Een zoon hebben die hyperallergisch is voor melkeiwit. Niet een beetje, maar zo’n allergie met dodelijke afloop als je er niet snel genoeg bij bent.

Ik heb zo’n zoon.

Nog niet lang geleden een nacht in het ziekenhuis doorgebracht na een anafylactische shock door het eten van een heel klein hapje met roomboter erin. Op het kantje was het.

Onze wereld, die van mijn zoon, mij en mijn gezin, wordt daarmee kleiner maar ook groter.

Onze wereld is allereerst met de jaren kleiner geworden. Die wereld is er een van melkvrije producten kopen. Dat is nog een hele toer. Werkelijk overal wordt melk aan toegevoegd. En als je denkt dat je iets gevonden hebt zonder melk, let dan vooral op want op ieder moment kan melk zijn toegevoegd. Zo was er mayonaise zonder melk en opeens is er melkeiwit toegevoegd in de vorm van magere melkpoeder. Inmiddels is dat weer teruggedraaid en kan het spul weer op het bord. Idem dito met bladerdeeg op basis van margarine waar opeens melkzuur in blijkt te zitten.

In de loop der jaren ben ik compleet melkvrij gaan koken. Pizza’s zonder kaas, lasagne zonder bechamelsaus, taarten zonder roomboter et cetera. Prima te doen en qua smaak niets mee aan de hand.

Maar soms wil je niet zelf koken en bakken en wil je bijvoorbeeld uit eten. De keren dat dat misging zijn niet meer te tellen. Gepaneerde schnitzel waar men in de paneer parmezaanse kaas heeft toegevoegd. De gesauteerde groenten in roomboter. Personeel dat geen clou heeft wat je op je bord krijgt. Kortom: uit eten is een soort expeditie Robinson waarbij de fittest survived. En mijn zoon is niet altijd de fittest.

Naar nu blijkt triggert het kleinste beetje melk zijn immuunsysteem. Dat betekent dat ook koekjes bijvoorbeeld, waar op het etiket staat “kan sporen van melk bevatten” (een legal disclaimer) verboden gebied zijn. Zelfs een spoortje melk, waar hij op zich niets van merkt, prikkelt zijn immuunsysteem waardoor een echte reactie logaritmisch toeneemt in effect.

Concreet betekent dit dat de wereld waarin wij boodschappen konden doen nog veel kleiner is geworden dan hij al was. Ook uit eten gaan is risicovoller geworden.

De wereld is ook groter geworden. Ik heb nieuwe producten ontdekt. Meest op sojabasis. Veel vegan eetwaar. Koekjes (die €1,95 per stuk kosten. Als je in de bijstand zit heb je echt een probleem) die qua textuur dermate aan Zeeuwse klei doen denken dat hij ze niet eet. En er zijn producten waar heel duidelijk op staat dat er geen melk in zit. Zoiets als glutenvrij. Ook mijn kennis neemt toe. Zo blijkt in een gelders volkoren geen melkpoeder te gaan bij mijn bakker, bij al het andere brood wel.

Groter ook omdat ik nog meer en nog bewuster ben gaan koken. Ik ben een meester geworden in het omzetten van receptuur van bijvoorbeeld Joël Robuchon in compleet melkvrije  recepturen die heerlijk zijn. En dan blijkt dat de mens voor weinig hoeft terug te deinzen. Als je je fantasie en je kennis vrije loop laat kun je heel veel improviseren. Zelf saucijzenbroodjes maken voor Kerstnacht. Bechamelsaus maken op basis van perfecte bouillon. Geef me een recept en ik kan het maken zonder gevaar voor mijn zoon.

Waar het dus lastig is te leven met zo een allergie is het tegelijkertijd ook op een goede manier ontregelend. Je moét wel anders gaan denken. En gedachteloos boodschappen doen is er niet bij. Wat me ook opvalt is het gebrek aan warenkennis in restaurants bij de bediening. Velen hebben geen idee wat uitgeserveerd wordt. Daarentegen is de bereidheid mee te denken 100%. Ik ben nog geen restaurant tegengekomen waar men dwars lag. Dat is echt heel goed en klantgericht.

Ook interessant: regionale verschillen. Als je in Italië bent bij bijvoorbeeld San Remo, schuilt het gevaar van melk, room en kaas in ieder broodje, in iedere worst. Als je de grens passeert Frankrijk in, dan is ieder gevaar direct geweken. In de Provence gebruikt men olijfolie! Een imaginaire lijn door het landschap maakt een enorm verschil.

Lastig dus, melkvrij leven. Ook een avontuur. Lastige zaken worden minder lastig als je je erop instelt.

Het is net als in de rest van het leven.