Afgelopen week naar de afloop gekeken van het Sinterklaas en Zwarte Piet-gedoe van vorig jaar. Ik zal er verder niet op ingaan want er is genoeg over gezegd. De voor- en tegenstanders van Zwarte Piet kwamen op televisie in een praatshow. Aan tafel zat de Friezin die het verzet in 2018 leidde met haar advocaat. In de zaal, op de eerste rij, zaten de tegenstanders van Zwarte Piet. Ik keek eerst met het geluid uit en later pas met het geluid aan.

Kijken met het geluid uit is aan te raden bij dit soort dingen. Je let dan vooral op de blik van mensen, de expressies, alle lichaamstaal. En wat mij direct opviel was de blik bij beiden. Afgesloten voor de buitenwereld, vastberaden geloof in het eigen gelijk, onverzettelijkheid in de eigen opvatting. Beide partijen keken de wereld in zonder enige twijfel. Dit is de waarheid en daar zal ik nooit meer van afstappen. De Waarheid met een hoofdletter. De overige lichaamstaal was congruent. Als de talkshowhost sprak met de ene partij dan keek de andere partij vol afkeer en minachting toe. Beiden deden dat.

In het klein zag ik gebeuren wat in het groot al langer openbaar is, in de Tweede Kamer, in de landspolitiek.

Die politiek polariseert. Iedere partij zoekt de vleugels op van links of rechts. Rechts is overigens hipper en moderner. Partijen en partijleiders die weten hoe de wereld in elkaar zit, wie de schuldige is en wat er moet gebeuren. Standpunten die in beton gegoten zijn en waar we nooit meer van gaan afwijken. Het ziet er allemaal heel krachtdadig uit.

Maar dat is het niet.

Ook in de talkshow is het schreeuwen om te schreeuwen, om de eigen achterban en het eigen gelijk te dienen. In de landspolitiek wordt er gegooid met simpele oplossingen. De grenzen dicht, uit de EU, de Gulden herinvoeren, iedereen een basisinkomen, geen geld meer naar bedrijven, nu verkiezingen etc etc. Tot vermoeiens toe.

En tussen al dat gekwaak vergeet men te kijken naar het eigen leven dat iedere dag volzit met compromissen. Gewoon omdat je anders geen leven hebt. Je hebt een mening, je bespreekt die met elkaar, je schuift een beetje op of je gunt de ander de overwinning en  je komt eruit. Alleen kluizenaars hebben dat gedoe niet. De rest van de mensheid wel.

Blijkbaar is dat niet meer nodig in de publieke ruimte. Zelfs over een bagatel als Zwarte Piet kun je dan heftige ruzies krijgen. En ik snap het wel: wie wil er nou terugkomen op zijn harde standpunt als je daar al zoveel in hebt geïnvesteerd? Dat doe je niet snel. Zeker niet als je dat moet doen voor de mensen die je volgen.

En toch zal dat moeten. Het is niet anders. Het leven wordt geleefd in het midden tussen twee uitersten. Het compromis is geen nederlaag maar een overwinning op de eigengereidheid die kinderlijk is. Mensen zonder twijfel zijn mensen zonder ontwikkeling. Stemmen op partijen -die nog nooit iets hebben gepresteerd overigens- die stoere onverzettelijkheid uitstralen is zinloos. We delen deze wereld met anderen die ook hun plek hebben. We zullen met elkaar moeten praten en eruit moeten komen. De mens leeft niet op een eiland maar in een samenleving.

Van die talkshow is echt niemand beter geworden, zeker de kinderen niet waar het zogenaamd over zou gaan. Die willen gewoon een feestje dat typisch Nederlands mag zijn, maar er nu ook al niet meer uitziet zoals 50 jaar geleden.

Dus. De Friezen en alle andere sympathisanten moeten stoppen met hun zinloze en lege kruistocht tegen een meer moderne Zwarte Piet en de Anti Zwarte Pieten moeten stoppen met zeuren over trivia. Het verandert allemaal toch wel. Vanzelf. Omdat alles verandert. Omdat voor het gros van de mensen samenleven betekent rekening houden met anderen. Dus ook met de gevoelens van gekleurde Nederlanders. Zo moeilijk is dat niet. De kinderen zal het worst wezen.

Stap dus uit je eigen kerker van je eigen gelijk en praat en relax. Het moet.