• Over

Dick Koopman

~ Durf te denken

Dick Koopman

Maandelijks Archief: oktober 2017

De kerker van het eigen gelijk

20 vrijdag okt 2017

Posted by Dick Koopman in leven

≈ Een reactie plaatsen

Tags

cultural appropriation, Levinas, white privilege

Het is mij allemaal overkomen: de plek waar ik geboren ben, het gezin waarin ik ben opgegroeid, de kleur van mijn huid, mijn haar en mijn ogen. De scholen waar ik naar toe ging. De waarden die ik heb meegekregen: nooit zielig doen, niet zeiken, hard werken, je plek in deze wereld verdienen, ergens willen komen. De taal die ik spreek. De astma die ik heb. Het geslacht waarmee ik ben geboren. De cultuur waar ik deel van uitmaak. Alles. Alles. En niets had anders kunnen zijn. Dat alles vormt mijn noodzakelijke basis. Alles heeft zo moeten zijn. Onstuitbaar. Wat je daarmee doet is echter nooit noodzakelijk en onstuitbaar.

De eerste herinnering die ik heb aan mijn eigen gedrag ten opzichte van al die gegevenheden, dateert ergens uit mijn jeugd, zo rond mijn twaalfde. Ik begon te puberen en zette me af tegen alles wat tot dan vanzelfsprekend was. Tot in het absurde, durf ik nu wel toe te geven.

Toen ik een jaar of veertien was heb ik mijn Utrechtse accent afgeleerd. Ik kreeg een zware onvoldoende voor een spreekbeurt vanwege mijn accent. De inhoud was een 9, mijn accent een 0. Ik dank die leraar nog steeds omdat ik opeens wist dat als ik plat zou praten ik nooit zo ver zou komen als ik wilde. En ik wilde ver komen. Zo’n leraar zou nu niet meer kunnen bestaan.

In mijn leven heb ik geleerd mensen te beoordelen op wat zij doen en niet op waar zij toevalligerwijze vandaan komen. Niet op hun kleur, niet op hun accent, niet op hun geslacht. Wel, en altijd op hun gedrag. Een mens is immers wat hij/zij doet. Verder niks.

Te zien hoe tegenwoordig iedereen zich opsluit in de kerker van zijn eigen gelijk maakt me woedend. Van white (maar dan dus ook black) privilege tot aan cultural appropriation, het is allemaal van een intellectuele en vooral humane armoe die zijn weerga niet kent. Het is zieligheidsdenken, slachtofferdenken, waar ik nooit aan mee zal doen. Want de ander is immers nooit de vijand vanwege afkomst of kleur. De ander kun je niet definiëren aan de hand van wat oppervlakkige en toevallig verkregen kenmerken. De Ander is altijd, zoals Levinas betoogt, een appèl aan mij om hem of haar als heel wezen tegemoet te treden. Als mens. Niet als voorbeeld van een totaal slechte, of goede, andere groep.

Die kerker is ook gevuld met arrogantie. Wie is die ander die denkt mij te kunnen reduceren tot kenmerken, wat denkt die ander eigenlijk wel? En vooral als die ander mij beticht van gedrag dat ik zelf nog niet heb ontdekt bij mijzelf. Alsof ik een soort vals bewustzijn heb, zoals de oude Leninisten ook zo mooi wisten te duiden.

Ik heb een voorstel.

Ik geloof best dat ik, omdat ik kom waar ik vandaan kom, bepaalde opvattingen heb meegekregen. Opvattingen die ik niet eens expliciet ervaar. Zoals dat voor iedereen geldt. Ik stel voor dat we dat voor gegeven aannemen en de moeite doen elkaar op gedrag te beoordelen. Ook ik mijzelf. Iedereen. Ik stel ook voor dat we aan onze afkomst geen enkel recht ontlenen. Helemaal niks. Vroeger is dood en irrelevant voor de rechtvaardiging van ons gedrag nu. Als je niet verder komt dan te verwijzen naar mijn afkomst of die van jezelf ben je een luie denker en een gemakzuchtig mens. Wil je wat veranderen in de wereld dan zul je meer moeite moeten doen. Je kerker uitkomen, weten dat jouw mening ook een mening is en daarover gaan praten. Ruimte scheppen daardoor. En als ik mijn vanzelfsprekendheden moet aanpassen omdat ik een ander daarmee kwets, dan doe ik dat. Na een goed gesprek! We zullen wel moeten want een andere samenleving dan een pratende bestaat niet eens.

