• Over

Dick Koopman

~ Durf te denken

Dick Koopman

Tag Archief: participatiesamenleving

Nederland leeft van vrijwilligers

23 maandag jul 2018

Posted by Dick Koopman in leven

≈ Een reactie plaatsen

Tags

Dieptetuin, Inspector Barnaby, participatiesamenleving, Van Tets, vrijwilligers, Zeist

unnamed-2

Een tuin die aangelegd is in 1905 heeft inmiddels iedereen die daarbij betrokken was overleefd. Een aantal oorlogen meegemaakt: twee warme en een koude. Kinderen van de familie Van Tets die er hebben gespeeld, mensen die er hebben gewandeld, stellen die er zijn getrouwd en nog steeds iedere dag weer mensen die van die tuin genieten.

De Dieptetuin in Zeist.

Een paar weken geleden nog mocht ik een nazaat van Van Tets rondleiden door de tuin en dit weekeinde was het het decor voor een jaarlijks terugkerend feestje: Damast aan de vijver. Dat zit zo.

Een jaar of zeven geleden besloot de gemeente Zeist te bezuinigen op openbare voorzieningen en een ervan was de Dieptetuin. Een monument maar geen zichtlocatie. De tuin zo beheerst verwilderen en de Heer zou zorgen voor de rest. Een aantal betrokkenen vond dat geen goed idee en er werd een stichting opgericht. De Vrienden van de Dieptetuin was geboren. Er kwam een bestuur en schrijver dezes werd voorzitter. Overigens wel met de waarschuwing dat ik graag met de gemeente in gesprek ging voor ondersteuning, maar dat ik geen gewas zou snoeien enzo.

In de jaren die volgden is de samenwerking met de gemeente tot stand gekomen en er is iets moois tussen gemeente en stichting ontstaan. Hét levende bewijs van de participatiesamenleving, zal ik maar zeggen. Alles bedacht en geïnitieerd door inwonenden. We hebben een beheerplan geschreven. Ik heb vaak bij de burgemeester aan tafel gezeten. De wethouders. De centrummanager. Enthousiast, doorzettend en doortastend. Er kwam geld voor onderhoud, de ommuring werd gerestaureerd, beregening  werd aangelegd, de paden werden vernieuwd enzovoort, enzovoort.

Dat was niet de oorzaak van het succes maar een gevolg. Want wat gebeurde na oprichting van de stichting? Veel mensen gaven aan als vrijwilliger te willen helpen met het onderhoud. En zo is in de loop der jaren een kern ontstaan van tientallen vrijwilligers die meehelpen in het weer mooi maken en houden van de tuin. Snoeiend, maaiend, wiedend, taart etend, lol hebbend en wat er allemaal bij komt kijken. Een harde kern van mensen die inmiddels is uitgegroeid tot een vriendenclub. Week in, week uit zijn zij aan het werk om de boel mooi te krijgen en te houden. Nederland, Zeist zonder vrijwilligers zou een stuk minder plezierig en mooi zijn. Ook wordt er weer getrouwd in de Dieptetuin.

Eens per jaar verzorgt het bestuur voor die vrijwilligers een diner. Als grote dank. Wij zetten hen dan in het zonnetje. Wij koken dan voor hen en we bedienen hen. Altijd meerdere gangen. Een welkom met bubbels en een hapje, soep, een hoofdgerecht, een lekker dessert, koffie met chocolade en koekjes na en rijkelijk wijn voor wie wil. Ook dit weekeinde was het weer zover.

unnamed

Ondanks alle vakanties waren er zo’n 25 vrijwilligers. De meesten met een zelfgemaakte hoed op het hoofd en enorm veel goede zin. Het was weer memorabel. De mensen zijn leuk en gezellig. Iedereen heeft een eigen verhaal. Over het leven, over het verleden, over de toekomst, maakt niet uit waarover. Het is een club vrijwilligers die ten diepste verbonden zijn met elkaar en met een klein stukje groen in Zeist.

We blijven dit nog jaren doen. Ik heb mazzel dat ik me hier voorzitter van mag noemen.

En ieder jaar verwacht ik inspector Barnaby die binnenloopt en mededeelt dat niemand weg mag omdat er een lijk achter de rododendrons is gevonden. Tot op heden nog niet gebeurd.

Haatimams zijn hip

09 dinsdag jun 2015

Posted by Dick Koopman in de open samenleving

≈ Een reactie plaatsen

Tags

communicatie, democratie, haatimams, imams, participatiesamenleving

Sinds enige tijd is er een nieuw woord aan de Nederlands taal toegevoegd, niet echt een verrijking maar iedereen heeft het erover: haatimams. Je kunt bijna stellen dat zij hip zijn.

Gisteren nog hoorde ik een discussie op de radio waarbij voor- en tegenstanders aan het woord kwamen. De tegenstanders van haatimams willen hen de toegang tot Nederland ontzeggen. Waarom? Omdat zij dingen zeggen die niet stroken met onze waarden en normen. Wat grosso modo ook wel zo is overigens.

De voorstander zat met volle retoriek te bagatelliseren wat er zoal beweerd wordt over homo’s, vrouwen, joden et cetera. En er wórden idiote uitspraken gedaan, die hoef je niet weg te poetsen.

