Het zal iedereen wel eens overkomen zijn op social. Je reageert op een tweet en vervolgens kom je in een discussie terecht waar je niet in wil zitten. Jouw naam wordt in iedere nieuwe reactie meegenomen en je weet niet wat je overkomt. Reacties die zo rabiaat dom of slecht zijn dat je je verbaast over de slechtheid van de mens. Je schrikt.

Het overkwam mij dus ook. Ik reageerde op een tweet, kort en zeer sec. Er kwamen meer reacties en ik zat er steeds bij. Het ging al snel over niet-Nederlanders. Zeer ruim gedefinieerd in ieder geval. Eigenlijk ging het al snel over iedereen die niet blank is en geen tweehonderd voorouders heeft die hier zijn geboren. En steeds met mij ingekopieerd. Ik werd er stil van. En boos.

Je moet het vergelijken met een feest waar je een gesprek met iemand hebt. Je reageert op die ander en vervolgens komt een voor jou onbekende erbij staan schreeuwen dat al die …. moeten oprotten naar hun eigen land. Zoiets. Op zo’n feestje zou ik zeggen dat die persoon weg moest gaan wegens ongepast gedrag. Op Twitter weet ik dat zo’n  reactie tot een explosie van reacties leidt. Het is me al eens gebeurd. Nare tweets met een niet al te originele verwijzing naar mijn voornaam.

Twitter is voor mij een manier om snel een haakje te hebben met wat er in de wereld gebeurt. Helicopters boven mijn huis? Binnen vijf minuten weet ik wat er is. De stand op de Olympische Spelen? Hoppa. Ook volg ik mensen vanwege hun mening. Niet alleen mensen met wie ik het eens ben. Daarnaast volg ik ook accounts over onderwerpen die me na aan het hart liggen. Ik heb interessante gesprekken met medetweeps. Twitter is een thermometer van de onderbuik, van de spontaan opborrelende reactie, van de lol en de haat, van het sarcasme en de empathie. Daarom zit ik op Twitter en tweet ik. Ik doe mee, meestal met plezier. Ik kan voorspellen wie op welk nieuws hoe gaat reageren. Dat zullen sommigen bij mij ook kunnen. We zijn voorspelbaar en dat toont zich. En soms zijn we ongelooflijk verrassend.

Maar twitter is niet alleen dat, het sucks ook.

Het is namelijk ook de plek waar ongeïnformeerdheid, de domheid, de haat, het ressentiment, de onnozelheid, ongefilterd en plompverloren worden gepost. Het is de plek waar je vaak tevergeefs zoekt naar beschaving en terughoudendheid. Vooral terughoudendheid is een onbekend fenomeen. Het is de plek waar kleine dingen groot worden gemaakt. Waar oud nieuws opnieuw wordt gebracht. Twitter is uit de aard van de zaak snel en ongepolijst en vooral makkelijk toegankelijk.

Een brief geplaatst krijgen in een krant is moeilijk. Je moet hem schrijven, het moet een beetje Nederlands zijn, het moet relevant en opmerkelijk zijn en zo’n brief moet ook nog eens langs een redacteur. Dat hoeft allemaal niet op Twitter. Je hebt een mening en post die. Positief of niet, doet er niets toe.

De verleiding is dat je Twitter gaat zien als dè sociale werkelijkheid. Ook mijn valkuil is dat ik Twitter ga zien als spiegel van de samenleving. Dat is niet zo. Die samenleving is namelijk veel genuanceerder, veel minder schreeuwerig en veel gecompliceerder dan alle posts bij elkaar.

Soms denk ik erover te stoppen met Twitter. Ik doe dat toch niet. Ik wil niks missen. Daarmee accepteer ik ook alle minder leuke aspecten. Het zij zo. Mijn beste vriend zei: ‘sinds ik niet meer op Twitter zit, is de wereld weer overzichtelijk en zie ik de grote lijnen beter.’ Ik wil het een met het ander combineren. Blijven én niet het nieuws maar de trends volgen. Snappen hoe alles in elkaar past. Hoe standpunten passen bij belangen. Twitter als een soort tekstlijn die meeloopt met de werkelijkheid, als toevoeging.

En het deel dat sucks is ook het echte leven. Tsja.