• Over

Dick Koopman

~ Durf te denken

Dick Koopman

Maandelijks Archief: september 2016

Waardeloze wegkijkers

28 woensdag sep 2016

Posted by Dick Koopman in Durf te denken

≈ Een reactie plaatsen

Tags

Goedmens, multi culturele samenleving, polarisatie, Schlechtmensch

Wegkijkers. Zo worden mensen genoemd die de problemen van de multiculturele samenleving negeren of goedpraten. Linkse wegkijkers. Goedmenschen. Gutmenschen. Politiek correcten. Allerlei namen voor dezelfde groep. Niet best in ieder geval.

Allemaal mooi, maar deze bewoordingen worden gebruikt door rechtse wegkijkers, rechtse Schlechtmenschen. Politiek incorrecten. Niet best in ieder geval.

Wat is er aan de hand namelijk?

Laat ik eerst maar eens de eerste groep bekijken. De naïeven. Die groep bestaat. Het zijn mensen die zeggen dat terreur niets met de islam te maken heeft, omdat islam staat voor vrede. En dat terwijl ISIS zichzelf islamitisch noemt. Dan moet de conclusie toch wel zijn dat het er alles mee te maken heeft. Ze vergoelijken straatterreur door te zeggen dat wij vroeger ook geen lieverdjes waren. Terwijl het tuig hele buurten onveilig maakt. Je zult er maar wonen en je onveilig voelen. Over vluchtelingen wordt bijna lyrisch gedaan, alsof het allemaal mensenrechtenactivisten zijn die hier naartoe vluchten. En het is allemaal niet waar. Naïef zijn deze mensen omdat je door te zwijgen het probleem niet wegmaakt. Integendeel: het probleem wordt groter. Je moet nooit zwijgen over misstanden, je moet ze gewoon benoemen. Ook en misschien wel juist als die misstanden botsen met je mensbeeld.

Dat zit deze mensen in de weg: hun mens- en wereldbeeld.

De tweede groep is niet veel beter. De bozen en bangen. Het zijn mensen die zeggen dat álles met islam te maken heeft. Die voorbijgaan aan het feit dat het tuig ook gewoon pubers zijn die de boel willen opkloten. Die ieder opstootje door niet Nederlanders (met 24 Nederlandse voorouders dan) uitvergroten tot een “zie je wel” en zwijgen over de shit van Nederlanders met wel 24 Nederlandse voorouders. Die “daar moet een piemel in” schreeuwers tot geuzen weten te maken. Die de feiten niet accepteren. Dat je bijvoorbeeld de koran niet uit huizen kúnt halen. Dat er geen tsunami is gekomen. Dat het aantal asielzoekers ver achterblijft bij de zwarte voorspellingen. Maar ook dat er moslims zijn die zich doodschamen, die gewoon hier lekker willen wonen en leven. Moslims die niet willen dat wij allen onder de sharia zullen leven. De bozen en bangen die wegkijken van alles wat niet overeenkomt met hun mening. Die mensen die anders denken dom vinden. Omdat die mensen en hun meningen niet passen in hun mensbeeld.

Dat zit deze mensen in de weg: hun mens- en wereldbeeld.

We hebben dus twee groepen in de samenleving die niet met elkaar praten, elkaar weigeren te horen. Beide groepen zijn beperkt in opvatting, zicht op de werkelijkheid en intelligentie. Beide groepen zullen Nederland geen millimeter verder helpen. Zij zorgen voor scheiding van geesten en mensen en groepen. Een maatschappij is niet gebaat bij polarisatie.

De oplossing is niet simpel, maar wel haalbaar.