Het was geen discussie maar gewoon heel luid langs elkaar heen praten. De stellingen waren ingenomen en de heren, het waren heren inderdaad, waren er met nog geen tien paarden uit te krijgen.

Wat valt me op aan deze discussie?

Allereerst de term, het frame. Dat frame is in de jaren ingeburgerd geraakt zonder te beseffen dat het een heel onduidelijke term is. Natuurlijk, het bekt lekker en we snappen wat bedoeld wordt, maar wie precies wordt er nu mee bedoeld? Dat moet je weten wil je mensen de toegang weigeren. En wanneer wordt een mening haat? En wie bepaalt dat?

Dat frame is overigens nog het minste probleem. Een groter probleem is vast te stellen wat nou precies wél en wat precies niet gezegd mag worden. De kern van een open democratie is nu juist dat er allerlei groepen en mensen zijn die dingen zeggen die niet stroken met huidige waarden en normen. Zo ontstaat namelijk verandering. Zonder dat versteent een samenleving en wordt een tweede Noord-Korea.

Dus: wanneer is iets nou zo erg, dat je er vooraf mensen de mond over mag snoeren? In Nederland gaat dat voor geen enkele uitspraak op. Nooit. Men mag alles zeggen wat men wil. Ook als men oproept tot haat. De rechter is er voor om te bepalen of het mocht volgens de wet en als dat, achteraf, niet zo blijkt te zijn dan volgt er straf.

Dat is de volgorde. Denken, spreken, al of niet strafbaar zijn en dan eventuele consequenties.

Ik vrees dat het niet anders is, hoe de ene meneer ook zijn best deed. Als iedereen met een afwijkende mening, hoe schokkend ook, de toegang tot Nederland moet worden ontzegd dan vrees ik het ergste. En wie maakt uit wat die afwijkende mening is? Vandaag de beurt aan de imams, en over een tijdje?

De kern van de opmerkingen van de tegenstander komt hierop neer: er zijn mensen die dingen zeggen die niet stroken met mijn eigen opvattingen, die dingen zijn erg, zo erg dat ik wil dat zij niet meer gezegd kunnen worden in Nederland. Omdat er dingen gezegd worden waar ik het apert mee oneens ben ontzeg ik die mensen toegang tot Nederland. Ik weet immers wat goed is en wat fout is. Ik, tenslotte, heb een mening die wel door de beugel kan.

Je voelt al direct aan dat dit soort particularisme niet echt werkbaar is. Vrijheid van meningsuiting geldt altijd voor díe meningen waar je het totaal mee oneens bent. Juist dan moet je te vuur en te zwaard verdedigen dat echt iedereen alles mag zeggen. En juist dan moet je de discussie aangaan over het doel en het effect van bepaalde uitspraken. Daarover moet de discussie gaan. Laat ieder zeggen wat hij of zij wil en bestrijdt elkaar met woorden en argumenten. Dat is het enige dat telt in een open democratie.

En anders is er altijd nog de rechter.

Kan de gemeente de burger nog zien als individu?

05 maandag jan 2015

Posted by Dick Koopman in Burger serieus nemen, Communicatie

≈ Een reactie plaatsen

Tags

burger, communicatie, gemeenten, participatiesamenleving, wmo

Het is vijf januari. Vijf dagen in dit nieuwe jaar waarin er voor heel veel mensen wat gaat veranderen. Altijd verandert er wel iets, en het betreft ook altijd veel mensen maar ik heb het over een mega-operatie: de decentralisatie van de WMO.

Al jaren aangekondigd en in 2014 werd het een steeds belangrijker onderwerp. Kon dit kabinet nog verrukt spreken over de participatiesamenleving, in het najaar stapelden de doemscenario’s zich op. Mensen zouden in de kou komen staan, het was een platte bezuiniging, hulpbehoevenden wisten niet waar zij aan toe waren et cetera. Kwam bij dat uit onderzoek blijkt dat gemeenten er helemaal niet klaar voor zijn.

Je kunt je er van alles bij voorstellen. Zorg is iets anders dan beleid maken. Uitvoering en handhaving van bouw- en woningwetten is van een andere orde en vergt andere competenties van ambtenaren dan het hebben van een gesprek over zorgbehoevendheid. Ik snap alle commotie. Sterker nog: ik denk dat er een kern van waarheid in zit. Dát er mensen tussen wal en schip komen, dát gemeenten er niet klaar voor zijn en dát budgetten ontoereikend zijn.

Maar stel nu dat het perspectief wordt gekanteld. Dat gemeenten niet zozeer de WMO overnemen maar er nu eens echt voor zorgen dat alles wordt georganiseerd rond de burger.

De centrale overheid heeft de natuurlijke neiging alles te categoriseren en van daaruit, vanuit dat systeem, burgers – onderdanen – te benaderen. Gemeenten daarentegen hebben nu de mogelijkheid hun burgers centraal te stellen, dienstbaar te zijn aan hen. Een schok voor vele gemeenten, een mogelijkheid voor die gemeenten die willen.

