• Over

Dick Koopman

~ Durf te denken

Dick Koopman

Tag Archief: Turkije

Turkije, een jong land

21 vrijdag dec 2018

Posted by Dick Koopman in leven

≈ Een reactie plaatsen

Tags

jeugd, toekomst, Turkije

Istanbul, wat een stad. Voor zaken op maandagavond in het vliegtuig gestapt en ’s nachts laat in een hotelbed, want twee uur later.

De aankomst op het vliegveld was precies wat ik me nog herinnerde: chaos, een miljoenmiljard mensen om je heen waarvan de meerderheid vraagt of ze je ergens naar toe moeten vervoeren. Drukte dus en gelukkig stond daar ook opeens de chauffeur die ons zou vervoeren. Door een donker Istanbul waarvan mij vooral de huizenbouw opviel. Bijna westerse straten en huizen.

De dag erna vroeg op en naar kantoor om de hele dag in bespreking te zijn. Een team met veel jonge mensen. Spetterend van de energie en het plezier. Veel lol, heel veel serieuze toewijding, professionaliteit en vooral heel veel vriendelijkheid. En, wat me opviel, heel open over de situatie in Turkije.

De gratis lunch in het bedrijfsrestaurant waar de gemiddelde leeftijd laag was, was top. Lekker eten, goede sfeer, druk. Heel veel jonge mensen, de meerderheid vrouw. Slimme mensen, professionals, mensen die verder willen komen. En ook daar weer hetzelfde beeld: open gesprekken, mensen die meer naar het westen dan naar het oosten kijken en vooral vooruit willen komen ten opzichte van hun ouders.

En dat is eigenlijk het grootste onderwerp dat steeds ter tafel komt. De grote kloof tussen generaties. Waar de ouderen, zeg boven de 50, zich schikken in de status quo en meegaan op de golven van wat gebeurt, daar zijn de jongeren tegendraads. Jonge mensen die weten hoe het westen is en daarin mee willen. Mee willen in de technologie, in de sociale ontwikkelingen, in de vrijheid van denken en handelen. Die in de markt kansen zien en die willen pakken. Die het liefst Turkije ten positieve willen veranderen. Én die ongemeen trots zijn op hun land en tradities. Die echt Turks willen zijn en blijven. Turks willen eten, muziek willen horen die Turks is, het familieleven willen behouden. En de godganse dag thee drinken.

De trots op Atatürk die nog iedere dag zoveel voor zovelen betekent. Die gezien wordt als de grondlegger van het huidige Turkije, en als voorbeeld voor veel jonge mensen.

Met het ene been in de toekomst en met het andere in de traditie.

’s Avonds zijn we door Istanbul gelopen. Door het rijke verleden dat de stad uitademt. Het Ottomaanse rijk. Daar ook weer de trots van onze redelijk jonge gids op dat verleden. De grootste dit en de mooiste dat en de oudste zus en de moeilijkste zo. Allemaal overtreffende trap. Pratend over het geloof, en nee, ik ben daar niet over begonnen, pratend over het geloof was hij heel open. Ja, hij is een overtuigd moslim, maar wel een Turkse moslim. Drank hoort bij het leven en de Koran kent hij van buiten maar je moet niet alles even letterlijk nemen. Een soort Roomse variant van een strenge leer.

Istanbul is prachtig en indrukwekkend. De mensen zijn top. Vriendelijk, gedreven, heel veel plezier hebbend en open. En ik weet, stadslucht maakt vrij. Op het platteland is het allemaal anders. Maar de toekomst van Turkije is jong en ambitieus. Met behoud van tradities een nieuwe wereld bouwen.

Het waren een paar zeer intensieve dagen met weinig slaap. Maar als ik alles weeg dan denk ik dat Turkije op een dag gewoon bij Europa hoort, als scharnier naar een echt oosterse wereld. Want dat is wat het is: een poort naar het oosten én een poort naar het westen. De jonge generatie wil niets liever dan bij Europa horen met behoud van alles wat hen tot Turks maakt. En dat is prima.

