• Over

Dick Koopman

~ Durf te denken

Dick Koopman

Tag Archief: PDA

D-Day en het vrije westen

06 donderdag jun 2019

Posted by Dick Koopman in leven

≈ Een reactie plaatsen

Tags

75 jaar, D-Day, PDA, rechtsextremisme, SAZU, UMC, vrijheid, WO2

Jaren geleden was ik in Arromanches, ergens in het najaar. Het was een droge, koude dag. De hemel was strakblauw. Het was eb en wij liepen het strand af richting zee. In zee lagen de resten van de oorlog, van 6 juni 1944. Bij de waterlijn gekomen draaiden we ons om en zagen dat enorme strand. Ik probeerde me voor te stellen hoe het was geweest die 6de juni.

Over de golven ga je richting Frankrijk. Je bent 18 of 22 of wat dan ook. Je weet dat je eruit moet en je maakt je een voorstelling van wat er dan komen gaat. Je schijt in je broek van angst. Je wilt niet. Je wilt terug naar huis, naar je ouders, naar je vriendin. Je wilt hier weg. Je weet dat alle mannen, alle jongens om je heen hetzelfde willen en voelen.

Dan opeens hoor je dat je je klaar moet maken om van boord te gaan. Dat je je schrap moet zetten. En dan, met gekraak, zwaait de klep open en achter de eersten ga je naar buiten. Tot aan je middel in de zee als je springt. Het getaktak van inslaande kogels. Om je heen vallen leeftijdsgenoten. Dood. Je wordt misselijk en kijkt omhoog, de lijken negerend. En je ziet dat strand, uitgestrekt. En daarachter zie je de oplichtende Duitse mitrailleurs die zwaaiend van links naar rechts kogels uitspuwen. En daar ga je.

Op de plek waar wij stonden waren dit soort jongens aan land gekomen. Tussen de staketsels door, tussen de lijken door, biddend niet te worden geraakt. En nu stonden wij hier in de zon. De wind door de haren. Geluid van meeuwen in de lucht. Hetzelfde uitzicht, het lange lange strand dat oneindig leek. Zelfs nu, in de vrede die we kennen.

In 1944 zat mijn vader in een kamp waar hij twee maanden na D-Day uit werd ontslagen door ingrijpen van de directeur van het Stads en Academische Ziekenhuis te Utrecht. Hij was vrij in een Europa dat werd bevrijd. Op 7 augustus 1944 om precies te zijn begon hij te werken in het SAZU. Vijftien jaar later, ook op 7 augustus, werd ik in hetzelfde ziekenhuis geboren. Dezelfde ik die uitkeek over de stranden van Arromanches.

Geschiedenis is een aaneenrijging van gebeurtenissen die eigenlijk pas achteraf goed zijn te begrijpen. En achteraf weten we hoe blij we moeten zijn met D-Day. Het SAZU is nu een duur appartementencomplex. Arromanches is nu een wat suffig dorp aan de kust met heel veel memorabilia. Mijn vader is in vrede overleden in het UMC, de opvolger van het SAZU. We leven in vrijheid. We kunnen zeggen wat we willen in een taal die de onze is. We hebben 75 jaar geen grote oorlog meegemaakt. Duitsland en Frankrijk zijn bondgenoten en strijden niet meer over stukken land.

Rechtsextremisme bestaat weer volop in Europa, maar ik acht Europa zo sterk dat de totalitaire verleiding niet groot meer kan worden. Ressentiment is er weer jegens bepaalde groepen maar ook daarin ben ik onverbeterlijk optimistisch. Het blijven kleine bewegingen. Geen grote.

Het westen is vrij. Wij zijn vrij. En misschien zijn we daar zo gewend aan geraakt dat we niet eens meer beseffen dat het anders kan zijn. Tegen allen die denken dat de tijd waarin we leven normaal is zou ik het volgende willen zeggen:

Ga naar Arromanches, loop het strand af, kijk om en probeer te voelen wat ik voelde die dag. Je bent nooit meer hetzelfde.

Wij zijn vrij.

