• Over

Dick Koopman

~ Durf te denken

Dick Koopman

Tag Archief: nationalisme

De PvdA heeft ’t aan zichzelf te danken

17 vrijdag mrt 2017

Posted by Dick Koopman in politiek

≈ Een reactie plaatsen

Tags

nationalisme, PvdA, sociaal-democratie, verkiezingen

Ik kom uit een ouderwetse SDAP-familie. unnamed-6

Mijn opa was ooit nog betrokken bij de vorming van de Houtbewerkersbond. Hij was timmerman en werkte bij Werkspoor op Zuilen in Utrecht. 1 mei was een bijzondere dag: de dag van de arbeid. Rode tulpen.

In de jaren 70, in mijn heel vroege jeugd, was er het kabinet Den Uyl. Later door velen verguisd, maar wat werd de man bewonderd door heel erg veel arbeiders. Arbeiders zoals mijn ouders. Beiden werken erg hard en veel. Meerdere baantjes om in ieder geval op vakantie te kunnen naar Schin op Geul. Eerst met de scooter met zijspan, later met de auto. Die baantjes liepen uiteen van (naast de reguliere baan van mijn vader, meteropnemer) scholen schoonmaken in de avonduren, tot ’s nachts werken bij bakkerij Lubro, op zaterdag bij V&D in de Lange Viestraat bij de koekjesafdeling werken enzovoort, enzovoort. Zij waren altijd aan het werk.

Mijn moeder kwam uit een heel  nette hardwerkende arbeidersfamilie. Iedereen had in ieder geval de ambachtschool gedaan of een vak geleerd. Mijn vader kwam uit een simpele arbeidersfamilie en had in de oorlog, “den oorlog” zei hij altijd, het kamp overleefd. Het leven was niet alleen maar aardig geweest, maar door hard werken kwamen ze vooruit. En er was het diepe besef dat dankzij de sociaal-democratie de gewone man er zoveel op vooruit was gegaan. Niet alleen in inkomen maar ook qua mogelijkheden. Opeens konden kinderen van arbeiders studeren. Zo kon ik ook opeens studeren, daar waar mijn ouders dat vanuit hun verleden bijna niet voor mogelijk hielden.

Op de begrafenis van mijn moedertje werd ‘Morgenrood‘ gezongen door ‘De Stem des Volks’. De sociaal-democratie was niet zomaar een dingetje, het was een serieus onderdeel van ons leven.

Wat was dat dan precies?

Het diepe besef dat een mens er niet alleen is voor zijn eigen leven en voor zichzelf. Dat je er ook bent om voor anderen te zorgen. Dat je er in je eentje niet komt. Zorgen voor anderen, in de zin van voorwaarden scheppen zodat mensen wat van hun leven kunnen maken. Dat er in ieder geval geen maatschappelijke beletselen zijn om verder te komen. De sociaal-democratie kwam altijd op voor de dubbeltjes. De kinderen van die dubbeltjes zijn in de loop van de decennia kwartjes geworden en daarmee kreeg de PvdA het steeds moeilijker.

Arbeiders waren niet langer traditioneel herkenbaar. Werk verdween en er kwam ander werk voor terug. Kinderen gingen studeren en ontstegen hun milieu in sociaal economische zin. Een lange ontwikkeling in een paar zinnen, maar het is wel wat er gebeurd is. De reflex vanuit de PvdA is geweest dat er op zoek werd gegaan naar nieuwe dubbeltjes: gastarbeiders, hun kinderen, migranten et cetera.

Ik denk dat de traditionele rol van de sociaal-democratie, voorwaarden scheppen voor een zachtere, minder individualistische maatschappij, nog steeds kan worden gespeeld. Dat grote groepen daar ook behoefte aan hebben, aan een alternatief voor een competitieve én individualistische maatschappij. Soms gewoon uit zorg, soms uit nostalgie, soms uit angst voor de onbekende grote wereld.

Die angst voor het onbekende en die hang naar vroeger heeft zich nu vertaald in een nationalistische ruk. Er ís geen reden tot vreugde na deze verkiezingen, als je stamt uit een familie als de mijne. Als je kijkt welke partijen goed uit de verkiezingen zijn gekomen dan zijn het die die geappelleerd hebben aan angst, hang naar vroeger, zekerheid, traditie. In totaal goed voor 95 zetels (VVD, PVV, CDA, SP, 50PLUS, DENK en FVD).