Kijk in de spiegel en bedenk dat je eigen wereldbeeld beperkt en bevooroordeeld is. Dat de oplossing ligt in het gesprek met elkaar. In opschuiven van perspectief. In het compromis. Dat dat moet omdat het niet anders kan. Dat de multiculturele samenleving een feit is en dat dat al eeuwen zo is en zo zal blijven. Dat er groepen oververtegenwoordigd zijn in de misdaadstatistieken en dat dat moet worden aangepakt. Door praten én door snoeihard optreden. Dat niet alle mensen tot het goede geneigd zijn. En dat niet alle mensen slecht en egoïstisch zijn. Dat de werkelijkheid heel complex is en onoverzichtelijk en dat het niet overzichtelijker wordt door te polariseren. Dat de snelle simpele oplossing vrijwel nooit de oplossing is. Althans, als je een samenleving wilt zijn waarin het nog redelijk goed toeven is.

De oplossing is haalbaar omdat je bij jezelf moet beginnen en dat dat altijd kan. Een ander veranderen is moeilijk, jezelf veranderen kan.

De oplossing is niet simpel omdat beide groepen zich niet kunnen voorstellen dat ze het beide bij het verkeerde eind hebben.

Waar geen twijfel is, stopt ieder denken.

E-Bikes galore

26 maandag sep 2016

Posted by Dick Koopman in leven

≈ Een reactie plaatsen

Tags

bejaarden, E-bike, fietsen, verpleeghuis

Wegrijdend van een parkeerplaats in een zijstraat nader ik een hoofdweg. Ik kijk naar links en zie een bejaarde op een fiets aankomen. Op afstand. Ik trek op en bijna zit ie boven op mijn motorkap. Ik heb een geheel zelfstoppende auto dus dat ging goed. Het was een bejaarde op een elektrische fiets, een E-bike.

Dat was denk ik een jaar of anderhalf geleden. De verrassing was groot. Nu, niet eens heel veel verder in de tijd, wordt ik continu links en rechts ingehaald. Fietsers die met lome tred op hun fiets de 45 kilometer per uur halen. Op tamelijk smalle fietspaden.

Er valt me wel het een en ander op aan die fietsers.

Allereerst dat zij hun gedrag en reflexen nog niet hebben afgestemd op die snelheid. Soms schrikken zij er zelf van dat ze al op het kruispunt zijn aanbeland. Daarnaast valt me op hoe weinig geduld zij hebben met andere fietsers. Je wordt aan de kant gebeld en gevloekt als je niet snel genoeg aan de kant gaat. Het haalt niet direct het beste in de mens naar boven.

Nu ken ik wat mensen met zo’n  ding. Ooit het alleenrecht van hoogbejaarden en nu een fiets voor eenieder. Jonge mensen, althans middelbare mensen die ook op zo’n fiets rondrijden door het dorp. Zij zijn er blij mee want zo beweeg je toch nog en je komt er ver mee.

Het is wat ik noem passieve activiteit. Het doet me denken aan de tijd dat ik in een verpleeghuis werkte en mensen na een CVA weer moesten leren bewegen. Daarmee begon je ook passief actief. De benen werden op pedalen bevestigd en draaien maar. Goed voor de doorbloeding et cetera. Heel therapeutisch in ieder geval. Dat beeld heb ik tegenwoordig als ik weer iemand traag meebewegend, schijnbaar zonder inspanning hoge snelheden zie bereiken. Het verpleeghuis.

Nederland raakt verstopt met E-bikende mensen  op snelheid. Misschien dat een gecertificeerd oranje helmpje een idee is. Ik weet het niet. Het wachten is op de kinder E-bike.

Gezegend is een land waar in een jaar bijna 300.000 van dit soort fietsen aangeschaft wordt.

Veel te klagen hebben we niet. Hoogstens over gedrag.

Orgaandiefstal

15 donderdag sep 2016

Posted by Dick Koopman in leven

≈ Een reactie plaatsen

Tags

D66, diefstal, donor, grondwet, integriteit, lichaam, wet op de orgaandonatie

Ik schrok me dood. Figuurlijk dan gelukkig. Op Twitter las ik een bericht dat de overheid in de orgaanhandel gaat. Geheel tegen onze wil wordt na onze dood ons lichaam leeggehaald om onze organen te oogsten. Ook merkte een tweep op dat het moment dat we dood worden verklaard, steeds vroeger komt te liggen. Dat we wellicht niet eens helemaal dood zijn en dat we dan al worden leeggehaald. Orgaanhandel om winst te maken. De gekkies waren ook weer wakker.

