• Over

Dick Koopman

~ Durf te denken

Dick Koopman

Tag Archief: Vakantie

Lunchen in Cannes (*)

23 donderdag mei 2019

Posted by Dick Koopman in leven

≈ Een reactie plaatsen

Tags

Cannes, lunch, rijkdom, Vakantie

Cannes is een heerlijke stad om een dag in rond te lopen. De luxe van de Boulevard de la Croisette (met de jongste zoon auto’s kijken terwijl de oudste zich vergaapt in de luxezaken van Moncler et cetera), de heerlijke drukte van de stad en de vele soorten mensen.

In de zomer waren er bijvoorbeeld twee sheiks om te praten met Elon Musk. Niet alleen hadden de heren twee hotels afgehuurd voor hun familie, maar ze hadden ook een power car of 50 meegenomen. Op de Croisette waren die geparkeerd. Mijn jongste zoon zag eerst alleen maar een rij toegedekte auto’s, tot een voor een de dekjes werden verwijderd. Eronder bleken Bugatti’s, Pagani’s, Ferrari’s etc etc te zitten. Onze inschatting was dat er voor minimaal €80 miljoen aan auto’s stond. Je zal maar sheik zijn en bij het ontbijt nog niet weten met welke auto je wilt rondrijden.

Cannes dus.

Vooral in de Rue d’Antibes is er een mooie mix van de oude inwoners die zich nonchalant tussen iedereen door bewegen en de jonge mooie hippe rijke jeugd. Die jongelui met spijkerbroeken met zeer veel slijtplekken en gaten of met de juiste schoenen. Altijd zich zeer bewust van hun plek in de wereld. De toeristen zijn in mei nog redelijke afwezig, wat het in deze tijd van het jaar heel prettig maakt. Het is nog niet enorm druk. Tenminste, als je voor of na het filmfestival in Cannes bent.

Wij hebben altijd onze vaste route. Auto parkeren achter het station, straat doorlopen naar de Rue d’Antibes en acclimatiseren. Wat vaste winkels, waaronder de FNAC, en na een paar uur krijgen we trek. Zin in lunch met uitzicht op de zee.

Voor die lunch hebben we ook een vaste stek gevonden: Plage du Goéland. Perfect gelegen, een mooi strand voor je neus. De bediening is vriendelijk en het eten is prima. Goede wijnen, waaronder goede rosés: wat wil een mens nog meer. Als je reserveert weet je zeker dat je aan het strand zit met het mooiste uitzicht dat je wilt hebben. Gewoon genieten, en dat moet je ook wel want goedkoop is het niet! Maakt niet uit. Je leeft maar een keer en waarom zou je voor een resto in een van de straatjes kiezen als je ook hier kunt zitten?

En de kaart biedt keus te over. Salades, fruits de mer, vis, vlees (zelfs de klassieker niertjes).
Fundamentalisten zouden erover kunnen vallen dat de salade Niçoise met haricots verts is opgeleukt. Dat is tegen de regels. Maar wel lekker.
We hebben in de loop der jaren een en ander aan horeca getest maar dit restaurant komt toch steeds weer als beste naar voren.

Een echte aanrader dus.

Plage Le Goéland,
Boulevard de la Croisette, Cannes
+33 (0)4 93 38 22 05

(*) Eerder gepubliceerd op coteprovence.nl

L’île de Porquerolles (*)

05 woensdag dec 2018

Posted by Dick Koopman in leven

≈ Een reactie plaatsen

Tags

Frankrijk, Maigret, Porquerolles, Vakantie

Ik wist van dit eiland dankzij Georges Simenon. Die bracht er veel tijd door en schreef erover in een van zijn Maigret-policiers. Maar het duurde vele jaren voordat ik de overtocht maakte. Beetje dom dat ik het niet eerder deed. Want het was meer dan de moeite waard.

Het begint al bij La Tour Fondue, ook bekend als La Batterie du Pradeau, op de zuidpunt van het schiereiland du Giens, en dan praat je dus over Hyères (Var). Daar stap je op de boot, in een klein echt Zuid-Europees haventje waar een totale rust heerst. De boottocht is kort en je ziet al snel het eiland opdoemen. Daar heb je meteen alweer hetzelfde lekkere gevoel van een lome vakantie, relaxed sfeertje.

