• Over

Dick Koopman

~ Durf te denken

Dick Koopman

Tag Archief: Provence

Marseille, fijne ruige stad

12 dinsdag nov 2019

Posted by Dick Koopman in leven

≈ Een reactie plaatsen

Tags

Marseille, Provence, Zuid-Frankrijk

Met Marseille heb ik altijd een haat-liefde-verhouding gehad. Heel lang geleden ben ik in een buitenwijk beland doordat ik verkeerd reed. Het was nog voor de navigatieapparatuur en ik draaide ergens een weg in waar ik niet moest zijn. Jong en naïef reed ik door tot ik voelde dat de Goede Geest niet meer aanwezig was. Er gebeurde niets en toch voelde ik dat ik hier niet thuishoorde. Later heb ik in de haven nog lekker gegeten en zag ik de twee kanten van Marseille.

Een paar jaar geleden heb ik de Netflix-serie Marseille gezien. Een prachtige en prachtig gemaakte serie. Politiek gekonkel en gemarchandeer en vooral ook de achterkant van de stad. Duister, donker, onheilspellend. Mooi. Aantrekkelijk. In een aantal afleveringen geeft de serie alle kanten van de stad weer.

En precies zo is Marseille.

Intussen ga ik graag naar Marseille. De buitenwijken laat ik links liggen maar dat doe ik bij vrijwel iedere stad. Dat heeft niets te maken met (vermeende) criminaliteit. Ze zijn voor mij gewoonweg niet interessant.

Vanuit ons dorp in de Var is het een uurtje rijden en na een paar keer weet je waar je wel en ook waar je niet naar toe moet. De stad binnenkomen vind ik altijd leuk en druk. Alle tunnels, de racende auto’s en scooters, alle mensen, al die verschillende nationaliteiten, de terminal waar de boten aankomen, de chaos en de schoonheid. Je voelt dat je in een echte stad bent en ook nog eens een havenstad. Parkeren doe ik altijd achter de haven.

De trap op, de garage uit en van de stad genieten. Er hangt een soort loomheid die heel Zuid Frans is en tegelijkertijd raast het verkeer voorbij. Wat je dus snel moet doen is die drukte achter je laten en bijvoorbeeld Le Panier inlopen. Hier, achter de oude haven, is het rustig en heel erg provençaals. Smalle straatjes, winkeltjes, barretjes, restaurants. Er hangt een wat alternatieve kunstzinnige sfeer die heel relaxed is. Ga wat eten op een van de terrasjes en luister naar de stad. Het geroezemoes van de mensen.

Als je van kunst houdt ga dan vooral ook naar La Vieille Charité, prachtig gebouwd en mooie tentoonstellingen. En als je echt van kunst houdt ga dan vooral naar Mucem. Misschien qua collectie niet het interessantste museum, maar wat is het mooi zo aan de monding van de Middellandse Zee. Een prachtgebouw.

Eten in de oude haven is ook altijd top maar wel een tikkie toeristisch.

Marseille dus, verrassend, oud en druk. Het is een stad die je niet zomaar omarmt maar waar je langzaam mee bekend raakt.

En zeker ook op je gemak raakt.

‘Stoptip!’: Sillans-la Cascade! (*)

17 vrijdag mei 2019

Posted by Dick Koopman in leven

≈ Een reactie plaatsen

Tags

Frankrijk, Provence, Var

Het is eigenlijk gewoon een kruising die je passeert als je richting Aups rijdt vanuit het zuiden: Sillans-la-Cascade. Praat je over de Var. Wat vooral opvalt in de zomer is de drukte en dat je niet direct snapt waar die drukte mee te maken kan hebben. Zo gebeurde het ons al jaren. Nooit gestopt.

Tot dit voorjaar.

