Tag Archief: isis

Hoop uit principe

07 woensdag jun 2017

Posted by in leven

≈ Een reactie plaatsen

Tags

, , , , , ,

Sla de krant open, luister naar de radio, kijk tv of lees je time line op Twitter: de wereld is in beweging en niet echt de goede kant op. Van wereldtoneel (Trump op bezoek in Saoedi Arabië), tot Europees niveau (aanslagen in Londen) tot de eigen vierkante kilometer (meisjes vermoord), er is weinig dat de mens nog tot lachen brengt. Zo lijkt het.

Ik sluit mijn ogen niet voor alle dreiging en alle shit die er iedere dag op ons afkomen maar ik weet zo langzamerhand niet meer wat ik ermee moet. Ik kan het niet tegenhouden, ik heb geen vat op de fundamentalistische gekken die er ook zijn en ik kan al helemaal niet nuchter nadenken over de moord op twee tienermeisjes.

En toch. En toch moet ik vooruit, ik moet verder. Ik ben vader van twee jonge zonen. Die het leven nog voor hen hebben en die alles nog moeten meemaken en meedoen. Ik het aan hen verplicht hoop te hebben. Niet alleen aan hen. Ook aan mezelf en aan ieder ander.

Hoop kan gemaskeerde wanhoop zijn. Weten dat het slecht afloopt en er tegen alles in toch hoop in hebben. Zoals mijn vader daags voor zijn dood zei, “ik heb alle hoop op de goede afloop en als die er niet is, zien we wel weer verder”. Een dag later was hij dood.

Die hoop bedoel ik niet.

Ik bedoel de constructieve hoop, de positieve hoop, die waar Ernst Bloch over schreef in zijn “Das Prinzip Hoffnung“. Als je er vanuit gaat dat de dingen die gebeuren op zich niet noodzakelijk zijn maar veroorzaakt door mensen en dus ook anders kunnen zijn dan ziet de wereld er al direct beter uit. Zeker, dingen overkomen mij ook. Maar wat ik er vervolgens mee doe is geheel aan mij. Zie ik na de aanslagen in Londen direct iedere moslim als dreiging, dan ga ik me ook zo gedragen en krijg ik gelijk. Zie ik dat er verschil is tussen die drie fundamentalistische gekken en mijn groenteboer dan heb ik een beter leven.

Hoop betekent voor mij heel goed weten in wat voor wereld je wil leven en dan stapje voor stapje zorgen dat die wereld ook zo wordt. Ook al is dat in mijn directe omgeving alleen. Ik wil leven in een wereld waarin mensen elkaar niet naar het leven staan, waar religie iets privé en moois is, waar mensen elkaar niet willen beheersen, waar mijn kinderen het naar hun zin hebben en een toekomst hebben en waar mensen van elkaar verschillen op basis van wat zij bereikt hebben. Een wereld die erop uit is steeds beter te worden. Zonder irrationele haat, gebaseerd op kennis en niet op sentimenten. Waar fatsoen doodnormaal is en onfatsoen als afwijkend wordt ervaren. Waar cynisme niet als deugd wordt gezien.

Dat is allemaal hard werken want niets komt zomaar tot stand. Als ik in mijn directe bereik dit probeer te doen dan verandert er ook echt iets.

Denk ik nou echt in al mijn naïviteit dat dit kans van slagen heeft?

Ik stel me vaak de tegenvraag: zou ik het allemaal niet willen? Nee dus.

Hoop uit principe dus.

Boerkinee of boerkija?

24 woensdag aug 2016

Posted by in Europa

≈ Een reactie plaatsen

Tags

, , , , ,

Europa is een onzeker continent geworden. Aanslagen vonden altijd plaats op comfortabele afstand maar sinds enige jaren ook in hier in Europa. Madrid, Londen, Parijs zijn grote steden waar aanslagen gepleegd zijn. Ook tegenwoordig in kleinere steden of dorpen. Wat een doelwit kan zijn is ook niet meer heel duidelijk. Eerst plekken waar grote concentraties mensen bijeen waren, toen een redactie en een supermarkt en laatstelijk een RK kerk waar slechts een handvol mensen bijeen was.

Ook de plegers leveren onzekerheid op. Wie plegen aanslagen? Zijn dat immigranten? Nou nee, soms wel, maar soms is het ook iemand die al lange tijd in een land woont en een vrachtwagen huurt om 85 mensen dood te rijden.