Voor minder doe ik het niet.

 

Kanker

15 zondag okt 2017

Posted by Dick Koopman in leven

≈ Een reactie plaatsen

Tags

kanker, Var

Het is hier een vredig dorp. Een kerk, een café, twee kleine supermarktjes en twee bakkers. Weinig mensen wonen hier en echt welvarend is het hier nooit geworden. Gewoon een dorp in de Var.

Er zijn ook wat restaurants. Lekker eten zonder al te veel ambitie in de kookkunst. Maar altijd goed. In een ervan komen we vaak. De pizza’s zijn knapperig, flinterdun en heerlijk. Gebakken in een mooie net aangelegde houtoven, de trots van de eigenaar. Al jaren komen we over de vloer en als ik reserveer zegt de vrouw des huizes ‘monsieur Diek’ tegen me. Bij binnenkomst vele zoenen over en weer en dan lekker eten.

Deze week liep dat anders. Zij kwam direct naar ons toe, kussen op wangen en toen we vroegen hoe het ging was het antwoord “ça va”,  met een kleine berustende glimlach. Wat blijkt? Haar man, die ik inmiddels ook alweer 14 jaar ken, heeft kanker. In zijn nek. Hij is, schat ik in, iets jonger dan ikzelf ben. Begin vijftig. Hij was er dan ook niet. Zijn zoon stond achter de oven, zijn vrouw in de keuken en zijn dochter in de bediening.

Later op de avond kwam hij nog even langs en ik sprak met hem over zijn gezondheid. Ook bij hem een nuchter soort gelatenheid. En ook de ongerustheid in zijn ogen. Niet weten wat er gaat komen. Wel weten dat hij de komende zes weken chemokuur heeft en dat ondergaan. Met een welbekende Franse zucht maakte hij duidelijk dat het is zoals het is. Je kunt niet anders.

Kanker.

Teveel familie en vrienden heb ik er al aan verloren. Steeds de eerste mededeling en de shock daarna. De manier waarop mensen hun leven toch oppakken. De een gaat vechten, de ander geeft zich over. Mijn moedertje stond doodsangsten uit. Zij noemde het een sluipmoordenaar in haar lichaam.

Door een etentje in het zuiden van Frankrijk komt het weer dichtbij. Ik hoop voor hem en zijn gezin dat het allemaal meevalt. Dat wij nog lang van zijn pizza’s mogen genieten en van hem.

Het leven hángt niet aan een zijden draadje. Het leven ís een zijden draadje. Leef met volle teugen.

De kruidentuintjes van de SS

10 dinsdag okt 2017

Posted by Dick Koopman in leven

≈ Een reactie plaatsen

Tags

Amersfoort, Bevrijdingsmuseum, SS

Het Nationaal Bevrijdingsmuseum opent op 13 oktober een tentoonstelling met de titel “De SS: Veelzijdig Extremisme”. Een historicus van het museum, geboren rond 1990 schat ik zo, vertelt: “Veel mensen weten niet dat de SS ook archeologische expedities naar o.a. Tibet organiseerde, kruidentuinen aanlegde in concentratiekampen en dat de Waffen-SS één van de meest multiculturele organisaties op aarde was. Tijdens de oorlog was het meerendeel dat diende niet Duits. Dat is wat in de opvattingen niet wordt meegenomen.”

Goh. Het is toch niet waar.

De SS heeft miljoenen Joden, zigeuners, homo’s, verzetsstrijders en wie al niet meer systematisch vermoord in hun prachtig aangelegde kampen mét kruidentuintjes. Vanaf september 1939 heeft zij Polen en een heel groot deel van de Sovjet Unie platgebrand en hele dorpen met de grond gelijk gemaakt. Inwoners in kerken bij elkaar gedreven en daarna de boel in brand gestoken. Foto’s daarvan gemaakt waar zij lachend op staan.

Als een historicus vindt dat dit een wel heel erg eenzijdig beeld is van die SS dan mag hij terug naar de schoolbanken. Dit is het meest relevante beeld van de SS. Dat zij kruidentuintjes aanlegden, zachte inlegzolen droegen in hun laarzen, een huisdier hadden waar zij van hielden: het zij zo. Het is irrelevant. Volstrekt.