Niks drukte, het weer was top en dus zijn we gestopt. Vlak voor het dorp is een parkeerplaats. Als je dan de bordjes volgt naar La Cascade zie je dat dat een anderhalve kilometer lopen is. Gewoon doen. Een prachtige wandeling door het bos, steeds bergafwaarts. Mooie plekjes die je voorbijkomt en in de verte hoor je opeens geruis van water. Verder, verder naar beneden en opeens sta je midden in het bos bij een prachtige plek. Schaduwrijk, koel, uitnodigend water dat overigens redelijk koud is. En tussen de bomen door, omhoogkijkend zie je waar het allemaal vandaan komt: de waterval. Hoog, 42 meter, het begin van de rivier La Bresque. Zwemmen overigens verboden.

Op ons gemak teruggewandeld naar het middeleeuwse dorpje. Klein, mooi, een paar terrassen. Op het moment dat wij er waren was er een expositie. Over smaak valt niet te twisten zeg maar, maar ga wel even kijken. Altijd leuk, kunst. Je kunt er eten in een erkende ‘bistrot de pays’, La Cascade in de Grand Rue.

Zo hebben we toch anderhalf uur doorgebracht in het dorp waar we vaak alleen maar langsreden: Sillans-la-Cascade.

Ook gepubliceerd op coteprovence.nl

Onweer op zijn Frans (*)

11 zaterdag aug 2018

Posted by Dick Koopman in leven

≈ 1 reactie

Tags

Carcès, Frankrijk, Noodweer, Onweer, Provence

unnamed-5

We hadden het kunnen weten, maar wat er gebeurde hadden we echt niet voorzien.

De dag begon wat bewolkt maar we konden lekker buiten ontbijten. Snel trok het dicht en begon het te onweren, heel ver van ons vandaan. We, vier volwassenen en vier pubers, zouden gaan kanoën op de Argens, een riviertje niet ver van ons vandaan. Een uitje dat altijd de moeite waard is. Anderhalf uur minimaal, relaxed en soms ook helemaal niet relaxed, de rivier af. Maar ja, met onweer op een rivier is niet slim. Gebeld en inderdaad bleek ook de organisatie het geen goed idee te vinden.

Dus op naar Cotignac, de Troglodytes bezoeken. Eeuwenoude grotten en grotwoningen. Altijd mooi en dan vooral het uitzicht. Op de terugweg werd het donkerder en donkerder.

En eenmaal thuis in Le Sommet begon het te regenen.

Dat hield niet meer op. Met bakken kwam het urenlang de hemel uit. We hadden een kleine, voorspelde, lekkage in huis. Het zwembad en de overloop daarvan liepen over van al het water. We telden de seconden na een coupe de foudre en het ene moment liep het onweer bij ons vandaan om vervolgens weer op ons af te komen. Het werd flink koeler en donker. In de loop van de middag viel én het water én de elektra uit.

De weer-app voorspelde dat het tussen 19 en 20 uur droog zou worden. Dat was mooi, want we hadden gereserveerd bij Les Chineurs, vanwege de perfecte pizza en daarna gingen we de Marché Nocturne en de kermis bezoeken. En, hey presto!, het werd droog. Wij ons bergje af naar het dorp. Wat we toen meemaakten hadden we niet verwacht.

Het restaurant was dicht, er was geen avondmarkt en de kermis stond in diepe stilte op de Place Respélidó. Welgeteld één restaurant was open en we mochten op eigen risico buiten zitten. Toen wij er eenmaal zaten kwamen er nog zo’n twintig gasten bij. De elektra viel geregeld uit wat een enorm goede sfeer gaf op het terras. Elkaar bijlichten met de mobiel, kletsen met elkaar. Het licht ging aan en er was gejuich. Vervolgens begon het weer te onweren en te gieten en het licht viel uit. De sfeer werd steeds beter. Fransen zijn uitstekend in het opvangen en relativeren van dit soort overmacht. Aah, bof! Het is nu eenmaal zo. Relax, eet en drink. Maak het gezellig!

