J’en ai ras le bol. Ik heb ooit een asbakje gehad met die kreet erop en iedere keer als ik voelde dat ik er schoon genoeg van had, stak ik een Boyards maïs op en dan ging het weer een stuk beter.

En waar heb ik dan nu genoeg van (zonder het met Boyards weg te roken want dat is verleden tijd)?

Ik mis Frankrijk. Ik mis de Fransen. Afgelopen week sprak ik met vrienden die absoluut niet van Frankrijk en de Fransen houden. Zij zeiden ‘ja maar jij bent gewoon verliefd op Frankrijk, terwijl de mensen zo godvergeten arrogant en naar zijn’.

Nu hoor je dat wel vaker. Mijn ervaring is een heel andere. Ok, je moet het niet hebben van Parijs. Dat is toch echt anders dan de rest van het land. Ga ik het ook niet over hebben. Maar de campagne, de Var, waar ik geregeld kom is toch zeker niet zo arrogant en naar. Ik heb altijd de indruk dat men een soort gêne voelt jegens buitenlanders. Men spreekt alleen maar Frans, door Parijs wordt men gezien als kinkels en dan komen die toeristen met hun wereldse houding. Daar sta je dan met je restaurant met plastic tafels en altijd weer dezelfde pizza’s. Zoiets.

Mijn ervaring is ook dat die houding verdwijnt op het moment dat je zelf toeschietelijker wordt. Een beetje Frans spreken, beetje kletsen op het terras, interesse tonen voor mensen et cetera. Dan blijken die Fransen net mensen. Veel plezier in het leven, een scherp oog voor alle scheve verhoudingen in het land en, ja dat is waar, erg behoudzuchtig.

Daar zat ook de kritiek van mijn vriend: Frankrijk staat stil, wil niet vooruit en is een blok aan het Europese been. Als je dan een beetje in de geschiedenis duikt, zeg terug tot 1914, dan ga je al meer snappen van die houding. Dat men altijd wat op de hoede is voor Europa, dat sinds De Gaulle de Republiek sterk presidentieel is geworden, dat de Fransen schelden op Parijs en tegelijkertijd het heil uit Parijs verwachten als het leven tegenvalt. En daarbij, wie zegt dat vooruitgang een intrinsieke waarde heeft? Dat men vooruit moet? Waar staat dat? Is behoud niet ook heel erg mooi. Terroir, comme d’habitude.

Goed, mooie bespiegelingen, maar waar heb nu genoeg van? Waar zit mijn “j’en ai ras le bol”?

Gewoon: dat ik al zo lang niet in de moeilijke, tegendraadse, aartsconservatieve, heerlijke, liefdevolle, complete land ben geweest. En daar heb ik meer dan genoeg van.

La France me manque.