Maandelijks Archief: februari 2017

Uit protest PVV stemmen

27 maandag feb 2017

Posted by in politiek

≈ Een reactie plaatsen

Tags

, , ,

In de Volkskrant staat een artikel over mensen met een meer dan modaal inkomen. Zij hebben het geloof in de politiek verloren en gaan – uit protest – PVV stemmen. Het wekt bij mij een aantal gevoelens en emoties op.

Aandacht voor de PVV stemmer

Laat ik beginnen met de exorbitante aandacht voor alles met betrekking tot de PVV en de PVV stemmer. Stel, de PVV haalt 30 zetels dan betekent dat, dat 20% van de stemmen naar hen gegaan is en 80% niet. Uit angst om voor politiek correct te worden versleten buigen de main stream media het hoofd en gaan het land in om de PVV stemmer te vinden. Er zijn 13 miljoen stemgerechtigden in Nederland en bij een opkomstpercentage van 80% stemmen er dan 2 miljoen mensen op Wilders. 11 miljoen niet en die komen niet echt meer aan bod in de MSM heden te dage. Die aandacht is dus nogal overtrokken en minstens uit balans. Maar soit: onheil haalt de voorpagina en geluk wordt weggedrukt op pagina 18. Zo is het nou eenmaal.

Meer en meer komen er artikelen en reportages waarin begrip wordt getoond voor de PVV stemmer.

De hoger opgeleide PVV stemmer heeft meer verstand

Dat begrip komt doordat men een nieuwe groep heeft aangeboord: de beter opgeleide PVV stemmer met een goede baan in een goede buurt. Zoiets. Daar zit een deel van mijn verontwaardiging. Als je als PVV stemmer op Zuilen of in het Ondiep (mijn geboortegrond in Utrecht) woont krijg je hoogstens de ruimte wat te schreeuwen maar serieus word je niet genomen. Je hebt geen opleiding en je bent zeer onbeschaafd. Maar nu eenmaal de hoger opgeleiden zijn ontdekt, is het wat meer ok er aandacht aan te schenken. Want ja, als je een opleiding hebt genoten moet er wel een kern van waarheid in je gedrag zitten. De onmetelijke arrogantie van dit fenomeen dringt niet door tot de opiniemakers. Stuitend vind ik het. Iedere kiezer is evenveel waard en heeft evenveel recht gehoord danwel totaal genegeerd te worden.

De hoger opgeleide PVV stemmer kletst erop los

Laten we beide groepen eens vergelijken. De traditionele PVV stemmer geeft ruiterlijk toe dat te doen vanwege het hoge aantal niet-Nederlanders in zijn buurt. Het antwoord begint steevast met “ik ben geen racist, maar…” en dan komt er een minimaal naar racisme neigende uitspraak. Wat jammer is, is dat men niet gewoon zegt dat het om het weren van al het niet Nederlandse volk gaat, om te beginnen met moslims. Dát is namelijk het belangrijkste standpunt van de PVV en dáárom stemmen zij op Wilders. Verder niets. Zij kennen zijn stemgedrag niet in de Tweede Kamer want anders zou men wel twee keer nadenken. Er is geen gebouw van argumenten te vinden achter de stem. Het is heel plat. Stop de islam, en er is een democratische partij die dat ook vindt. Klaar.

De hoger opgeleide begint te mummelen over teleurstelling in de politiek en zegt PVV te stemmen uit protest. Hou toch op! Als je niet verder komt dan dat, dan ben je misschien hoogopgeleid maar niet bijster intelligent. En ook nog eens te kwader trouw. Het leven is heel simpel: óf je bent tegen de islam en dan stem je PVV óf je wilt protesteren maar dan verzin je wat anders. Als je wilt protesteren door middel van een stem op de PVV bén je ook tegen de islam. Klaar.