De PvdA heeft een aantal grote fouten gemaakt. Teveel misschien om op te noemen. De belangrijkste is dat zij de middengroepen niet meer aangehaakt hebben bij hun ideeën, overwegingen, toekomstbeeld, mensvisie. Niet. Misschien omdat zij al die dingen niet meer hebben, ik weet het niet. Wat ontbreekt is het verhaal, de reden waarom zij hebben gedaan wat zij hebben gedaan.

Ik ben groot geworden met een verhaal. Twee eigenlijk. Mijn vader zei altijd: als arbeider krijg je als laatste er iets bij, en als eerste pakken ze je het weer af. Klinkt modern hè? Mijn moeder vond dat je nooit genoegen moest nemen met hoe het was en altijd moest blijven vechten voor je belang. Om verder te komen, om te verbeteren. Klinkt ook al modern. De optelsom van beiden was dat als je niet oplet, anderen er met je leven vandoor gaan, en dat je dus altijd positief moet vechten voor jezelf en voor je kinderen. Voor nu en voor de toekomst. En als je dat niet doet ben je geen snars waard.

Die houding, randvoorwaarden scheppen en tegelijkertijd snoeihard eisen dat mensen zélf aan het werk gaan, dát is sociaal-democratie. Je gaat geen thee drinken maar je maakt duidelijk dat iedereen die wil, kansen heeft in dit prachtige land. Dat jijzelf je leven bouwt uit de bouwstenen die er zijn. Hard op de feiten en zacht op de mens. Precies dat hebben zoveel mensen gemist. De uitslag van deze verkiezingen heeft de PvdA zelf voorbereid en uitgevoerd. Stom, stom, stom.

Ik had een prachtjeugd.

 

 

Alles voor de Grote Leider

08 maandag aug 2016

Posted by Dick Koopman in Verlichting

≈ Een reactie plaatsen

Tags

canal pride, collectief, Erdogan, individu, macht, nationalisme, Turkije

Verbazing. Dat is wat ik voel als ik de foto’s zie uit Turkije, waar een miljoen mensen bijeenkomt om Erdogan te horen spreken. Getooid met vlaggen, pratend en schreeuwend met één mond. Als een groot organisme zich bewegend op een plein. Een miljoen mensen die iedere individualiteit hebben opgegeven om op te gaan in de massa.

Verbaasd ben ik omdat een miljoen keer de keuze is gemaakt dat te doen: verzamelen en allemaal hetzelfde gedrag vertonen. Dat mensen dat doen, denk ik dan. En de collectiviteit wordt versterkt door de uniformiteit van wat men doet. Dezelfde leuzen, dezelfde vlag, hetzelfde fanatisme. Willens en wetens. Geen excuus mogelijk.

Ik heb ook de beelden van de Canal Pride in Amsterdam gezien. En hoewel ik niet van een massa mensen bij elkaar hou, valt me daar juist de individualiteit op. Iedereen wil er anders dan de ander uitzien. En zeker, als je dat wilt zijn er duizend anderen die dezelfde keuzen maken als jij. Daardoor ga je op in kleinere groepen. Je krijgt clusters van gelijkgestemden. In leer, in het roze, extravagant gekleed, niet gekleed et cetera. Een bonte stoet. En feest.

Bij de demonstratie in Turkije was het doel nu juist niet het benadrukken van verschillen! Het doel was tonen dat de bevolking als één man achter Erdogan staat. Daartoe is het nodig dat je geheel verdwijnt als individu. Ik kan me in ieder geval niet voorstellen dat er een in het roze geklede LHBT’er tussenstond. Zou niet worden gewaardeerd.

En zo is het dat nationalisme in extremo hiertoe leidt. Als het volk wil tonen als één man achter de leider te staan maakt het zichzelf tot eenvormige slaaf van diezelfde leider. Je geeft je recht tot dissonantie op en – wellicht impliciet – zeg je: ik zal alles doen wat jij wilt, beste baas van mij. Vervolgens gaat de leider meer van je vragen en vooral van je vragen nog meer van jezelf in te leveren. Je moet nog eenvormiger met de massa worden en stoppen met denken en meningen vormen. Die mening is er al: de opvatting van de leider. Je hoeft alleen nog maar te luisteren en te gehoorzamen.

Mensen die denken dat het land waar zij wonen zo’n aparte status verdient dat zij zich er totaal  ondergeschikt aan maken en dat combineren met fanatisme, zijn gevaarlijk. Zij worden een willoos wapen in de handen van de machthebber. Een horde die in beweging is en geleid wil worden. En nooit de goede kant op!

