Bescherming van of tegen de jeugd?

Op Radio 1, bij Dit is de dag, een discussie over bodycams. Je weet wel, die handige kleine camera’s die ongemerkt heel veel kunnen filmen. In Amersfoort loopt een proef om dronken jongeren te laten filmen door de politie en die beelden later samen met de jongeren in kwestie én de ouders te bespreken.

Het panopticum in volle glorie. Ooit bedacht als fysieke gevangenis die zo gebouwd was dat je met een minimum aan bewakers een maximum aan toezicht had. Onze maatschappij is een panopticum. Als technisch iets mogelijk is om mensen te volgen in hun doen en laten dan zal dat ook gebeuren. De overheid zal als eerste het nut ervan inzien. Die camera’s zijn er opeens niet alleen meer om echte raddraaiers op film te zetten om een betere case te hebben in een rechtszaak. Nope, de camera is er om ieder afwijkend gedrag vast te leggen en tegen iedereen te gebruiken. Vooral jongeren want ja, die zijn zo kwetsbaar hè.

Zo werd het ook gebracht: als bescherming van jongeren zodat ze zouden zien wat ze deden in geval van dronkenschap en daar dan natuurlijk nooit meer aan zouden beginnen. De discussie liep over van goede bedoelingen. Echt, echt.

Altijd toezicht

Ik ken mensen die een app hebben geïnstalleerd zodat ze altijd zien waar hun kind uithangt. Mijn zoon zit op een school waar men met Magister werkt. Een online dienst waar ik zijn doen en laten geheel kan volgen. Absentie, cijfers, te laat komen, boeken niet bij zich et cetera. Zo zal er nog wel meer te bedenken zijn waarmee ouders hun kinderen kunnen volgen. Op school zelf is er ook een redelijk waterdicht systeem waarmee hij in de gaten wordt gehouden.

Naast school zitten de meeste kinderen nog op een sport. Als je daar niet op komt dagen zal de coach dat direct melden. Een huiswerkondersteuning zal idem dito doen. Massaal, ik ook, brengen wij onze kinderen naar feestjes en halen ze weer op op de afgesproken tijd. Er is geen ontsnappen meer aan.

Niets van dit alles gebeurt met verkeerde intenties. Niets. Daar ben ik ten diepste van overtuigd. Het impliciete wereld- en mensbeeld dat er achter zit is er wel een van zorg en wantrouwen. Zonder dat we dat willen.

Onvrije kinderen

Het gevolg is dat je als kind niet meer vrij bent om ongelooflijk te kloten. Niets blijft onopgemerkt. Als  ik vroeger als puber volledig lam was dan roken en zagen mijn ouders dat de volgende dag. Ze wisten al lang dat ik laat thuis was en ’s morgens riep mijn vader me wakker want ’s avonds een vent et cetera. Met een brede grijns sprak hij dan op luide en veel te vrolijke toon tegen mij terwijl mijn moeder me enigszins bezorgd bekeek. De keer erop zorgde ik ervoor dat het allemaal een tikkie minder was en uiteindelijk is het goed met me gekomen. Omdat ik vrij was.

In Amersfoort gebeurt wat we moeten vermijden. Dat verstikkende zogenaamde zorgzame gedrag maakt jongeren tot potentieel verdachten en devianten. Voor je het weet heb je een of ander syndroom aan je broek en een rugzakje. En dat terwijl degeen die echt hulp nodig hebben verdwijnen in de grote stroom. Als je iedereen verdacht maakt is uiteindelijk niemand het meer.

De jeugd moet vrij zijn. De onvrijheid komt vanzelf wel.