Maandelijks Archief: februari 2018

Vaccineren moet.

22 donderdag feb 2018

Posted by in leven

≈ 1 reactie

Tags

, , ,

Vanmorgen werd ik om half zeven ruw wakker door een artikel in de krant. In Italië is er een anti-vaccinatiebeweging die lawaai maakt en waar politici van populistische partijen mee aan de haal gaan. Van vaccineren “krijg je autisme, je gaat er aan dood”. “Liever kusjes dan prikken.” Het is weer van dik hout zaagt men planken.

Ik hou het kort, al was het alleen maar vanwege mijn bloeddruk.

Het ontkennen van feiten waarop vaccinatieprogramma’s zijn gebaseerd is stuitend. Het is niet alleen stuitend dom maar ook stuitend gevaarlijk. De reden dat kinderen blijven   leven is nu juist dat er gevaccineerd wordt en dat er voldoende kinderen zijn gevaccineerd (95% is een goede grens). De afkeer van vaccineren is vooral gebaseerd op bijgeloof, casuïstiek en slechte informatie. Dat mensen, ouders, het lot van hun kind en dat van andere kinderen laten afhangen van  middeleeuws, niet-wetenschappelijk denken is op zich ernstig verontrustend. Dat politici hier stemmen mee denken te winnen is stuitend en laaghartig.

Ik ben voor verplicht vaccineren. Ik ben tegen genoemde politici. Ik ben niet tegen mensen die bang zijn voor vaccineren maar hun geestelijke luiheid is immens.

Godzijdank las ik ook dit artikel van Roland Pierik waarin hij nauwgezet alle beweringen van de anti’s bespreekt en van een weerwoord voorziet. Ik vrees echter ook dat zijn artikel vooral ondersteund zal worden door mensen zoals ik, door hen die voor vaccineren zijn. Dat zij die tegen zijn het weg zullen zetten als wederom een bewijs van het complot waar zij in geloven. Een complot van de politiek en de farmaceutische industrie.

Mensen met een pre-wetenschappelijk brein zullen er altijd zijn. Complotdenkers domineren Twitter en Facebook, daar hoef je ook niet van te schrikken. Maar het spelen met het leven van kinderen in het bijzonder en mensen in het algemeen is echt heel erg verontrustend.

En niet alleen om 06.30 uur op een donderdagochtend.

Failliete politiek

12 maandag feb 2018

Posted by in Burger serieus nemen, leven

≈ Een reactie plaatsen

Tags

, , , , ,

Sj78Suj3

Zo, dus Halbe was er helemaal niet bij daar in de datsja van Poetin. Terwijl hij toch al jaren vol heeft gehouden er wel te zijn geweest. Sterker nog, door die “diplomatieke ervaring” bleek hij voor de VVD zeer gekwalificeerd voor de functie van Minister van BuZa. En nou gaat hij woensdag ook nog eens naar Rusland om daar onder andere te praten over fake news. Die Halbe dus.

Het is een beetje een patroon bij de VVD. Niet zo nauwkeurig omgaan met de waarheid en tegelijkertijd anderen de maat nemen. Als je erop stemt heb je daar niet zo’n erg in omdat je dat allemaal wat wegredeneert, maar voor mij -als buitenstaander- is het wel verontrustend. Je hoeft geen visie te hebben (een olifant in de kamer tenslotte) maar iets van moreel besef is toch echt wel handig. Bonnetjes, puinhopen op het Ministerie van Veiligheid en Justitie en wat dies meer zij.

Maar de VVD staat niet alleen. De PvdA bijvoorbeeld heeft een track record van beschadigen van binnenuit. Of het nou het totale zwalken ten aanzien van Moorlag is of de afwezigheid van Marleen Barth: door het gebrek aan regie en heldere communicatie verwordt iedere bananenschil tot een affaire. Zoals de Belg die een bananenschil ziet liggen en zegt ‘oh oh, daar gaan we weer.’

Het FvD kent ook zo zijn eigen waarheden. Je roept wat domme dingen die getuigen van een gebrek aan helder verstand, zoals IQ verwarren met intelligentie, je koppelt dat aan verschillende bevolkingsgroepen en voilà: een alternatieve waarheid is geboren. Zelfs Cliteur legitimeert dit soort onzin. Vervolgens ben je als partij nooit in de Tweede Kamer bij debatten. En als je tegenstand krijgt dan roep je ‘demonisering’ en doe je aangifte. Karakterzwakte tot in de haarvaten.