Hoger opgeleide PVV stemmers zijn lui

Een mens is wat hij doet. Altijd en overal. Voor jezelf ben je misschien wel je intenties – ‘maar ik bedoelde het zo goed’ – voor alle anderen in je leven ben je je gedrag. Het gedrag dat beschreven wordt in het genoemde artikel is ergerniswekkend. Wees een volwassen mens en geef toe dat je PVV stemt omdat je het met Wilders eens bent. Dat is lef. Dat is je nek uitsteken. Zeggen dat je uit protest PVV stemt is een lafhartige flodder, losse krachteloze woorden die moeten suggereren dat je erover hebt nagedacht. Dat heb je niet. De hoger opgeleide PVV stemmer is lui en slap. Geeft de schuld aan anderen (“de politiek”) en gaat dan uit protest stemmen. Vooral doen maar dan niet zeuren achteraf dat je het nooit zo bedoeld had. Je hebt het exact zo bedoeld.

De slappe elite

Als de zeer brede definitie van elite is, de bovenlaag van de samenleving waar men de dienst uitmaakt over anderen en daarin elkaar helpt (dus van politiek en publieke sector tot aan managers in het bedrijfsleven) dan is het deel van die elite dat PVV stemt uit protest een slappe elite. Kracht is je lot in eigen hand nemen, wél analyseren wat er aan de hand is en er mee aan de slag gaan. Constructief. Noblesse oblige: je leeft niet alleen voor jezelf maar ook om anderen verder te helpen. Te zorgen voor betere voorwaarden en een beter leven. Word lid van zo’n verfoeilijke partij, van de vakbond, van een bestuur en ga aan het werk. Slap is zeuren en je verantwoordelijkheid de deur uit doen. Sterk is, aan de slag gaan. Hoppa. Dát is een plicht.

Begrip en begrijpen

Als ik al die artikelen lees over hoger opgeleide PVV stemmer dan overvalt me een machteloosheid. Ook al heb ik nooit begrip voor PVV stemmers ik kan hen zo nu en dan wel begrijpen. Maar dan heb ik het over de mensen van mijn geboortegrond. Als ik lees over mensen met een goede baan en allerlei kansen ontbreekt bij mij begrip én begrijpen.

Dus verwend volkje: hup aan het werk en pak je leven beet.

 

Het einde van een lokale winkelier

21 dinsdag feb 2017

Posted by in Retail

≈ Een reactie plaatsen

Tags

, , , , ,

unnamed

Een jonge ondernemer

In mijn dorp zit, ik moet nu zeggen, zat een sigarenwinkel: Cigars ‘N More. Een kleine winkel in een wat scharrige laan net naast het centrum. Een laan met een hoge doorloop van winkels. De zaken die er al lang zitten zijn shoarmazaken, een Griek, een Japanner, een Italiaan en diverse levensmiddelenzaken. Een Turkse, een Pakistaanse. Meerdere kappers en redelijk wat kroegen. Een levendige laan, moet ik zeggen, waar ik graag kom.

Enfin, Cigars ‘N More zat daar dus ook. Een winkel die er al heel lang zat. Ooit eigendom van een wat ouder echtpaar uit Den Bosch. Voor hen werd het teveel om iedere dag op en neer te rijden en zij deden de zaak in 2010 over aan een toen 21jarige jongen. Ik vond het prachtig hoe zo’n jonge vent het aanging om een zaak over te nemen en er iets nieuws van te maken. Hij zorgde voor een nieuw assortiment sigaren bijvoorbeeld. Hij maakte een kleine humidor met een verzameling longfillers uit Cuba, Honduras, de Dominicaanse Republiek et cetera. Best uniek voor het dorp waar ik woon.

Hij investeerde in de winkel en in zichzelf. Hij ging naar Cuba om daar te zien hoe sigaren worden gemaakt en kwam terug met een licentie op zak om Havana’s te mogen importeren. Hij maakte niet altijd de meest voor de hand liggende keuzes, zoals wijn verkopen. Dat werd ook niks. We hebben veel met elkaar gepraat over assortiment en het aantrekken van klanten.

Op zaterdag kocht ik ’s morgens vroeg altijd mijn Trouw bij hem.

Tot vorige week.

Voor een gesloten deur

De zaak was gesloten en op de deur was op A1 formaat een proces-verbaal afgedrukt van een opsporingsambtenaar van de Voedsel en Warenautoriteit. Die had geconstateerd dat er sigaretten waren verkocht aan een minderjarige en dat daarom de winkel gesloten was.