Godwin in Europa

27 maandag mrt 2017

Posted by Dick Koopman in Europa

≈ Een reactie plaatsen

Tags

Amersfoort, EU, europa, Godwin, PDA

Ik ben van na de oorlog. Mijn navelstreng met de oorlog is vooral mijn vader maar ook mijn moeder.

Om met de laatste te beginnen, mijn moeder heeft in de jaren 40-45 meegemaakt dat op de Vleutenseweg in Utrecht tegen de muur van de toenmalige Jaffa-fabriek mensen door Duitse soldaten werden geëxecuteerd. Dat, en andere maatregelen, maakte dat de bezetter altijd in je hoofd zat, zo zei zij later tegen mij. Er waren niet veel Duitse soldaten nodig om een volk te onderdrukken. Gewoon de kans op terreur, de kans om ’s nachts van je bed gelicht worden, maakten dat je wel uitkeek.

Voor de oorlog ging zij uit in Rotterdam. Dansen en feesten met vrienden en vriendinnen. Daar kwam natuurlijk een einde aan. Tijdens het bombardement van Rotterdam kwamen de as en verbrande snippers in Utrecht uit de lucht naar beneden dwarrelen. Jaren na de oorlog kon mijn moeder panisch worden van het geluid van vliegtuigen hoog in de lucht.

Dan mijn vader. Een grote sterke vent die in de oorlog is opgepakt. Hij was 18 jaar oud toen hij in het Polizeiliches Durchgangslager Amersfoort (PDA) terechtkwam. Daar is hij door onder anderen Berg en vooral Kotälla halfdood geslagen. Uren moest hij in de rozentuin staan en als hij, met veel anderen, wankelde was er altijd wel een soldaat of kapo die erop los ging slaan. Na de oorlog bleef hij altijd een gevoelloze rug hebben. De zenuwen waren volledig vernield. Eenmaal op transport naar Duitsland is hij ontsnapt en te voet naar Bretagne gegaan met een aantal kameraden. Opnieuw is hij vastgezet en door inmenging van de directeur van het Stads- en Academisch Ziekenhuis Utrecht is hij op 7 augustus 1944 vrijgelaten uit Kamp Amersfoort.

Jaren later op 7 augustus ben ik in hetzelfde ziekenhuis te wereld gekomen. De tweede wereldoorlog is een deel van mij en mijn historisch bewustzijn.

Waarom schrijf ik dit?

Dit weekeinde zag ik demonstranten tegen de EU. Jonge mensen die oprecht tegen de EU zijn. Ik zet bij hun motieven geen vraagtekens. Wel bij hun historisch besef. De EU is voor ons niet alleen de brenger van welvaart en voorspoed maar vooral van vrede. Door het ontstaan van de EU zijn belangen van landen meer gemeenschappelijk geworden. Het ontstaan van een gedeelde markt heeft gemaakt dat er minder in termen van nationalisme werd gedacht. Na de oorlogen van 1870, 1914 en 1939 is er al meer dan 70 jaar vrede. Frankrijk en Duitsland betwisten geen gebieden meer.

Ik durf te stellen dat deze 70 jaar van vrede, vrijheid en welvaart ervoor hebben gezorgd dat die toestand als een soort natuurlijke toestand wordt gezien door velen. Als een toestand die niets te maken heeft met de EU. En dus kun je zonder de die EU.

Dit is een grote denkfout. Een grote gemakzuchtige en gevaarlijke denkfout. Een denkfout die alleen maar slecht kan aflopen.

Ik ben voor een sterke EU. Niet uit welbegrepen eigenbelang maar omdat je het betere herkent als je je erin verdiept. De EU is beter dan welk nationalistisch scenario ook. Samen is te verkiezen boven alleen. Internationalisme is te verkiezen boven nationalisme. Altijd en voor iedereen.