We zijn de avond thuis binnen aan tafel geëindigd, bij kaarslicht. Drinkend, kletsend, spelletjes spelend, met heel veel plezier. Geen online dingen, de wifi lag er immers ook uit, en pubers die opeens graag spelletjes speelden.

Laat in de avond ging het licht weer aan en bleef aan. De volgende dag was het weer ongegeneerd lekker.

Black out in de Var is on-Nederlands heftig, maar als je je overgeeft aan wat er gebeurt kun je zomaar een vreemde heerlijke dag samen beleven.

Niet dat ik uitkijk naar de volgende keer…

(*) Ook gepubliceerd op Cote & Provence

Kloosterleven

17 maandag okt 2016

Posted by Dick Koopman in leven

≈ 3 reacties

Tags

Abdij, Bernardus van Clairvaux, geloof, God, klooster, Provence, Thoronet

img_7812

Zo’n 10 kilometer van Carcès ligt Le Thoronet. Een dorpje in het hart van de Var waar echt helemaal niets te doen is. Als je denkt, kom we gaan een wijntje drinken, dan rij je in een bocht omhoog het dorp in en in een bocht omlaag het dorp weer uit. Niets. Geen terras is open.

Maar even buiten het dorp ligt een van de mooiste abdijen die ik ken. L’Abbaye du Thoronet.

Lang geleden inmiddels stond ik in Vezelay bij het standbeeld van Bernardus van Clairvaux. Daar had hij opgeroepen tot de Tweede Kruistocht om het Heilige Land te bevrijden van de Moren. Het gevolg was een bloedige strijd. Die Bernardus was geen vrolijk type. Integendeel. En na de mislukking van die Tweede Kruistocht werd het er niet beter op.

In de Bourgogne was de grootste abdij die van Cluny, een Benedictijner abdij. Benedictus had in de vijfde eeuw zijn Regel geschreven: voorschriften voor het leven in een klooster. Gebaseerd op deze regel was Cluny gesticht en gebouwd. Bernardus vond, en velen met hem, echter dat Cluny veel te werelds was geworden, teveel pracht en praal. En daar hield hij niet van. In Citeaux , in de Bourgogne, bestond al een klooster dat zich afzette tegen Cluny. Dat klooster had een aantal zusterkloosters en van een daarvan, in Clairvaux, werd Bernardus abt. Met zijn heilige vuur heeft hij er voor gezorgd dat hij het gezicht werd van de orde der Cisterciënzers én dat er uiteindelijk meer dan driehonderd Cisterciënzer kloosters kwamen. Bernardus dacht groot, groots een meeslepend.

Maar Bernardus wilde meer dan dat. Ook moest de eenvoud en de onderwerping aan God tot uiting komen in de manier waarop gebouwd en ingericht werd. Streng en sober, simpele materialen, alles volgens de Gulden Snede (Fibonacci!) gebouwd. Perfecte verhoudingen en een inrichting die tot introspectie en stilte moest leiden. Niets mocht afleiden van de eigenlijke opgave waarvoor de monnik stond: leven in en ten dienste van God. Hij nam het Ora et Labora letterlijk: monniken en monialen moesten bidden en werken. Zicht richten tot God met de voeten in de modder. En bouwen aan nieuwe kloosters.

Dat is nu zo’n negenhonderd jaar geleden. En na al die tijd, en na alle verwoestingen staat de abdij van Le Thoronet uit steen gehouwen midden in de Provence, tussen de wijngaarden van Sainte Croix. Als je het terrein oploopt, na het onontkoombare winkeltje, voel je direct de harmonie en de stilte. Ondanks de aanwezigheid van wat (of wat te veel) toeristen is het stil. Mensen voelen dat je hier niet moet schreeuwen, dat je de rust moet overnemen. Binnen in de gebouwen zie je wat bouwen volgens de Gulden Snede doet. Iedere kerk heeft hetzelfde: van binnen is hij veel groter dan van buiten (wat de kerk gemeen heeft met de gemiddelde tas van een vrouw). Dat komt door het uitgekiende gebruik van geometrische vormen en uitgangspunten.

