• Over

Dick Koopman

~ Durf te denken

Dick Koopman

Tag Archief: restaurants

Lokaal Victoria

09 woensdag aug 2017

Posted by Dick Koopman in leven

≈ 4 reacties

Tags

klantgerichtheid, Lokaal Victoria, melkeiwitallergie, restaurants, Zeist

Nee, mijn gewoonte is het niet te schrijven over restaurants. Dit keer wil ik daarop een uitzondering maken. Het wordt hieronder duidelijk waarom.

Door de jaren heen heb ik bij heel veel restaurants gegeten. De kwaliteit varieerde enorm. Zo hebben we in Havana ooit verschillende gerechten besteld en toen het werd geserveerd bleek het om dezelfde zoete aardappelen met tomaat te gaan. We hebben genoten van de uitzonderlijke kwaliteit van De Librije. Ik heb mijn beste risotto ooit gegeten in een café in Milaan en in Parijs aten we met het gezin in een lokaal café waar de carpaccio lauw was en de tafeltjes sinds La Grande Guerre niet meer waren gekuist. Kortom, zoals iedereen kun je allerlei ervaringen met elkaar delen.

Als je naar een restaurant gaat lever je jezelf voor een paar uur uit aan een ander. De entourage, de aankleding, de kookkunst en de gastvrijheid: je hebt het te ondergaan. En aan het eind betaal je de rekening. Dat hebben alle restaurants met elkaar gemeen.

Waarin zit het verschil en waarom wil ik het hebben over Lokaal Victoria?

Natuurlijk het eten. Het grote verschil. Je kunt een mooie tent hebben maar als het eten tegenvalt dan valt alles tegen. Je bord moet er mooi uitzien, verrassend, overzichtelijk, verschillende onderdelen en met liefde gedaan. Dat is precies wat Lokaal Victoria biedt. Mooi eten, met liefde gemaakt en smaakvol geserveerd. En nee, je zit niet bij Jonnie Boer maar het vakmanschap spat er vanaf. Cuisson van vlees en vis is altijd perfect en (zelfs) de vegetarische gerechten zijn super smakelijk.

De entourage als tweede. Een mooi etablissement, smaakvol ingericht, modern maar niet kil.

De bediening natuurlijk. Niets zo erg als bediening die getraind is in het over de gasten heenkijken. Kom je nogal eens tegen in Amsterdam overigens. Bij Victoria staan er altijd jonge mensen in de bediening en die zijn zonder uitzondering vriendelijk, gastvrij, attent en klantgericht. Leuke jonge mensen.

Maar het belangrijkste is toch gewoon de eigenaar. Je kunt doen wat je wil maar een eigenaar maakt het verschil. Die zorgt ervoor dat bovenstaande ook echt gebeurt. Dat de keuken perfect is, de bediening klantgericht, de sfeer prima. Maar, en dat is de reden dat ik zo uitgebreid schrijf, Jos Broshuis van Lokaal Victoria deed onlangs iets dat voor mij volkomen nieuw was.

Dat zit zo.

Deze week gingen wij met zijn vieren bij Lokaal Victoria eten. Ik was jarig en wilde dat daar afsluiten met lekker en gezellig eten. We zaten buiten en Jos kwam even hallo zeggen. Wij kregen de menukaart en kozen het een en ander.

Mijn oudste zoon heeft een zware melkeiwitallergie. Zo zwaar dat hij aan het binnenkrijgen van melk kan overlijden. Jos weet inmiddels van die allergie. Mijn zoon is af en toe wanhopig dat hij alleen maar gegrild vlees met patat kan bestellen terwijl er zoveel meer lekkers is. Toen kwam Jos weer langs en zei:

“Bestel maar wat je wilt en ik zorg ervoor dat het goed komt.”

Die klantgerichtheid, je zo verplaatsen in je klant, zelfs als het om een moeilijke uitzondering gaat, hadden wij nog niet eerder meegemaakt. Zoon helemaal blij en bestelde direct een enorme carpaccio, daarna Côte de Boeuf met groenten en at alles helemaal op. Wetende dat het kon. Ik zag hem sinds lang weer onbezorgd eten dat het een lieve lust was. Een cadeau dus.

Daarom deze blog over Lokaal Victoria maar eigenlijk over Jos. Geheel verdiend.