Huur vooral een fiets en ga erop uit. Het eiland is niet breed en niet diep; 7,5 bij 3 kilometer. In een paar uur op de fiets krijg je een goede en vooral heerlijke indruk van dit eiland. Alles straalt een gezapige rust uit. Iedereen is ontspannen en wat top is: op de fiets heb je nergens last van auto’s.
Ik ben naar het zuiden gefietst waar je na een wandeling omhoog bovenaan de calanques uitkomt. Een spetterend uitzicht, het geschreeuw van de meeuwen om je heen en alleen maar natuur en nog eens natuur. Vreemde struiken, kronkelende paadjes en dan opeens het volle uitzicht. Prachtig, ik kan het niet anders noemen.

Op de terugweg bij een van de cafés op het centrale plein wat eten en drinken en daarna weer op de boot terug. We beleefden echt een topdag op dit mooie eiland. Zelfs zo mooi en leuk dat de zonen het ook top vonden. En dat is niet vanzelfsprekend.

Zelfs zo mooi dat ik een keer terugga voor een dag of drie. Er overnachten en genieten kan niet anders dan subliem zijn.

(*) Ook gepubliceerd op Coteprovence.nl

Leven in Frankrijk (*)

28 maandag mei 2018

Posted by Dick Koopman in leven

≈ Een reactie plaatsen

Tags

Carcès, Frankrijk, Vakantie, Var

2017-07-29 09.15.05

Op de camping van Saint-Maximin-la-Sainte-Baume zat ik ooit te mijmeren. Hartje zomer, naast de tent stond de Peugeot – onder de vliegjes van de lange rit. Hoe mooi kon het leven zijn? Mooier dan dit zou het in ieder geval niet worden. Altijd mooi weer, altijd overal lavendel, altijd levendige dorpjes. Het geluid van de krekels. En dan het eten. Zo smaakvol bereid en immer met verse ingrediënten. Je zal maar in de Provence wonen, verzuchtte ik.

Decennia later wonen wij – parttime – in de buurt van die camping, in hartje Var. Ons dorpje Carcès heeft maar een paar duizend inwoners. Het is er loom en relaxed. Enkele winkels, wat cafés, een paar restaurants én een lekker huis. Le Sommet heet het, omdat het bovenop een berg staat, zo’n anderhalve kilometer lopen naar het dorp. Iedere ochtend doe ik die wandeling; naar de bakker voor het brood, het café voor een espresso, de kerk om een kaarsje op te steken. Die route bewandel ik nu al vijftien jaar. Dat doe ik met veel plezier en zonder me ooit te vervelen.

Eigenwijze bouwers

Voordat het zover was hebben we menig dorp bezocht om te zien waar we terecht wilden komen. We reden langs kleine, vrijwel uitgestorven dorpen tot aan Brignoles. Dat was het niet. Wat we wél wilden? Een levendig dorpje dat niet werd overspoeld door toeristen. Ons huis moest in een gewone woonbuurt staan, zeker niet in een quartier met buitenlanders. We vonden het dorp en het huis. Vanaf dat moment begon mijn beeld van Frankrijk, van de Var, te schuiven.

Zeker, het weer was geweldig en het leven was mooi. Het regelwerk bij de notaris verliep echter minder soepel. Het aansturen van de architecten was een baan op zich; zelden zulke eigenwijze bouwers meegemaakt. Er moest veel worden gesloopt omdat het een heel donker huis was, maar de voorliefde van de bouwers voor boogjes en smalle deurtjes bleek hardnekkig. Uiteindelijk is alles gelukt en hebben we er een borrel op gedronken.

Lager tempo

De omgang met de werklui was een voorbode voor wat ging komen. Of het nu ging om de elektricien of de zwembadman; allen hadden een sterke eigen overtuiging die je met verve en kracht moest ombuigen in je eigen richting. En als dat eindelijk zo was dan vonden ze het eigenlijk maar niks. We moesten eraan wennen: in Nederland is de omgang met aannemers en aanverwanten zakelijker, steviger en duidelijker. Je spreekt wat af et voilà.