Iedere ruimte, iedere gang straalt dezelfde sfeer en verstilling uit. Als je je ervoor openstelt dan voel je wat het geweest moet zijn om hier te wonen en te leven met andere monniken. Buiten werken in de tuin, of binnen in de keuken of bibliotheek. Met elkaar de stilte voelen en maken die nodig is. Nog steeds is het hier een plek waar het bestaan van God plausibel wordt, op een niet opdringerige manier. Schetsend, wenkend.

Bernardus en de Cisterciënzers hebben veel moois in de wereld gesticht en achtergelaten. Als we al praten over een westerse cultuur dan is een van de bronnen hier te vinden. En het mooie is dat als je er eenmaal bent, de wereld waar zoveel wereldse ellende heerst heel ver weg is. Wat overblijft is de stilte in jezelf en de drang naar schoonheid. Hoe mooi kan het zijn of worden?

Een plek waar de wereld buiten volstrekte buitenwereld is.

Fransen zijn heel flexibel

27 maandag jul 2015

Posted by Dick Koopman in crisis, Ondernemen

≈ 3 reacties

Tags

Carcès, crisis, Frankrijk, ondernemen, Provence

In de dertien jaar dat ik hier nu kom is het dorp, in het hart van de Var nauwelijks veranderd. Dezelfde mensen, dezelfde straten, iedere zomer lokale kermis en met z’n allen ’s morgens om 11 uur al aan een p’tit blanc zitten. Zo op het eerste gezicht in ieder geval.

Een van de bewoners heeft een winkel in de hoofdstraat. Bij het café en de kerk linksaf omhoog en dan aan het einde rechts. Een stoere man van een jaar of vijftig. Bonkig. Altijd ‘salut’ als hij me ziet. Hij had een winkel in visbenodigdheden en wapens. Jarenlang zat hij voor de deur van de winkel. Ook hier, vooral hier sloeg de crisis toe. Op een dag sprak ik hem en voor het eerst was hij niet vrolijk. Het was simpel zei hij: als je al een hengel had kocht je nu geen nieuwe, en een mens heeft aan éen wapen genoeg. Hij zat, kortom, met een winkel vol onverkoopbare spullen.

Nog even geprobeerd te mixen met de olijfolie van een buurman en wat origineel Provençaals aardewerk, maar helaas.

Het jaar daarop in de zomer was de winkel dicht.

Dat jaar in oktober was ik hier weer. De winkel was nog steeds leeg. Het zonnescherm was vervangen en er stond een nieuwe naam op: La Truffière. De man liep binnen rond en was trots. Ik vroeg hem wat ie ging doen met zijn winkel. In plat Provençaals antwoordde hij: “j’ai acheté une plantationg et ung chièng”. Hij had al zijn geld gestoken in het kopen van een plantage waarin naar verwacht truffels in de grond moesten zitten en hij had er een hond bij gekocht voor het vinden.  Als winkelier had hij geen vangnet, de crisis was diep hier en hij moest toch wat. En truffels wil iedereen wel hebben. Of het zeker was dat ze in de grond zaten? Le Bon Dieu zou het weten.

Het jaar erop zat hij op de zaterdagmarkt voor zijn winkel. Tafeltje vol met truffels, hij op een stoel erachter. Salut! Hij had het getroffen. Zijn grond zat bomvol met truffels en het ging goed. Ik kocht een zak truffels voor €20, wat een fooi is. Sindsdien kom ik hem overal op alle markten tegen. Door de hele Provence verkoopt hij zijn truffels. Hij is weer in business.