 

Beleving: totale leegte

09 maandag jan 2017

Posted by Dick Koopman in Retail

≈ Een reactie plaatsen

Tags

beleving, FSIN, leegte, Radio1, restaurants, retail, Venlo

Beleving. Vanmorgen ging het erover op Radio1. Het blijkt uit cijfers dat Nederland weer meer uit gaat eten en dat vooral ook jongeren dat doen. Ook dat het lijkt alsof uit eten gaan duidelijk maakt wie je bent. Dat het dus niet alleen lekker uit eten gaan is, maar dat het als het ware een extensie wordt van je identiteit. Waar je uit gaat eten zegt iets over je.

Om tegemoet te komen aan veranderend eetgedrag zijn er allerlei initiatieven in de markt. Zo sprak een retailer uit Venlo over zijn pizza’s. Dagvers gemaakt en met verse lokale producten. De ham van de slager om de hoek, de kaas van de kaasboer et cetera. Je kunt ook kiezen waar je je pizza wil eten. Meenemen naar huis en afbakken of in het restaurant. Maakt niet uit, het gaat om de beleving.

De meneer van het FSIN die het onderzoek gedaan had sprak over het grijze midden (zeg maar de supermarkt waar je voor een week lang boodschappen doet) en de rest. De rest zet in op óf gemak óf beleving. Of beide natuurlijk.

Beleving. Daar was het woord weer. Beleving.

Wat wordt daar toch mee bedoeld? Beleving is op zich namelijk een wezenskenmerk van de mens. Door zelfbewustzijn en het kunnen nadenken over jezelf kom je tot beleving. Je bent in een situatie, ervaart die, bent je ervan bewust en hoppa daar is beleving. Beleving is met andere woorden iets dat er is. Hoe dan ook. Waar dan ook. Dus ook het grijze midden levert een beleving op. In het ergste geval namelijk die van een grijs midden. In het beste geval een grijs midden waar je jezelf volstrekt in herkent en dus goed aanvoelt. Het is niets anders dan de manier waarop je iets ervaart. Een beleving kan grijs en klote zijn.

Dus wat wordt ermee bedoeld als iemand zegt dat beleving aan terrein wint?

Het volgende. Marketeers weten inmiddels dat een product of een dienst verkopen niet meer genoeg is. Dat de moderne mens aan verveling ten onder gaat en een aandachtspanne heeft van ongeveer 20 seconden. En dat het zaak is die tijd langer te maken door het prikkelen van alle zintuigen op de meest maximale manier. Dus én tekst, én beeld, én geur, én gevoel én ook het originele product of dienst. Je gaat winkelen en om je heen gebeurt van alles. Je moet op je qui vive zijn want voor je het weet ben je te laat met beleven.

Jaren geleden was ik bij Hamleys in Londen. Dat was niet zomaar een speelgoedzaak, maar een totale ‘beleving’. Luke Skywalker stond buiten om klanten naar binnen te krijgen. Eenmaal binnen hapte een ADHD-achtige jongen vliegtuigjes uit de lucht en als je iets leuk vond mocht je het uitpakken en proberen. Uitgeput kwam ik naar buiten. Een ervaring rijker moet ik er wel eerlijk bij zeggen.

Mijn beleving bij Top1Toys in mijn woonplaats is een andere. Meer rust, veel traditioneler en ik heb er echt minder over te vertellen als ik buiten sta. Maar toch, ik heb wel wat beleefd. Niet spectaculair, dat is waar.

Wat uit het onderzoek blijkt van het FSIN is dat wij op alle momenten van het leven vermaakt willen worden. Als je aan alles beleving moet toevoegen in de vorm van allerlei prikkels, dan heb je te maken met klanten die door weinig meer geprikkeld kunnen worden. Dát is er aan de hand. Beleveniseconomie is een economie voor een samenleving die ten diepste blasé is, waarin mensen niet meer in staat zijn hun beleving te nemen voor wat zij is.

Als mensen snel verveeld raken, dan moet er beleving worden toegevoegd aan producten en diensten. De leveranciers hebben gelijk daarin. Als dat nodig is om geld te verdienen moet je het gewoon doen. Maar het kwijtraken van het kleine geluk met het weinige dat er al wel is, is ook een verarming.

Retailers, restaurants et cetera die geen ‘beleving’ toevoegen aan hun dienst zullen het onderspit delven. Uiteindelijk zijn wij allen op zoek naar dat ene superieure verhaal waarmee we thuis kunnen komen. Die uitzinnige ervaring. Voor minder doen we het niet meer.