Dat bleek in de Var anders te zijn. In het begin is dat irritant en op een gegeven moment wen je eraan. Je went eraan dat je met elkaar kletst over de wereld en omstreken. Dat je filosofeert over de mens en het hebben van kinderen. Dat je begrip hebt voor het feit dat jouw elektricien weer de verkeerde relais heeft meegenomen, en morgen weer. Ah, bof! Quel truc. Je went eraan dat op het terras zo rond elf uur de eerste mensen met een petit blanc zitten te genieten en te kletsen. Je went aan het tempo dat duidelijk lager ligt dan bij ons.

Zinvol gevecht

Leven in de Var is vooral onthaasten, relativeren en oog krijgen voor het kleine. Want ja, soms moet je op je tanden bijten van ongeduld. Bijvoorbeeld als na die grote verbouwing van het zwembad de eerste roestplekken zichtbaar worden. De elektra is uitgevallen en dat de oven niets meer doet. Of als Pierre-Jean, de ecologisch verantwoorde tuinman, pas aan het werk gaat na het derde glas rosé.

Als, als, als. Maar vooral is het een leven zoals het zou moeten zijn. Want zeg nou zelf, hoe belangrijk zijn al die zaken nu echt? Morgen is het zwembad er ook nog en je weet uit ervaring dat er binnen zes uur weer elektriciteit is en dat die struiken vandaag niet gesnoeid hoeven te worden.

Leven in de Var relativeert de hectiek van het Nederlandse bestaan; van een leven dat alles nu en wel direct moet. Je drinkt nog eens een glas, gaat lekker uit eten en, hoppa, morgen komt de zon weer op. Dát levensgevoel betekent niet dat de dorpsbewoners er met de pet naar gooien in het leven. Integendeel, denk ik soms; zij hebben een feilloos gevoel voor de zinloze gevechten tegen het bestaan en de zinvolle.

Een voorbeeld. Ook in de Var heeft de crisis jaren geleden hard toegeslagen. In rap tempo verdwenen in ons dorp winkels die niet voorzagen in primaire levensbehoeften. De speelgoedzaak verdween, de ijzerwarenwinkel, het boekhandeltje. Er was een winkel in vissportartikelen en geweren. Beide werden niet meer verkocht. Mensen hadden al een hengel of geweer en een tweede zat er niet in. De eigenaar was moedeloos, maar de zomer erop heette de zaak La Truffière en had hij een stuk grond plus een hond gekocht. In het najaar kwamen wij hem voor het eerst op de markt in Salernes tegen met manden vol truffels. Hij had zichzelf en zijn business opnieuw uitgevonden. Hij had een zinvol gevecht gevoerd.

Aandacht

Als je zoals de Fransen weet dat grote zaken in Parijs worden besloten, dan houd je het in je eigen leven klein en behapbaar. Dat is precies wat die man heeft gedaan. Hij heeft zijn eigen leven opgepakt en is doorgegaan. De bewoners hebben aandacht voor de ‘kleine’ dingen in het leven, die eigenlijk zo groot en belangrijk zijn. Als er iemand overlijdt zit de kerk vol met dorpelingen omdat jij op een dag ook aan de beurt bent. Een vriend van ons, die de lekkerste pizza ter wereld maakt, werd ernstig ziek. Iedere avond kwam hij even langs bij zijn restaurant om iedereen te groeten en kort te vertellen hoe het met hem ging.

Diep inzicht


En het weer? Tja, dat is ’s zomers inderdaad fantastisch en het nodigt uit om eeuwig buiten te leven. In de winter, als het koud en guur kan zijn, zit het dorp ‘dichtgeplakt met oude kranten’ zoals mijn moeder zou zeggen. Er is dan niets te doen. Een paar winkels zijn nog open en dat is het dan ook. Je hebt het ervoor over. Als in het najaar de oogst binnen is en de wijnvelden verkleuren naar prachtig bruin, groen en rood en je ’s morgens wakker wordt met de geur van open vuren in je neus is er geen mooier leven denkbaar. Onder een warme lamp toch proberen op het terras te zitten om met de bewoners te kletsen over het weer. Veel te vroeg op de dag een borrel nemen vanwege de kou.