Het hele verhaal stond in de lokale sufferdje. Wat was gebeurd? Hij had sigaretten verkocht aan een jongen met een ID. Die ID had hij gecontroleerd, die klopte, de jongen was 19, en hij had de sigaretten verkocht. Buiten werd de jongen opgevangen door de ambtenaar en die constateerde dat het niet zijn ID was en dat de jongen niet 19 maar 17 was. Dit was voor de winkelier de tweede overtreding in twee jaar. Al eerder had hij lege hulzen verkocht aan een minderjarige en toen had hij de boete betaald. Nu moest hij de winkel een week sluiten en €10.000 boete betalen.

Nu zijn regels er om te handhaven. Geen dispuut daarover. En ja, hij was ook naïef geweest met die hulzen. Maar iets wringt aan deze actie, of beter aan deze wetgeving. Dit is een jonge ondernemer in een plaats waar de ene na de andere winkel moet sluiten vanwege slechte resultaten. Een jonge vent die vol ideeën zit om verder te gaan met zijn zaak. Die vol vertrouwen iets verkoopt aan iemand die hem bedondert met een valse ID. Dit voelt aan als het beboeten van degeen waar ingebroken wordt omdat hij de gelegenheid heeft geboden.

De reden dat hij nu helemaal is gestopt is dat hij moeite heeft met het betalen van deze boete, het zal wel moeten, maar hij is benauwd voor de volgende overtreding. Dan is de boete naar hij zegt €100.000 en dat betekent een totaal persoonlijk faillissement. Hij durft niet meer. Hij vertrouwt er niet meer op dat hij niet nog een keer op basis van een ID een fout maakt en dat hij dan aan de grond komt te zitten.

Wantrouwen en wetgeving

Als wetgeving ertoe leidt dat die wantrouwen en onzekerheid voedt dan is er iets mis met die wetgeving. We leven al in een observatiesamenleving en dit is een van de gevolgen. Beboet degeen die overtredend handelt, die willens en wetens de boel bedondert. Niet degeen die erin stinkt. Dit is niet ok.

Ik fiets nu langs weer een gat in de winkelstraat. Het zoveelste. Dankzij een gast van 17 jaar met een fake ID.

Dat voelt niet goed.

Rotjeugd ook altijd

09 donderdag feb 2017

Posted by in leven

≈ Een reactie plaatsen

Tags

, ,

Bescherming van of tegen de jeugd?

Op Radio 1, bij Dit is de dag, een discussie over bodycams. Je weet wel, die handige kleine camera’s die ongemerkt heel veel kunnen filmen. In Amersfoort loopt een proef om dronken jongeren te laten filmen door de politie en die beelden later samen met de jongeren in kwestie én de ouders te bespreken.

Het panopticum in volle glorie. Ooit bedacht als fysieke gevangenis die zo gebouwd was dat je met een minimum aan bewakers een maximum aan toezicht had. Onze maatschappij is een panopticum. Als technisch iets mogelijk is om mensen te volgen in hun doen en laten dan zal dat ook gebeuren. De overheid zal als eerste het nut ervan inzien. Die camera’s zijn er opeens niet alleen meer om echte raddraaiers op film te zetten om een betere case te hebben in een rechtszaak. Nope, de camera is er om ieder afwijkend gedrag vast te leggen en tegen iedereen te gebruiken. Vooral jongeren want ja, die zijn zo kwetsbaar hè.

Zo werd het ook gebracht: als bescherming van jongeren zodat ze zouden zien wat ze deden in geval van dronkenschap en daar dan natuurlijk nooit meer aan zouden beginnen. De discussie liep over van goede bedoelingen. Echt, echt.

Altijd toezicht

Ik ken mensen die een app hebben geïnstalleerd zodat ze altijd zien waar hun kind uithangt. Mijn zoon zit op een school waar men met Magister werkt. Een online dienst waar ik zijn doen en laten geheel kan volgen. Absentie, cijfers, te laat komen, boeken niet bij zich et cetera. Zo zal er nog wel meer te bedenken zijn waarmee ouders hun kinderen kunnen volgen. Op school zelf is er ook een redelijk waterdicht systeem waarmee hij in de gaten wordt gehouden.

Naast school zitten de meeste kinderen nog op een sport. Als je daar niet op komt dagen zal de coach dat direct melden. Een huiswerkondersteuning zal idem dito doen. Massaal, ik ook, brengen wij onze kinderen naar feestjes en halen ze weer op op de afgesproken tijd. Er is geen ontsnappen meer aan.