Lang zal het niet duren voor ik weer terug ga.

Turkije met de rug naar de toekomst

25 maandag jun 2018

Posted by Dick Koopman in leven

≈ Een reactie plaatsen

Tags

Atatürk, Erdogan, Turkije, verkiezingen

Het is hem gelukt: Erdogan is opnieuw gekozen tot president en nu ook premier van Turkije. Een land dat zich ooit ontworstelde aan het verleden en de vlucht vooruit koos. Tot en met de adoptie van het Burgerlijk Recht van Zwitserland als ik het me goed herinner. Adoptie van het Latijnse schrift. Atatürk wilde dat Turkije een moderne maatschappij werd met een scheiding van kerk en staat. Dat is bijna 100 jaar geleden.

Gisteren is op democratische wijze Erdogan opnieuw aan de macht gekomen. Machtiger dan ooit. De komende 10 jaar is hij de onbetwiste leider van Turkije. Niet alleen als president maar alle uitvoerende macht ligt nu ook bij hem. Gisteren is namelijk ook de nieuwe Grondwet in werking getreden waarin die rollen worden gecombineerd.

Het is hem gelukt ook door stemmen vanuit het buitenland. In Nederland heeft 73% van de Nederlandse Turken die zijn gaan stemmen op AKP gestemd. Ik ben daardoor toch verrast. Wellicht naïef van me, het zal. Maar vanuit de democratische leunstoel die Nederland is stemmen voor een nieuw soort dictatuur in Europa is wel heel erg opmerkelijk.

Als ik jong, veelbelovend, goed  opgeleid en progressief zou zijn in Turkije, zou ik me nu ernstig zorgen maken. Waar 100 jaar geleden de vlucht naar voren werd gekozen is Turkije nu op de weg terug naar duistere tijden. Flink doorstappend met de rug naar de toekomst mag Erdogan vanaf nu doen wat hem goeddunkt. Dat is niet positief.

Veel landgenoten denken daar echter anders over, gezien het stemgedrag en de feestvreugde in bijvoorbeeld Rotterdam.

De paradox is dat zij vanuit een democratie, de democratie in het land van herkomst om zeep helpen en daar nog blij mee zijn ook. Onvoorstelbaar.

Turks fruit

12 zondag mrt 2017

Posted by Dick Koopman in leven

≈ Een reactie plaatsen

Tags

Erdogan, Turkije

Bij mij in het dorp zit een Turkse winkel waar ik iedere zaterdag inkopen doe. Een vriendelijke open familie, vader, moeder en dochter bestieren de boel. Altijd verse producten, altijd met een glimlach. Iedere zomer vertrekken zij voor zeven weken naar Turkije, familiebezoek. Ook  vorige zomer toen de staatsgreep actueel was. Bij terugkomst heb ik het er niet over gehad. Mij maakt het helemaal niet uit of zij pro of contra Erdogan zijn. Ik was blij dat ze weer heelhuids terug waren. Soms koop ik er met mijn jongste zoon Turks fruit. Vindt hij lekker.

Die familie had ik in mijn achterhoofd toen zich dit weekeinde een diplomatieke rel ontrolde voor mijn ogen. Ik zal er niet veel over zeggen. Op social media is er al zoveel over gezegd dat alles al aan de orde is geweest. Niet veel, maar toch wel iets.

Ik las een tweet van DENK, volgens mij is die inmiddels verwijderd, waarin zij spraken over het tegenhouden van “onze minister”. Ik hoorde mensen in Rotterdam demonstreren waar eveneens geroepen werd over “onze president”. Dat mensen op straat dat doen klinkt voor mij altijd een beetje onnozel, maar bij DENK is er een fundamenteel probleem. Zij doen mee aan Nederlandse verkiezingen en – eenmaal gekozen – beloven zij trouw te zijn aan de Nederlandse Grondwet. Dat beloven hebben de heren al eens gedaan want zij zitten in de Tweede Kamer. Dan is het best opmerkelijk een minister en/of president te willen dienen uit een ander land. Dan zit je klaarblijkelijk in het verkeerde parlement.