Zo kan ik per partij aangeven wat speelt en hoe er mee wordt omgegaan. Van de failliete PVV tot aan het familiebedrijf SP. Partijen zijn bolwerken geworden van georganiseerd stemgedrag. Grondwettelijk bestaan partijen niet en zit iedere volksvertegenwoordiger zonder last of ruggespraak in de Tweede Kamer. Wachtgeld is ooit bedacht om te zorgen dat jouw vertegenwoordiger niet blijft plakken vanwege het geld. Als hij of zij uit overtuiging opstapt dan houdt die persoon het inkomen. Dat was een mooi uitgangspunt. Een kamer vol vrije geesten, waardegedreven die jouw belang behartigen. In mijn jeugd had je volop dissidenten in de PvdA en het CDA. Vertegenwoordigers die vanuit eigen overtuiging in de Kamer zaten en duidelijk hun eigen mening lieten horen. Waar je op kon gaan stemmen omdat jij die mening ook had. Dat is allemaal verleden tijd.

De kiezer ziet nu monolitische blokken waarin afwijken bestraft wordt. Partijen die deals sluiten bij stemmingen zodat er meerderheden ontstaan. Een compromis sluiten is doodnormaal, iedereen doet dat de hele dag. Uitruilen van standpunten is iets anders. Dan wordt een overtuiging handelswaar of een betaalmiddel. Niet vanuit een moreel maar vanuit een rationeel standpunt. Waar de samenleving met vele monden spreekt, spreekt een partij nog maar met één mond: die van de leider. De rest volgt. Volksvertegenwoordigers blijven óf eeuwig zitten (Wilders) of hoppen naar andere functies (Duisenberg). En als iemand dan liegt, zoals Zijlstra nu, dan kan hij blijven zitten. Zijn baas, Rutte, die hiervan wist heeft er niets aan gedaan. Blijkbaar mag Jupiter wat de Os niet mag. Het volk is de Os.

Zo ontstaat het beeld van een gesloten elite die elkaar de hand boven het hoofd houdt en regelt dat het goed komt voor het eigen Old Boys/Girls netwerk. Een netwerk waartoe grote bedrijven toegang hebben en bijvoorbeeld belastingmaatregelen kunnen afdwingen. Dat beeld ontstaat en blijft hangen. Het is niet vreemd dat partijen die anti-elite zijn de wind in de zeilen hebben. Niet vanwege de helderheid of uitvoerbaarheid van de standpunten, veel meer vanuit de afkeer die ontstaat van het reguliere politieke bedrijf. Ik ben benieuwd wat er nu met Zijlstra gebeurt. Als je zo liegt in bijvoorbeeld een bedrijf dan lig je eruit. Hoe gaat dat nu met dit kabinet?

Er is voor Zijlstra maar één ding dat acceptabel is: opstappen of anders ontslagen worden.

(Zojuist werd bekend dat Rutte vindt dat Zijlstra geloofwaardig blijft als Minister van BuZa en kan aanblijven. Tja.)

Kickboksen

05 maandag feb 2018

Posted by in leven

≈ 2 reacties

Tags

, ,

unnamed-2

Toen mijn oudste zoon een paar maanden geleden zei dat hij wilde gaan kickboksen vonden wij dat prima. Goed voor zijn conditie en je wordt er wat harder van. Kickboksen had voor mij niet echt een positieve connotatie overigens. Ik kende het van tv en soms van wat filmpjes op Twitter. Niet een sport waar ik direct warm voor loop, maar goed, als vader denk je mee met je kinderen.

Een zondag besloot ik eens bij hem te gaan kijken zo’n tien minuten voor het einde van zijn les. En wat ik zag was heel aantrekkelijk. Snelheid, felheid, beweging, risico en vooral het één op één vechten kwamen direct bij me binnen. Zo zelfs dat ik het ook eens wilde proberen.

Mijn vader was bokser en toen ik nog heel jong was haalde hij me ’s nachts uit bed om naar Cassius Clay te kijken. Mooie nachten heb ik nog steeds in mijn herinnering. Over boksen sprak hij altijd met liefde. Ik heb nog een foto van hem als 16 jarige in bokshouding met mooie grote handschoenen. En nu keek ik naar mijn atletische zoon van 15.

Omdat het bij dezelfde trainer zou zijn heb ik eerst toestemming gevraagd van mijn zoon. Die vond het prima en zo gezegd, zo gedaan: ik belde Hakim en vroeg of hij mij ook wilde trainen en dat wilde hij.

De zondag daarop had ik mijn eerste les. Bandages om, zijn handschoenen aan en kijken wat er gebeurt. We probeerden het een en ander, ik sloeg om te kijken of ik dat überhaupt kon en ik deed wat conditietraining. Het uur was om eer ik er erg in had.