Niets van dit alles gebeurt met verkeerde intenties. Niets. Daar ben ik ten diepste van overtuigd. Het impliciete wereld- en mensbeeld dat er achter zit is er wel een van zorg en wantrouwen. Zonder dat we dat willen.

Onvrije kinderen

Het gevolg is dat je als kind niet meer vrij bent om ongelooflijk te kloten. Niets blijft onopgemerkt. Als  ik vroeger als puber volledig lam was dan roken en zagen mijn ouders dat de volgende dag. Ze wisten al lang dat ik laat thuis was en ’s morgens riep mijn vader me wakker want ’s avonds een vent et cetera. Met een brede grijns sprak hij dan op luide en veel te vrolijke toon tegen mij terwijl mijn moeder me enigszins bezorgd bekeek. De keer erop zorgde ik ervoor dat het allemaal een tikkie minder was en uiteindelijk is het goed met me gekomen. Omdat ik vrij was.

In Amersfoort gebeurt wat we moeten vermijden. Dat verstikkende zogenaamde zorgzame gedrag maakt jongeren tot potentieel verdachten en devianten. Voor je het weet heb je een of ander syndroom aan je broek en een rugzakje. En dat terwijl degeen die echt hulp nodig hebben verdwijnen in de grote stroom. Als je iedereen verdacht maakt is uiteindelijk niemand het meer.

De jeugd moet vrij zijn. De onvrijheid komt vanzelf wel.

Cotignac, een herboren dorp*

08 woensdag feb 2017

Posted by in leven

≈ 1 reactie

Tags

, , ,

Afbeeldingsresultaat voor cotignac

Nog geen tien jaar geleden was Cotignac (Var) een wat armetierig dorpje. Het had qua bouw alles mee: een kleine compacte kern en een prachtige cours op zo’n twee meter boven straatniveau. Er waren wat restaurants en de mensen waren vriendelijk.
De middenstand trok echter weg en winkels sloten. Op nog geen 10 kilometer werd in Carcès een zeer lokale en kleine supermarkt verbouwd tot een echte goed gesorteerde hypermarché en die zoog de clientèle weg uit Cotignac. Toen de verbouwing een feit was ging het snel. Cotignac bood een treurige aanblik. Ik weet nog dat wij bij Brasserie Phil wat gingen drinken en er was verder niets open. Dat is dertien jaar geleden. Het personeel ontfermde zich over onze pasgeboren zoon zodat wij de handen vrij hadden. Heerlijke mensen in een desolaat dorp.
En kijk eens naar de wedergeboorte van het dorp. Als er nu op dinsdag de wekelijkse markt is in de zomer, dan moet je ver buiten het dorp parkeren. Je kunt over de hoofden lopen. Het dorp zingt weer, beweegt, is vrolijk. Niet alleen zijn er restaurants bijgekomen (zoals La Table des Coquelicots, wat stijfjes maar qua eten echt een aanrader.) er zijn restaurants op de Cours Gambetta van eigenaar gewisseld. Er is ook een hotel gekomen met allure, de Hostellerie de Cotignac. En wellicht het belangrijkste in deze ontwikkeling: de Grand Rue – ooit vol met alleen maar treurige verlaten winkels – is nu een straat vol ateliers. Het ene atelier met schilderijen en het andere met beelden. Kleurig, aantrekkelijk, vrolijk, zomers. Tegelijkertijd is er ook een kunstgalerie gekomen aan het begin van de Cours, boven de winkel van Mirabeau wijnen. Een permanente tentoonstelling van prachtkunst. Fraai opgezet en als je op dinsdag de galerie bezoekt heb je vanaf het balkon een schitterend uitzicht op de drukte van de markt. De gemeente zelf heeft ook zwaar geïnvesteerd. De Cours is enige jaren geleden geheel gerenoveerd, de Grand Rue is opnieuw bestraat en ziet er weer heel strak uit. Gemeente, ondernemers en inwoners hebben samengewerkt om het dorp weer aantrekkelijk te maken.
Het is wonderbaarlijk hoe Cotignac een draai heeft gemaakt en van ooit een verloren dorp een geweldig dorp is geworden. En waar komt dat door? Een actieve gemeente die werk maakte van het opknappen van het dorp. Wat kunstzinnige mensen die begonnen zijn met een atelier, waardoor er meer ateliers bij kwamen. En zelfs restaurant La Terrasse, een vaste plek voor ons en een onveranderlijk baken in de tijd, heeft de menukaart veranderd. Er is meer te doen, er komen meer mensen, er zijn meer inkomsten, het dorp wordt opgeknapt, er komen meer mensen et cetera.
Van Cotignac word je vrolijk en je komt er graag terug. Het bezoeken waard. Elke keer weer.