Ik sprak er met mijn oudste zoon over. Stel, zei ik, wij verhuizen naar Frankrijk. Wat vind jij dan dat we zouden moeten doen qua inburgering? Aanpassen aan de Franse gebruiken, Frans leren, volop meedoen met alles wat gewoon is in Frankrijk, was zijn antwoord. En als we heimwee hebben naar Nederland of Nederlandse gewoontes dan moeten we óf voorgoed óf tijdelijk weer terug. Bijvoorbeeld om Koningsdag te vieren. Ik was het met hem eens. Als je zelf besluit ergens te gast te willen worden, gedraag je je als gast. Dat is altijd netter en voorkomender dan de gastheer en gastvrouw. Je hebt het zelf besloten, je kunt je nergens achter verschuilen en dus moet je de consequentie van je eigen gedrag accepteren. En dat betekent aanpassen.

Rellen en opstootjes zoals dit weekeinde in Rotterdam horen dan ook gewoonweg niet. Als mensen zo’n hekel hebben aan het land waar zij wonen en zij hebben de mogelijkheid naar het geliefde vaderland terug te keren, doe dat dan ook. Gedachten zijn vrij, gedrag niet. Gedrag wordt begrensd door de wet in het algemeen en de Grondwet in het bijzonder.  Gedrag heeft altijd consequenties. Ieder gedrag. In diepe stilte mogen en kunnen zij Turkije het mooiste, beste, meest vrijheidslievende, meest trotse, onoverwinnelijke land ter wereld vinden. Eenmaal gekozen voor een leven hier echter, moet je het leven hier ook accepteren. Het is niet anders. Zo gaan de dingen en als je volwassen bent ga je er ook volwassen mee om en niet als een dreinend kind van vijf.

Intussen zitten we wel met de gebakken peren. Een internationale rel is nooit fijn. Dit wat nu gebeurt is een groot cadeau voor Erdogan. Die zal de komende weken dit gebruiken om plausibel te maken dat hij als opperste wijze man meer macht nodig heeft. Alleen al om de boze buitenwereld te lijf te kunnen. Hij hoopt op nog veel meer internationale rellen. De man staat met zijn rug naar Europa.

De Turkse familie in mijn dorp doet gewoon hun werk. Winkel open en goede producten verkopen met een glimlach. Wij zijn vriendelijk voor elkaar en als we elkaar tegenkomen in het dorp zwaaien we altijd. Ik ben aan hen gehecht geraakt. Het zijn fijne mensen. Ik weet zeker dat zij iedere zomer genieten van hun eigen land. Ik weet ook dat zij de rest van het jaar gastvrij zijn in hun winkel in hun andere eigen land. En ik denk zomaar te weten dat zij staan voor de meerderheid van alle Turken in Nederland, Duitsland waar dan ook. Dat hoop ik in ieder geval wel. Samenleven doe je samen, zonder geschreeuw. Met respect voor elkaar en voor het land waar je op dat moment woont. Ik heb ook respect voor de Nederlandse gewoonten en rariteiten. En ik wil op zaterdag niet naar een andere winkel.

Turks fruit blijft heerlijk.

Alles voor de Grote Leider

08 maandag aug 2016

Posted by Dick Koopman in Verlichting

≈ Een reactie plaatsen

Tags

canal pride, collectief, Erdogan, individu, macht, nationalisme, Turkije

Verbazing. Dat is wat ik voel als ik de foto’s zie uit Turkije, waar een miljoen mensen bijeenkomt om Erdogan te horen spreken. Getooid met vlaggen, pratend en schreeuwend met één mond. Als een groot organisme zich bewegend op een plein. Een miljoen mensen die iedere individualiteit hebben opgegeven om op te gaan in de massa.

