Henk die ook altijd met iedereen ruzie maakt.
Fout gaan in dit geval leidt tot een Derde Wereldoorlog zonder winnaars.
Iemand zal dat toch eens tegen Trump moeten zeggen.
05 donderdag apr 2018
Posted in leven
De wereld gaat ten onder! Het einde der tijden naart en het is allang niet meer vijf voor twaalf maar een seconde of 15 of zo. De ijskappen smelten, wij allen gaan verdrinken tenzij we vooraf al gestikt zijn in de fijnstof en de walmen van houtkachels. Er moeten minder koeien komen en die er dan nog zijn worden gaargestoofd op inductie in een door een warmtepomp verwarmde keuken.
Als ik de krant lees, naar de radio luister en om me heen kijk leef ik in een wereld die reddeloos verloren is. Als er maatregelen tegen wat dan ook worden afgekondigd dan zijn die standaard eigenlijk te laat. En te weinig. Het is kommer en kwel. Na miljarden jaren is onze aardkloot op, en des dagen zat. De stervende glimlacht nog af en toe boven een bord soep maar weet dat het erop zit. We gaan ten onder.
Ik ga hier geen ontkenning van welk probleem dan ook neerschrijven. Het klimaat verandert, de zeeën zijn vervuild, gletsjers smelten en er is fijnstof. Het is allemaal waar.
Wat ook waar is, is dat er een hele batterij mensen is die zwelgen in het onheil. Discussies op de radio (ik luister heel veel radio) lopen meestal uit op een enorme welles-nietes patstelling. De paniekologen hebben meestal de overhand. En zelfs als zij gelijk hebben, wat ik niet kan betwisten, dan gaan discussies gepaard met een morele component die ik stuitend vind. Als je activist bent heb je altijd een moreel streepje voor op de rest.
Neem de Oostvaardersplassen. De discussie daarover kent zijn weerga niet. Bijvoerders die balen hooi inclusief het binddraad over de hekken gooien en vervolgens de boswachters bedreigen. Dat gaat niet alleen over het feit dat er beesten doodgaan, dat gebeurt nu eenmaal, het gaat vooral over een moreel oordeel. Die boswachters zijn slechte mensen, Staatsbosbeheer is een slechte organisatie en de actievoerders zijn goed.
Eigenlijk is precies dat wat mij altijd alarmeert. Als een inhoudelijke discussie een morele lading krijgt. Dat er goede en slechte mensen zijn. Dat er mensen aan de goede en mensen aan de foute kant van de geschiedenis staan.
Nu zijn er omstandigheden waarin dat ook wel eens waar zou kunnen zijn. De NSB’ers in WO2 stonden aan de verkeerde kant. Verraders die ondergedoken Joden aanbrachten ook. In extreme omstandigheden waar rechten van mensen flagrant worden geschonden kun je een scheidslijn aanbrengen. De discussies die momenteel in Nederland heersen geldt dat niet voor. Het gaat over belangrijke maar niet over essentiële of levensbedreigende zaken. “Leven en dood” is een ander domein.
Wij mensen, wij individuen en wij mensheid zijn niet reddeloos verloren. Als we met elkaar met een open geest praten over problemen, dan is het duidelijk dat niemand wil dat de wereld ten onder gaat, niemand wil dat beesten zomaar sterven, niemand wil dat het poolijs smelt, niemand een slecht leven wil, enzovoort. Over het meeste zijn wij, als we kijken naar het doel, het met elkaar wel eens. De weg er naartoe varieert sterk, kan zelfs te maken hebben met een verschillend ethisch perspectief, maar heeft niets van doen met goed of slecht.
Reddeloos verloren zijn wij pas dan als hyperactieve activisten de discussie kapen, een podium krijgen en aan het langste eind trekken.
Fundamentalisme gaat altijd gepaard met doofheid.
03 dinsdag apr 2018
Posted in leven
Tags
Uitgenodigd worden, door Business School Notenboom, om Dragon te zijn, het is mij overkomen. Eind maart mocht ik met een aantal collega Dragons een vijftal pitches beoordelen. Vijf teams van jonge mensen met een idee voor een business. Vooraf waren wij niet geïnformeerd over de inhoud, en dus zaten we vol verwachting op een kruk in Hotel Gooiland in Hilversum. De zaal vol met HBO-studenten en hun trotse familie. De sfeer was gespannen en top.