* Ook geplaatst op Côte et Provence

Politici praten poep*

05 zondag feb 2017

Posted by in politiek

≈ Een reactie plaatsen

Tags

, , , ,

Afgelopen maand waren er in één weekeinde diverse partijcongressen. Het format was overal hetzelfde. Een blanke man trad op en beloofde van alles, vooral op beleidsniveau. Wat gaat er allemaal veranderen in Nederland als mijn partij de grootste wordt, zo ongeveer. Waarom dat moet veranderen bleef veelal onderbelicht.

Van de een, Klaver, verwacht je wat jeugdig elan, en van de ander, Asscher, verwacht je wat meer sociale overpeinzingen. Het waarom, welke wereld willen we bereiken, bleef op de achtergrond. Sinds Kok de ideologische veren heeft afgeschud en een visie volgens Rutte een olifant in de kamer is, lijkt het wel alsof politici het grote verhaal niet meer durven vertellen. Of het gewoon niet meer weten.

Met dat weekeinde in mijn achterhoofd las ik het nieuwe boek van Marc van Oosterhout, De kunst van het kiezen’.

9200000071852632

De titel is een beetje misleidend. Immers, het gaat veel meer over de kunst om gekozen te kunnen worden. En dan ook nog eens op het niveau van Nederlandse politieke partijen. Maar ik snap dat een korte, allitererende titel beter is. Ik moet zeggen, het is een echte #leestip. Waarom?

Uitwisselbaar

Marc Oosterhout laat zien hoe je politieke partijen kunt vergelijken met (sterke) merken. Zijn stelling is dat waar sterke merken slagen klanten aan zich te binden, dat in de huidige tijd politieke partijen niet meer lukt.

Daar is een aantal redenen voor, en de belangrijkste is dat de gemiddelde kiezer van de gemiddelde partij geen clou meer heeft wáárom die partij er is (Sineks Why). Waar partijen dus vooral operationeel en strategisch communiceren, en daarin enorm op elkaar zijn gaan lijken, is de kiezer de weg kwijtgeraakt. Als iedereen uitwisselbaar is, dan wordt het steeds moeilijker gefundeerd te kiezen.

Het boek is geschreven vanuit een onverwacht en verhelderend perspectief. Oosterhout is een van de beste merkstrategen van Nederland en dat is te zien. Hij leidt de lezer door het landschap van merkenbouw. Wat komt er bij kijken om een merk neer te zetten, vorm te geven en te onderhouden. Door de voorbeelden gaat de theorie ook leven. Vooral ook door de combinatie van vier perspectieven.

Apple en Microsoft

Het eerste perspectief is dat van de why van een merk. Waarom ben je er, wat wil je bereiken en hoe vertel je dat. De cases zijn inmiddels bekend. Waarom Apple veel sexiër is dan Microsoft. Waarom Nike zo sterk is. Maar toch: het opnieuw benoemen heeft een functie.

Een tweede perspectief is dat van introvert versus extravert en individueel versus sociaal. Dit Censydiam-model geeft een mooi raamwerk met vier kwadranten, waarin de politieke partijen geplaatst kunnen worden.

Het derde gaat over associatienetwerken. Een merk is veel meer dan de directe attributies. Het gaat over associaties die het oproept en die je als brandmanager ook kunt onderhouden en versterken.

Het vierde perspectief is dat van het conflict. Als een merk een duidelijk conflict op heel basaal niveau benoemt en oplost, heeft het veel waarde. Ikea dat design voor iedereen betaalbaar maakte, wat het daarvoor niet was, is daarmee een conflictoplossend merk.