Als ik eerlijk ben dan moet ik toegeven dat ik helemaal niets met sport heb. Nooit gehad. Ik fiets af en toe door het bos maar al snel vind ik het doodsaai, en het komt door mijn jongste zoon met wie ik dat doe dat ik het volhoud. Er speelt ook mee dat tussen mijn geest en mijn lichaam wat essentiële verbindingen niet werken, of gewoonweg ontbreken. In ieder geval is het zo dat ik niet zomaar iemand kan nadoen. Iedere combinatie oefen ik dus in slomo om daarna steeds sneller en harder te oefenen. Eenmaal dat gedaan, dan zit die combinatie er goed in.

Ik kickboks dus nu een aantal weken en iedere week opnieuw kijk ik ernaar uit. Wat is dit heerlijk om te doen. De hardheid, de snelheid, de vermoeidheid, het een op een vechten en trainen, het is allemaal lekker. Uitgeput thuiskomen is lekker. Ik train op 100% en ik weet dat mijn trainer ergens rond de 30% of zo zit. De laatste keer zei hij dat ik vooruit ga omdat hij nu het punt bereikt waarop hij bijna zweet.

Fijne man.

De tweede keer heb ik mijn eigen bandages en handschoenen gekocht. Ze voelden zeer strak aan maar intussen zitten ze lekker. Ik vraag aan mijn zoon of hij mij wil helpen de bandages goed om te doen zodat ik het zelf ook kan zonder mijn vingers af te knellen. En we bespreken samen de training. We kijken hoe hoog we komen met een kick.

Er zijn twee redenen waarom ik kickboksen zo lekker vind.

De eerste ben ikzelf. Ik doe iets wat mij echt uitdaagt en wat ik niet na 10 minuten al saai vind. Het put me uit, het stretcht mij en mijn spieren en mijn hele lichaam. Ik leer een deel van mezelf kennen waarvan ik me nooit zo bewust ben. Ik leer mijn conditie kennen (nog niet super), mijn snelheid (kan sneller), mijn kracht (groot maar dat is genetisch bepaald), mijn angst bij een aanval (klein), mijn durf (prima). Ik leer dat een leeg hoofd een voorwaarde is om goed te kunnen vechten. Je moet hier en nu zijn om te counteren, af te weren en aan te vallen. Je moet er niet bij nadenken, dan ben je te laat. Je moet vanuit het vertrouwen in je lichaam en de herhaling van bewegingen snel kunnen schakelen. Het is totaal niet intellectueel. Je leest dit niet in een boek. Het is totaal anders dan de rest van mijn leven.

De tweede reden is Hakim, de trainer. We trainen in een sportschool waar een grote Marokkaanse vriendenclub rondloopt. Relaxte kerels allemaal die zich in het zweet trainen. Een goede sfeer en vooral een goede trainer. Hij daagt me uit, slaat op me in en incasseert mijn trappen en slagen. Hij zorgt ervoor dat ik in vertrouwen weer kom en verder ga dan ik was.

Door kickboksen heb ik een fanatieke kant van mezelf leren kennen die nieuw is. Ik train nu een uur aan een stuk door. Conditie en vechten. Pas als we klaar zijn dan zijn we klaar. Dat moment komt als de deur opengaat en mijn zoon staat in de deuropening voor zijn training. “Hé pa”, is alles wat hij zegt. Hij heeft het uur na mij training.

Een mooi jong. En ik, ik vergeet zelfs te drinken. Zover is het al gekomen.

Social grid, mensen die er voor elkaar zijn

05 maandag feb 2018

Posted by in leven

≈ Een reactie plaatsen

Tags

, , , ,

Short-term-rentals-Amsterdam-Nieuwe-Pijp_1

Door slimme mensen wordt nagedacht over slimme buurten. Gegeven alle klimaatdoelstellingen en het opraken van fossiele brandstoffen is het maken van smart grids super belangrijk. Een smart grid is een slimme manier om energievoorziening zo efficiënt mogelijk te regelen in een buurt of een wijk. Het idee om energievoorziening en -verbruik neutraal te maken, wijken worden daarmee zelfvoorzienend, is een enorme sprong voorwaarts.

Tegelijkertijd zien we het aantal devices dat energie vraagt toenemen en is er de langverwachte komst van IoT: the Internet of Things. Daarmee wordt de situatie bedoeld waar het aandeel van computers, phones etc op internet lager is dan allerlei andere (meer huiselijke) toepassingen. Dat laatste is momenteel vooral een grote belofte maar verder is het nog niet heel veel. Zeker, de thermostaat is connected en de verlichting in huis is op afstand te bedienen maar heel veel meer is het nog niet. Het zijn vooral verhalen over wat allemaal mogelijk wordt maar momenteel zijn het vooral zakelijke toepassingen. Het internet der dingen is er nog niet voor de gewone consument.

