Terug uit New York City. Een grandioze ervaring die ik niet snel zal vergeten. En, belangrijker, ik zal zeker teruggaan. Meerdere malen.

Vooraf van veel mensen te horen gekregen waar we allemaal moesten gaan eten, welke bars ok waren en welke dingen we allemaal moesten bezichtigen. Niet alles gedaan maar automatisch ga je toch alle highlights af. En ook de lowlights. Smerig gegeten in een Italiaanse fastfoodketen. Je zag het er niet aan af maar het was niet te doen.

De stad leeft. Daar hadden de vrienden gelijk in.

Ik was ook gewaarschuwd voor de Amerikaanse oppervlakkigheid. Iedereen vraagt hoe het met je is, alles is great maar het gaat niet echt diep die interesse. Het is niet de bedoeling dat je antwoord geeft op een samenhangende geïnteresseerde manier.

Dat was de waarschuwing. En nu de ervaring.

Het is waar. Iedereen bejegent je op dezelfde joviale manier, alles is great en het leven is verukkulluk. Ik merkte alleen al heel snel dat die jovialiteit iets met mij deed. Ik werd jovialer, makkelijker. Ik zag bij alles in dat het leven inderdaad de moeite waard is. Dat er heel veel moois schuilt in kleine zaken, zoals een bagel met cream cheese. Die oppervlakkigheid maakte dat ik lichter door het leven ging. Het is aanstekelijk. Wat ook lekker is, is het uitblijven van zware gesprekken. Die heb je niet.

De doorman bij het appartementencomplex, een oudere man van boven de zeventig, begroette ons iedere dag hetzelfde: “Hi wonderful family, have a great day.” En verdomd, je voelt je een mooi gezin en je gaat een geweldige dag tegemoet. Dat kan niet anders meer!

Het meisje dat iedere dag bij het ontbijt een sloot cappuccino klaarmaakte vertelde ik dat we na het ontbijt zouden vertrekken. “Oh no, that can’t be true. You are such a wonderful guest!”. Grote bruine ogen en een brede glimlach. Het was mooi ontbijten daar iedere ochtend bij The Bread Factory W 43 str, 9th Ave.

Is het oppervlakkig? Yep, enorm. Is dat erg? Nope.

Stel nu dat wij onze zware mentaliteit, gevormd door de wijdse blik over het oude en het nieuwe land, achter ons zouden laten. Dat we elkaar te allen tijde onverschrokken positief zouden bejegen. Dat we elkaar een mooie dag toewensen. Stel dat we dat doen, zou het leven dan in ieder geval minder zeikerig worden? Ik denk het wel.

Dus: blijf oppervlakkig in het openbare bestaan maar geef er altijd een positieve, optimistische draai aan. Het leven is mooi, voor iedereen. Iedere dag weer opnieuw zo beginnen. Laten we elkaars doorman zijn.