En dat allemaal door een wetsvoorstel van D66 waarin verankerd ligt dat iedereen orgaandonor is tenzij je bezwaar aantekent. Andersom dan nu het geval is.

Dit voorstel is ingegeven door een gebrek aan donoren. Hoeveel campagnes er ook worden gevoerd, er blijft een tekort aan organen voor transplantatie. D66 maakt al jaren duidelijk dat zij wil dat iedereen default donor is, zoals het in meerdere landen al gebruikelijk is.

De kern van de zaak: donor ben je vrijwillig, uit overtuiging en zonder eigenbelang. Je besluit op een dag dat je orgaandonor wilt zijn na je dood. Je gaat er vanuit dat die dood nog 91 jaar van je wegblijft en dat als hij komt de artsen die objectief vaststellen. Je geliefden weten van je donorcodicil, zodat daarover geen discussie hoeft te ontstaan. Dat vergt nogal wat dus. Je moet het ook echt willen en echt doen.

Ik weet dat ik jarenlang geen donor wilde worden. De gedachte dat mijn lichaam geschonden terug zou keren tot de natuur vond ik onverdraaglijk. Ik stelde dat, omdat ik er negen maanden over had gedaan heel te worden, ik vanuit het geheel in negen maanden tot niets wilde teruggaan. Ongeschonden. Tot ik een dag dacht “wat een bladiebla. Mijn organen kunnen iemand helpen en ik heb er niets meer aan.”

Ik heb toen een codicil aangevraagd en dat heb ik sindsdien altijd bij me. Ik ben een jaar of tien geleden dus gewoon donor geworden. Actief, vrijwillig en met overtuiging.

Onder het huidige wetsvoorstel verdwijnt het donorschap volledig. Je bent bij default orgaandonor en dan ben je dus geen donor meer. Dit voorstel gaat in tegen een belangrijk artikel in onze Grondwet, wat behelst dat je uitdrukkelijk toestemming moet verlenen voor iemand aan je lichaam komt. Daarnaast verdwijnt wat ik noem de “schoonheid van het gebaar”. Jij kunt dus niet meer iets heel positiefs besluiten, donor worden, maar je moet nu iets negatiefs doen: nee zeggen, je uitschrijven. Je wordt van altruïst (donor) tot egoïst (uitschrijver). Dat is erg jammer.

Het doel heiligt de middelen zal de redenering zijn. Het doel is meer mensen redden met goede organen en het middel is verplicht donorschap. Ik weet niet of dit ook het gevolg zal zijn. Ik heb nu al een aantal donoren zien stellen dat zij zich uitschrijven juist omdat de overheid zich nu als eigenaar van je lichaam ziet. Mensen zijn boos en verontwaardigd.

Het houdt de gemoederen goed bezig.

Het hele voorstel had dan ook anders moeten zijn. Simpeler, rechtvaardiger, moderner, makkelijker toepasbaar. Het voorstel had moeten zijn: “alleen als je je als donor registreert heb je recht op het orgaan van een andere donor”.  Andersom geformuleerd: “je hebt recht op een donororgaan als je geregistreerd donor bent.”

Zo’n voorstel is heel duidelijk. Je kunt rechten laten gelden als je aan de bijbehorende plichten hebt voldaan. Je wordt vrijwillig donor, je weet dat het ertoe leidt dat in geval van nood je organen kunt ontvangen. Het is modern omdat het past in de combinatie van individuele verantwoordelijkheid en ‘voor wat hoort wat’. Het voorkomt ook free riders gedrag: je krijgt geen orgaan als je geen donor bent. En, belangrijkst, de overheid wordt geen eigenaar van jouw lichaam. Dat ben en blijf jij.