Een voorbeeld van slechts een winkelier in het dorp. Ik kan meer voorbeelden geven. De buraliste, de man van Maison De La Presse, het echtpaar dat in een kelder een restaurant is begonnen, voorbeelden van flexibele Fransen. Uit noodzaak wellicht, maar toch. Geen uitkering, creatief zijn en risico nemen.

Diep in Frankrijk waar het leven stil lijkt te staan zijn Fransen, van wie men zegt dat ze stijfkoppig en conservatief zijn, in staat alles te veranderen en opnieuw te beginnen.

Een flexibel volkje, die Fransen.

liste-architecte-carces

Abonneren

  • Berichten (RSS)
  • Reacties (RSS)

Archief

  • juni 2022
  • mei 2022
  • april 2022
  • maart 2022
  • februari 2022
  • januari 2022
  • december 2021
  • november 2021
  • oktober 2021
  • september 2021
  • augustus 2021
  • juli 2021
  • juni 2021
  • mei 2021
  • april 2021
  • maart 2021
  • februari 2021
  • januari 2021
  • december 2020
  • november 2020
  • oktober 2020
  • september 2020
  • augustus 2020
  • juli 2020
  • juni 2020
  • mei 2020
  • april 2020
  • maart 2020
  • februari 2020
  • december 2019
  • november 2019
  • oktober 2019
  • september 2019
  • augustus 2019
  • juli 2019
  • juni 2019
  • mei 2019
  • april 2019
  • maart 2019
  • februari 2019
  • januari 2019
  • december 2018
  • november 2018
  • oktober 2018
  • september 2018
  • augustus 2018
  • juli 2018
  • juni 2018
  • mei 2018
  • april 2018
  • maart 2018
  • februari 2018
  • januari 2018
  • december 2017
  • november 2017
  • oktober 2017
  • september 2017
  • augustus 2017
  • juli 2017
  • juni 2017
  • mei 2017
  • april 2017
  • maart 2017
  • februari 2017
  • januari 2017
  • december 2016
  • november 2016
  • oktober 2016
  • september 2016
  • augustus 2016
  • juli 2016
  • juni 2016
  • mei 2016
  • april 2016
  • maart 2016
  • februari 2016
  • januari 2016
  • december 2015
  • november 2015
  • oktober 2015
  • september 2015
  • augustus 2015
  • juli 2015
  • juni 2015
  • mei 2015
  • april 2015
  • maart 2015
  • februari 2015
  • januari 2015
  • december 2014
  • november 2014

Categorieën

  • Autonomie
  • Brexit
  • Burger serieus nemem
  • Burger serieus nemen
  • Commissie Stiekem
  • Communicatie
  • crisis
  • culinair
  • de open samenleving
  • deeleconomie
  • Durf te denken
  • economie
  • Europa
  • Fatsoen
  • filosofie
  • Geen categorie
  • GeenPeil
  • Grexit
  • griekenland
  • Gutmensch
  • Klant centraal
  • leven
  • Lezen
  • Literatuur
  • Maatschappij
  • Management
  • Marketing
  • mensbeeld
  • nationalisme
  • New Business
  • Ondernemen
  • Onderwijs
  • organisaties
  • Parijs
  • PEGIDA
  • politiek
  • Politiek correct
  • Populisme en de Grondwet
  • referendum
  • religie
  • Retail
  • seculaire religie
  • terreur
  • Toeristen
  • Turkije
  • twitter
  • Verlichting
  • vluchtelingen
  • Zwarte Piet

Meta

  • Registreren
  • Inloggen

Blog op WordPress.com.

  • Volg Volgend
    • Dick Koopman
    • Doe mee met 2.473 andere volgers
    • Heb je al een WordPress.com-account? Nu inloggen.
    • Dick Koopman
    • Aanpassen
    • Volg Volgend
    • Aanmelden
    • Inloggen
    • Deze inhoud rapporteren
    • Site in de Reader weergeven
    • Beheer abonnementen
    • Deze balk inklappen
 

Reacties laden....