Crowded middenveld

De overstap naar het deel over de verschillende partijen loopt soepel. Je snapt als lezer waar Oosterhout naartoe wil en wat het kader is waarin partijen geplaatst worden. Per partij koppelt de auteur de analyse aan de historie van die partij. Voor lezers met een goed geheugen zijn er veel aha-momenten. Dat je denkt ‘oh ja, dat was toen en toen’, of ‘ach ja, het ethisch reveil van het CDA’. In de beschrijvingen van de partijen laat hij ook goed per partij zien waar de why er ooit was en waar het verloren is gegaan.

Aan het eind steekt Oosterhout de hand in eigen boezem. Hij concludeert dat zelfs wanneer al zijn adviezen worden opgevolgd, er nog steeds een groot probleem is. Er zijn in Nederland gewoon te veel partijen. Een crowded middenveld waar de bezem best eens doorheen zou mogen, analoog aan wat er met omroepen is gebeurd. Verplicht samenwerken tussen verschillende partijen zodat je er nog maar vier overhoudt, adviseert hij. Een leuke gedachtesprong, en tegelijkertijd de minst doordachte.

Habermas-laag

Er is één laag die ik heb gemist in het boek. Dat is wat ik maar even de Habermas-laag noem. Habermas heeft ooit geschreven over communicatief handelen. Kort samengevat stelt hij dat uitspraken begrijpelijk moeten zijn, de waarheid moeten weerspiegelen en normatief juist moeten zijn, en dat degeen die de uitspraken doet waarachtig moet zijn. Pas als aan die vier elementen wordt voldaan, is er open communicatie mogelijk.

Ik denk dat een van de oorzaken van de huidige problemen terug te voeren is op deze vier elementen. Ook als bijvoorbeeld de PvdA ‘solidariseren van Nederland’ als why zou adopteren, zoals Oosterhout terecht voorstelt, is het electorale probleem niet opgelost. Kijken we naar de vier elementen van Habermas: wát de PvdA zegt is begrijpelijk, dat het nog eens waar kan zijn is ook mogelijk (dat er zonder ingrijpen geen nieuw begin gemaakt kan worden met eerlijk delen), dat het normatief juist is zullen weinigen tegenspreken (het is juist dat armen en achtergestelden worden geholpen), het grote probleem zit in de waarachtigheid. Die is weg. En niet alleen bij de PvdA.

Meel in de mond

Politici zijn zo goed geworden in praten met meel in de mond, in het rechtpraten van wat krom is dat zij gewoonweg niet meer worden geloofd. En geloofwaardigheid is in onze fact free tijd heel belangrijk. Veel kiezers geloven politici niet meer. Iedereen herkent de avond van de verkiezingen waarop grote verliezers uitleggen dat er eigenlijk winst is behaald. Iedereen wacht op Rutte die toch een opening met de PVV ziet op de dag ná de verkiezingen. En niemand kijkt daar meer van op.

De teleurstelling in de politiek is daarin gelegen. Het een zeggen en het ander doen. Dat gaat zo ver dat zelfs het gebruik van jargon wordt gewantrouwd. Dat de nuance wordt gewantrouwd. Het wantrouwen jegens de elite is daarop gebaseerd. De elite zorgt slechts voor zichzelf en elkaar, houdt alle opties open en is onbetrouwbaar. Dat beeld. Politiek is op zich een onbetrouwbare categorie geworden.

Als het associatienetwerk van politiek als categorie dit soort negatieve elementen bevat, moet ook dat worden aangepakt. In de breedte en niet zozeer per partij. Dat heeft met de why te maken maar zeker ook met how en what.

Misschien kan Marc ook daar een boek over schrijven. En als dat dan net zo goed geschreven is als dit, dan moeten we ook dat boek gewoon aanschaffen.

*  Als artikel verschenen in Communicatie. Nr 01/02 Februari 2017

Feiten die niet leuk zijn

02 donderdag feb 2017

Posted by in leven, Maatschappij

≈ Een reactie plaatsen

Tags

, , , , , , ,

De socioloog Ruud Koopmans laat in het Algemeen Dagblad weten geen woord terug te nemen van een eerder interview. De kop boven dit artikel: “Ik waarschuw niet voor niets”.  Dat eerdere interview dateert van begin januari van dit jaar. Daarin presenteerde hij een aantal resultaten van zijn onderzoeken naar de Islam en naar overtuigingen van moslims. Een van de conclusies was dat wereldwijd zo’n 50 miljoen moslims gebruik van geweld goedkeuren.