Maar ook onder deze wetgeving blijf ik gewoon donor. Ik hoop dat de dag dat die vraag wordt gesteld nog ver weg in de tijd ligt. Ik heb besloten dat zelfs deze wetgeving mijn vrijheid om donor te willen zijn niet aantast. Mijn lichaam, mijn besluit.

En organen worden in ons land niet gestolen.

 

De zwijgende meerderheid

12 maandag sep 2016

Posted by Dick Koopman in politiek

≈ Een reactie plaatsen

Tags

Politici, PVV, SP, zwijgende meerderheid

Er zijn mensen die zeggen dat zij verwoorden wat de zwijgende meerderheid wel denkt, maar niet durft te zeggen. Er zijn partijen die dit pretenderen. Er zijn heel serieus mensen die zeggen te weten wat de zwijgende meerderheid denkt, wil en vindt. Politici meestal.

Het grote probleem hiermee is dat een zwijgende meerderheid zwijgt. Geen clou wie het zijn en vooral geen clou wat zij vindt. Diegenen die het woord voeren namens die zwijgende meerderheid zwijgt zelf niet. Is dus ook geen onderdeel van die zwijgende meerderheid.

Dit is niet zomaar een semantisch leuk dingetje, een woordspelletje. Het echte probleem is dat diegenen die praten in een publiek debat per definitie een minderheid vormen en de rest dus zwijgt. We hebben geen idee van hun motieven om te zwijgen, laat staan dat we weten wat hun overtuigingen zijn.

Zeker, er zijn allerlei peilingen. Daaruit blijkt dat een groot deel van de Nederlandse bevolking iets vindt. Dat grote deel is overigens nooit de meerderheid maar hoogstens een heel grote minderheid. Er zijn ook gebeurtenissen waarin mensen het woord nemen, bijvoorbeeld bij protestbijeenkomsten. Maar ook die mensen zwijgen niet en zij zijn altijd redelijk duidelijk wat ze vinden. Komen niet met een oplossing maar in ieder geval wel met het uiten van hun grieven.

De paradox is geboren. Zij die hun mond open doen behoren niet tot de zwijgende groep maar kunnen wel pretenderen namens die zwijgers te praten. Hoe komen zij aan hun informatie? Telepathie? Piskijken? Eigen onderzoek? Praten met de achterban? Met iedereen? Hoe dan? Waar dan? Wanneer dan? Met wie?

Het geval wil dat die zwijgende meerderheid wordt gebruikt om de eigen, meestal niet al te populaire, standpunten te onderbouwen. De mensen in de straat vinden…. en dan komt er iets.

Bottom line moet je iedereen die namens anonieme anderen spreekt te diepste wantrouwen. Vooral in de politiek. Juist in de politiek. Het is een truc die wordt gebruikt om niet te worden tegengesproken, gebaseerd op helemaal niets. Of de politicus nu links of rechts is, het maakt niet uit. Wantrouw uitspraken die de zinsnede “de mensen”, “de zwijgende meerderheid”, “de hardwerkende Nederlander” of wat dan ook bevatten.

Iedere politicus praat namens zichzelf en het is aan mij en alle andere Nederlanders daar wat van te vinden. Zo snel een politicus praat namens een groep kun je stoppen met luisteren. Dan is het geen standpunt meer, maar populisme, volksmennerij, kwade trouw, oneerlijkheid. Altijd.

De zwijgende meerderheid bestaat niet.

Honds gedrag

07 woensdag sep 2016

Posted by Dick Koopman in leven

≈ Een reactie plaatsen

Tags

AZC, Erdogan, George Clooney, Gutmensch, politiek, PVV, Trump

Ok, ik ben geen hondenliefhebber, dus als ik iemand nu al voor het hoofd stoot: mijn excuses, het is niet zo bedoeld.

