• Over

Dick Koopman

~ Durf te denken

Dick Koopman

Tag Archief: groenlinks

Politiek is macht

14 woensdag jun 2017

Posted by Dick Koopman in politiek

≈ Een reactie plaatsen

Tags

Getuigenispolitiek, groenlinks, jesse klaver, macht, PPR

Politicus ben je om macht te verzamelen. Die macht heb je nodig om je idealen te verwezenlijken. Mensen stemmen op je omdat zij zich herkennen in die idealen en menen dat jij die gaat verwezenlijken. In Nederland is het echter onmogelijk je idealen te verwezenlijken in pure vorm. Er zullen altijd coalities moeten worden gevormd. En net als in het echte leven moet je dan een beetje opschuiven om de anderen ook wat te gunnen. Eenmaal in een coalitie, met een meerderheid, ga je aan de gang. Zo ging het en zo gaat het en zo zal het altijd gaan.

En dan nu GroenLinks.

Ik ben opgegroeid in de jaren 70 en 80 (van de vorige eeuw hoor je er dan bij te zeggen. Maar welke andere eeuw kan ik bedoelen?). Die jaren werden voor mij gekenmerkt door een grote bevlogenheid om mee te beginnen. Het kabinet Den Uyl was bevlogen en had een mens- en wereldbeeld. Daarna kwamen somberder jaren. De economie ging down the drain, Nederland was ziek volgens Lubbers en overal was er de dreiging van een nucleaire oorlog. Mensen gingen de straat op, vaak met honderdduizenden tegelijk om de wereld te veranderen.

In die tijd was er ook sprake van heel veel partijen. Ook ter linkerzijde van de politiek. GroenLinks bestond nog niet, wel de drie partijen die later op zijn gegaan daarin: de CPN, de SP en de PPR, de Politieke Partij Radikalen. Een bevlogen club zeer sympathieke mensen met altijd een goed verhaal en vooral het hart op de goede plek. Nooit beroerd om stelling te nemen in een wereld waarin van alles mis was. En er was van alles mis. Avond aan avond zag ik op tv allerlei onderdrukking en ellende voorbijkomen. Ik had ook zo mijn opvattingen over een goede wereld.

Op diezelfde tv kwam ook met enige regelmaat Ria Beckers voorbij. Een bevlogen politica die met meest overslaande stem getuigde van een betere wereld. Toen in 1990 GroenLinks werd gevormd speelde zij nog een belangrijke rol.

Ik kan me nog goed herinneren welke irritatie zij bij mij opriep. Niet als mens maar als politica. De hoog morele toon, het feilloos weten wat het beste voor de wereld was, het getuigen daarvan.

Die irritatie voel ik nu weer bij GroenLinks. Onder Jesse Klaver zijn zij als een van de winnaars uit de verkiezing gekomen. Een kleine 700.000 mensen extra hebben op hem gestemd. Iets leek er te gebeuren in Nederland. Een jonge politicus, gevoel voor media en drama, hart op de goede plek en eindelijk niet een van de bekende oude garde. Door 10 zetels te winnen krijg je het mandaat om dingen te gaan veranderen. Om aan de slag te gaan. Om je idealen, in wat verwaterde vorm, om te zetten in beleid. Beleid leidt tot wetgeving en als die er is ben je de wereld aan het veranderen.

En wat doet Klaver? Die trekt zich terug als het moeilijk wordt. Het gevolg is nu dat hij de komende jaren volkomen buiten spel staat. Er komt een kabinet, dat is namelijk altijd zo, en dat nieuwe kabinet zal zich compleet niets van GroenLinks aantrekken. Dat betekent dus dat er niets van de idealen zal worden omgezet in beleid.

Iemand had tegen Klaver moeten zeggen dat het doel van politiek niet de getuigenis is, maar macht. Dat is het enige doel. GroenLinks is nu machteloos vanuit pure getuigenispolitiek, waar geen vluchteling beter van wordt. Ik zag de schaduw vanuit mijn jeugd neerdalen over Klaver. Het hart op de goede plek maar het enige dat hij zuiver houdt is zijn eigen geweten. En dat is te weinig als zoveel mensen op je hebben gestemd.

Politiek is macht en anders moet je niet meedoen.

 

Jesse Klaver en het Pretentialisme

16 maandag jan 2017

Posted by Dick Koopman in politiek

≈ 2 reacties

Tags

groenlinks, jesse klaver, premier, pretentialisme, verkiezingen

Iedereen kent het gevoel. Je had als kind maar één doel in het leven en dat was popster worden. Of astronaut. Of brandweerman. Of schrijver. Of beroemd. Doet er niet toe wat, de droom was er en je kreeg er energie van. En een gevoel van onoverwinnelijkheid, want je zou uiteindelijk ook astronaut worden natuurlijk. De zon scheen iedere dag en huppelend liep je van school naar huis. In de wetenschap dat je op weg was naar roem of heldendom. Of beide.

Iedereen weet ook dat de werkelijkheid een beetje te vormen is door je alvast te gedragen zoals je het wilt hebben. Als je in juni al in vakantiekleding rond gaat lopen voelt de vakantie al een stuk dichterbij. Als je je in je loopbaan al als manager gaat gedragen, dan is er een redelijke kans dat je bij de volgende vacature in aanmerking komt voor die functie. Als je je bij de bakker op een drukke zaterdag bescheiden opstelt, dan heb je kans dat je als laatste, na de drukte, wordt geholpen. Dan voel je je over het hoofd gezien omdat je je hoofd niet hebt opgeheven. Je bent het al een beetje als je je zo gedraagt. En nee, dit gaat niet voor alles op.