Ieder die hier iets anders aan toe wil voegen is óf oliedom óf te kwader trouw. Andere keuzen zijn er niet. Helaas voor jou, beste historicus, vrees ik dat het bij jou het eerste het geval is. In deze tijd van Umwertung aller Werte lijkt alles te moeten kunnen. Dit niet. Dat het Bevrijdingsmuseum dit doet vind ik beschamend. In het algemeen en in het bijzonder voor mijn vader. Zijn rug is tot pulp geslagen door Josef Kotälla. Een fijnbesnaarde SS’er die, in het prachtig aangelegde met Tibetaanse kruidentuintjes beklede PDA Amersfoort, regelmatig losging op, onder vele anderen, Ben Koopman. Dát is de SS. De misdadigersbende die van mijn vader een zwijgende man heeft gemaakt. Verder niets.

Schaam jullie.

Het partijkartel

08 zondag okt 2017

Posted by Dick Koopman in leven

≈ Een reactie plaatsen

Tags

Baudet, democratie, FVD, partijkartel

De tel ben ik kwijt, maar het aantal dagen dat de formatie duurt is hoog. Heel hoog. Gevestigde partijen met decennia ervaring in ’s lands bestuur, die er niet uitkomen. Partijen ook die alle achterkamertjes van Den Haag en omstreken al vele malen hebben mogen bezoeken. Partijen die volgens sommigen deel uitmaken van het partijkartel.

Zou het?

Is het nou werkelijk zo dat partijen die zo ingebed zijn in dat partijkartel er zo lang over moeten doen om tot een akkoord te komen. Of is het een bewijs dat er van een kartel geen sprake is? Dat iedere partij gewoon macht wil organiseren op de punten die hij van belang vindt. En dat die partijen water bij sommige wijn doen om belangrijke punten binnen te halen?

Baudet doet me denken aan een nieuwe buurjongen in de straat die de anderen -die er al jaren wonen- ervan beticht hem buiten te sluiten. Een vriendjeskartel te hebben en elkaar letterlijk en figuurlijk de bal toespelen. Zo’n jongetje dat niet gewend is in de spiegel te kijken en na te denken over zichzelf als oorzaak van die buitensluiting. Beetje verwend en vooral jaloers.

Het partijkartel bestaat niet in die zin. Er bestaat wel iets anders dat ook nog eens te verklaren is.

Er is in Den Haag, maar ook op Provinciaal en Gemeentelijk niveau sprake van een groep mensen die alle ins & outs kennen van het politieke bedrijf. Er is inderdaad een politieke elite, waar Baudet overigens deel van uit is gaan maken, die weet hoe en met wie je een land bestuurt. Een elite die dat beter kan dan alle anderen die het niet kunnen. Zoals de elite van voetballers beter kunnen voetballen dan de rest. Daar zijn ze voor ingehuurd en daar worden ze voor gekozen. Eens in de zoveel jaar kiezen wij een Tweede Kamer met mensen die worden geacht goed op te komen voor onze belangen. En als ze dat niet doen dan stem je de volgende keer wat anders. Het bedrijven van die politiek hebben we gedelegeerd aan hen die er goed in moeten zijn. Dat is geen kartel, dat is een groep specialisten.

Daar kun je natuurlijk kritiek op hebben. Op hun plannen, de uitkomsten van een debat, de compromissen, het doen van beloften en die gewoonweg niet nakomen (“Met de VVD blijft de hypotheekrenteaftrek overeind!”), soms op hun dédain voor de burger et cetera. Sterker nog, die elite zit er namens jou en mij en dus moet men kritisch gevolgd worden. Daarom is er een sterke pers nodig met goede journalistiek, we hebben de media waarin we hen kunnen volgen, we kunnen lid worden van een partij, we hebben social media die directe info geven. Kortom: er is sprake van een groot scala aan middelen om de politiek te volgen. En na vier jaar kun je weer gaan stemmen en laten weten wat je ervan vindt.

Dit systeem is niet perfect maar toon mij een beter systeem en ik zal erover na gaan denken. Toon mij een systeem waar rust heerst en chaos uitblijft, waar politiek saai is en vooral niet opwindend. Waar mensen die weten hoe je de dingen doet proberen met elkaar een land te besturen zodat dat land er over honderd jaar nog steeds is. Waar men rekening houdt met elkaar. Waar geen echte armoede is, geen oorlog, geen schaarste van primaire middelen. Waar je gewoon kunt gaan stemmen. Ik denk dat alle voorbeelden in het westen zijn. En dat alle voorbeelden een vorm van vertegenwoordiging kennen via verkiezingen die in rust verlopen.