En daar zit je dan op een rij. Opgeteld rond de 120 jaar ervaring in business, start-ups, marketing, HR et cetera. Ieder op het eigen krukje onder de onverbiddelijke lampen. De eerste studenten worden naar voren geroepen. Op een stoel staat een autoportier en daarin hebben zij hun product bevestigd. De student met de grootste mond begint en maakt wat grapjes. Het ijs is gebroken en we zijn van start.
Wat binnen een minuut gebeurt is dat ik volstrekt in businessmodus zit te luisteren. Klopt het verhaal? Klopt de marketing? Kloppen de cijfers? Hebben ze hun team op orde? Wetende dat een slecht plan met een goed team wel in orde komt terwijl het omgekeerde niet werkt.
Ik luister vooral of zij de cijfers op orde hebben. Weten wat hun verdienmodel is, wat de prijs per eenheid wordt en de marge. Dat zij berekend hebben wat CAC (Customer Acquisition Cost), wanneer zij break even zijn et cetera. Dat zij helder hebben wat zij van ons willen. Hoeveel investering voor hoeveel procent van de aandelen. Dat zij snappen wat pre – en post money valuation is. Alleen al hierin gaat veel mis merk ik al snel. Wellicht dat ik ze overvraag maar het moet nu eenmaal.
Wat ik mooi vind is het schaamteloze optimisme dat zij hebben. Stelselmatig overschatten van de snelheid waarmee hun product de harten van de consument verovert. Niet voldoende op de hoogte zijn van concurrentie of van andere beperkingen in hun business model.
In hoog tempo komen de plannen voorbij. Iets voor in de auto, iets voor op festivals, iets voor domotica, iets voor je koptelefoon die in de war zit. Zeven minuten pitch, zeven minuten vragen beantwoorden. Je voelt de spanning. En het telt in het totaal ook nog eens fors mee dus er hangt veel van af voor deze jonge mensen.
Aan het eind is er natuurlijk een winnaar. Een aantal studenten heeft een soort portemonnee van bamboe bedacht waar je je koptelefoon in kwijt kunt en een aantal pasjes. Zhu heet het. Chinees voor bamboe. Flink aan de prijs ook nog eens. En ik vraag me af of alle bestaande producten in de markt niet al voldoende zijn. Of zij hun doelgroep wel voldoende hebben geïdentificeerd. En toch zijn zij wat mij betreft wel de winnaar.
Er staat niet alleen een goed team maar ze hebben alles uitgewerkt. Het prototype is mooi gemaakt, met zorg en liefde. Niets is afgeraffeld terwijl niet alles even goed doordacht is. Ze hebben er zelf plezier in en ze hebben een groot geloof in het slagen van het plan.
De families wachten de studenten op met wijn en veel grote kussen. Trotse ouders, broers, zussen en vrienden. Een mooie avond.
Wat blijft nou hangen na zo’n avond? Is dat het mooie idee van de Zhu? Is dat de gezelligheid na afloop? Het plezier om naast een leuke mede Dragon te zitten? Ik ben uiteindelijk weer eens met mijn neus op de feiten gedrukt.
De enige manier om ergens te komen is toch gewoon woekeren met je talent en heel hard werken. Succes is 95% je te pletter werken om je doel te bereiken. Die laatste 5% bestaat uit talent, samenwerking, intelligentie, openheid en plezier. Mensen met een open geest en zonder angst om te falen hebben kans om hun dromen na te jagen. Luie talenten bestaan niet. Deze jonge mensen laten zien dat je van vaag idee tot een voorstel kunt komen door gewoon door te blijven drammen. Met het juist team samen te bouwen aan iets nieuws. Een team met een dromer, een nerd, een cijferfetisjist, een opgewonden standje. Mensen die elkaar aanvullen. Mensen ook die weten dat je in je eentje sneller gaat, maar samen verder komt.
Succes is gewoon snoeihard werken.
Dick Koopman 