Dan is er wel een aantal zaken nodig dat geregeld moet worden:

  1. communiceer snel en accuraat in normale taal over alle wijzigingen in het algemeen, stop alle jargon
  2. stel een communicatiedeskundige in staat alle jargon uit alle communicatie te slopen
  3. zorg voor individueel inzicht in iedere zorgvraag, ken je burger
  4. regel continuïteit in de bestaande zorg, geen grote onzekerheid
  5. koop zorg in bij kleinschalige initiatieven en niet bij grote conglomeraten (dan komt een en ander weer op afstand)
  6. maak een groep mensen (ook bestaande ambtenaren maar niet alleen hen) vrij om in het eerste kwartaal met iedereen te spreken
  7. noem dit niet gezellig keukentafelgesprekken maar gesprekken
  8. voer die gesprekken in alle openheid en eerlijkheid, benoem wat je waarneemt en bespreek dat. Ook mogelijkheden en twijfels
  9. ga snel over tot inzicht in het besluit dat genomen is, bespreek dat met ieder individu opnieuw en implementeer hard op de feiten maar vooral zacht op de mens.

Ik zie de decentralisatie als een grote kans voor gemeenten om samen met burgers te participeren in een grote reis, die naar individuele mogelijkheden en kansen. Gemeenten moeten dat wel de lef hebben zich anders op te stellen, uitzonderingen te zien als kans en te stoppen met alles in te delen in categorieën en kaders.

Ik ben oprecht benieuwd welke gemeenten hiermee bezig zijn en welke stress dat oplevert bij ambtenaren en beleidsmakers. Nieuw kan zomaar beter zijn.

Abonneren

  • Berichten (RSS)
  • Reacties (RSS)

Archief

  • februari 2023
  • januari 2023
  • december 2022
  • november 2022
  • oktober 2022
  • september 2022
  • augustus 2022
  • juli 2022
  • juni 2022
  • mei 2022
  • april 2022
  • maart 2022
  • februari 2022
  • januari 2022
  • december 2021
  • november 2021
  • oktober 2021
  • september 2021
  • augustus 2021
  • juli 2021
  • juni 2021
  • mei 2021
  • april 2021
  • maart 2021
  • februari 2021
  • januari 2021
  • december 2020
  • november 2020
  • oktober 2020
  • september 2020
  • augustus 2020
  • juli 2020
  • juni 2020
  • mei 2020
  • april 2020
  • maart 2020
  • februari 2020
  • december 2019
  • november 2019
  • oktober 2019
  • september 2019
  • augustus 2019
  • juli 2019
  • juni 2019
  • mei 2019
  • april 2019
  • maart 2019
  • februari 2019
  • januari 2019
  • december 2018
  • november 2018
  • oktober 2018
  • september 2018
  • augustus 2018
  • juli 2018
  • juni 2018
  • mei 2018
  • april 2018
  • maart 2018
  • februari 2018
  • januari 2018
  • december 2017
  • november 2017
  • oktober 2017
  • september 2017
  • augustus 2017
  • juli 2017
  • juni 2017
  • mei 2017
  • april 2017
  • maart 2017
  • februari 2017
  • januari 2017
  • december 2016
  • november 2016
  • oktober 2016
  • september 2016
  • augustus 2016
  • juli 2016
  • juni 2016
  • mei 2016
  • april 2016
  • maart 2016
  • februari 2016
  • januari 2016
  • december 2015
  • november 2015
  • oktober 2015
  • september 2015
  • augustus 2015
  • juli 2015
  • juni 2015
  • mei 2015
  • april 2015
  • maart 2015
  • februari 2015
  • januari 2015
  • december 2014
  • november 2014

Categorieën

  • Autonomie
  • Brexit
  • Burger serieus nemem
  • Burger serieus nemen
  • Commissie Stiekem
  • Communicatie
  • crisis
  • culinair
  • de open samenleving
  • deeleconomie
  • Durf te denken
  • economie
  • Europa
  • Fatsoen
  • filosofie
  • Geen categorie
  • GeenPeil
  • Grexit
  • griekenland
  • Gutmensch
  • Klant centraal
  • leven
  • Lezen
  • Literatuur
  • Maatschappij
  • Management
  • Marketing
  • mensbeeld
  • nationalisme
  • New Business
  • Ondernemen
  • Onderwijs
  • organisaties
  • Parijs
  • PEGIDA
  • politiek
  • Politiek correct
  • Populisme en de Grondwet
  • referendum
  • religie
  • Retail
  • seculaire religie
  • terreur
  • Toeristen
  • Turkije
  • twitter
  • Verlichting
  • vluchtelingen
  • Zwarte Piet

Meta

  • Registreren
  • Inloggen

Blog op WordPress.com.

  • Volg Volgend
    • Dick Koopman
    • Doe mee met 44 andere volgers
    • Heb je al een WordPress.com-account? Nu inloggen.
    • Dick Koopman
    • Aanpassen
    • Volg Volgend
    • Aanmelden
    • Inloggen
    • Deze inhoud rapporteren
    • Site in de Reader weergeven
    • Beheer abonnementen
    • Deze balk inklappen
 

Reacties laden....