Ik twitter. Dat doe ik al lang en ik twitter veel. Als ik zie dat ik vanaf februari 2011 tot vandaag bijna 31.000 tweets heb verstuurd dan is dat nogal wat. Stel dat je per tweet zo’n 20 seconden nodig hebt, dan heb ik het over een tijdsinvestering van 620.000 seconden. Dat is iets meer dan 172 uur netto.  En dan heb ik het alleen over mijn getwitter. Een veelvoud daarvan breng ik door op twitter.

Waarom?

Twitter is voor mij allereerst een snel venster op de wereld. Van heel lokaal tot aan het heelal. Als ik een sirene hoor weet ik al na een aantal seconden waar wat aan de hand is. Als er indirect bewijs is voor donkere materie, dan lees ik daarover op en via Twitter. Ik converseer via Twitter en ik uit mijn mening. So far so good.

Twitter geeft mij ook een idioot beeld van de wereld waarin we leven. Inmiddels weten we dat het schreeuwend deel der natie ruim is vertegenwoordigd op Twitter. En dat gaat vrij ver. Achter iedere gebeurtenis wordt een complot gezien, worden Social Justice Warriors vermoed, ruikt met islamofobie dan wel moslimfundamentalisme. Als het tegen Pasen loopt weet je vooraf dat de xenofobe gekkies losgaan op het ‘feit’ dat ze ons alles willen afpakken want we spreken opeens van een feeststol.

Je wordt gek als je er in meegaat. Het leven verengt zich tot de grootte van een fobische postzegel waarin iedere mens de ander een wolf is.

Twitter houdt me zo ook bij de les. Mijn eigen les. Qua informatie maar ook qua mensbeeld. Ik ben het rancuneuze gezeik meer dan zat. Als ik voor mijn baan bij ‘gewone’ mensen thuis kom dan zie ik heel wat anders. Alle mensen van allerlei komaf willen gewoon een rustig leven en vinden al die opwinding maar niets. En natuurlijk zien zij in hun buurt dingen gebeuren en veranderen, maar dat is nooit anders geweest. De gewone mens respecteert iedereen en vragen respect terug. Meer niet en ook niet minder. Ongenoegen is heel concreet en gaat niet over abstracte groepen maar over een concrete buurman of buurvrouw. Over kinderen die ’s avonds nog over straat zwerven. Over de politie die niet komt als er iets is. Over de buurtbarbeque die zo super gezellig was.

Twitter is een gekkenhuis waarin de werkelijkheid wordt gesimuleerd. Een simulatie die als werkelijkheid wordt ervaren. De bewoners hebben niet door dat zij niet alleen het gekkenhuis bewonen maar ook mede tot stand brengen. De bewoners denken dat zij representatief zijn voor de ‘gewone Nederlander’.

Helaas voor de bewoners van het gekkenhuis: de echte wereld is buiten, niet binnen.