Leven in de Var betekent afstand doen van een Nederlands tempo. Als je je eraan overgeeft dan zijn de weldaad en het welzijn groot. Je gaat kleine dingen waarderen en de grote relativeren. Je gaat de mensen waarderen, die niet zozeer stug zijn, zoals veel Nederlanders beweren, maar wat terughoudend. Je gaat mee in het diepe inzicht dat er veel is waar je niets tegen kunt doen en dat je van de rest van je leven iets moois moet maken.

 

(*) Ook gepubliceerd in Maison en France

Revolutie in Europa

21 maandag aug 2017

Posted by Dick Koopman in leven

≈ 2 reacties

Tags

EU, europa, geld, toerisme, Vakantie

Het moet echt anders met Europa. En dat kan, maar dan moeten we de durf hebben revolutionair anders naar Europa te kijken. Pas dan zal er een andere sfeer komen in dit mooiste continent aller continenten.

Want onvrede over Europa is overal te zien, te lezen en te horen. Soms wordt een onderscheid gemaakt tussen de EU en Europa, maar vaak ook niet. De grondtoon is steeds hetzelfde: iets klopt niet aan de manier waarop de boel wordt geregeld. De teneur is er een van verontwaardiging en chagrin. En dat kan echt anders. Laat me uitleggen hoe we dan moeten doen.

Eerst even dicht bij huis blijven.

In Nederland wordt het geld verdiend in de Randstad. De meeste banen zijn daar, de meeste bedrijven en de meeste mensen. Er zijn ook delen van Nederland die het economisch veel minder doen. Iedereen kent die gebieden: het noordoosten, het oosten, het zuiden van Nederland en Zeeland. Als je kijkt naar de herverdeling van geld gaat geld dat wordt verdiend in de Randstad naar die gebieden. Het zijn gebieden die netto ontvangen.

Dat vindt niemand vreemd want we zijn een land en – sterker nog –  we genieten van die gebieden. Zeilen of in de wind fietsen in Friesland, naar de eilanden oversteken, wandelen en lekker eten in Twente, kitesurfen in Zeeland en naar de camping in Valkenburg. Iedereen kan wat vinden naar zijn eigen gading en er van genieten. En, ja, dat kost geld.

Mijn voorstel is dat we ook zo naar Europa gaan kijken. Zuid-Europa produceert helemaal niets. Ja, olijfolie en kaas en ham maar dan ben je wel klaar. Alleen al het idee dat de landen rond de Middellandse Zee ooit hun schuld zullen gaan terugbetalen is echt waanzin. Dat gaat nooit gebeuren. Nooit. Of we nou kijken naar Griekenland, Portugal of Spanje: het verdienvermogen is zo laag dat er altijd geld naartoe moet.

Stel nou het volgende. Alle schuld wordt kwijtgescholden. Sunk cost. Er komt een budget dat standaard naar die landen gaat en dat budget kan jaarlijks worden vastgesteld door de EU, maar er zal altijd geld naartoe gaan. Niet als lening maar gewoon als donatie. We gaan daar ook nooit over zeuren. Het geld gaat er naartoe en het geld is weg.

Weg?

Niet helemaal. We krijgen er veel voor terug. Namelijk landen waar het fantastisch toeven is. Heerlijk op vakantie naar het zuiden in de zon. Voor al het geld dat zij krijgen eist dat deel van de EU waar wel geld wordt verdiend  een perfecte toeristeninfrastructuur, mooie locaties, vriendelijke mensen met een zonnige ziel. Iedere dag is daar weer memorabel. Je kunt naar het land van keuze. De een heeft meer met Italianen en de ander meer met Grieken. Alles ok. Je weet dat een deel van jouw belasting verdwijnt naar die landen, maar daar heb je dan ook wat voor.

De mensen in die landen, en ook de regeringen, weten dat zij niet meer hoeven zwoegen om alle schuld af te betalen. Zij weten wat er verwacht wordt: vriendelijkheid en gastvrijheid op vijfsterrenniveau. En wij? Wij kunnen op relatief kleine afstand genieten van vakanties als nooit eerder.