Aanslagen kunnen overal plaatsvinden en aanslagplegers kunnen overal vandaan komen. Dat levert een enorme onzekerheid op. Een overheid kan waarschuwen dat het dreigingsniveau gestegen is, maar kan nooit voorkomen dat er ergens iets gebeurt. Er bestaan geen garanties.

In Frankrijk komt dit allemaal heel erg dichtbij. Parijs. Ik sprak iemand vlak na de aanslagen op de Bataclan en de cafés. Zij woonde tegenover een van de terrassen en hoorde schoten. Als Braziliaanse herkende ze direct geweervuur en ging kijken op haar balkon. “Ze stopten pas met schieten toen niemand meer bewoog”, vertelde ze me. Dat is heel dichtbij. Dat is gruwelijk en er vallen veel doden bij. En dat moet ook zonder mededogen worden bestreden. Hard en duidelijk.

Al die aanslagen zijn geïnspireerd door wat in ieders taalgebruik normaal is geworden: de jihadistische islam. Eerlijk gezegd heb ik er te weinig kennis van om te kunnen inschatten wat dat precies betekent binnen de islam. Wat ik wel weet is dat het een dreiging op zich is geworden. En niet alleen theoretisch maar heel reëel. ISIS roept fanatici op in het westen te blijven en hier de samenleving te ontwrichten. En ik weet dat dat ook zal gebeuren. Sterker nog: dat gebeurt al.

Veel woorden om te komen tot de discussie over boerkini’s.

Mijn stelling is deze. Omdat er geen enkele manier is om de reële dreiging te verminderen, geen enkele manier om aanslagen te voorkomen, richt de overheid in Frankrijk zich nu op een symbool. Het verkeerde symbool wat mij betreft. Gaan vrouwen eindelijk naar het strand om daar te genieten, moeten zij zich ontdoen van hun boerkini! Als ik hen was ging ik de volgende keer in een wetsuit. Alsof zij aanslagen gaan plegen.

Het gaat om iets anders. Het is laten zien dat de overheid en wellicht de bevolking klaar is met een andere cultuur en met iedere uiting van die cultuur. Dan begin je met die mensen waar je het minst van te vrezen hebt. Vrouwen op het strand. Je vernedert ze voor het oog van iedereen. Lekker puh. Kijk eens wat we kunnen! Erg stoer. Ik kan me niet voorstellen dat je als politieagent daar enige beroepstrots aan ontleent.

Wat we doen is feilloos de normen overnemen van repressieve religieuze regimes waar ook een kledingpolitie bestaat, waar het ook over vrouwen gaat en de dwang zich aan te passen. We raken daarmee op een hellend vlak waar we niet op moeten willen zitten. We doen paradoxaal waar we zo bevreesd voor zijn: we worden fundamentalistisch.

Echt, er zijn grotere problemen dan de boerkini. Problemen die niet makkelijk zijn op te lossen of te bestrijden. Problemen die intelligentie vereisen in hun aanpak. Een aanpak die moet komen vanuit een diepe overtuiging van onze eigen waarden en waar we weigeren die op te geven. Het verbieden van een boerkini heeft daar weinig mee te maken.

Zo.

Angst voor Merkel

30 zaterdag jul 2016

Posted by in Europa

≈ Een reactie plaatsen

Tags

, , , , ,

De afgelopen week is er veel beroering geweest over de toespraak die Angela Merkel heeft gehouden naar aanleiding van alle aanslagen in Duitsland. Het wachten was op een reactie van haar na die aanslagen. Ze was op vakantie en liet op zich wachten. Weloverwogen want ze doet niets niet weloverwogen. Die toespraak kwam. En hoe. Op z’n Merkels. Feitelijk, los van emotie en halsstarrig in opvattingen en uitgangspunten. ‘Wir schaffen das’ blijft haar mantra. Ze blijft vasthouden aan haar uitgangspunten. Ze blijft herhalen dat Duitsland in oorlog is met de (islamitische) terreur maar niet met de islam. Ze blijft dit doen terwijl ze weet dat dit voor haar populariteit waarschijnlijk  niet goed is. Maar ze doet het wel.

Nog maar kortgeleden heeft ISIS een video heeft uitgebracht waarop ze dreigen Duitsland in een bloederig slagveld te zullen veranderen. Daarnaast dreigen ze Angela Merkel te vermoorden. Het gaat om een video van april jl. Laatstelijk is dat nog eens overgedaan. ISIS heeft heel duidelijk Duitsland en Merkel getarget. Waarom zouden ze dat doen?