Verbaasd ben ik omdat een miljoen keer de keuze is gemaakt dat te doen: verzamelen en allemaal hetzelfde gedrag vertonen. Dat mensen dat doen, denk ik dan. En de collectiviteit wordt versterkt door de uniformiteit van wat men doet. Dezelfde leuzen, dezelfde vlag, hetzelfde fanatisme. Willens en wetens. Geen excuus mogelijk.

Ik heb ook de beelden van de Canal Pride in Amsterdam gezien. En hoewel ik niet van een massa mensen bij elkaar hou, valt me daar juist de individualiteit op. Iedereen wil er anders dan de ander uitzien. En zeker, als je dat wilt zijn er duizend anderen die dezelfde keuzen maken als jij. Daardoor ga je op in kleinere groepen. Je krijgt clusters van gelijkgestemden. In leer, in het roze, extravagant gekleed, niet gekleed et cetera. Een bonte stoet. En feest.

Bij de demonstratie in Turkije was het doel nu juist niet het benadrukken van verschillen! Het doel was tonen dat de bevolking als één man achter Erdogan staat. Daartoe is het nodig dat je geheel verdwijnt als individu. Ik kan me in ieder geval niet voorstellen dat er een in het roze geklede LHBT’er tussenstond. Zou niet worden gewaardeerd.

En zo is het dat nationalisme in extremo hiertoe leidt. Als het volk wil tonen als één man achter de leider te staan maakt het zichzelf tot eenvormige slaaf van diezelfde leider. Je geeft je recht tot dissonantie op en – wellicht impliciet – zeg je: ik zal alles doen wat jij wilt, beste baas van mij. Vervolgens gaat de leider meer van je vragen en vooral van je vragen nog meer van jezelf in te leveren. Je moet nog eenvormiger met de massa worden en stoppen met denken en meningen vormen. Die mening is er al: de opvatting van de leider. Je hoeft alleen nog maar te luisteren en te gehoorzamen.

Mensen die denken dat het land waar zij wonen zo’n aparte status verdient dat zij zich er totaal  ondergeschikt aan maken en dat combineren met fanatisme, zijn gevaarlijk. Zij worden een willoos wapen in de handen van de machthebber. Een horde die in beweging is en geleid wil worden. En nooit de goede kant op!

Ik dank God op mijn blote knieën dat ik niet geboren ben in een land met een collectivistische cultuur. Dat we erfgenamen zijn van de Verlichting en van het individualisme. Dat we ruimte hebben om zelf besluiten te nemen en af te wijken. Dat toeval, geboren zijn in Nederland, is een luxe die ik iedere dag ervaar. En met de huidige ontwikkelingen nog meer dan pakweg tien of vijf jaar geleden. En tot in mijn diepste ik weiger ik ook maar iets van die verworvenheden af te geven. Niet uit respect voor hen die mij niet respecteren, niet uit fatsoen voor hen die mijn fatsoen niet waarderen en zeker niet uit historisch besef voor landen die niet deel uitmaken van de Verlichting en westerse normen en waarden. Ik weiger terug te gaan in de ontwikkeling die we al eeuwen meemaken en die niet eenvoudig is.

Het adagium zou moeten zijn: zo gauw meer dan 5 mensen hetzelfde roepen, roep iets anders! Ga er tegenin. Vecht voor je mening. Vecht voor wat anders is.

Zeg tegen de leider dat hij jouw leider niet is. Dat ben jezelf.

Tulpen komen uit Turkije

21 donderdag jul 2016

Posted by Dick Koopman in Turkije

≈ Een reactie plaatsen

Tags

Erdogan, EU, Frans Timmermans, staatsgreep, terreur, Turkije

Het zat er al tijden aan te komen, de grote zuivering in Turkije. Voor verklaringen van gebeurtenissen gebruik ik altijd het scheermes van Ockham: de simpelste verklaring is meestal de juiste. Ik geloof dan ook niet in allerlei complottheorieën die bijvoorbeeld stellen van 9/11 door de VS zelf is begaan. Of die stellen dat Erdogan zelf de staatsgreep heeft gepleegd en laten mislukken. Veel te ingewikkeld. Wel geloof ik in iets anders.

