Ik ben van na de oorlog. Mijn navelstreng met de oorlog is vooral mijn vader maar ook mijn moeder.

Om met de laatste te beginnen, mijn moeder heeft in de jaren 40-45 meegemaakt dat op de Vleutenseweg in Utrecht tegen de muur van de toenmalige Jaffa-fabriek mensen door Duitse soldaten werden geëxecuteerd. Dat, en andere maatregelen, maakte dat de bezetter altijd in je hoofd zat, zo zei zij later tegen mij. Er waren niet veel Duitse soldaten nodig om een volk te onderdrukken. Gewoon de kans op terreur, de kans om ’s nachts van je bed gelicht worden, maakten dat je wel uitkeek.

Voor de oorlog ging zij uit in Rotterdam. Dansen en feesten met vrienden en vriendinnen. Daar kwam natuurlijk een einde aan. Tijdens het bombardement van Rotterdam kwamen de as en verbrande snippers in Utrecht uit de lucht naar beneden dwarrelen. Jaren na de oorlog kon mijn moeder panisch worden van het geluid van vliegtuigen hoog in de lucht.

Dan mijn vader. Een grote sterke vent die in de oorlog is opgepakt. Hij was 18 jaar oud toen hij in het Polizeiliches Durchgangslager Amersfoort (PDA) terechtkwam. Daar is hij door onder anderen Berg en vooral Kotälla halfdood geslagen. Uren moest hij in de rozentuin staan en als hij, met veel anderen, wankelde was er altijd wel een soldaat of kapo die erop los ging slaan. Na de oorlog bleef hij altijd een gevoelloze rug hebben. De zenuwen waren volledig vernield. Eenmaal op transport naar Duitsland is hij ontsnapt en te voet naar Bretagne gegaan met een aantal kameraden. Opnieuw is hij vastgezet en door inmenging van de directeur van het Stads- en Academisch Ziekenhuis Utrecht is hij op 7 augustus 1944 vrijgelaten uit Kamp Amersfoort.

Jaren later op 7 augustus ben ik in hetzelfde ziekenhuis te wereld gekomen. De tweede wereldoorlog is een deel van mij en mijn historisch bewustzijn.

Waarom schrijf ik dit?

Dit weekeinde zag ik demonstranten tegen de EU. Jonge mensen die oprecht tegen de EU zijn. Ik zet bij hun motieven geen vraagtekens. Wel bij hun historisch besef. De EU is voor ons niet alleen de brenger van welvaart en voorspoed maar vooral van vrede. Door het ontstaan van de EU zijn belangen van landen meer gemeenschappelijk geworden. Het ontstaan van een gedeelde markt heeft gemaakt dat er minder in termen van nationalisme werd gedacht. Na de oorlogen van 1870, 1914 en 1939 is er al meer dan 70 jaar vrede. Frankrijk en Duitsland betwisten geen gebieden meer.

Ik durf te stellen dat deze 70 jaar van vrede, vrijheid en welvaart ervoor hebben gezorgd dat die toestand als een soort natuurlijke toestand wordt gezien door velen. Als een toestand die niets te maken heeft met de EU. En dus kun je zonder de die EU.

Dit is een grote denkfout. Een grote gemakzuchtige en gevaarlijke denkfout. Een denkfout die alleen maar slecht kan aflopen.

Ik ben voor een sterke EU. Niet uit welbegrepen eigenbelang maar omdat je het betere herkent als je je erin verdiept. De EU is beter dan welk nationalistisch scenario ook. Samen is te verkiezen boven alleen. Internationalisme is te verkiezen boven nationalisme. Altijd en voor iedereen.

De Brexiters zijn gewoon boeven. Nu eenmaal gekozen is verlaten zij een voor een het parlement. Zij hebben het volk voorgelogen en het volk, althans een groot deel, is er ingetrapt. Degeen die in de EU tegen de EU zijn hebben stuk voor stuk een agenda waarin Poetin een fijne vriend is. Zij zijn er op uit de EU te ontmantelen en in te ruilen voor een slechter alternatief. Geen van hen wordt concreet met betrekking tot de gevolgen van bijvoorbeeld een Nexit. Ik hoop en verwacht dat zij nergens een meerderheid krijgen. Dat de gemiddelde kiezer gevoel heeft voor en kennis van de oorsprong van ons leven in rust en welvaart. De EU.

Dat verwacht ik.