Laten we eens kijken naar het doel dat ISIS heeft. Ze zijn met te weinig om Europa te bestormen en over te nemen. Ze zijn aan het verzwakken, althans zo lijkt het in het Midden-Oosten. Ze hebben wel een duidelijk doel. Het stichten van een Kalifaat en het verzwakken en vernietigen van het westen. Van ons. Van ons als mensen maar zeker van ons als dragers van idealen en overtuigingen die zij haten. Als kinderen van de verlichting en een joods-christelijke cultuur worden wij gehaat door ISIS.

De strijd die zij aangaan is er een met en van terreur. Zomaar ergens toeslaan. Gedaan door mensen die al jaren hier wonen of door mensen die net zijn gearriveerd. In een theater, op een redactie, een terras, een groot feest en laatst in een kerkje in Normandië. Wat zij daarmee bereiken is dat wij langzaamaan de idealen uit die verlichting aan de kant schuiven. Privacy wordt opgeschort. De vrijheid van mensen wordt beperkt. De gelijkheid van mensen wordt onrecht aangedaan met iedere onterechte aanhouding. En van broederschap is steeds minder sprake. Nederlanders die zich totaal afkeren van moslims. Turken die het opeens hebben over ‘onze president Erdogan’ terwijl ze al tientallen jaren in Nederland wonen. Marokkaanse jongeren die overlast bezorgen. Joden die niet meer veilig over straat durven.

Langzaamaan krijgt ISIS wat ze wil: een gedestabiliseerd en onmachtig Europa. Onze leiders zijn oorverdovend stil. De EU is stil. Rutte is op vakantie en stil. Diegenen die moeten leiden, leiden niet. En maken daarmee de onzekerheid groter. Verzaken hun plicht.

Behalve Merkel.

Zij blijft volharden in haar standpunten. Zij weigert haar christelijke én humanistische waarden op te geven en mee te gaan in een gemakkelijk populisme. Zij leidt. En daarmee is zij een grote bedreiging voor ISIS. Zij weigert mee te gaan in hun praatje van een strijd tussen geloven. Zij zegt gewoon dat er een strijd is met Moslim terroristen, niet met de islam als geloof. Zij maait hen het gras voor hun geperverteerde voeten weg.

Daarom die video’s. Daarom richten zij zich op Merkel persoonlijk. Daarom is zij een groot leider en is de rest, inclusief onze eigen zeer stille MP, een stel dwergen.

En wie weet zal er nog meer bloed worden vergoten in Duitsland. En wie weet zal zij tijdens de verkiezingen in 2017 een grote nederlaag lijden. Wie weet. Wat ik weet is dat zij niet toegaf. Zij wil de boel bij elkaar houden en recht doen aan de traditie en grondwet van haar land. Ze doet geen stap terug.

Daarom is ISIS bang voor Merkel.

De dood van een priester

28 donderdag jul 2016

Posted by in leven

≈ 2 reacties

Tags

, , ,

In Carcès, een klein nietig dorp in de Var, staat één kerk. Een katholieke kerk. Er tegenover ligt café Le Central. Een klein pleintje met een restaurant, een bakker op de hoek en een straatje omhoog met allerlei winkels. Het dorp kent een rijke historie, althans als je snel rijkdom kunt zien. Een dorp zoals zovele in Frankrijk.

In de 13 jaar dat ik hier kom ga ik iedere ochtend even de kerk in om een kaarsje op te steken. Er is altijd een reden om dat te doen. Er zijn mensen die ziek zijn. Er zijn mensen wie ik al het goede toewens. En er zijn de doden die ik een goede plek toewens. En soms steek ik gewoon een kaarsje aan voor mezelf. Het mooie hiervan is dat het ook schijnt te werken als je er niet in gelooft.

Ik heb die kerk enorm zien veranderen in de laatste paar jaren. Er kwam jaren geleden echt niemand meer die jonger was dan 70. De kerk was leeg. Slecht onderhouden. Af en toe een begrafenis en dat was het dan. Geen idee wie de pastoor was.

Tot een paar jaar geleden een nieuwe pastoor kwam. Een jonge vent. Groot, dik, kaal en een bril voor zijn open vriendelijke ogen. Altijd te vinden in of nabij de kerk. Op zaterdag liep en loopt hij op de wekelijkse markt. Schudt handen, maakt praatjes, is vriendelijk. Mensen, jong en oud staan om hem heen en praten geanimeerd met hem. Er is iemand in dit dorp gekomen die zijn rol als goede herder op zich heeft genomen en met verve speelt. Nou ja, speelt. Ik denk oprecht dat hij het is. Soms loopt hij in zijn traditionele priesterkledij, afgelopen week liep hij in een korte witte broek met een rood voetbalshirt erop. Pas ma tasse de thé, maar goed.