Twitter ontplofte. Zoals eerder Duitse studenten ontploft waren op de universiteit waar hij aan is verbonden. Kranten noemden het ‘diskriminierende Forschung’, discriminerend onderzoek. Op de Nederlandse radio werd gesproken over zijn onderzoek. Wat mij daarin opviel, althans in dat wat ik heb gehoord en gelezen, is dat er niet serieus werd ingegaan op zijn bevindingen. Het was óf van dik hout zaagt men planken, ‘dit onderzoek deugt niet en kijk eens wie hem heeft geïnterviewd’ (Wierd Duk),  tot aan kapotrelativerend. En vooral aan dat laatste heb ik me enorm gestoord.

Wat heeft Koopmans gedaan? Hij doet zelf onderzoek, hij gebruikt internationaal onderzoek, zoals van Pew, vergelijkt die onderzoeken en haalt daar significante resultaten uit. Die resultaten presenteert hij en hij heeft een mening over hoe het er nu aan toe gaat. Bijvoorbeeld dat als het zo is dat 5% van moslims geweld goedkeurt, Europa niet naïef moet zijn in het toelaten van islamitische vluchtelingen. Dat is een uitspraak die niet feitelijk is maar normatief.

De gevonden feiten vielen dus niet in goede aarde. In een gesprek op Radio 1 hoorde ik iemand commentaar geven op het onderzoek. Zij zei daarbij niets over de resultaten maar over het feit dat Koopmans niet ook andere groepen had onderzocht. En dat hij een analyse had moeten doen van alle oorzaken en de rol van het westen. Het is een reactie die ik meer zie en altijd betreur. Je kletst om de hete brij heen en je haalt er zoveel bij dat het eigenlijke onderwerp verdwijnt. Hoop je. Een beetje wat een puber met straf op de middelbare school doet. “Ja maar iedereen zat te kloten en het was al zo’n drukke dag en trouwens hoe deed jij dat dan vroeger? ”

Het is een oversprongreactie. Degeen die Koopmans en de interviewer aanvallen zijn lekker duidelijk. “Rot op met je resultaten die me niet bevallen” zeggen zij in feite. Dat is fight! Je hebt degenen die wegkijken en het er niet over willen hebben omdat de feiten niet uitkomen. In stilte. Dat is flight. Maar ergens er tussenin zit de reactie dat het beeld niet compleet is en dat je meer factoren moet bekijken.

Het klinkt zo redelijk. Het is zo gevaarlijk. Als commentatoren of politici dit doen ben ik altijd alert. Zij doen dit om je in slaap te sussen, om je weg te halen bij het eigenlijke onderwerp. Zij kunnen in hun voorbeelden best gelijk hebben overigens. Die mevrouw op de radio zou best gelijk kunnen hebben dat er meer onderzocht kan en moet worden. Maar dat doet niets af aan de resultaten van Koopmans. Die zijn waar. De NRC heeft het zelfs gecheckt om te kijken of hij een punt heeft of niet. Het klopt. Het is waar. De getallen kloppen, de percentages kloppen. En hoe je ook je best doet met omtrekkende bewegingen, de feiten worden niet opeens een mening. Het zijn feiten.

Zie de feiten onder ogen, laat politici in alle openheid, zonder effectbejag graag, hier een visie op vormen. Zie ook onder ogen dat feiten misschien niet leuk zijn maar wel waar en dat je er dat iets mee moet. Hegel zei ooit “als een theorie niet overeenkomt met de feiten, des te erger voor de feiten”. Dat was toen mooi. Het gaat nu gewoon om de feiten. Dus niet negeren, niet ombuigen, niet wegmoffelen, niet uitbuiten ten eigen gewin maar gewoon onder ogen zien en vooral je eigen overtuigingen toetsen. Steeds weer. Ook als dat pijn doet. Feiten die om een visie vragen en niet om een tegenwoord. Niet om alternative facts.

Feiten zijn vaak de vijand van je eigen overtuigingen.