Chagrin weg. Verwachtingen weg. Milieubelasting neemt af omdat je dichter bij huis maximaal kunt genieten. Iedereen wint.

Dat is mijn revolutie in Europa. Een zonnige toekomst. Heerlijk.

 

 

 

 

Middeleeuws Carcès (*)

23 zondag jul 2017

Posted by Dick Koopman in leven

≈ Een reactie plaatsen

Tags

Carcès, Cote&Provence, middeleeuwen, Vakantie, Var

Carcès is een klein dorp midden in de Var. Heel veel toeristen komen er niet en dat heeft zo zijn voordelen. Het is rustig met een relaxte ‘Allo Allo’-achtige sfeer. Een kerk, een café, twee bakkers en zelfs twee kleine supermarktjes. Alles is er en iedereen kent iedereen.

Het is een dorp waar je langs rijdt als je bijvoorbeeld onderweg bent naar of van Cotignac, Lorgues, het Lac Saint Croix of de abdij van Thoronet. De moeite van het stoppen niet waard. Toch?

Toch wel! Ik stel voor de auto gewoon eens te parkeren in een van de straatjes of op de grote parkeerplaats tegenover het bejaardenhuis. Waarom? Dat leg ik graag uit.

Carcès bestaat al sinds de elfde eeuw. Niet dat je dat meteen ziet als je het dorp inloopt, een Frans dorp als alle andere. En precies daar waar de winkels ophouden en iedereen terugloopt, precies dáár beginnen de Middeleeuwen. Gewoon doorlopen aan het einde van de Rue Maréchal Foch, omhoog de steile straten in, of onder de klokkentoren door en dan links. Wat je zult aantreffen is een wirwar van kleine zeer smalle straatjes, die kriskras door elkaar tegen de heuvel oplopen. Je ziet de Middeleeuwen er zich zó voor je neus ontvouwen. Met wat fantasie kun je je voorstellen hoe hier duizend jaar geleden de eerste Carçois hebben geleefd. De stilte die er heerst is heerlijk en op een hete dag is het hier aangenaam koel. Geluiden die uit huizen komen, gerinkel van bestek, een radio, iemand die de was buiten hangt. Alles wat bij vakantie hoort in een ander land kun je juist hier vinden. Buiten de drukte van alle winkeltjes.

En als je de straatjes volgt naar boven kom je bij een openluchttheater uit. Daar waar het kasteel ooit heeft gestaan kun je nu op warme zomeravonden genieten van een toneelstuk of muziek.

Alles bij elkaar ben je met een anderhalf uur wandelen heel Carcès door geweest én heb je tijd gevonden om wat te drinken bij een van de cafeetjes. Tussen de Fransen.
Dus stop de volgende keer wèl, loop wat rond, geniet van de prachtige uitzichten en straatjes en neem een pastis. Het leven in de Var is heel goed.

En laat het me weten als je het gangetje op de foto links ook hebt ontdekt. Het zit op een wat onverwachte plek in het dorp namelijk. Ben benieuwd wie het vindt!

 

unnamed

(*) Eerder gepubliceerd op Côte et Provence

Zaterdagmarkt in Frankrijk (*)

04 zondag jun 2017

Posted by Dick Koopman in leven

≈ Een reactie plaatsen

Tags

Carcès, Frankrijk, geschiedenis, Vakantie

unnamed

 

Niets lekkerder dan op een vroege zaterdagochtend naar het dorp te lopen en nog voor de drukte op gang komt de markt te bezoeken. Alles is nog in opbouw. De kraampjes worden opgezet, het fruit wordt uitgestald en de kippengril aangezet.

Van alle markten die ik ken is die in Carcès mij het meest dierbaar. Niet alleen omdat we er al 15 jaar komen maar juist vanwege het kleinschalige karakter. Van matrassen tot aan de beste geitenkaasjes, je kunt het er allemaal vinden. Net als overal overigens.