Hij heeft de kerk aangepakt. Schoongemaakt. Hier en daar wat heiligen verschoven van plek. Vlaggen opgehangen bij het altaar. Er wordt weer getrouwd in de kerk. Het is drukker op zondagochtend. Jongeren gaan weer naar de kerk, naar zijn missen.

In net zo’n Frans dorp als dit is deze week net zo’n Franse priester vermoord. In zijn eigen kerk waar hij inviel voor de vaste pastoor die even niet kon komen. Het was gelukkig niet druk in de kerk. Hij werd gedwongen te knielen voor hij werd onthoofd. De daders zijn later door de politie doodgeschoten. Jacques Hamel is de naam van de priester.

Wat de twee ISIS terroristen hebben gedaan is niet te onderschatten. Binnendringen in een kerk, in het huis van een andere religie. De priester, die er is voor de parochianen en alle anderen, onthoofden. Een priester die als doel op deze aarde heeft te zorgen voor anderen die hulp nodig hebben en daarbij een verbindende factor is in zo’n kleine katholieke gemeenschap. Naast laf en verschrikkelijk is dit ook een symbolisch zwaarbeladen daad.

Ik dacht er aan toen ik een kaarsje opstak voor Hamel. Stel je voor dat dit gebeurt in Carcès, wat betekent dat voor een dorp? Een regio, een departement? Niet voor te stellen.

Jacques Hamel had horen te sterven van ouderdom.

ISIS in ons hoofd

12 zaterdag dec 2015

Posted by in de open samenleving, Europa

≈ Een reactie plaatsen

Tags

, , , , ,

Een van de gevolgen van de aanslagen is dat Europa zich sluit. Niet alleen voor de boze buitenwereld, maar ook in Europa worden landen voor elkaar gesloten. En ik begrijp de reflex. Als je huis wordt aangevallen dan sluit je deuren en ramen. Je kijkt van achter de gordijnen de straat in om te zien of er nog meer ellende aankomt. Begrijpelijk dus.

Hoe het zich uit heeft effect op ons allemaal. Vlak na de aanslagen in Parijs werden opeens overal verdachte pakketjes aangetroffen. Onschuldige pakketjes weliswaar maar men ging ervan uit dat je maar beter tien keer overdreven kunt handelen dan een keer ten onrechte nalatig. Ook dat is begrijpelijk.

Parijs heeft ons namelijk getoond dat terroristen overal en op ieder moment kunnen toeslaan. Dat je nergens veilig bent en vooral dat het een kwestie van wachten is wanneer er iets gebeurt. Want dat er iets gebeurt staat vast. Ook hier in Nederland. En dat dat zo is, is met niets anders te vergelijken. Ik hoorde iemand zeggen dat je morgen ook overreden kunt worden. Dat is waar, maar dat is noodlot. Een samenkomst van omstandigheden. Een aanslag is welbewust gepleegd door mensen die een grote afkeer hebben van onze manier van leven. Mensen die zo gestoord fanatiek zijn, dat zij dat niet naast hen neer kunnen leggen en verder gaan met hun eigen leven.

We zijn nu een maand verder en wat ik zie is dat wij in Europa in een kramp terecht zijn gekomen. Niet alleen zien we dat we de grenzen sluiten en overal verhoogde controles invoeren. We zien ook de sterke groei van nationalistische partijen in zo’n beetje alle landen. FN in Frankrijk, de PVV in Nederland. Kun je Steenbergen nog afdoen als incident, de groei van deze partijen is dat zeker niet. Het duidt op een behoefte aan grote woorden, simpele oplossingen, harde taal, een sterk gezag en vooral een totaal naar binnen gekeerde blik. Niets meer op hebben met Europa, met andere landen, met andersdenkenden. Alleen maar met jezelf.

Ik vind dat gevaarlijk. Om een aantal redenen. De eerste is dat Europa ons al decennia behoed voor oorlog en schermutselingen en dat het ons al die tijd al welvaart en rust brengt. Dat went zo dat niemand meer snapt dat dat door Europa komt.