Wat is er de afgelopen jaren zoal gebeurd in Turkije? Koerden zijn vervolgd, kranten zijn gesloten danwel onder regie van de AKP gesteld, mensen zijn opgesloten vanwege hun mening, de immuniteit van parlementariërs is opgeheven, Erdogan heeft Hitler een groot staatsman genoemd, hij heeft zijn MP ontslagen en vervangen door een vriend en zo kan ik nog even doorgaan. De sfeer die dit alles weergeeft is er een van machtswellust en de wil het land te islamiseren.

Ik keek altijd met bewondering naar Turkije. Het Turkije van Atatürk was voor mij een voorbeeld van een geslaagd Arabisch land waar democratie bestond en waar plek was voor iedereen. Een voorbeeld in een wereld waarin dat allemaal niet bestond en bestaat. In het hele Midden-Oosten bestonden maar twee democratieën: Turkije en Israel.

En nu. Kijk wat gebeurt. Zie de beelden op internet hoe tegenstanders van Erdogan worden opgepakt en in elkaar geslagen. Een zaal vol tegenstanders, coupplegers, half ontkleed besmeurd op de grond liggend. Er wordt nu al een getal van 50.000 opgepakten genoemd en het eind is niet in zicht. Het onderwijs is ontmanteld, de rechterlijke macht is gedecimeerd tot 75%, de noodtoestand is uitgeroepen en ‘het volk’ schreeuwt om herinvoering van de doodstraf. Zelfs in Nederland gaan Turken met elkaar op de vuist.

Waar geloof ik dan wel in als ik niet in een complot geloof?

Erdogan wist van de staatsgreep. De draaiboeken lagen klaar. Het wachten was op het moment dat het zou gebeuren en zelfs dat moment was bekend. Na het neerslaan van de coup is de hele machine gaan draaien. Draaiboeken, lijsten met namen zijn tevoorschijn gehaald en vanaf het eerste moment is alles in gang gezet en uitgevoerd. Geen complot van Erdogan maar een welkome staatsgreep. Het is anders niet te verklaren dat uurs na de coup zoveel mensen zijn opgepakt, daags erna scholen gesloten, onderwijzers uit hun ambt gezet en de rechterlijke macht gedecimeerd. Daar zit een plan en planning achter.

De komende maanden zullen voor Turkije niet makkelijker worden. De echte aanhangers zullen de overwinning ruiken en doorslaan, met op hun gelaat de triomf van de overwinnaar. De echte tegenstanders moeten vrezen voor hun normale bestaan. Zij vooral zullen waakzaam worden. De grote groep Turken zal stil zitten tijdens het scheren. De stadsbevolking zal waakzaam zijn want dit regime heeft het niet zo op met de vrijheid van de stad.

In dit alles vind ik de EU extreem stil. Alsof er gekeken wordt welk plan het handigst is. Alsof er wordt gekeken naar eigen belangen en hoe die te wegen. Het zal zeker het geval zijn. De buffer die Turkije was tussen het Midden-Oosten en het Westen bestaat niet meer. Turkije ís nu het Midden-Oosten. Ik hoop dat Frans Timmermans met passie zal speechen in het EuroParlement over de vrijheid van Turkije die nu wordt verkwanseld. Hij kan dat zo goed immers.