Wat anders is, is dat het een markt is die vooral door lokale bewoners wordt bezocht. Er komen niet veel toeristen naar Carcès, daar is het niet interessant genoeg voor. Ik raad aan dat toch maar eens te doen. Zaterdagochtend vroeg beginnen. Slenteren langs de kraampjes, lekkere worst, kaas en groenten kopen en daarna bij Café Le Central wat drinken. Zien hoe de pastoor, een grote jonge vent, met iedereen een praatje maakt.
De markt is ook een spiegel van de lokale omstandigheden. Ook in Carcès (Var) heeft de crisis flink toegeslagen. Veel winkeliers hebben moeten stoppen. Soms omdat zij er zelf niets van maakten. Zoals de uitbaatster van (eens) een speelgoedzaak. Steeds minder spullen en de mevrouw in kwestie werd steeds chagrijniger. Op een dag was de boel dicht.
Aan de heel andere kant staat de eigenaar van La Truffière. Deze man had ooit een zaak in visbenodigdheden en wapens. Tot hij niets meer verkocht. “Mensen hebben al een hengel of een geweer”, zei hij. De zaak ging op slot. Later in het jaar was hij opeens weer open onder een andere naam. Hij had een stuk grond en een hond gekocht en wilde truffels gaan verkopen. Of het zou lukken wist hij niet. Het lukte. Sinds een aantal jaren verkoopt hij ook op de markt zijn truffels. Groot en geurig en zelf gevonden. Een trotse man die weer een zaak heeft.
Altijd als je goed oplet vind je op een markt iets van de lokale geschiedenis terug.

In Carcès vind ik die het meest.

(*) Ook geplaatst op CoteProvence.nl

Cotignac, een herboren dorp*

08 woensdag feb 2017

Posted by Dick Koopman in leven

≈ 1 reactie

Tags

Cote&Provence, Cotignac, Vakantie, Var

Afbeeldingsresultaat voor cotignac

Nog geen tien jaar geleden was Cotignac (Var) een wat armetierig dorpje. Het had qua bouw alles mee: een kleine compacte kern en een prachtige cours op zo’n twee meter boven straatniveau. Er waren wat restaurants en de mensen waren vriendelijk.
De middenstand trok echter weg en winkels sloten. Op nog geen 10 kilometer werd in Carcès een zeer lokale en kleine supermarkt verbouwd tot een echte goed gesorteerde hypermarché en die zoog de clientèle weg uit Cotignac. Toen de verbouwing een feit was ging het snel. Cotignac bood een treurige aanblik. Ik weet nog dat wij bij Brasserie Phil wat gingen drinken en er was verder niets open. Dat is dertien jaar geleden. Het personeel ontfermde zich over onze pasgeboren zoon zodat wij de handen vrij hadden. Heerlijke mensen in een desolaat dorp.
En kijk eens naar de wedergeboorte van het dorp. Als er nu op dinsdag de wekelijkse markt is in de zomer, dan moet je ver buiten het dorp parkeren. Je kunt over de hoofden lopen. Het dorp zingt weer, beweegt, is vrolijk. Niet alleen zijn er restaurants bijgekomen (zoals La Table des Coquelicots, wat stijfjes maar qua eten echt een aanrader.) er zijn restaurants op de Cours Gambetta van eigenaar gewisseld. Er is ook een hotel gekomen met allure, de Hostellerie de Cotignac. En wellicht het belangrijkste in deze ontwikkeling: de Grand Rue – ooit vol met alleen maar treurige verlaten winkels – is nu een straat vol ateliers. Het ene atelier met schilderijen en het andere met beelden. Kleurig, aantrekkelijk, vrolijk, zomers. Tegelijkertijd is er ook een kunstgalerie gekomen aan het begin van de Cours, boven de winkel van Mirabeau wijnen. Een permanente tentoonstelling van prachtkunst. Fraai opgezet en als je op dinsdag de galerie bezoekt heb je vanaf het balkon een schitterend uitzicht op de drukte van de markt. De gemeente zelf heeft ook zwaar geïnvesteerd. De Cours is enige jaren geleden geheel gerenoveerd, de Grand Rue is opnieuw bestraat en ziet er weer heel strak uit. Gemeente, ondernemers en inwoners hebben samengewerkt om het dorp weer aantrekkelijk te maken.
Het is wonderbaarlijk hoe Cotignac een draai heeft gemaakt en van ooit een verloren dorp een geweldig dorp is geworden. En waar komt dat door? Een actieve gemeente die werk maakte van het opknappen van het dorp. Wat kunstzinnige mensen die begonnen zijn met een atelier, waardoor er meer ateliers bij kwamen. En zelfs restaurant La Terrasse, een vaste plek voor ons en een onveranderlijk baken in de tijd, heeft de menukaart veranderd. Er is meer te doen, er komen meer mensen, er zijn meer inkomsten, het dorp wordt opgeknapt, er komen meer mensen et cetera.
Van Cotignac word je vrolijk en je komt er graag terug. Het bezoeken waard. Elke keer weer.