De combinatie van het hebben van een doel én je al volledig zo gedragen heet  pretentialisme. Het is iets anders dan pretentieus zijn: dat is namelijk je voordoen voor iets wat je niet bent en wat waarschijnlijk ook buiten je bereik ligt. Pretentialisme is nu juist het binnen je bereik brengen van een groot doel door het gewoon al te doen.

Zo hadden mijn beste vriend en zijn vrouw ooit een pretentialistische keuken. Heel klein in een klein huis in een Utrechtse buurt. Die keuken gedroeg zich als een heel grote keuken met allure en plek voor heel veel spullen en heel veel vrolijke vrienden. Objectief gesproken onmogelijk, in de praktijk bleek het te kunnen. De keuken had een doel, groot en vooral ruim zijn, en gedroeg zich al zo.

(Het pretentialisme is ontstaan in Parijs in de Rue Descartes bij La Maison de Verlaine, op een herfstige avond omstreeks 1983. Het restaurant zelf was ook erg pretentialistisch overigens, en heeft nu gemiddeld 4,5 ster bij Tripadvisor.)

Ik moest aan dit alles denken dit weekeinde toen ik las over Jesse Klaver. Hij  wil niet alleen aan JFK doen denken, hij wil ook premier worden. En zie wat gebeurt: zijn partij stijgt in de peilingen dankzij deze ambitie. Hij is daarin zeker niet pretentieus maar ronduit pretentialistisch. Door het uit te spreken én door zich zo te gedragen -mooie speech, brede visie, voor iedereen willen zijn- is hij al bijna premier. Hij hoeft het alleen nog maar te worden. Ik bewonder dit gedrag zeer.

De overige partijen schikken zich naar de werkelijkheid van alledag. Peilingen vormen de referentie voor alle uitingen. Men reageert op anderen. Men laat zich door anderen definiëren en reageert daarop. Klaver niet. Die heeft een idee en een plan en spreekt dat uit. Gaat daarop preluderen. Als je je idealen wil verwezenlijken dan kun je maar beter premier zijn, heeft hij gedacht. Dus, waarom niet?

Dat hoongelach hem ten deel valt, doet er niets toe. Het siert hem dat hij ten diepste beseft hoe het werkt. Als je iets wilt worden dan kun je maar beter alvast zo gedragen.

Op een dag is Jesse Klaver premier.

Abonneren

  • Berichten (RSS)
  • Reacties (RSS)

Archief

  • februari 2023
  • januari 2023
  • december 2022
  • november 2022
  • oktober 2022
  • september 2022
  • augustus 2022
  • juli 2022
  • juni 2022
  • mei 2022
  • april 2022
  • maart 2022
  • februari 2022
  • januari 2022
  • december 2021
  • november 2021
  • oktober 2021
  • september 2021
  • augustus 2021
  • juli 2021
  • juni 2021
  • mei 2021
  • april 2021
  • maart 2021
  • februari 2021
  • januari 2021
  • december 2020
  • november 2020
  • oktober 2020
  • september 2020
  • augustus 2020
  • juli 2020
  • juni 2020
  • mei 2020
  • april 2020
  • maart 2020
  • februari 2020
  • december 2019
  • november 2019
  • oktober 2019
  • september 2019
  • augustus 2019
  • juli 2019
  • juni 2019
  • mei 2019
  • april 2019
  • maart 2019
  • februari 2019
  • januari 2019
  • december 2018
  • november 2018
  • oktober 2018
  • september 2018
  • augustus 2018
  • juli 2018
  • juni 2018
  • mei 2018
  • april 2018
  • maart 2018
  • februari 2018
  • januari 2018
  • december 2017
  • november 2017
  • oktober 2017
  • september 2017
  • augustus 2017
  • juli 2017
  • juni 2017
  • mei 2017
  • april 2017
  • maart 2017
  • februari 2017
  • januari 2017
  • december 2016
  • november 2016
  • oktober 2016
  • september 2016
  • augustus 2016
  • juli 2016
  • juni 2016
  • mei 2016
  • april 2016
  • maart 2016
  • februari 2016
  • januari 2016
  • december 2015
  • november 2015
  • oktober 2015
  • september 2015
  • augustus 2015
  • juli 2015
  • juni 2015
  • mei 2015
  • april 2015
  • maart 2015
  • februari 2015
  • januari 2015
  • december 2014
  • november 2014

Categorieën

  • Autonomie
  • Brexit
  • Burger serieus nemem
  • Burger serieus nemen
  • Commissie Stiekem
  • Communicatie
  • crisis
  • culinair
  • de open samenleving
  • deeleconomie
  • Durf te denken
  • economie
  • Europa
  • Fatsoen
  • filosofie
  • Geen categorie
  • GeenPeil
  • Grexit
  • griekenland
  • Gutmensch
  • Klant centraal
  • leven
  • Lezen
  • Literatuur
  • Maatschappij
  • Management
  • Marketing
  • mensbeeld
  • nationalisme
  • New Business
  • Ondernemen
  • Onderwijs
  • organisaties
  • Parijs
  • PEGIDA
  • politiek
  • Politiek correct
  • Populisme en de Grondwet
  • referendum
  • religie
  • Retail
  • seculaire religie
  • terreur
  • Toeristen
  • Turkije
  • twitter
  • Verlichting
  • vluchtelingen
  • Zwarte Piet

Meta

  • Registreren
  • Inloggen

Blog op WordPress.com.

  • Volg Volgend
    • Dick Koopman
    • Doe mee met 44 andere volgers
    • Heb je al een WordPress.com-account? Nu inloggen.
    • Dick Koopman
    • Aanpassen
    • Volg Volgend
    • Aanmelden
    • Inloggen
    • Deze inhoud rapporteren
    • Site in de Reader weergeven
    • Beheer abonnementen
    • Deze balk inklappen