Dat wil niet zeggen dat het er niet komt. Het komt er zeker wel. Mijn idee is dat de introductie verloopt via de smartphone waarop allerlei apps het mogelijk gaan maken allerlei dingen in huis te scannen. Bijvoorbeeld dat je een connected koelkast hebt die aangeeft aan jou wanneer er iets op dreigt te raken. Het wordt toegevoegd aan je boodschappenlijstje en je bestelt automatisch online. Zo heb je nog steeds controle. Next step is de zelfbestellende koelkast. Ook die gaat er komen. Eerst willen we zelf grip hebben op wat gebeurt. Ik snap dat ook: technologie is nieuw, features zijn nieuw en de gemiddelde mens houdt niet van nieuw. Gaat dus nog even duren. Als het er is dan stijgt ook weer de energievraag en moet er dus een aanpassing komen in het smart grid.

Maar mensen maken de wereld. Niet apparaten. En hoezeer de robotisering ook wordt toegejuicht, de mens is nog altijd de overtreffende trap van wat en wie dan ook. Mensen die wonen in buurten, in echte huizen, met echte wensen, verlangens en angsten. Mensen die kijken naar een wereld die snel verandert. En niet alleen technologisch maar ook sociaal en economisch. In de afgelopen decennia zijn allerlei zekerheden verdwenen. De verzorgingsstaat is een participatiesamenleving geworden waarin ieder voor zichzelf moet zorgen en – als het meezit – voor elkaar. Waar eens het maatschappelijk middenveld en overheid zorg droegen voor mensen in mindere omstandigheden, ligt dat nu bij de mensen zelf. En dat is af en toe knap lastig.

Wat nu als je technologie en de mens ook sociaal dichter bij elkaar brengt. Ik bedoel dan niet alle social media waarmee iedereen met iedereen in contact staat. Heel eerlijk, als ik zie wat er met bijvoorbeeld buurtwhatsappgroepen gebeurt dan is dat hilarisch. Zo dichtbij en zo volgelopen met allerlei niet ter zake doende info. Ooit bedoeld om een buurt bij elkaar te brengen in nood, is het verworden tot het online gebabbel rond de virtuele dorpspomp. Het werkt niet meer.

Wat wél de toekomst heeft, is het aanvullen van een smart grid met de idee van een social grid. Een door technologie ondersteund netwerk van buren, bekenden, vrienden, familie dat pas dán in het leven wordt geroepen als er echt iets is. Dat betekent dat technologie alert is op allerlei noodsituaties en pas als er zo’n situatie is – door de technologie vast te stellen – ontstaat er een actief social grid. Een netwerk van mensen in een buurt dat pas actief wordt als het noodzakelijk is. Een social grid kan geactiveerd worden vanuit duidelijke noodsituaties: brand, inbraak, gaslekkage, wateroverlast. Als vervolg daarop kan het worden geactiveerd voor bijvoorbeeld bejaarden, hulpbehoevenden et cetera. Het begint simpel met een paar deelnemers die bij echte nood in beweging worden gebracht door middel van technologie. De volgende stap is een actieve buurt als mensen in nood zijn, op welke manier ook.

Een social grid wordt momenteel al mogelijk gemaakt door het gebruik van connected devices. Als een rookmelder kan worden aangesloten op internet heb je al een heel simpele mogelijkheid tot een smart grid. Wat moet gebeuren is dat er slimme technologie aan moet worden toegevoegd plus de menselijke component.

Als mensen weten dat er op de achtergrond een stil netwerk is, dat actief wordt als het nodig is dan geeft dat rust. Dat netwerk was ooit geregeld in de maatschappij. Van overheid tot aan de kerk, er werd voor mensen gezorgd als het nodig was. De technologie stelt mensen nu in staat er voor elkaar te zijn als het moet zonder dat je allerlei contacten met elkaar hoeft te onderhouden. Ook al spreek je een buurman maanden niet, als er echt iets aan de hand is bij hem krijg jij een notificatie. Niet alleen jij overigens, maar zijn hele persoonlijke netwerk. Op een sociale en mooie manier zijn anderen bij jou betrokken. Menselijke maat door technologie ondersteund.

Dit social grid bestaat al in een aantal wijken in Amsterdam en wordt nu opgebouwd in Rotterdam. Waar het internet der dingen nog vooral toekomstmuziek is, is het social grid al realiteit.