* Ook geplaatst op Côte et Provence

Leve het saaie leven in Frankrijk

30 donderdag jul 2015

Posted by Dick Koopman in Management

≈ 2 reacties

Tags

Benedictus, Frankrijk, Vakantie

Obsculta, o fili (Luister, mijn zoon), met deze woorden begint de Regel van Benedictus.  Vele jaren geleden kreeg ik een vertaling in handen van deze Regel. Een dun boekje met een blauwgrijze buitenkant, in de vertaling van Vincent Hunink. Ik begon te lezen en ik bleef lezen. Niet dat het spannend was of dat ieder hoofdstuk eindigde met een cliffhanger. Integendeel. Systematisch behandelde Benedictus alle aspecten van het kloosterleven. Wat je achter je moest laten, hoe je een goede abt kunt zijn, hoe je moet omgaan met jongeren die een overtreding begaan. Systematisch en onbuigzaam.

Tot ik het hoofdstuk las over de indeling van de week en hoe in de week alle 150 psalmen gezongen moeten worden. Dag voor dag een indeling daarvan. Zonder weifeling, de een na de ander, door elkaar maar in een ijzeren ritme. Dwars tegen mijn en ons moderne gevoel in dat zo’n beetje alles moet kunnen. En juist op het moment dat ik daar weerzin bij voelde zegt Benedictus iets als: “en als deze volgorde je niet bevalt, bedenk dan een andere die beter is.”

En precies die opmerking maakte dat ik doorlas. Hier was iemand aan het woord die doorhad hoe de mens in elkaar zit maar geeft hem naast vrijheid ook een plicht: als het je niet bevalt zorg dan voor iets beters.

Ik begon te luisteren naar de tekst en heb hem nog vele malen herlezen.

Wat heeft het me gebracht?

Veel. Allereerst dat alles wat je doet met liefde en aandacht moet gebeuren. Anders dan bijvoorbeeld het geneuzel van Eckhart Tolle is Benedictus geaard met de voeten in de klei. Of je nou in de tuin aan het werk bent of in de keuken, doe de dingen met aandacht en liefde. Gooi je gereedschap niet aan de kant als er iets anders op de proppen komt maar maak het schoon en leg het neer. Pas dan kun je aan iets anders beginnen. Ofwel: laat je niet door van alles en nog wat afleiden.

Daarnaast heeft het me geleerd mijn aandacht over de dag te verspreiden op een manier die energie geeft. Ik begin altijd met de dingen waar ik het meest tegen opzie. Voor een afspraak zal ik altijd eerst een kwartier nemen om na te denken over die afspraak zodat ik er helemaal bij ben. Tijdens een afspraak laat ik met niet afleiden door mijn telefoon of door mijn laptop. Die laatste staat uit en mijn telefoon staat op stil. Op een dag werk ik altijd alles af. Als ik in de auto stap ben ik klaar. Mijn bureau is leeg. Dat soort dingen.

Ik ben me ervan bewust dat als ik iets niet goed vind, ik moet komen met een beter idee. Een idee met meer impact of een idee dat meer past bij de huidige omstandigheden.

(Later zal ik nog schrijven over mijn werk als leidinggevende (abt) en hoe dat in beïnvloed door de Regel.)

In de jaren daarna ben ik veel gaan lezen over Benedictus, heb ik Subiaco bezocht en heb ik met veel mensen erover gesproken. Ik heb in dat boekje uit ongeveer 530 N.C. het ultieme managementboek gevonden.