Honds gedrag. Geen positieve uitdrukking in ieder geval. Iedereen heeft er en beeld bij. De buurman die de hele dag loopt te schelden, de automobilist die rechts inhaalt en jou vervolgens snijdt, de wandelaar die allerlei troep op straat gooit. En dat zijn dan nog de milde vormen van honds gedrag.

En iedereen voelt ook aan zijn water dat het gedrag is dat moet worden afgekeurd. Het is immers zand in de raderen van de samenleving. Een samenleving heeft olie nodig en niet zand.

Er is in de loop der jaren wel iets veranderd. Honds gedrag wordt tegenwoordig ook bewonderd. Ik zal het toelichten.

Laat ik klein beginnen, nou ja, klein. De boze burgers die bijeenkomsten over de komst van een AZC verstoren met schelden en schreeuwen vertonen honds gedrag. Genoeg zijn er die het afkeuren maar er is ook begrip en goedkeuring te horen. Eindelijk eens een groep die zegt waar het op staat, die niet politiek correct is, niet bang, maar gewoon vol op het orgel gaat. Ook op social is er begrip en soms ronduit bewondering voor. Eindelijk eens weg van het juk van de elite waar omgangsvormen wel tellen. Zo, dat zal ze leren.

Die goede omgangsvormen worden opeens gezien als onderdeel van het complot om het volk stil te houden. En dom. En buitengesloten. Goede omgangsvormen zijn het gereedschap van de Gutmensch en die is paradoxaal per definitie slecht.

Nou kan ik nog denken ‘nou ja, het is lokaal, de mensen zeggen in hun emotie wel eens wat en uiteindelijk zijn wij toch een land waar je er met elkaar uit wilt komen’.

Er is echter veel groter honds gedrag bijgekomen waar ook in bewondering naar wordt gekeken.

Neem de Filipijnen.

Daar is op democratische wijze een president gekozen die in de stad waar hij burgemeester was verslaafden liet ombrengen. Gewoon, hoppa, kogel erin, want het was toch vuilnis. Deze man is dus gekozen tot staatshoofd van dat land. In de korte tijd dat hij er zit zijn al duizenden vermoord. Barack Obama heeft hij een hoerenzoon genoemd, en niet alleen Obama.

Dichterbij: stel de buurman besluit zich met jou en je gezin te bemoeien. Hij vindt wat van je én hij zorgt dat hij invloed krijgt in jouw huis. Via zijn zoon, die komt spelen, wil hij regelen dat andere vriendjes niet meer komen. Dat er ruzie komt. Dat jij zijn opvattingen overneemt. Die buurman heet Erdogan. Die buurman exporteert de eigen shit naar ons land en wordt daarom bewonderd. Hij schoffeert Nederlandse politici door het een te zeggen (geen inmenging) en het ander te doen (lijst opstellen van landverraders in Nederland). Hij wordt daarom bewonderd.

In de VS loopt Trump zich warm en intussen schoffeert hij de hele wereld. Vrouwen, Latino’s, Japan ga zo maar door. Hij gedraagt zich als een enorme hork en hij wordt erom bewonderd.

In Nederland komt de PVV met een verkiezingsprogramma waarvan de hoofdmoot is dat alle moslims moeten worden gereduceerd tot derderangs burgers. Zij wordt daarom bewonderd. Eindelijk eens ‘geen programma dat dik is’, eindelijk eens ‘zeggen waar het op staat’, en -zelfs de politiek correcte pers- ‘best knap om zo de lead te nemen in de discussie’. Bewondering dus.

Terwijl we weten, als je van feiten houdt en probeert de geschiedenis te begrijpen, dat dit gedrag leidt tot ruzie en oorlog. George Clooney zei ooit ‘that if you look like an asshole, you probably are.’ Gedrag hoort daarbij. Als je je honds gedraagt zul je het ook waarschijnlijk zijn. Ik snap niets van de bewondering voor hufterig gedrag. Tenzij al die bewonderaars ook hufters zijn en dat kan ik niet geloven. Het enige dat ik kan bedenken dat het voor de bewonderaars de vertaling is van hun eigen angst en wellicht haat. Zelf zouden ze het nooit durven maar nu is er iemand die het wel durft.