Verder is het gevaarlijk omdat een open geest ons juist onderscheid van de barbaren, mensen met één boek. Als we onze geest sluiten dan gaan ook wij geloven in ons heilige gelijk, waarmee we gaan lijken op hen die wij vrezen en verachten.

Het is gevaarlijk omdat we bij uitsluiting een beeld moeten hebben van hen die wel bij ons horen, anders kun je niemand buitensluiten. Mijn vraag is dan wie die ideaaltypische Nederlander is. En wie bepaalt wie wel en wie niet goed is? De PVV?

Als laatste is het gevaarlijk omdat we dan precies doen waar ISIS op uit is. Door te zorgen dat zij in ons hoofd zitten kunnen zij ons terroriseren. Door af en toe een aanslag te plegen, liefst overwacht met grote gevolgen, zorgen zij dat wij alles verkwanselen wat ons van hen onderscheidt. De rede, de discussie, het gesprek, de relativering, de lol van het leven, muziek, feesten, boeken, openstaan voor het andere. De achterlijken nemen ons denken dan over.

ISIS zit dan comfortabel in een leunstoel in ons hoofd.

Hoe Parijzenaars doorgaan

16 maandag nov 2015

Posted by in Parijs

≈ 1 reactie

Tags

, ,

Deze ochtend met mensen in Parijs gebeld. Hosts van mijn bedrijf, Withlocals. Ik zal uitleggen waarom.

Na onze recente start in Berlijn en München hadden we gepland eind deze maand, begin december in Parijs te starten. En toen kwam vrijdag 13 november 2015. Op Twitter zag ik een tweet over een schietpartij in Parijs en besteedde er geen aandacht aan. Toen een over een bloedbad in Parijs en ik schakelde op TV om te zien of er nieuws was. En dat was er. En hoe.

Zoveel mensen op zoveel plekken gewoon afschieten omdat je het niet eens bent met onze manier van leven. Een concert, lekker eten, borrelen op een Parijs’ terras, het is allemaal in strijd met de overtuiging van deze terroristen. En dus mag je erop losgaan. Vinden zij. Een aanval op onze wereld waar zo moeizaam de verlichting, de beschaving, de culturele diversiteit hun werk hebben gedaan. Zoveel decennia al geen grote oorlog. Groepen die min of meer vreedzaam met elkaar omgaan. Een wereld ook waar je vooral mag zeggen wat je wil en mag vinden wat je vindt. Een vrije wereld.

Het is een aanslag op onze vrije wereld.

Woedend was ik. Getroffen. Parijs, de stad die ik door en door ken. Daar. Zijn ze gek geworden?

Naast zorg en woede en nadenken over oorzaken kwam er dit weekeinde nog iets bij. Kunnen we (feestelijk) openen in Parijs met Withlocals? Mijn eerste reflex was ‘niet doen’. Maar wie ben ik om dat zo duidelijk te vinden? Ik besloot onze hosts te bellen en met hen mijn aarzeling te bespreken en te overleggen wat zij willen.

De eerste die ik aan de lijn kreeg was heel duidelijk: het leven gaat door. Vandaag is alweer min of meer normaal. We moeten gewoon doorgaan met onze manier van leven en we zijn Frans, dus gaan we door. Koppigheid, chauvinisme, doorzettingsvermogen. Ze was heel duidelijk. Als we nu stoppen met mooie dingen dan krijgen zij hun zin. Starten dus.

Daarna waren alle telefoontjes hetzelfde. Geen denken aan om te stoppen met waarmee we bezig zijn. We gaan gewoon door.

Een van de hosts woonde op tientallen meters van een van de café’s. Ze hoorde schoten en zag alles. Het was verschrikkelijk, zei zij. Het leek eeuwig door te gaan. Net zo lang tot er niemand meer leefde. Ze had op dat moment een feestje omdat zij haar eigen restaurant ging openen. Zij en haar gasten hadden alles van een kleine afstand meegemaakt. Ik vroeg haar hoe het met haar ging. ‘Ik huil de hele tijd’, was het antwoord. Ik vroeg haar of wij moesten openen in Parijs. ‘Zeker wel’ zij zei vol overtuiging. ‘We moeten door, we moeten laten zien dat onze manier van leven niet stopt. Dat we Fransen zijn die zich nooit laten tegenhouden.’

Ik had antwoord op mijn vraag. Parijs laat zich niet stoppen. Ik ben blij dit soort mensen te kennen en te kunnen bellen. Hun optimisme kon ik ook wel even gebruiken.