Saai ziet het leven er aan de buitenkant uit. Leven als Benedictus in Frankrijk betekent dat mijn dagen een ritme hebben. ’s Morgens loop ik de berg af naar de bakker. Als ik terugkom is er ontbijt. Ik lees op gezette tijden en speel spelletjes met mijn kinderen. Ik zorg voor tijd voor mezelf om na te denken over mijn vakantie en mijn rol als vader en echtgenoot daarin. En ’s avonds sluit ik de dag altijd met lezen af. Heel langzaam om te stoppen bij een zin die mij frappeert. Daar denk ik dan over na: waarom wordt ik geraakt door die zin.

Het is als bij schaken: voor iemand die niets van schaken weet zien twee schakers er onbeweeglijk en saai uit. Voor hem die weet wat schaken is, weet dat het in het hoofd van de schaker stormt. Zo ziet mijn hoofd er vanbinnen ook uit.

Abonneren

  • Berichten (RSS)
  • Reacties (RSS)

Archief

  • juni 2022
  • mei 2022
  • april 2022
  • maart 2022
  • februari 2022
  • januari 2022
  • december 2021
  • november 2021
  • oktober 2021
  • september 2021
  • augustus 2021
  • juli 2021
  • juni 2021
  • mei 2021
  • april 2021
  • maart 2021
  • februari 2021
  • januari 2021
  • december 2020
  • november 2020
  • oktober 2020
  • september 2020
  • augustus 2020
  • juli 2020
  • juni 2020
  • mei 2020
  • april 2020
  • maart 2020
  • februari 2020
  • december 2019
  • november 2019
  • oktober 2019
  • september 2019
  • augustus 2019
  • juli 2019
  • juni 2019
  • mei 2019
  • april 2019
  • maart 2019
  • februari 2019
  • januari 2019
  • december 2018
  • november 2018
  • oktober 2018
  • september 2018
  • augustus 2018
  • juli 2018
  • juni 2018
  • mei 2018
  • april 2018
  • maart 2018
  • februari 2018
  • januari 2018
  • december 2017
  • november 2017
  • oktober 2017
  • september 2017
  • augustus 2017
  • juli 2017
  • juni 2017
  • mei 2017
  • april 2017
  • maart 2017
  • februari 2017
  • januari 2017
  • december 2016
  • november 2016
  • oktober 2016
  • september 2016
  • augustus 2016
  • juli 2016
  • juni 2016
  • mei 2016
  • april 2016
  • maart 2016
  • februari 2016
  • januari 2016
  • december 2015
  • november 2015
  • oktober 2015
  • september 2015
  • augustus 2015
  • juli 2015
  • juni 2015
  • mei 2015
  • april 2015
  • maart 2015
  • februari 2015
  • januari 2015
  • december 2014
  • november 2014

Categorieën

  • Autonomie
  • Brexit
  • Burger serieus nemem
  • Burger serieus nemen
  • Commissie Stiekem
  • Communicatie
  • crisis
  • culinair
  • de open samenleving
  • deeleconomie
  • Durf te denken
  • economie
  • Europa
  • Fatsoen
  • filosofie
  • Geen categorie
  • GeenPeil
  • Grexit
  • griekenland
  • Gutmensch
  • Klant centraal
  • leven
  • Lezen
  • Literatuur
  • Maatschappij
  • Management
  • Marketing
  • mensbeeld
  • nationalisme
  • New Business
  • Ondernemen
  • Onderwijs
  • organisaties
  • Parijs
  • PEGIDA
  • politiek
  • Politiek correct
  • Populisme en de Grondwet
  • referendum
  • religie
  • Retail
  • seculaire religie
  • terreur
  • Toeristen
  • Turkije
  • twitter
  • Verlichting
  • vluchtelingen
  • Zwarte Piet

Meta

  • Registreren
  • Inloggen

Blog op WordPress.com.

  • Volg Volgend
    • Dick Koopman
    • Doe mee met 2.476 andere volgers
    • Heb je al een WordPress.com-account? Nu inloggen.
    • Dick Koopman
    • Aanpassen
    • Volg Volgend
    • Aanmelden
    • Inloggen
    • Deze inhoud rapporteren
    • Site in de Reader weergeven
    • Beheer abonnementen
    • Deze balk inklappen
 

Reacties laden....