En dan nog iets. Veel dichterbij. Ik doe iedere zaterdag inkopen bij een Turkse familie bij mij in het dorp. Lieve mensen, een mooi gezin met twee dochters en een zoon. We kennen elkaar. Vorige week zijn zij vertrokken naar Turkije voor 5 weken vakantie. Ik maak me zorgen om hen. Ik heb geen idee van hun politieke voorkeur, kan me ook niets schelen. Ik hoop alleen dat zij over 4,5 week ongeschonden hun winkel weer openen. Zij hoeven geen tulpen uit Turkije mee te nemen. Gewoon henzelf en hun kinderen.

Wat zijn zij welkom.

En voor alle Nederlanders die graag democratisch een sterke man aan de macht willen zien komen: dit is het gevolg. Kijk en huiver.

Abonneren

  • Berichten (RSS)
  • Reacties (RSS)

Archief

  • juni 2022
  • mei 2022
  • april 2022
  • maart 2022
  • februari 2022
  • januari 2022
  • december 2021
  • november 2021
  • oktober 2021
  • september 2021
  • augustus 2021
  • juli 2021
  • juni 2021
  • mei 2021
  • april 2021
  • maart 2021
  • februari 2021
  • januari 2021
  • december 2020
  • november 2020
  • oktober 2020
  • september 2020
  • augustus 2020
  • juli 2020
  • juni 2020
  • mei 2020
  • april 2020
  • maart 2020
  • februari 2020
  • december 2019
  • november 2019
  • oktober 2019
  • september 2019
  • augustus 2019
  • juli 2019
  • juni 2019
  • mei 2019
  • april 2019
  • maart 2019
  • februari 2019
  • januari 2019
  • december 2018
  • november 2018
  • oktober 2018
  • september 2018
  • augustus 2018
  • juli 2018
  • juni 2018
  • mei 2018
  • april 2018
  • maart 2018
  • februari 2018
  • januari 2018
  • december 2017
  • november 2017
  • oktober 2017
  • september 2017
  • augustus 2017
  • juli 2017
  • juni 2017
  • mei 2017
  • april 2017
  • maart 2017
  • februari 2017
  • januari 2017
  • december 2016
  • november 2016
  • oktober 2016
  • september 2016
  • augustus 2016
  • juli 2016
  • juni 2016
  • mei 2016
  • april 2016
  • maart 2016
  • februari 2016
  • januari 2016
  • december 2015
  • november 2015
  • oktober 2015
  • september 2015
  • augustus 2015
  • juli 2015
  • juni 2015
  • mei 2015
  • april 2015
  • maart 2015
  • februari 2015
  • januari 2015
  • december 2014
  • november 2014

Categorieën

  • Autonomie
  • Brexit
  • Burger serieus nemem
  • Burger serieus nemen
  • Commissie Stiekem
  • Communicatie
  • crisis
  • culinair
  • de open samenleving
  • deeleconomie
  • Durf te denken
  • economie
  • Europa
  • Fatsoen
  • filosofie
  • Geen categorie
  • GeenPeil
  • Grexit
  • griekenland
  • Gutmensch
  • Klant centraal
  • leven
  • Lezen
  • Literatuur
  • Maatschappij
  • Management
  • Marketing
  • mensbeeld
  • nationalisme
  • New Business
  • Ondernemen
  • Onderwijs
  • organisaties
  • Parijs
  • PEGIDA
  • politiek
  • Politiek correct
  • Populisme en de Grondwet
  • referendum
  • religie
  • Retail
  • seculaire religie
  • terreur
  • Toeristen
  • Turkije
  • twitter
  • Verlichting
  • vluchtelingen
  • Zwarte Piet

Meta

  • Registreren
  • Inloggen

Blog op WordPress.com.

  • Volg Volgend
    • Dick Koopman
    • Doe mee met 2.476 andere volgers
    • Heb je al een WordPress.com-account? Nu inloggen.
    • Dick Koopman
    • Aanpassen
    • Volg Volgend
    • Aanmelden
    • Inloggen
    • Deze inhoud rapporteren
    • Site in de Reader weergeven
    • Beheer abonnementen
    • Deze balk inklappen
 

Reacties laden....