Ik kan wel tien dingen bedenken waardoor onze parlementaire democratie beter kan. Ik weet ook dat je niet moet experimenteren met de besturing van een land. Want de beschaving en rust vormen slechts een dun laagje, en daaronder borrelt het altijd. Dus veranderen doe je met heel kleine stapjes. Evolutie en geen revolutie. Met uitleg en overleg. Met begrip voor elkaars standpunten. Met luisteren en nooit met grote woorden en framing van je tegenstanders. Met blik op de gemeenschappelijke toekomst en niet met een wee soort nostalgie. Met rechte rug en een open geest. Met het recht van praten en de plicht tot denken. Met de kans je zin niet te krijgen en toch gewoon door te gaan. Uit karakter.

Democratie is niet voor angstige mensen.

Abonneren

  • Berichten (RSS)
  • Reacties (RSS)

Archief

  • januari 2023
  • december 2022
  • november 2022
  • oktober 2022
  • september 2022
  • augustus 2022
  • juli 2022
  • juni 2022
  • mei 2022
  • april 2022
  • maart 2022
  • februari 2022
  • januari 2022
  • december 2021
  • november 2021
  • oktober 2021
  • september 2021
  • augustus 2021
  • juli 2021
  • juni 2021
  • mei 2021
  • april 2021
  • maart 2021
  • februari 2021
  • januari 2021
  • december 2020
  • november 2020
  • oktober 2020
  • september 2020
  • augustus 2020
  • juli 2020
  • juni 2020
  • mei 2020
  • april 2020
  • maart 2020
  • februari 2020
  • december 2019
  • november 2019
  • oktober 2019
  • september 2019
  • augustus 2019
  • juli 2019
  • juni 2019
  • mei 2019
  • april 2019
  • maart 2019
  • februari 2019
  • januari 2019
  • december 2018
  • november 2018
  • oktober 2018
  • september 2018
  • augustus 2018
  • juli 2018
  • juni 2018
  • mei 2018
  • april 2018
  • maart 2018
  • februari 2018
  • januari 2018
  • december 2017
  • november 2017
  • oktober 2017
  • september 2017
  • augustus 2017
  • juli 2017
  • juni 2017
  • mei 2017
  • april 2017
  • maart 2017
  • februari 2017
  • januari 2017
  • december 2016
  • november 2016
  • oktober 2016
  • september 2016
  • augustus 2016
  • juli 2016
  • juni 2016
  • mei 2016
  • april 2016
  • maart 2016
  • februari 2016
  • januari 2016
  • december 2015
  • november 2015
  • oktober 2015
  • september 2015
  • augustus 2015
  • juli 2015
  • juni 2015
  • mei 2015
  • april 2015
  • maart 2015
  • februari 2015
  • januari 2015
  • december 2014
  • november 2014

Categorieën

  • Autonomie
  • Brexit
  • Burger serieus nemem
  • Burger serieus nemen
  • Commissie Stiekem
  • Communicatie
  • crisis
  • culinair
  • de open samenleving
  • deeleconomie
  • Durf te denken
  • economie
  • Europa
  • Fatsoen
  • filosofie
  • Geen categorie
  • GeenPeil
  • Grexit
  • griekenland
  • Gutmensch
  • Klant centraal
  • leven
  • Lezen
  • Literatuur
  • Maatschappij
  • Management
  • Marketing
  • mensbeeld
  • nationalisme
  • New Business
  • Ondernemen
  • Onderwijs
  • organisaties
  • Parijs
  • PEGIDA
  • politiek
  • Politiek correct
  • Populisme en de Grondwet
  • referendum
  • religie
  • Retail
  • seculaire religie
  • terreur
  • Toeristen
  • Turkije
  • twitter
  • Verlichting
  • vluchtelingen
  • Zwarte Piet

Meta

  • Registreren
  • Inloggen

Blog op WordPress.com.

  • Volg Volgend
    • Dick Koopman
    • Doe mee met 44 andere volgers
    • Heb je al een WordPress.com-account? Nu inloggen.
    • Dick Koopman
    • Aanpassen
    • Volg Volgend
    • Aanmelden
    • Inloggen
    • Deze inhoud rapporteren
    • Site in de Reader weergeven
    • Beheer abonnementen
    • Deze balk inklappen