Dat dezelfde hufter zich op een dag tegen jou kan keren komt in niemand op. Dat er nooit iets goed zal komen uit dit soort gedrag ook niet. Dat de wereld er slechter op wordt dringt ook niet door. En vooral: dat de hufter het alleen maar zegt om zelf machtiger te worden, ook ten koste van jou, de bewonderaar als dat nodig blijkt, ook dat wordt niet gezien.

Honds gedrag. Het is altijd verkeerd. Altijd.

Whatsapp paranoia

05 maandag sep 2016

Posted by Dick Koopman in leven

≈ Een reactie plaatsen

Tags

angst, buren, burger, dreiging, veiligheid, Whatsapp

In een van de wijken van de plaats waar ik woon hebben de bewoners onderling een Whatsappgroep gemaakt. Voor de oplettende burger die zijn buurtgenoot op de hoogte wil houden van allerlei ontwikkelingen.

In  diezelfde groep is een aantal hilarische zaken gebeurd in de loop der tijd. Zo werd er een onbekende gesignaleerd in de buurt van een huis en dat werd gedeeld. Het signalement – “een gezette man van rond de 35 met een onguur uiterlijk die rondhing bij onze tuin” – is ter voorkoming van erger in die groep geplaatst. Met direct daar achteraan  het bericht “hallo, dit is de buurman. Ik was inderdaad bij jullie tuin om naar het dak te kijken. Leuk kennis te maken.” De wat ongure gezette man was de buurman die de dame in kwestie niet eens bleek te kennen.

Afgelopen week plaatste iemand een berichtje dat de politie was ingelicht omdat er een man met een bijl ’s avonds was gesignaleerd, met direct daar achteraan het berichtje van een ander die de bijl inderdaad ’s avonds had uitgeleend aan een buurman.

Dit is te hilarisch voor woorden en het is tegelijkertijd heel treurig.

Het biedt inzicht in levens van bange mensen die achter alles wat anders is dan gemiddeld een dreiging zien. En dat gemiddeld is dan wat hun leven is en wat in hun leven normaal is. Alles wat afwijkt is mogelijk gevaarlijk.

Zo’n appgroep nodigt uit om alles te plaatsen wat in je opkomt. Het is in het klein wat je op Twitter ook ziet gebeuren. Direct uiten van wat je denkt en vindt zonder te checken of het klopt. Maar het maakt ook zichtbaar waar mensen in het dagelijkse leven over in zitten. Over hun veiligheid, hun huis, hun kinderen, de boze grote buitenwereld die onvoorspelbaar is, andere mensen die er al snel onguur uitzien. Alles wat niet lijkt op mij en de mijnen levert stress op. Ook al blijkt dat dus een nieuwe buurman te zijn.

De paradox is dat het werkt zoals veel politie op straat ook werkt. Het is ter voorkoming van erger maar het voelt op zich al bedreigend aan. Als er zoveel politie nodig is, dan zal er ook wel reden toe zijn en dat is dat het onveilig is. Die appgroep is blijkbaar nodig omdat er allerlei slechts gebeurt en dus gaat het werken als een rode boei in de zee. Pas op! Gevaar. Een soort permanente code toverbal. En mensen die daar gevoelig voor zijn, en wellicht toch al wat meer van de meldende type zijn, reageren dan direct online zonder te checken of hun waarneming klopt. Allemaal in het kader van “je weet maar nooit” en “beter tien keer voor niks gewaarschuwd dan één keer te weinig toen het nodig was”.

Ik denk dat in het algemeen de snelheid van social media ertoe leidt dat er minder wordt nagedacht, minder beschouwd, minder bedacht of het allemaal de moeite van het melden wel waard is. Zonder zo’n appgroep bespreek je het ’s avonds nog even met elkaar en kom je er achter dat je een nieuwe buurman hebt. Dat je gewoon eens kennis moet maken met elkaar. Nu pletter je het op internet zonder erover na te denken.