Ik dank God op mijn blote knieën dat ik niet geboren ben in een land met een collectivistische cultuur. Dat we erfgenamen zijn van de Verlichting en van het individualisme. Dat we ruimte hebben om zelf besluiten te nemen en af te wijken. Dat toeval, geboren zijn in Nederland, is een luxe die ik iedere dag ervaar. En met de huidige ontwikkelingen nog meer dan pakweg tien of vijf jaar geleden. En tot in mijn diepste ik weiger ik ook maar iets van die verworvenheden af te geven. Niet uit respect voor hen die mij niet respecteren, niet uit fatsoen voor hen die mijn fatsoen niet waarderen en zeker niet uit historisch besef voor landen die niet deel uitmaken van de Verlichting en westerse normen en waarden. Ik weiger terug te gaan in de ontwikkeling die we al eeuwen meemaken en die niet eenvoudig is.

Het adagium zou moeten zijn: zo gauw meer dan 5 mensen hetzelfde roepen, roep iets anders! Ga er tegenin. Vecht voor je mening. Vecht voor wat anders is.

Zeg tegen de leider dat hij jouw leider niet is. Dat ben jezelf.

Abonneren

  • Berichten (RSS)
  • Reacties (RSS)

Archief

  • februari 2023
  • januari 2023
  • december 2022
  • november 2022
  • oktober 2022
  • september 2022
  • augustus 2022
  • juli 2022
  • juni 2022
  • mei 2022
  • april 2022
  • maart 2022
  • februari 2022
  • januari 2022
  • december 2021
  • november 2021
  • oktober 2021
  • september 2021
  • augustus 2021
  • juli 2021
  • juni 2021
  • mei 2021
  • april 2021
  • maart 2021
  • februari 2021
  • januari 2021
  • december 2020
  • november 2020
  • oktober 2020
  • september 2020
  • augustus 2020
  • juli 2020
  • juni 2020
  • mei 2020
  • april 2020
  • maart 2020
  • februari 2020
  • december 2019
  • november 2019
  • oktober 2019
  • september 2019
  • augustus 2019
  • juli 2019
  • juni 2019
  • mei 2019
  • april 2019
  • maart 2019
  • februari 2019
  • januari 2019
  • december 2018
  • november 2018
  • oktober 2018
  • september 2018
  • augustus 2018
  • juli 2018
  • juni 2018
  • mei 2018
  • april 2018
  • maart 2018
  • februari 2018
  • januari 2018
  • december 2017
  • november 2017
  • oktober 2017
  • september 2017
  • augustus 2017
  • juli 2017
  • juni 2017
  • mei 2017
  • april 2017
  • maart 2017
  • februari 2017
  • januari 2017
  • december 2016
  • november 2016
  • oktober 2016
  • september 2016
  • augustus 2016
  • juli 2016
  • juni 2016
  • mei 2016
  • april 2016
  • maart 2016
  • februari 2016
  • januari 2016
  • december 2015
  • november 2015
  • oktober 2015
  • september 2015
  • augustus 2015
  • juli 2015
  • juni 2015
  • mei 2015
  • april 2015
  • maart 2015
  • februari 2015
  • januari 2015
  • december 2014
  • november 2014

Categorieën

  • Autonomie
  • Brexit
  • Burger serieus nemem
  • Burger serieus nemen
  • Commissie Stiekem
  • Communicatie
  • crisis
  • culinair
  • de open samenleving
  • deeleconomie
  • Durf te denken
  • economie
  • Europa
  • Fatsoen
  • filosofie
  • Geen categorie
  • GeenPeil
  • Grexit
  • griekenland
  • Gutmensch
  • Klant centraal
  • leven
  • Lezen
  • Literatuur
  • Maatschappij
  • Management
  • Marketing
  • mensbeeld
  • nationalisme
  • New Business
  • Ondernemen
  • Onderwijs
  • organisaties
  • Parijs
  • PEGIDA
  • politiek
  • Politiek correct
  • Populisme en de Grondwet
  • referendum
  • religie
  • Retail
  • seculaire religie
  • terreur
  • Toeristen
  • Turkije
  • twitter
  • Verlichting
  • vluchtelingen
  • Zwarte Piet

Meta

  • Registreren
  • Inloggen

Blog op WordPress.com.

  • Volg Volgend
    • Dick Koopman
    • Doe mee met 44 andere volgers
    • Heb je al een WordPress.com-account? Nu inloggen.
    • Dick Koopman
    • Aanpassen
    • Volg Volgend
    • Aanmelden
    • Inloggen
    • Deze inhoud rapporteren
    • Site in de Reader weergeven
    • Beheer abonnementen
    • Deze balk inklappen
 

Reacties laden....