Ik las op Twitter over een vrouw die een opmerking geplaatst had over echte Zwarte Pieten bij de HEMA. Zij wilde HEMA eraan herinneren dat dat afweek van wat zijzelf gezegd hadden. Er zouden namelijk alleen ‘roetveegpieten’ voorkomen in de winkels.

Nou ja, zij dacht, kom, laat ik hen daar eens aan herinneren.

Wat er toen gebeurde kan iedereen raden. Een lawine van scheldkanonnades en verwensingen was haar deel. Het gesundes Volksempfinden ging weer eens helemaal los. Hoppa. Allereerst vraag ik me dan altijd af waardoor die mensen daar tijd voor hebben, maar a la, laat ik niet flauw doen.

Waarom wordt er zoveel gescholden?

Laat ik eerst beginnen met iets dat achter het schelden ligt: emoties. Er zijn grosso modo twee manieren waarop je naar emoties kunt kijken.

De eerste is: emoties worden opgeroepen door een situatie. Zij zijn het gevolg van een situatie en je bent min of meer overgeleverd aan hoe je reageert. Die reactie komt voort uit dingen die in je jeugd hebben gespeeld of in je latere leven van betekenis waren. Je kat is net dood, je kijkt tv waar een kat doodgaat en je wordt overmand door verdriet.

De tweede manier is: emoties stellen je in staat een gegeven situatie te beïnvloeden, naar je hand te zetten. Je bent nergens aan overgeleverd maar je bent zelf regisseur en acteur in een stuk dat er al wel is. Je loopt de bakker binnen waar het heel erg druk is. Iemand komt binnen en dringt voor en je wordt enorm boos. Met die boosheid druk je je afkeer uit en je wilt dat de ander direct stopt met voordringen. Je zet de situatie naar je eigen hand.

Mijn idee is dat met al dat gescheld op Twitter, Facebook en internet überhaupt de schelders vooral de situatie naar hun hand willen zetten. Dat zij hun emotie, woede, en de uiting daarvan, schelden, alleen gebruiken om te zorgen dat zij hun zin krijgen. Niets ervan is een opgeroepen emotie waarbij mensen willoos zijn overgeleverd aan hun eigen slechte humeur.

Dat betekent dat iedere schreeuwer, verwenser, eigooier, kwaaie kop de boel aan het regisseren is. Niets anders dan dat. Hij is niet zielig, hij probeert “in charge” te komen. Het zijn hypermoderne mensen die weten dat argumenteren totaal passé is. Dat een goed gesprek niet meer nodig is omdat dat tot niets leidt. En ook hypermodern is de opvatting dat niet feiten maar emoties leiden tot inzicht en verandering.

Wat betekent dit? Dat je er rekening mee moet houden dat als je iets beweert er een tegenreactie komt die niet uit redelijke argumenten bestaat. De tegenreactie bestaat uit krachttermen en verwensingen. Boegeroep bij inspraakavonden. Dreigen van mensen met een andere mening.

Het betekent ook dat je nooit moet argumenteren met deze groep mensen. Zij zijn immers hypermodern en doorzien dat argumenten een teken van zwakte betekenen. Je moet hun emoties ernstig nemen. Niet omdat de mensen zielig zijn, maar omdat zij emoties als actief wapen tegen jou gebruiken. Je moet ook niet terugdeinzen. Wat je wel moet? Vriendelijk lachen, ze ook een goede dag wensen en een opperbest humeur tonen. De dag kan immers niet beter. Weet dat jij ook met je emoties de boel kunt besturen.

Lekker schelden kan niet tegen een goed opgeruimd humeur.