De Brexiters zijn gewoon boeven. Nu eenmaal gekozen is verlaten zij een voor een het parlement. Zij hebben het volk voorgelogen en het volk, althans een groot deel, is er ingetrapt. Degeen die in de EU tegen de EU zijn hebben stuk voor stuk een agenda waarin Poetin een fijne vriend is. Zij zijn er op uit de EU te ontmantelen en in te ruilen voor een slechter alternatief. Geen van hen wordt concreet met betrekking tot de gevolgen van bijvoorbeeld een Nexit. Ik hoop en verwacht dat zij nergens een meerderheid krijgen. Dat de gemiddelde kiezer gevoel heeft voor en kennis van de oorsprong van ons leven in rust en welvaart. De EU.

Dat verwacht ik.

 

Abonneren

  • Berichten (RSS)
  • Reacties (RSS)

Archief

  • februari 2023
  • januari 2023
  • december 2022
  • november 2022
  • oktober 2022
  • september 2022
  • augustus 2022
  • juli 2022
  • juni 2022
  • mei 2022
  • april 2022
  • maart 2022
  • februari 2022
  • januari 2022
  • december 2021
  • november 2021
  • oktober 2021
  • september 2021
  • augustus 2021
  • juli 2021
  • juni 2021
  • mei 2021
  • april 2021
  • maart 2021
  • februari 2021
  • januari 2021
  • december 2020
  • november 2020
  • oktober 2020
  • september 2020
  • augustus 2020
  • juli 2020
  • juni 2020
  • mei 2020
  • april 2020
  • maart 2020
  • februari 2020
  • december 2019
  • november 2019
  • oktober 2019
  • september 2019
  • augustus 2019
  • juli 2019
  • juni 2019
  • mei 2019
  • april 2019
  • maart 2019
  • februari 2019
  • januari 2019
  • december 2018
  • november 2018
  • oktober 2018
  • september 2018
  • augustus 2018
  • juli 2018
  • juni 2018
  • mei 2018
  • april 2018
  • maart 2018
  • februari 2018
  • januari 2018
  • december 2017
  • november 2017
  • oktober 2017
  • september 2017
  • augustus 2017
  • juli 2017
  • juni 2017
  • mei 2017
  • april 2017
  • maart 2017
  • februari 2017
  • januari 2017
  • december 2016
  • november 2016
  • oktober 2016
  • september 2016
  • augustus 2016
  • juli 2016
  • juni 2016
  • mei 2016
  • april 2016
  • maart 2016
  • februari 2016
  • januari 2016
  • december 2015
  • november 2015
  • oktober 2015
  • september 2015
  • augustus 2015
  • juli 2015
  • juni 2015
  • mei 2015
  • april 2015
  • maart 2015
  • februari 2015
  • januari 2015
  • december 2014
  • november 2014

Categorieën

  • Autonomie
  • Brexit
  • Burger serieus nemem
  • Burger serieus nemen
  • Commissie Stiekem
  • Communicatie
  • crisis
  • culinair
  • de open samenleving
  • deeleconomie
  • Durf te denken
  • economie
  • Europa
  • Fatsoen
  • filosofie
  • Geen categorie
  • GeenPeil
  • Grexit
  • griekenland
  • Gutmensch
  • Klant centraal
  • leven
  • Lezen
  • Literatuur
  • Maatschappij
  • Management
  • Marketing
  • mensbeeld
  • nationalisme
  • New Business
  • Ondernemen
  • Onderwijs
  • organisaties
  • Parijs
  • PEGIDA
  • politiek
  • Politiek correct
  • Populisme en de Grondwet
  • referendum
  • religie
  • Retail
  • seculaire religie
  • terreur
  • Toeristen
  • Turkije
  • twitter
  • Verlichting
  • vluchtelingen
  • Zwarte Piet

Meta

  • Registreren
  • Inloggen

Blog op WordPress.com.

  • Volg Volgend
    • Dick Koopman
    • Doe mee met 44 andere volgers
    • Heb je al een WordPress.com-account? Nu inloggen.
    • Dick Koopman
    • Aanpassen
    • Volg Volgend
    • Aanmelden
    • Inloggen
    • Deze inhoud rapporteren
    • Site in de Reader weergeven
    • Beheer abonnementen
    • Deze balk inklappen
 

Reacties laden....