Ja maar, Obama deed het ook. Ja maar, het is een wet van Bush. Ja maar, anders worden de VS overspoeld door illegalen. Ja maar, Trump doet wat hij zegt. Ja maar, het zijn ook kinderen zonder ouders. Ja maar, die kinderen zijn illegaal. Ja maar, die illegalen zijn ook geen lieverdjes. Ja maar, het is maar tijdelijk. Ja maar, het ligt aan de democraten. Ja maar, kijk eens hoe ze dat in andere landen doen. Ja maar, het zijn geen kooien. Ja maar, het is maar één kooi en eigenlijk een hekwerk. Ja maar, wat moeten ze dan? Ja maar, IS deed het ook en daar hoorde ik nooit iemand over.

Ik lees op social heel veel ‘ja maar’ opmerkingen. Zoals boven bijvoorbeeld. Sommige helemaal onjuist (Obama sloot gezinnen op in afwachting van uitzetting maar haalde die gezinnen nooit uit elkaar), sommige drogredeneringen (over wat IS met kinderen deed was altijd heel veel verontwaardiging), sommige flagrant dom (Trump die beweert dat het door de democraten komt terwijl die niet aan de macht zijn).

Hoe het ook is: het beeld van huilende kinderen in kooien zal nooit, nooit wennen. Het mag nooit, nooit normaal zijn. Er mag nooit, nooit een reden voor worden gezocht.

Het is altijd laakbaar, kwaadaardig, wraakzuchtig en volstrekt onbeschaafd.

De VS houden kinderen in kooien vast. Gescheiden van hun ouders. Weggevoerd.

Kinderen in kooien. Geen enkel excuus.