Mensen vóelen zich onveilig. Dat merk ik ook binnen mijn vriendenkring. De een gaat er laconiek mee om, de ander vol stress. Weer anderen zetten het direct in de appgroep. Niet mijn vrienden overigens.

Ik denk niet dat Whatsapp leidt tot een veiliger gevoel. Integendeel.

Abonneren

  • Berichten (RSS)
  • Reacties (RSS)

Archief

  • januari 2023
  • december 2022
  • november 2022
  • oktober 2022
  • september 2022
  • augustus 2022
  • juli 2022
  • juni 2022
  • mei 2022
  • april 2022
  • maart 2022
  • februari 2022
  • januari 2022
  • december 2021
  • november 2021
  • oktober 2021
  • september 2021
  • augustus 2021
  • juli 2021
  • juni 2021
  • mei 2021
  • april 2021
  • maart 2021
  • februari 2021
  • januari 2021
  • december 2020
  • november 2020
  • oktober 2020
  • september 2020
  • augustus 2020
  • juli 2020
  • juni 2020
  • mei 2020
  • april 2020
  • maart 2020
  • februari 2020
  • december 2019
  • november 2019
  • oktober 2019
  • september 2019
  • augustus 2019
  • juli 2019
  • juni 2019
  • mei 2019
  • april 2019
  • maart 2019
  • februari 2019
  • januari 2019
  • december 2018
  • november 2018
  • oktober 2018
  • september 2018
  • augustus 2018
  • juli 2018
  • juni 2018
  • mei 2018
  • april 2018
  • maart 2018
  • februari 2018
  • januari 2018
  • december 2017
  • november 2017
  • oktober 2017
  • september 2017
  • augustus 2017
  • juli 2017
  • juni 2017
  • mei 2017
  • april 2017
  • maart 2017
  • februari 2017
  • januari 2017
  • december 2016
  • november 2016
  • oktober 2016
  • september 2016
  • augustus 2016
  • juli 2016
  • juni 2016
  • mei 2016
  • april 2016
  • maart 2016
  • februari 2016
  • januari 2016
  • december 2015
  • november 2015
  • oktober 2015
  • september 2015
  • augustus 2015
  • juli 2015
  • juni 2015
  • mei 2015
  • april 2015
  • maart 2015
  • februari 2015
  • januari 2015
  • december 2014
  • november 2014

Categorieën

  • Autonomie
  • Brexit
  • Burger serieus nemem
  • Burger serieus nemen
  • Commissie Stiekem
  • Communicatie
  • crisis
  • culinair
  • de open samenleving
  • deeleconomie
  • Durf te denken
  • economie
  • Europa
  • Fatsoen
  • filosofie
  • Geen categorie
  • GeenPeil
  • Grexit
  • griekenland
  • Gutmensch
  • Klant centraal
  • leven
  • Lezen
  • Literatuur
  • Maatschappij
  • Management
  • Marketing
  • mensbeeld
  • nationalisme
  • New Business
  • Ondernemen
  • Onderwijs
  • organisaties
  • Parijs
  • PEGIDA
  • politiek
  • Politiek correct
  • Populisme en de Grondwet
  • referendum
  • religie
  • Retail
  • seculaire religie
  • terreur
  • Toeristen
  • Turkije
  • twitter
  • Verlichting
  • vluchtelingen
  • Zwarte Piet

Meta

  • Registreren
  • Inloggen

Blog op WordPress.com.

  • Volg Volgend
    • Dick Koopman
    • Doe mee met 44 andere volgers
    • Heb je al een WordPress.com-account? Nu inloggen.
    • Dick Koopman
    • Aanpassen
    • Volg Volgend
    • Aanmelden
    • Inloggen
    • Deze inhoud rapporteren
    • Site in de Reader weergeven
    • Beheer abonnementen
    • Deze balk inklappen