Maar ik voorspel ook dat er restaurants komen die dat allemaal juist niet doen. Die juist alle franje wegdoen en waar het gaat om het pure eten. Dat er winkels komen die alleen maar draaien om het echte pure product. Dat er een markt (zal alleen niet erg groot zijn) is voor consumenten die niet willen worden afgeleid door van alles en nog wat. Die met rust willen worden gelaten.

Die aan hun eigen beleving genoeg hebben.

 

Allergisch leven anno 2016

28 woensdag dec 2016

Posted by Dick Koopman in leven

≈ Een reactie plaatsen

Tags

allergie, koken, melk, restaurants, robuchon, warenkennis

Een zoon hebben die hyperallergisch is voor melkeiwit. Niet een beetje, maar zo’n allergie met dodelijke afloop als je er niet snel genoeg bij bent.

Ik heb zo’n zoon.

Nog niet lang geleden een nacht in het ziekenhuis doorgebracht na een anafylactische shock door het eten van een heel klein hapje met roomboter erin. Op het kantje was het.

Onze wereld, die van mijn zoon, mij en mijn gezin, wordt daarmee kleiner maar ook groter.

Onze wereld is allereerst met de jaren kleiner geworden. Die wereld is er een van melkvrije producten kopen. Dat is nog een hele toer. Werkelijk overal wordt melk aan toegevoegd. En als je denkt dat je iets gevonden hebt zonder melk, let dan vooral op want op ieder moment kan melk zijn toegevoegd. Zo was er mayonaise zonder melk en opeens is er melkeiwit toegevoegd in de vorm van magere melkpoeder. Inmiddels is dat weer teruggedraaid en kan het spul weer op het bord. Idem dito met bladerdeeg op basis van margarine waar opeens melkzuur in blijkt te zitten.

In de loop der jaren ben ik compleet melkvrij gaan koken. Pizza’s zonder kaas, lasagne zonder bechamelsaus, taarten zonder roomboter et cetera. Prima te doen en qua smaak niets mee aan de hand.

Maar soms wil je niet zelf koken en bakken en wil je bijvoorbeeld uit eten. De keren dat dat misging zijn niet meer te tellen. Gepaneerde schnitzel waar men in de paneer parmezaanse kaas heeft toegevoegd. De gesauteerde groenten in roomboter. Personeel dat geen clou heeft wat je op je bord krijgt. Kortom: uit eten is een soort expeditie Robinson waarbij de fittest survived. En mijn zoon is niet altijd de fittest.

Naar nu blijkt triggert het kleinste beetje melk zijn immuunsysteem. Dat betekent dat ook koekjes bijvoorbeeld, waar op het etiket staat “kan sporen van melk bevatten” (een legal disclaimer) verboden gebied zijn. Zelfs een spoortje melk, waar hij op zich niets van merkt, prikkelt zijn immuunsysteem waardoor een echte reactie logaritmisch toeneemt in effect.

Concreet betekent dit dat de wereld waarin wij boodschappen konden doen nog veel kleiner is geworden dan hij al was. Ook uit eten gaan is risicovoller geworden.

De wereld is ook groter geworden. Ik heb nieuwe producten ontdekt. Meest op sojabasis. Veel vegan eetwaar. Koekjes (die €1,95 per stuk kosten. Als je in de bijstand zit heb je echt een probleem) die qua textuur dermate aan Zeeuwse klei doen denken dat hij ze niet eet. En er zijn producten waar heel duidelijk op staat dat er geen melk in zit. Zoiets als glutenvrij. Ook mijn kennis neemt toe. Zo blijkt in een gelders volkoren geen melkpoeder te gaan bij mijn bakker, bij al het andere brood wel.

Groter ook omdat ik nog meer en nog bewuster ben gaan koken. Ik ben een meester geworden in het omzetten van receptuur van bijvoorbeeld Joël Robuchon in compleet melkvrije  recepturen die heerlijk zijn. En dan blijkt dat de mens voor weinig hoeft terug te deinzen. Als je je fantasie en je kennis vrije loop laat kun je heel veel improviseren. Zelf saucijzenbroodjes maken voor Kerstnacht. Bechamelsaus maken op basis van perfecte bouillon. Geef me een recept en ik kan het maken zonder gevaar voor mijn zoon.

