Politicus ben je om macht te verzamelen. Die macht heb je nodig om je idealen te verwezenlijken. Mensen stemmen op je omdat zij zich herkennen in die idealen en menen dat jij die gaat verwezenlijken. In Nederland is het echter onmogelijk je idealen te verwezenlijken in pure vorm. Er zullen altijd coalities moeten worden gevormd. En net als in het echte leven moet je dan een beetje opschuiven om de anderen ook wat te gunnen. Eenmaal in een coalitie, met een meerderheid, ga je aan de gang. Zo ging het en zo gaat het en zo zal het altijd gaan.

En dan nu GroenLinks.

Ik ben opgegroeid in de jaren 70 en 80 (van de vorige eeuw hoor je er dan bij te zeggen. Maar welke andere eeuw kan ik bedoelen?). Die jaren werden voor mij gekenmerkt door een grote bevlogenheid om mee te beginnen. Het kabinet Den Uyl was bevlogen en had een mens- en wereldbeeld. Daarna kwamen somberder jaren. De economie ging down the drain, Nederland was ziek volgens Lubbers en overal was er de dreiging van een nucleaire oorlog. Mensen gingen de straat op, vaak met honderdduizenden tegelijk om de wereld te veranderen.

In die tijd was er ook sprake van heel veel partijen. Ook ter linkerzijde van de politiek. GroenLinks bestond nog niet, wel de drie partijen die later op zijn gegaan daarin: de CPN, de SP en de PPR, de Politieke Partij Radikalen. Een bevlogen club zeer sympathieke mensen met altijd een goed verhaal en vooral het hart op de goede plek. Nooit beroerd om stelling te nemen in een wereld waarin van alles mis was. En er was van alles mis. Avond aan avond zag ik op tv allerlei onderdrukking en ellende voorbijkomen. Ik had ook zo mijn opvattingen over een goede wereld.

Op diezelfde tv kwam ook met enige regelmaat Ria Beckers voorbij. Een bevlogen politica die met meest overslaande stem getuigde van een betere wereld. Toen in 1990 GroenLinks werd gevormd speelde zij nog een belangrijke rol.

Ik kan me nog goed herinneren welke irritatie zij bij mij opriep. Niet als mens maar als politica. De hoog morele toon, het feilloos weten wat het beste voor de wereld was, het getuigen daarvan.

Die irritatie voel ik nu weer bij GroenLinks. Onder Jesse Klaver zijn zij als een van de winnaars uit de verkiezing gekomen. Een kleine 700.000 mensen extra hebben op hem gestemd. Iets leek er te gebeuren in Nederland. Een jonge politicus, gevoel voor media en drama, hart op de goede plek en eindelijk niet een van de bekende oude garde. Door 10 zetels te winnen krijg je het mandaat om dingen te gaan veranderen. Om aan de slag te gaan. Om je idealen, in wat verwaterde vorm, om te zetten in beleid. Beleid leidt tot wetgeving en als die er is ben je de wereld aan het veranderen.

En wat doet Klaver? Die trekt zich terug als het moeilijk wordt. Het gevolg is nu dat hij de komende jaren volkomen buiten spel staat. Er komt een kabinet, dat is namelijk altijd zo, en dat nieuwe kabinet zal zich compleet niets van GroenLinks aantrekken. Dat betekent dus dat er niets van de idealen zal worden omgezet in beleid.

Iemand had tegen Klaver moeten zeggen dat het doel van politiek niet de getuigenis is, maar macht. Dat is het enige doel. GroenLinks is nu machteloos vanuit pure getuigenispolitiek, waar geen vluchteling beter van wordt. Ik zag de schaduw vanuit mijn jeugd neerdalen over Klaver. Het hart op de goede plek maar het enige dat hij zuiver houdt is zijn eigen geweten. En dat is te weinig als zoveel mensen op je hebben gestemd.

Politiek is macht en anders moet je niet meedoen.