Waar het dus lastig is te leven met zo een allergie is het tegelijkertijd ook op een goede manier ontregelend. Je moét wel anders gaan denken. En gedachteloos boodschappen doen is er niet bij. Wat me ook opvalt is het gebrek aan warenkennis in restaurants bij de bediening. Velen hebben geen idee wat uitgeserveerd wordt. Daarentegen is de bereidheid mee te denken 100%. Ik ben nog geen restaurant tegengekomen waar men dwars lag. Dat is echt heel goed en klantgericht.

Ook interessant: regionale verschillen. Als je in Italië bent bij bijvoorbeeld San Remo, schuilt het gevaar van melk, room en kaas in ieder broodje, in iedere worst. Als je de grens passeert Frankrijk in, dan is ieder gevaar direct geweken. In de Provence gebruikt men olijfolie! Een imaginaire lijn door het landschap maakt een enorm verschil.

Lastig dus, melkvrij leven. Ook een avontuur. Lastige zaken worden minder lastig als je je erop instelt.

Het is net als in de rest van het leven.

Abonneren

  • Berichten (RSS)
  • Reacties (RSS)

Archief

  • februari 2023
  • januari 2023
  • december 2022
  • november 2022
  • oktober 2022
  • september 2022
  • augustus 2022
  • juli 2022
  • juni 2022
  • mei 2022
  • april 2022
  • maart 2022
  • februari 2022
  • januari 2022
  • december 2021
  • november 2021
  • oktober 2021
  • september 2021
  • augustus 2021
  • juli 2021
  • juni 2021
  • mei 2021
  • april 2021
  • maart 2021
  • februari 2021
  • januari 2021
  • december 2020
  • november 2020
  • oktober 2020
  • september 2020
  • augustus 2020
  • juli 2020
  • juni 2020
  • mei 2020
  • april 2020
  • maart 2020
  • februari 2020
  • december 2019
  • november 2019
  • oktober 2019
  • september 2019
  • augustus 2019
  • juli 2019
  • juni 2019
  • mei 2019
  • april 2019
  • maart 2019
  • februari 2019
  • januari 2019
  • december 2018
  • november 2018
  • oktober 2018
  • september 2018
  • augustus 2018
  • juli 2018
  • juni 2018
  • mei 2018
  • april 2018
  • maart 2018
  • februari 2018
  • januari 2018
  • december 2017
  • november 2017
  • oktober 2017
  • september 2017
  • augustus 2017
  • juli 2017
  • juni 2017
  • mei 2017
  • april 2017
  • maart 2017
  • februari 2017
  • januari 2017
  • december 2016
  • november 2016
  • oktober 2016
  • september 2016
  • augustus 2016
  • juli 2016
  • juni 2016
  • mei 2016
  • april 2016
  • maart 2016
  • februari 2016
  • januari 2016
  • december 2015
  • november 2015
  • oktober 2015
  • september 2015
  • augustus 2015
  • juli 2015
  • juni 2015
  • mei 2015
  • april 2015
  • maart 2015
  • februari 2015
  • januari 2015
  • december 2014
  • november 2014

Categorieën

  • Autonomie
  • Brexit
  • Burger serieus nemem
  • Burger serieus nemen
  • Commissie Stiekem
  • Communicatie
  • crisis
  • culinair
  • de open samenleving
  • deeleconomie
  • Durf te denken
  • economie
  • Europa
  • Fatsoen
  • filosofie
  • Geen categorie
  • GeenPeil
  • Grexit
  • griekenland
  • Gutmensch
  • Klant centraal
  • leven
  • Lezen
  • Literatuur
  • Maatschappij
  • Management
  • Marketing
  • mensbeeld
  • nationalisme
  • New Business
  • Ondernemen
  • Onderwijs
  • organisaties
  • Parijs
  • PEGIDA
  • politiek
  • Politiek correct
  • Populisme en de Grondwet
  • referendum
  • religie
  • Retail
  • seculaire religie
  • terreur
  • Toeristen
  • Turkije
  • twitter
  • Verlichting
  • vluchtelingen
  • Zwarte Piet

Meta

  • Registreren
  • Inloggen

Blog op WordPress.com.

  • Volg Volgend
    • Dick Koopman
    • Doe mee met 44 andere volgers
    • Heb je al een WordPress.com-account? Nu inloggen.
    • Dick Koopman
    • Aanpassen
    • Volg Volgend
    • Aanmelden
    • Inloggen
    • Deze inhoud rapporteren
    • Site in de Reader weergeven
    • Beheer abonnementen
    • Deze balk inklappen